Είναι δύσκολο να διδάξει κανείς στα γέρικα σκυλιά νέα κόλπα.
Πράγματι, η κοινωνική συνείδηση των οικονομικοκοινωνικών τάξεων του πληθυσμού των καπιταλιστικών χωρών-κρατών απορρίπτει και απωθεί το αβίαστο συμπέρασμα του ότι οι πόθοι τους, οι στόχοι τους, τα όνειρά τους, στο σημερινό γερασμένο, εκφυλισμένο και σάπιο καπιταλιστικό οικονομικοκοινωνικό σύστημα, δεν έχουν ελπίδα δικαίωσης.
Πράγματι, με την νεοφιλελεύθερη εκδοχή του καπιταλιστικού συστήματος που κυριάρχησε τα τελευταία χρόνια και με τους προπαγανδιστικούς μύθους για ανάπτυξη και ευημερία που υπερφίαλα διαλαλούσαν οι μέντορες της ελεύθερης αγοράς, έχουν εκμαυλιστεί, αποχαυνωθεί και συμβιβαστεί, όχι μόνο οι κυρίαρχες τάξεις, αλλά κι οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι του μόχθου και της εργασίας.
Είναι αλήθεια, οι μορφές κοινωνικής συνείδησης αντιστοιχούν στις υφιστάμενες κάθε φορά υλικές οικονομικές δομές της κοινωνίας τις οποίες, οι συγκεκριμένες κάθε φορά μορφές κοινωνικής συνείδησης, προσωποποιούν, εκφράζουν και υπηρετούν.
Στις σημερινές καπιταλιστικές κοινωνίες οι μορφές της κοινωνικής συνείδησης, ο υποκειμενικός παράγοντας, εμφορεύονται τις αρχές, τις αξίες και τα ιδανικά του καπιταλιστικού κοινωνικού Είναι, όπως αυτές εκδηλώνονται στο πολιτικό εποικοδόμημα του καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού, δηλαδή στις εκδοχές του φιλελευθερισμού, τις εκδοχές του κρατισμού και τις εκδοχές της μικτής οικονομίας.
Σήμερα, μετά την παταγώδη αποτυχία των μοντέλων του κρατισμού στις χώρες του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», μετά την παταγώδη αποτυχία των μοντέλων της μικτής οικονομίας και της σοσιαλδημοκρατίας, ήρθε να προστεθεί και η παταγώδης αποτυχία του φιλελεύθερου μοντέλου ανάπτυξης.
Σήμερα, η συνείδηση του απλού ανθρώπου του μόχθου και της εργασίας, που ουσιαστικά μορφοποιεί το «πνεύμα», τις αξίες και τα ιδανικά του γερασμένου καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, είναι γέρικη, παρηκμασμένη και σάπια. Έχει αποδεχθεί το συμβιβασμό, την διαφθορά και την εξαθλίωση, καθώς οι σύντροφοι του Οδυσσέα την αποκτήνωσή τους. Τούτο συμβαίνει επειδή απουσιάζει στο πεδίο της υποκειμενικότητας το επαναστατικό υποκείμενο κι επειδή το πολυπληθέστερο και σημαντικότερο τμήμα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού των καπιταλιστικών χωρών-κρατών, οι μισθοσυντήρητοι, ενέχει, στην σημερινή φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού, την προσδιοριστικότητα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και ενεργεί ως τάξη καθ’ εαυτό-στον εαυτό της. Μάλιστα, σαν φορέας της προσδιοριστικότητας «εμπόρευμα εργατική δύναμη» διέπεται από τους νόμους κίνησης της καπιταλιστικής εμπορευματικής παραγωγής και ανταλλαγής, υπόκειται στο νόμο της αξίας, αποξενώνεται, αλλοτριώνεται και φετιχοποιεί την πραγματικότητα.
Έτσι, τώρα που οι καπιταλιστές και οι πολιτικο-ιδεολογικοί τους εκπρόσωποι, όπως λέει ο πάντα επίκαιρος φιλόσοφος του ιστορικού υλισμού στο μνημειώδες έργο του το «Μανιφέστο», μοιάζουν με μαθητευόμενους μάγους που έχουν καλέσει δυνάμεις τις οποίες δεν μπορούν να ελέγξουν, το ιστορικό κενό της απουσίας του επαναστατικού υποκείμενου εκδηλώνεται σαν κοινωνικό κατηγόρημα που τείνει να μορφοποιήσει στο πεδίο της υποκειμενικότητας το διαλεκτικό μέτρο της άρνησης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που τείνει να διαμορφώσει τις διαδικασίες της σύστασης του επαναστατικού κόμματος και να θέσει το αίτημα της γενικευμένης αυτοδιάθεσης ως αίτημα καθολικό και ιστορικά αναγκαίο.
Το αίτημα της γενικευμένης αυτοδιάθεσης δεν είναι πρωταρχικά εκτατικό αλλά πρωταρχικά εντατικό. Δεν ευαγγελίζεται την αυτοδιάθεση της κάθε ενικότητας μέσα από την κατάφαση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, ούτε μέσα από την δεξιόστροφη ή αριστερόστροφη μεταρρύθμιση του εποικοδομήματος που τις υπηρετεί, αλλά μέσα από την άρνηση και την διαλεκτική υπέρβασή τους.
Το αίτημα της γενικευμένης αυτοδιάθεσης, σαν απείκασμα του μελλοντικού, σαν σχέδιο και σαν σκοπός, είναι η ετερότητα που πλοηγεί την ροϊκότητα του Είναι, από το παρόν Είναι: «το βασίλειο της ανάγκης», στο αναγκαίο Άλλο: «το βασίλειο της ελευθερίας», και παραπέμπει σε κοινωνίες στις οποίες θα ηγεμονεύει ή θα κυριαρχεί ο πολιτικός-οικονομικός δημοκρατισμός. Πολιτικός-οικονομικός δημοκρατισμός είναι η πολιτική θεωρία που ενοποιεί, εμμεσοποιεί και εκδηλώνει τις αρχές της άμεσης πολιτικής και οικονομικής δημοκρατίας και την νομοτέλεια «στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του, από τον καθένα ανάλογα με την ικανότητά του».
Το αίτημα της γενικευμένης αυτοδιάθεσης, σαν προσδιοριστικότητα και σαν άρνηση, εκδηλώνει στο πεδίο της υποκειμενικότητας την αντίθεση-αντίφαση του νόμου της αναγκαίας αντιστοιχίας των παραγωγικών δυνάμεων προς τις σχέσεις παραγωγής, εγκαλώντας τους μισθοσυντήρητους από τάξη καθ’ εαυτόν σε τάξη δι’ εαυτόν και οδηγεί στη σύσταση του επαναστατικού κόμματος.
Όπως το κεφάλαιο, σταθερό-μεταβλητό, σαν ολότητα και αφαίρεση είναι αδιάφορο προς τις μορφές αξιοποίησής του, έτσι και οι κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις σαν ολότητα και αφαίρεση, εξεγείρονται με την σημερινή οικονομική κρίση ενάντια στις υφιστάμενες σχέσεις παραγωγής, όντας αδιάφορες προς τα επιμέρους χαρακτηριστικά της χρηματο-πιστωτικής κρίσης κι οπωσδήποτε όντας αδιάφορες προς τις γερασμένες πολιτικο-οικονομικές σχολές διεύθυνσης της κοινωνίας: τον φιλελευθερισμό, τον κρατισμό και την μικτή οικονομία, που είναι αδύνατον πια να διδαχτούν ή να διδάξουν νέα κόλπα.
Στους προηγούμενους αιώνες οι κοινωνικές συνθήκες έθεταν για λύση τα αιτήματα της εθνικής ανεξαρτησίας, της αστικής αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, των ανθρώπινων και ατομικών δικαιωμάτων κι ελευθεριών. Σήμερα, η οικουμενικότητα της παρακμής του καπιταλιστικού οικονομικοκοινωνικού συστήματος αποκαλύπτει τα όρια, τις ελλείψεις και τις ανεπάρκειες των αιτημάτων και των κατακτήσεων των προηγούμενων αιώνων και καθιστά το αίτημα της γενικευμένης αυτοδιάθεσης αίτημα οικουμενικό και ιστορικά αναγκαίο.
Γενικευμένη αυτοδιάθεση ονομάζεται το πολιτικό αίτημα να είναι ο κάθε κοινωνικός άνθρωπος ελευθερόφρων, αυτοπροαίρετος, αυτεπίτακτος και αυτεξούσιος, να απολαμβάνει χωρίς όρους και προϋποθέσεις τα πολιτικοθεσμικά και οικονομικοκοινωνικά μέσα που τον καθιστούν ικανό να μετέχει στον ιστορικά κατακτημένο βαθμό ελευθερίας και στην πολιτισμική ακεραιότητα της ιστορικής ολότητας.
Μανώλης Γρηγοριάδης, 1/10/2008
http://www.akeppress.gr/
Πράγματι, η κοινωνική συνείδηση των οικονομικοκοινωνικών τάξεων του πληθυσμού των καπιταλιστικών χωρών-κρατών απορρίπτει και απωθεί το αβίαστο συμπέρασμα του ότι οι πόθοι τους, οι στόχοι τους, τα όνειρά τους, στο σημερινό γερασμένο, εκφυλισμένο και σάπιο καπιταλιστικό οικονομικοκοινωνικό σύστημα, δεν έχουν ελπίδα δικαίωσης.
Πράγματι, με την νεοφιλελεύθερη εκδοχή του καπιταλιστικού συστήματος που κυριάρχησε τα τελευταία χρόνια και με τους προπαγανδιστικούς μύθους για ανάπτυξη και ευημερία που υπερφίαλα διαλαλούσαν οι μέντορες της ελεύθερης αγοράς, έχουν εκμαυλιστεί, αποχαυνωθεί και συμβιβαστεί, όχι μόνο οι κυρίαρχες τάξεις, αλλά κι οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι του μόχθου και της εργασίας.
Είναι αλήθεια, οι μορφές κοινωνικής συνείδησης αντιστοιχούν στις υφιστάμενες κάθε φορά υλικές οικονομικές δομές της κοινωνίας τις οποίες, οι συγκεκριμένες κάθε φορά μορφές κοινωνικής συνείδησης, προσωποποιούν, εκφράζουν και υπηρετούν.
Στις σημερινές καπιταλιστικές κοινωνίες οι μορφές της κοινωνικής συνείδησης, ο υποκειμενικός παράγοντας, εμφορεύονται τις αρχές, τις αξίες και τα ιδανικά του καπιταλιστικού κοινωνικού Είναι, όπως αυτές εκδηλώνονται στο πολιτικό εποικοδόμημα του καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού, δηλαδή στις εκδοχές του φιλελευθερισμού, τις εκδοχές του κρατισμού και τις εκδοχές της μικτής οικονομίας.
Σήμερα, μετά την παταγώδη αποτυχία των μοντέλων του κρατισμού στις χώρες του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», μετά την παταγώδη αποτυχία των μοντέλων της μικτής οικονομίας και της σοσιαλδημοκρατίας, ήρθε να προστεθεί και η παταγώδης αποτυχία του φιλελεύθερου μοντέλου ανάπτυξης.
Σήμερα, η συνείδηση του απλού ανθρώπου του μόχθου και της εργασίας, που ουσιαστικά μορφοποιεί το «πνεύμα», τις αξίες και τα ιδανικά του γερασμένου καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, είναι γέρικη, παρηκμασμένη και σάπια. Έχει αποδεχθεί το συμβιβασμό, την διαφθορά και την εξαθλίωση, καθώς οι σύντροφοι του Οδυσσέα την αποκτήνωσή τους. Τούτο συμβαίνει επειδή απουσιάζει στο πεδίο της υποκειμενικότητας το επαναστατικό υποκείμενο κι επειδή το πολυπληθέστερο και σημαντικότερο τμήμα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού των καπιταλιστικών χωρών-κρατών, οι μισθοσυντήρητοι, ενέχει, στην σημερινή φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού, την προσδιοριστικότητα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και ενεργεί ως τάξη καθ’ εαυτό-στον εαυτό της. Μάλιστα, σαν φορέας της προσδιοριστικότητας «εμπόρευμα εργατική δύναμη» διέπεται από τους νόμους κίνησης της καπιταλιστικής εμπορευματικής παραγωγής και ανταλλαγής, υπόκειται στο νόμο της αξίας, αποξενώνεται, αλλοτριώνεται και φετιχοποιεί την πραγματικότητα.
Έτσι, τώρα που οι καπιταλιστές και οι πολιτικο-ιδεολογικοί τους εκπρόσωποι, όπως λέει ο πάντα επίκαιρος φιλόσοφος του ιστορικού υλισμού στο μνημειώδες έργο του το «Μανιφέστο», μοιάζουν με μαθητευόμενους μάγους που έχουν καλέσει δυνάμεις τις οποίες δεν μπορούν να ελέγξουν, το ιστορικό κενό της απουσίας του επαναστατικού υποκείμενου εκδηλώνεται σαν κοινωνικό κατηγόρημα που τείνει να μορφοποιήσει στο πεδίο της υποκειμενικότητας το διαλεκτικό μέτρο της άρνησης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που τείνει να διαμορφώσει τις διαδικασίες της σύστασης του επαναστατικού κόμματος και να θέσει το αίτημα της γενικευμένης αυτοδιάθεσης ως αίτημα καθολικό και ιστορικά αναγκαίο.
Το αίτημα της γενικευμένης αυτοδιάθεσης δεν είναι πρωταρχικά εκτατικό αλλά πρωταρχικά εντατικό. Δεν ευαγγελίζεται την αυτοδιάθεση της κάθε ενικότητας μέσα από την κατάφαση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, ούτε μέσα από την δεξιόστροφη ή αριστερόστροφη μεταρρύθμιση του εποικοδομήματος που τις υπηρετεί, αλλά μέσα από την άρνηση και την διαλεκτική υπέρβασή τους.
Το αίτημα της γενικευμένης αυτοδιάθεσης, σαν απείκασμα του μελλοντικού, σαν σχέδιο και σαν σκοπός, είναι η ετερότητα που πλοηγεί την ροϊκότητα του Είναι, από το παρόν Είναι: «το βασίλειο της ανάγκης», στο αναγκαίο Άλλο: «το βασίλειο της ελευθερίας», και παραπέμπει σε κοινωνίες στις οποίες θα ηγεμονεύει ή θα κυριαρχεί ο πολιτικός-οικονομικός δημοκρατισμός. Πολιτικός-οικονομικός δημοκρατισμός είναι η πολιτική θεωρία που ενοποιεί, εμμεσοποιεί και εκδηλώνει τις αρχές της άμεσης πολιτικής και οικονομικής δημοκρατίας και την νομοτέλεια «στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του, από τον καθένα ανάλογα με την ικανότητά του».
Το αίτημα της γενικευμένης αυτοδιάθεσης, σαν προσδιοριστικότητα και σαν άρνηση, εκδηλώνει στο πεδίο της υποκειμενικότητας την αντίθεση-αντίφαση του νόμου της αναγκαίας αντιστοιχίας των παραγωγικών δυνάμεων προς τις σχέσεις παραγωγής, εγκαλώντας τους μισθοσυντήρητους από τάξη καθ’ εαυτόν σε τάξη δι’ εαυτόν και οδηγεί στη σύσταση του επαναστατικού κόμματος.
Όπως το κεφάλαιο, σταθερό-μεταβλητό, σαν ολότητα και αφαίρεση είναι αδιάφορο προς τις μορφές αξιοποίησής του, έτσι και οι κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις σαν ολότητα και αφαίρεση, εξεγείρονται με την σημερινή οικονομική κρίση ενάντια στις υφιστάμενες σχέσεις παραγωγής, όντας αδιάφορες προς τα επιμέρους χαρακτηριστικά της χρηματο-πιστωτικής κρίσης κι οπωσδήποτε όντας αδιάφορες προς τις γερασμένες πολιτικο-οικονομικές σχολές διεύθυνσης της κοινωνίας: τον φιλελευθερισμό, τον κρατισμό και την μικτή οικονομία, που είναι αδύνατον πια να διδαχτούν ή να διδάξουν νέα κόλπα.
Στους προηγούμενους αιώνες οι κοινωνικές συνθήκες έθεταν για λύση τα αιτήματα της εθνικής ανεξαρτησίας, της αστικής αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, των ανθρώπινων και ατομικών δικαιωμάτων κι ελευθεριών. Σήμερα, η οικουμενικότητα της παρακμής του καπιταλιστικού οικονομικοκοινωνικού συστήματος αποκαλύπτει τα όρια, τις ελλείψεις και τις ανεπάρκειες των αιτημάτων και των κατακτήσεων των προηγούμενων αιώνων και καθιστά το αίτημα της γενικευμένης αυτοδιάθεσης αίτημα οικουμενικό και ιστορικά αναγκαίο.
Γενικευμένη αυτοδιάθεση ονομάζεται το πολιτικό αίτημα να είναι ο κάθε κοινωνικός άνθρωπος ελευθερόφρων, αυτοπροαίρετος, αυτεπίτακτος και αυτεξούσιος, να απολαμβάνει χωρίς όρους και προϋποθέσεις τα πολιτικοθεσμικά και οικονομικοκοινωνικά μέσα που τον καθιστούν ικανό να μετέχει στον ιστορικά κατακτημένο βαθμό ελευθερίας και στην πολιτισμική ακεραιότητα της ιστορικής ολότητας.
Μανώλης Γρηγοριάδης, 1/10/2008
http://www.akeppress.gr/
Print 
PDF
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου