Σελίδες

ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ

Γενικευμένη αυτοδιάθεση ονομάζεται το πολιτικό αίτημα να είναι ο κάθε κοινωνικός άνθρωπος ελευθερόφρων, αυτοπροαίρετος, αυτεπίτακτος και αυτεξούσιος, να απολαμβάνει χωρίς όρους και προϋποθέσεις τα πολιτικοθεσμικά και οικονομικοκοινωνικά μέσα που τον καθιστούν ικανό να μετέχει στον ιστορικά κατακτημένο βαθμό ελευθερίας και στην πολιτισμική ακεραιότητα της ιστορικής ολότητας.

Τρίτη 12 Μαΐου 2009

ΑΚΕΠ: Άκυρο στις Ευρωεκλογές

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

«Η Κόλαση παντ’ άγρυπνη σου στήθηκε τριγύρου,
αλλά δεν έχει δύναμη πάρεξ μακριά και πέρα»
Διονύσιος Σολωμός


Το ΑΚΕΠ δεν θα κατέλθει στις Ευρωεκλογές στις 7 Ιουνίου 2009 επειδή οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες δεν του επιτρέπουν να αξιοποιήσει την εκλογική διαδικασία στην κατεύθυνση του στρατηγικού σκοπού του κόμματος.

Το ΑΚΕΠ καλεί τα μέλη του, τους οπαδούς του και το λαό να μετέχουν στην ψηφοφορία για τις Ευρωεκλογές και να ψηφίσουν ΑΚΥΡΟ.

Η αποχή -όταν δεν συντρέχουν ειδικοί λόγοι- υποβαθμίζει τους πολίτες, από φορείς δικαιωμάτων και μέλη του κυριάρχου, σε υπηκόους, δηλαδή σε φορείς μόνον υποχρεώσεων προς την οικονομική ολιγαρχία και τα κόμματα που την υπηρετούν.

Η παραίτηση από την εκλογική μορφή πάλης αποδυναμώνει τους αγώνες που στοχεύουν στην αφύπνιση του λαού και στην κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από τις ιστορικές δυνάμεις της εργασίας και του πολιτισμού.

Το ΑΚΥΡΟ είναι πολιτική θέση ενάντια στα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα, είναι πολιτική θέση ενάντια στον φιλελευθερισμό, στον κρατισμό, στην μικτή οικονομία, είναι πολιτική θέση που ενισχύει την προοπτική και τις διαδικασίες της σύστασης του επαναστατικού κόμματος.

Σήμερα, οι υποκειμενικές συνθήκες της ελληνικής κοινωνίας για την ανατροπή των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής είναι ακόμα ανώριμες. Η πλειοψηφία του πληθυσμού ηγεμονεύεται από τις αξίες, τα ιδανικά και τα πολιτισμικά πρότυπα του αστισμού. Οι μισθοσυντήρητοι, το πολυπληθέστερο και σημαντικότερο τμήμα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού είναι εγκλωβισμένο στα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα.

Σήμερα, η κοινωνική συνείδηση των μισθοσυντήρητων και του λαού απορρίπτει το αβίαστο συμπέρασμα πως οι πόθοι τους, οι στόχοι τους, τα όνειρά τους, στο σημερινό εκφυλισμένο και σάπιο καπιταλιστικό οικονομικοκοινωνικό σύστημα, δεν έχουν ελπίδα δικαίωσης.

Σήμερα, η συνείδηση του απλού ανθρώπου του μόχθου και της εργασίας είναι αλλοτριωμένη. Έχει αποδεχθεί τον συμβιβασμό, την διαφθορά και την εξαθλίωση, καθώς οι σύντροφοι του Οδυσσέα την αποκτήνωση τους από την Κίρκη.

Σήμερα λοιπόν, ο αγώνας για την ανατροπή των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής ανάγεται σε αγώνα για την αφύπνιση του λαού και την ωρίμανση των υποκειμενικών συνθηκών της επανάστασης.

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΣΚΟΠΟΣ

Στρατηγικός σκοπός του ΑΚΕΠ είναι η δημιουργία των υποκειμενικών προϋποθέσεων για την σύσταση του επαναστατικού κόμματος.

Το επαναστατικό κόμμα υποστατώνει στο πολιτικό εποικοδόμημα το αίτημα της κατάργησης του συστήματος της μισθωτής εργασίας και το αίτημα της γενικευμένης αυτοδιάθεσης.

Το επαναστατικό κόμμα είναι η ενότητα, ο πολιτικός συντονισμός των δυνάμεων που μπορούν και από την κοινωνική τους θέση οφείλουν να καταστήσουν τις ιδέες της επανάστασης υλική δύναμη.

Το επαναστατικό κόμμα είναι η αναγκαία συνθήκη για την διαμόρφωση ενός κινήματος εξουσίας ικανού να καταργήσει το οικονομικοκοινωνικό σύστημα που θεμελιώνεται στην μισθωτή εργασία και στην εκμετάλλευση του εμπορεύματος εργατική δύναμη.

Το ΑΚΕΠ πιστεύει πως στις μετακαπιταλιστικές κοινωνίες θα απουσιάζει η εργατική τάξη, θα ηγεμονεύει ο πολιτικός-οικονομικός δημοκρατισμός και η γενικευμένη αυτοδιάθεση θα είναι αρχή καθολική και απαραβίαστη.

Πολιτικός-οικονομικός δημοκρατισμός ονομάζεται η πολιτική θεωρία που ενοποιεί, εμμεσοποιεί και εκδηλώνει τις αρχές της άμεσης οικονομικής και πολιτικής δημοκρατίας και την νομοτέλεια "στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του, από τον καθένα ανάλογα με την ικανότητά του".

Γενικευμένη αυτοδιάθεση ονομάζεται το πολιτικό αίτημα να είναι ο κάθε κοινωνικός άνθρωπος ελευθερόφρων, αυτοπροαίρετος, αυτεπίτακτος και αυτεξούσιος, να απολαμβάνει χωρίς όρους και προϋποθέσεις τα πολιτικοθεσμικά και οικονομικοκοινωνικά μέσα που τον καθιστούν ικανό να μετέχει στον ιστορικά κατακτημένο βαθμό ελευθερίας και στην πολιτισμική ακεραιότητα της ιστορικής ολότητας.

Στον καιρό μας, το αίτημα της γενικευμένης αυτοδιάθεσης νοηματοδοτεί και ορίζει την έννοια της κοινωνικής ελευθερίας και εκδηλώνει τους συνυφασμένους με την κοινωνική φύση του ανθρώπου πόθο και βούληση για ελευθερία στο σκοπό και τους στόχους της επανάστασης.

Το αίτημα της γενικευμένης αυτοδιάθεσης αφορά όλες τις κοινωνικές τάξεις, αφού όλες διέπονται από τους καθολικούς καταναγκασμούς του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής. Πρωτίστως, όμως, αφορά τις μη εκμεταλλεύτριες τάξεις και ιδίως την εργατική.

Στους προηγούμενους αιώνες οι κοινωνικές συνθήκες έθεσαν για λύση τα αιτήματα της εθνικής ανεξαρτησίας, της αστικής αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, των ανθρώπινων και ατομικών δικαιωμάτων κι ελευθεριών και ενέπνευσαν τους αγώνες ενάντια στην απολυταρχία, τον δεσποτισμό και την φεουδαρχία. Σήμερα, η οικουμενικότητα της παρακμής του καπιταλιστικού οικονομικοκοινωνικού συστήματος αποκαλύπτει τα όρια, τις ελλείψεις και τις ανεπάρκειες των αιτημάτων και των κατακτήσεων των προηγούμενων αιώνων και καθιστά το αίτημα της γενικευμένης αυτοδιάθεσης αίτημα οικουμενικό και ιστορικά αναγκαίο.

Το αίτημα της γενικευμένης αυτοδιάθεσης δεν είναι πρωταρχικά εκτατικό αλλά πρωταρχικά εντατικό. Δεν ευαγγελίζεται την αυτοδιάθεση της κάθε ενικότητας μέσα από την κατάφαση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, ούτε μέσα από την δεξιόστροφη ή αριστερόστροφη μεταρρύθμιση του εποικοδομήματος που τις υπηρετεί, αλλά μέσα από την άρνηση και την διαλεκτική υπέρβασή τους.

Το αίτημα της γενικευμένης αυτοδιάθεσης, σαν απείκασμα του μελλοντικού, σαν σχέδιο και σαν σκοπός, είναι η ετερότητα που πλοηγεί την ροϊκότητα του κοινωνικού Είναι, από το παρόν Είναι: «το βασίλειο της ανάγκης», στο αναγκαίο Άλλο: «το βασίλειο της ελευθερίας».

Το αίτημα της γενικευμένης αυτοδιάθεσης, σε μορφή διαλεκτικής άρνησης, εμμεσοποιεί στο πεδίο της υποκειμενικότητας την αντίθεση-αντίφαση του δϊιστορικού νόμου της αναγκαίας αντιστοιχίας των παραγωγικών δυνάμεων προς τις σχέσεις παραγωγής και εγκαλεί, με την σύσταση του επαναστατικού κόμματος, τις μη εκμεταλλεύτριες τάξεις και κυρίως την εργατική σε συλλογικό υποκείμενο κοινωνικής απελευθέρωσης.

Η εργατική τάξη, οι μισθοσυντήρητοι, το πολυπληθέστερο τμήμα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, οι σημαντικότερες παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας, ο φορέας του εμπορεύματος εργατική δύναμη, η προσδιοριστικότητα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, η άρνηση του κεφαλαιοκρατικού οικονομικοκοινωνικού συστήματος, είναι η μόνη στην ιστορία της ανθρωπότητας μη εκμεταλλεύτρια τάξη που έχει την ιστορική δυνατότητα και την κοινωνική ικανότητα να είναι φορέας νέων, ανώτερων ποιοτικά, σχέσεων παραγωγής.

Η εργατική τάξη είναι –αναμφισβήτητα- η ηγέτιδα τάξη της επανάστασης, αφού με την κατάργησή της αφανίζονται οι κεφαλαιοκρατικές σχέσεις παραγωγής και καταργείται ιστορικά το κεφαλαιοκρατικό οικονομικοκοινωνικό σύστημα.

Το ιστορικό αίτημα έχει ήδη τεθεί: Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Γκράμσι. Οι διαδικασίες για την ωρίμανση των συνθηκών της επίλυσης των προβλημάτων της ιστορικής περιόδου που διανύουμε έχουν ήδη αρχίσει.

Η Παρισινή κομμούνα, η Οκτωβριανή επανάσταση και ο Μάης του '68 είναι οι ιστορικοί φάροι που, μέσα από το ανθισμένο μονοπάτι των εμπειριών και των ιδεών τους, θα οδηγήσουν τους μισθοσυντήρητους και τους λαούς στον δρόμο της επανάστασης.

Σήμερα, η πραγματικότητα απέδειξε για μια ακόμη φορά πως ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός είναι κολοσσός με πήλινα πόδια.

Σήμερα, μετά την παταγώδη αποτυχία των μοντέλων του κρατισμού στις χώρες του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», μετά την παταγώδη αποτυχία των μοντέλων της μικτής οικονομίας και της σοσιαλδημοκρατίας, ήρθε να προστεθεί και η παταγώδης αποτυχία του φιλελεύθερου μοντέλου ανάπτυξης.

Σήμερα, όπως λέει ο πάντα επίκαιρος φιλόσοφος του ιστορικού υλισμού στο μνημειώδες έργο του το «Μανιφέστο», οι καπιταλιστές και οι πολιτικο-ιδεολογικοί τους εκπρόσωποι μοιάζουν με μαθητευόμενους μάγους που έχουν καλέσει δυνάμεις τις οποίες δεν μπορούν να ελέγξουν.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι πρωτοβουλίες για την σύσταση του επαναστατικού κόμματος αποτελούν ορατή κοινωνική και ιστορική ανάγκη.

Το ΑΚΕΠ γνωρίζει πως οι οργανωμένες δυνάμεις του δεν έχουν τα ποσοτικά και ιδίως τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που απαιτούνται για να ασκηθούν τα καθήκοντα του επαναστατικού κόμματος.

Το ΑΚΕΠ γνωρίζει πως το επαναστατικό κόμμα δεν θα προκύψει απλά από την γραμμική ποσοτική και ποιοτική ανάπτυξη των δυνάμεών του, αλλά από την πολύπλευρη συμμετοχή και τις πρωτοβουλίες των πολιτικών δυνάμεων του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου.


"Αλλ’ ήλιος, αλλ’ αόρατος αιθέρας κοσμοφόρος,
από το μαύρο σύγνεφο κι από τη μαύρη πίσσα,
ο στύλος φανερώνεται, με κάτου μαζωμένα
τα παλληκάρια τα καλά, με πάνου τη σημαία..."
Διονύσιος Σολωμός

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου, Μίκα Στάθη

7 σχόλια:

ΑΚΕΠ είπε...

Όποιος ψηφίσει άκυρο στις ευρωεκλογές δεν σημαίνει βέβαια οτι είναι οπαδός του ΑΚΕΠ. Οπωσδήποτε όμως όσοι ψηφίσουν άκυρο εναντιώνονται στην σημερινή πολιτική και κοινωνική κατάσταση, εναντιώνονται στην αθλιότητα, την διαφθορά και την εξαχρείωση.

ΑΚΕΠ είπε...

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, στο βαθμό που ευσταθούν, δείχνουν πως οι Οικολόγοι Πράσινοι αποκτούν δυναμική που αν διατηρηθεί μέχρι τις ευρωεκλογές ενδέχεται να είναι το τρίτο κόμμα, μπροστά από το ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, το ΛΑΟΣ κλπ. Αν αυτό αποδειχθεί στην πράξη σημαίνει πως το ΚΚΕ κι ο ΣΥΝ δεν έχουν την δυνατότητα να απορροφήσουν την λαϊκή δυσαρέσκεια και την δυσπιστία προς τα δύο μεγάλα κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Σημαίνει επίσης οτι η ΑΠΟΧΗ και το ΑΚΥΡΟ θα κυμανθούν στα επίπεδα πάνω-κάτω των προηγούμενων ευρωεκλογών, και πως τα σχήματα και τα κόμματα του ριζοσπαστικού χώρου που μετέχουν στις ευρωεκλογές, για μια ακόμη φορά δεν θα ενσωματώσουν εκλογικά την δυσαρέσκεια προς το καθεστώς. Αν αυτό συμβεί, η ανάγκη και η ευθύνη του ριζοσπαστικού χώρου να συνεννοηθεί, να συντονιστεί και να αποτελέσει την εναλλακτική λύση του πολιτικού γίγνεσθαι, γίνεται πιο εμφανής και πιο μεγάλη.

ΑΚΕΠ είπε...

Σήμερα τα οικονομικά, τα κοινωνικά και τα θεσμικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, καθώς και τα προβλήματα της διαφθοράς και της εξαχρείωσης, είναι απότοκα των νομοτελειακών δυσλειτουργιών και των ανυπέρβλητων αντιθέσεων και αντιφάσεων της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Το σημαντικότερο όμως πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι, κατά την άποψη του ΑΚΕΠ, η παθητικότητα των μισθοσυντήρητων και των ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων του πληθυσμού στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που τους αφορούν. Η παθητικότητα αυτή ορίζεται σαν ανωριμότητα και σαν αδυναμία του υποκειμενικού παράγοντα της ελληνικής κοινωνίας.

Κατά την άποψη του ΑΚΕΠ, για να μην επαναλάβουμε πράγματα που έχουν ήδη αναφερθεί, το σημαντικότερο ιδίωμα της ανωριμότητας του υποκειμενικού παράγοντα είναι η ανυπαρξία του επαναστατικού υποκείμενου, που αφ’ ενός θα καθιστούσε τους μισθοσυντήρητους από τάξη καθ’ εαυτό σε τάξη δι’ εαυτόν, και αφ’ ετέρου θα υποστασιοποιούσε στο πεδίο της υποκειμενικότητας, στο πολιτικό εποικοδόμημα, με τρόπο ξεκάθαρο και επιστημονικό, το όραμα, το σκοπό και τους στόχους της μετακαπιταλιστικής κοινωνίας, έτσι ώστε η συμμετοχή των εργαζομένων και του λαού στον πολιτικό αγώνα για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας και την κατάργηση του ιστορικά παρηκμασμένου και σάπιου καπιταλιστικού οικονομικοκοινωνικού συστήματος, να έχει νόημα ξεκάθαρο, συγκεκριμένο και επιστημονικό.

Σήμερα, η πλειοψηφία του πληθυσμού έχει ταυτίσει τον αντικαπιταλιστικό αγώνα και τις ιδέες της επανάστασης με τα καθεστώτα και τις εκδοχές του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού που έχει καταρρεύσει κι έχει πρακτικά απομυθοποιηθεί.

Για να ξεπεραστεί λοιπόν το ουσιαστικότερο ιδίωμα της αδυναμίας του υποκειμενικού παράγοντα και για να συγκροτηθεί το συλλογικό επαναστατικό υποκείμενο, πρέπει να αποσαφηνιστεί και να προπαγανδιστεί και να αποδειχθεί με τρόπο επιστημονικό κι αδιαμφισβήτητο πως οι ιδέες της επανάστασης και οι στόχοι για την μετακαπιταλιστική κοινωνία είναι ρεαλιστικοί, αποτελεσματικοί κι εφικτοί και πως δεν έχουν τίποτα κοινό με τα καθεστώτα και τις εκδοχές του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού που παταγωδώς απέτυχαν και κατέρρευσαν.

Όσο οι ιδέες της επανάστασης δεν θα αποσαφηνίζουν σε πλάτος και δεν θα διευκρινίζουν σε βάθος την ανειρήνευτη αντίθεσή τους με τις ιδέες και τα καθεστώτα των χωρών του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού, τόσο οι αγώνες των μισθοσυντήρητων και του λαού θα περιορίζεται στα όρια των αστικοδημοκρατικών διεκδικήσεων, και τόσο η λαϊκή δυσαρέσκεια θα αφομοιώνεται και θα εντάσσεται, από το καθεστώς και τους φορείς του, στο καπιταλιστικό σύστημα.

Σίγουρα, οι αγώνες για αστικοδημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες είναι και χρήσιμοι και απαραίτητοι και συνεισφέρουν στην διαμόρφωση συνείδησης. Οι αγώνες όμως αυτοί, το ξανατονίζουμε, χωρίς ξεκάθαρες επαναστατικές ιδέες, αφομοιώνονται από το σύστημα και δημιουργούν πλάνες πως οι στόχοι, τα όνειρα κι οι επιθυμίες έχουν ελπίδα δικαίωσης μέσα στο σημερινό σάπιο και παρηκμασμένο οικονομικοκοινωνικό σύστημα.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την αυθόρμητη κι ελπιδοφόρα εξέγερση της νεολαίας και του λαού που έγινε με αφορμή την δολοφονία του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, κι ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.

Τώρα, όσον αφορά τον οικονομικό διεκδικητικό αγώνα, για μεροκάματο, ασφαλιστικό, συνθήκες εργασίας κλπ κλπ, είναι ένας αγώνας χρήσιμος, απαραίτητος, οφείλουμε όλοι να μετέχουμε με ζήλο στον αγώνα αυτό. Όμως, είναι ένας αγώνας κι αυτός που δεν υπερβαίνει το σημερινό οικονομικοκοινωνικό σύστημα, υπόκειται στον νόμο της αξίας, και για να διεξαχθεί δεν είναι απαραίτητη η ύπαρξη συλλογικού διανοούμενου ή επαναστατικής πρωτοπορίας.

Το ΑΚΥΡΟ λοιπόν στις ευρωεκλογές που προτείνει το ΑΚΕΠ συμπεριλαμβάνει και τις παραπάνω απόψεις, αφού και την παθητικότητα αντιστρατεύεται, και την κριτική στα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα εμπεριέχει, και την ανάγκη ύπαρξης νέων πολιτικών δεδομένων υπονοοεί.

ΑΚΕΠ είπε...

Το ζητούμενο δεν είναι οι ψηφοφόροι που θα ψηφίσουν τα κόμματα του ριζοσπαστικού χώρου που κατέρχονται στις ευρωεκλογές, που «θα βρεθούν εκεί, όπως κάθε μέρα στον αγώνα για μια ανθρώπινη κοινωνία». Το ζητούμενο είναι οι άλλοι, που θα βρεθούν «εκεί» και θα ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ για να εκφράσουν την δυσαρέσκειά τους προς την ΝΔ, που θα βρεθούν «εκεί» και θα ψηφίσουν ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ για να εκφράσουν την δυσπιστία τους προς τα δυο μεγάλα κόμματα (θού Κύριε φυλακήν τω στόματί μου…), το ζητούμενο είναι εκείνοι που θα απέχουν όχι με άποψη αντικαθεστωτική, αλλά για απολίτικο χαβαλέ.

Τον περασμένο Δεκέμβρη η αυθόρμητη κι ελπιδοφόρα εξέγερση της νεολαίας, που έγινε με αφορμή την δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου, οι εξεγερμένοι ήταν μόνο «ενάντιά τους», και όχι «μαζί μας» με τις ιδέες δηλαδή του ριζοσπαστικού χώρου.

Το ΑΚΥΡΟ λοιπόν που προτείνει το ΑΚΕΠ, δεν είναι μια πρόταση που αντιστρατεύεται τα κόμματα του ριζοσπαστικού χώρου που κατέρχονται στις ευρωεκλογές, ούτε μπορεί να επηρεάσει αυτούς που έτσι κι αλλιώς θα τα ψηφίσουν ενισχύοντας την φωνή τους, ούτε αντιστρατεύεται εκείνους που απέχουν με άποψη αντικαθεστωτική. Το ΑΚΥΡΟ απευθύνεται σε αυτούς που είναι ανώριμοι και δεν μπορούν να δεχθούν ακόμη τις ιδέες του ριζοσπαστικού χώρου, απευθύνεται σε αυτούς που για να εκφράσουν την δυσαρέσκειά τους προς την ΝΔ θα ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ, απευθύνεται σε αυτούς που θα εκφράσουν την δυσαρέσκειά τους και θα ψηφίσουν ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ, απευθύνεται σε αυτούς που θα απέχουν όχι με άποψη, αλλά από αδιαφορία ή ηττοπάθεια, και τέλος το ΑΚΥΡΟ λέει σε αυτούς που είναι «ενάντιά τους», δηλαδή ενάντια στα καθεστωτικά κόμματα, αλλά δεν στηρίζουν τις ιδέες του ριζοσπαστικού χώρου, να μην πέσουν στην παγίδα και ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ, ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ, ΛΑΟΣ κλπ.

ΑΚΕΠ είπε...

Ο δικομματισμός, δηλαδή η εναλλαγή των δυο μεγάλων κομμάτων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ στην εξουσία, είναι ένα πρόβλημα που ενοχλεί πρώτα και κύρια τα κοινοβουλευτικά πολιτικά κόμματα, καθότι τους αποστερεί την δυνατότητα να μετέχουν στην διανομή της καπιταλιστικής εξουσίας και γι’ αυτό έχουν σαν κύριο στόχο την ανατροπή του δικομματισμού και όχι την ανατροπή του καπιταλισμού.

Το ζήτημα είναι να μπορεί ο ριζοσπαστικός χώρος να βροντοφωνάξει με τόλμη αυτό που προτείνει ο Κάρλ Μάρξ στους αντικαπιταλιστές. Να βροντοφωνάξει δηλαδή με τόλμη: «είμαι ένα τίποτα, οφείλω όμως να είμαι το πάν».

Πέρα όμως από τον δικομματισμό των δυο μεγάλων κομμάτων, υφίσταται μετά την μεταπολίτευση και ο δικομματισμός του αριστερού πολιτικού κοινοβουλευτικού χώρου.

Στις ευρωεκλογές στις 7 Ιούνη, αυτό που ενδέχεται να ανατραπεί δεν είναι ο κυρίαρχος δικομματισμός ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, αλλά ο δικομματισμός του κοινοβουλευτικού πολιτικού χώρου της αριστεράς, αφού έχει γίνει της μόδας, ετεροχρονισμένα, η ψήφος στους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ, που γνωρίσαμε την συνέπειά τους στον ευρωπαϊκό χώρο, π.χ. Γιόσκα Φίσερ, Κον Μπεντίτ κλπ. Ας μην ξεχνάμε επίσης την θέση και την στάση τους στο σχέδιο Αναν, την προσήλωσή τους στην ονομασία δρόμων, λες κι αν ονομαστεί ο δρόμος στην Θες/νικη Κεμάλ Ατατούρκ θα σωθούν οι φώκιες, οι χελώνες κι ο φαλακροκόρακας…Πέραν τούτων, και μόνο ότι δήλωσαν ότι δεν έχουν πρόβλημα να συνεργαστούν είτε με το ΠΑΣΟΚ είτε με την ΝΔ, δείχνει την ποιότητα και το «ψάξιμο» των ψηφοφόρων τους…

Το ΑΚΕΠ λοιπόν προτείνοντας ΑΚΥΡΟ βροντοφωνάζει: «ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ, ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ ΠΑΝ».

ΑΚΕΠ είπε...

Η σύσταση του επαναστατικού κόμματος για να συμβεί, -και όταν συμβεί- πρέπει να είναι -και θα είναι- αφ’ ενός η άρνηση των πολιτικών και ιδεολογικών όρων της κρίσης του πολιτικού κινήματος της εργατικής τάξης, κι αφ’ ετέρου η υποστασιοποίηση στο πολιτικό εποικοδόμημα, με όρους πολιτικο-ιδεολογικούς, της αντίθεσης-αντίφασης του δϊιστορικού νόμου της αναγκαίας αντιστοιχίας των παραγωγικών δυνάμεων προς τις σχέσεις παραγωγής.

Η υποστασιοποίηση αυτή οφείλει να συμπεριλάβει και να ενοποιήσει την ιστορική εμπειρία στις σύγχρονες μορφές του αιτήματος για την κατάργηση του καπιταλιστικού οικονομικο-κοινωνικού συστήματος, κι οπωσδήποτε η πολιτική του θέση για την μετακαπιταλιστική κοινωνία, δηλαδή η άρνηση της άρνησης και η νέα κατάφαση, πρέπει να είναι ξεκάθαρη, συγκεκριμένη, ρεαλιστική, επιστημονικά τεκμηριωμένη και όχι μόνο. Γιατί όσο οι στόχοι και οι σκοποί για την μετακαπιταλιστική κοινωνία, οι ιδέες της επανάστασης, δεν θα αποσαφηνίζουν σε πλάτος και δεν θα διευκρινίζουν σε βάθος την ανειρήνευτη αντίθεσή τους με τις ιδέες και τα καθεστώτα των χωρών του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού, τόσο η άρση του πολιτικού κινήματος των μισθοσυντήρητων και η σύσταση του επαναστατικού κόμματος θα καθυστερεί και θα χρονίζει, και τόσο η πολυδιάσπαση και οι διαφορετικές προσεγγίσεις των διαφόρων τμημάτων και των συντρόφων του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου θα εκδηλώνονται σαν αντίφαση κι όχι σαν σύνθεση και κριτική ενσωμάτωση του ειδικού και του μερικού, στο γενικό και στο όλον.

Κατά την αντίληψή μας, εδώ και πολλές δεκαετίες, το βασικό κατηγόρημα, δηλαδή η βασική ιδιότητα, της κρίσης του πολιτικού κινήματος των μισθοσυντήρητων και των συμμάχων τους είναι η αντίφαση της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας, του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού, με τα πολιτικά γεγονότα που λέγεται και υποστηρίζεται ότι την εκφράζουν.

Η διαφορά που έχει ο ριζοσπαστικός πολιτικός χώρος με τα αριστερά κοινοβουλευτικά κόμματα είναι ουσιώδης και καθοριστική, και συνίσταται πρώτα και κύρια στο ότι τα κόμματα αυτά έχουν υποστείλει την σημαία της επανάστασης και της ανατροπής του καπιταλισμού.

Κατά την αντίληψή μας, εκείνο που ορίζει το ριζοσπαστικό πολιτικό χώρο είναι η ιδέα της επανάστασης, είναι η αντίληψη για την αναγκαιότητα της ανατροπής των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, είναι η αντίληψη της ρήξης με τις αξίες, τις ιδέες και τα ιδανικά του αστισμού.

Κατά την αντίληψή μας, οι αντιθέσεις και η πολυδιάσπαση του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου είναι η εκδήλωση των ταξικών κατηγορημάτων των σχέσεων παραγωγής στις πολιτικές ιδιαιτερότητες των τμημάτων και των συντρόφων του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου. Έτσι, αντί να ηγεμονεύει η προσδιοριστικότητα της άρνησης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που ορίζει τον ριζοσπαστικό χώρο, ηγεμονεύει η κατάφαση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής κι ο ανταγωνισμός, που αντιστοιχεί στους συντεχνιακούς ανταγωνισμούς των διαστρωματώσεων των κατηγοριών των μισθοσυντήρητων και των συμμάχων τους. Έτσι, η καταγραφή των εμπειριών των τμημάτων και των συντρόφων του ριζοσπαστικού χώρου, η πολλαπλότητα της πραγματικότητας, αποκόπτεται από την ιστορική κίνηση και την οργανική σχέση της με την προσδιοριστικότητα της άρνησης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής που συνέχει τον ριζοσπαστικό πολιτικό χώρο. Έτσι, χωρίς την κυριαρχική ηγεμονική ενότητα πάνω στον συνεκτικό ορισμό του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου, που υπερβαίνει τις διαφορετικές προσεγγίσεις των συντρόφων του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου, που τις περιλαμβάνει και τις αντιμετωπίζει σαν ολότητα, οι προσπάθειες, οι διαδικασίες και οι πρωτοβουλίες για την σύσταση του επαναστατικού υποκείμενου θ’ αποτυγχάνουν και θ’ απογοητεύουν.

ΑΚΕΠ είπε...

Η σχετική αυτονομία και οι νομοτέλειες της κίνησης των ιδεών στο εποικοδόμημα, αναφέρονται στις μορφές κοινωνικής συνείδησης που αντιστοιχούν στην υλική δομή.

Οι συγκρούσεις, οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις της υλικής δομής, επειδή προέρχονται από την αν-αντιστοιχία των παραγωγικών δυνάμεων προς τις σχέσεις παραγωγής κι εκδηλώνονται με την δυσλειτουργία του γενικού και απόλυτου νόμου της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης, εμφανίζονται στο εποικοδόμημα ως μορφές κοινωνικής συνείδησης. Εκεί, στο εποικοδόμημα δηλαδή, στις μορφές κοινωνικής συνείδησης και στις ιδέες, εμφανίζεται και γίνεται αντιληπτή η φυσικο-ιστορική σύγκρουση. Εκεί οι ιδέες, στην σχετική τους αυτονομία από την βάση, διεξάγουν και ολοκληρώνουν την σύγκρουση αυτή, ανατρέποντας το τεράστιο εποικοδόμημα και κοντολογής τις ιδεολογικές μορφές που αντιστοιχούν στην βάση.

Όταν λοιπόν, εκείνο που ανακλάται στην συνείδηση είναι οι δυσλειτουργίες και οι αντιφάσεις των σχέσεων παραγωγής μόνον σαν αν-αντιστοιχία που τείνει να αντιστοιχηθεί, διαμορφώνονται μορφές κοινωνικής συνείδησης αστικο-δημοκρατικού και ρεφορμιστικού χαρακτήρα, αφού δεν είναι η συνείδηση που διαμορφώνει το κοινωνικό Είναι, αλλά το κοινωνικό Είναι που διαμορφώνει την συνείδηση.

Όταν οι επαναστατικές ιδέες, που αυτονομημένες από την βάση μορφοποιούν στο εποικοδόμημα την φυσικο-ιστορική σύγκρουση, δεν ηγεμονεύουν τον τρόπο σκέψης και τον τρόπο δράσης, εμφανίζονται αντιλήψεις που περιορίζουν την κριτική και τις αδυναμίες στο επίπεδο των "προσώπων". Έτσι, αποδίδεται στα "πρόσωπα" μια μεταφυσική νατουραλιστική ιδιότητα, και δεν αντιμετωπίζονται οι προσωπικότητες και οι ηγεσίες σαν σύνολο ιδεολογικών και κοινωνικών σχέσεων.

"Δεν είναι η συνείδηση των ανθρώπων που καθορίζει το είναι τους, μα αντίθετα, το κοινωνικό είναι τους καθορίζει τη συνείδησή τους" (Καρλ Μαρξ: Εισαγωγή στην Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας)

"Η θέση αυτή είναι τόσο απλή, που θα έπρεπε να είναι αυτονόητη για τον καθένα, που δεν έχει καθηλωθεί μέσα σε ένα ιδεαλιστικό ίλιγγο.....Η θέση ότι η συνείδηση των ανθρώπων εξαρτάται από το είναι τους και όχι αντίστροφα, που φαινομενικά είναι τόσο απλή, αποδείχνεται όταν την εξετάσουμε από πιο κοντά, ότι από τις πρώτες κιόλας συνέπειές της αποκρούει αμέσως κάθε ιδεαλισμό, ακόμα και τον πιό κρυμένο." (Φ.Ένγκελς: Η "Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας του Καρλ Μαρξ)

Qui si convien lasciare ogni sospetto;
Ogni vilta convien che qui sia morta.

Εδώ πρέπει να αφήσεις κάθε υποψία
κάθε ποταπότητα, εδώ πρέπει να πεθάνει. (Δάντης: "Η θεία κωμωδία")