«Το γενικό δικαίωμα ψήφου είναι έτσι ο δείχτης της ωριμότητας της εργατικής τάξης. Περισσότερο δεν μπορεί να είναι και δεν θα είναι ποτέ μέσα στο σημερινό κράτος» (Ένγκελς).
Οι ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου 2009 κατάδηλα πιστοποίησαν πως το κυρίαρχο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι η παθητικότητα των μισθοσυντήρητων και του λαού, που ορίζεται και σαν ανωριμότητα ή σαν αδυναμία του υποκειμενικού παράγοντα. Κατάδηλα, επίσης, πιστοποίησαν ακόμη μια φορά το πολιτικό κενό εκπροσώπησης στο πολιτικό εποικοδόμημα των ιστορικών δυνάμεων της ανατροπής του καπιταλισμού, γεγονός που εντείνει επιτατικά την αναγκαιότητα εκπροσώπησής τους.
Στην σημερινή βαρβαρότητα, οι πλούσιοι γίνονται καθημερινά πλουσιότεροι. Οι φτωχοί γίνονται καθημερινά φτωχότεροι. Τα κοινωνικά προβλήματα, η ανεργία, η εγκληματικότητα, η διαφθορά καθημερινά μεγεθύνονται. Η υγεία, η δικαιοσύνη, η ουσιαστική εκπαίδευση είναι προνόμιο μόνο των ισχυρών. Η δημόσια διοίκηση υπηρετεί προκλητικά την πλουτοκρατία και βασανίζει σαδιστικά τον φτωχό, τον άνεργο, τον αδύναμο. Το κράτος της ολιγαρχίας του πλούτου βυσσοδομεί ανενδοίαστα ενάντια στα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια του κοινωνικού ανθρώπου.
Κι ενώ η κοινωνία σαπίζει και όζει, η κοινωνική συνείδηση των μισθοσυντήρητων και του λαού απορρίπτει και απωθεί το αβίαστο συμπέρασμα ότι οι πόθοι τους, οι στόχοι τους, τα όνειρά τους στο σημερινό γερασμένο, εκφυλισμένο και σάπιο καπιταλιστικό οικονομικοκοινωνικό σύστημα, δεν έχουν ελπίδα δικαίωσης.
Πράγματι, με την νεοφιλελεύθερη εκδοχή του καπιταλιστικού συστήματος που κυριάρχησε τα τελευταία χρόνια και με τους προπαγανδιστικούς μύθους για ανάπτυξη και ευημερία που υπερφίαλα διαλαλούσαν οι μέντορες της ελεύθερης αγοράς, έχουν εκμαυλιστεί, αποχαυνωθεί και συμβιβαστεί, όχι μόνο οι κυρίαρχες τάξεις, αλλά κι οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι του μόχθου και της εργασίας.
Είναι αλήθεια, οι μορφές κοινωνικής συνείδησης αντιστοιχούν στις υφιστάμενες κάθε φορά υλικές οικονομικές δομές της κοινωνίας τις οποίες, οι συγκεκριμένες κάθε φορά μορφές κοινωνικής συνείδησης, προσωποποιούν, εκφράζουν και υπηρετούν.
Στις σημερινές καπιταλιστικές κοινωνίες οι μορφές της κοινωνικής συνείδησης, ο υποκειμενικός παράγοντας, εμφορούνται τις αρχές, τις αξίες και τα ιδανικά του καπιταλιστικού κοινωνικού Είναι, όπως αυτές εκδηλώνονται στο πολιτικό εποικοδόμημα του καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού, δηλαδή στις εκδοχές του φιλελευθερισμού, τις εκδοχές του κρατισμού και τις εκδοχές της μικτής οικονομίας.
Σήμερα, η συνείδηση του απλού ανθρώπου του μόχθου και της εργασίας, που ουσιαστικά μορφοποιεί το «πνεύμα», τις αξίες και τα ιδανικά του γερασμένου καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, είναι γέρικη, παρηκμασμένη και σάπια. Έχει αποδεχθεί το συμβιβασμό, την διαφθορά και την εξαθλίωση. Τούτο συμβαίνει επειδή απουσιάζει στο πεδίο της υποκειμενικότητας το επαναστατικό υποκείμενο, και επειδή το πολυπληθέστερο και σημαντικότερο τμήμα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, οι μισθοσυντήρητοι, ενεργεί ως τάξη καθ’ εαυτό-στον εαυτό της και ενέχει την προσδιοριστικότητα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Μάλιστα, σαν φορέας της προσδιοριστικότητας «εμπόρευμα εργατική δύναμη» διέπεται από τους νόμους κίνησης της καπιταλιστικής εμπορευματικής παραγωγής και ανταλλαγής, υπόκειται στο νόμο της αξίας, αποξενώνεται, αλλοτριώνεται και φετιχοποιεί την πραγματικότητα.
Όμως, όπως το κεφάλαιο, σταθερό-μεταβλητό, σαν ολότητα και αφαίρεση είναι αδιάφορο προς τις μορφές αξιοποίησής του, έτσι και οι κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις σαν ολότητα και αφαίρεση έχουν εξεγερθεί με την σημερινή οικονομική κρίση ενάντια στις υφιστάμενες σχέσεις παραγωγής, όντας αδιάφορες προς τα επιμέρους χαρακτηριστικά της χρηματοπιστωτικής κρίσης, και οπωσδήποτε όντας αδιάφορες προς τις γερασμένες πολιτικο-οικονομικές σχολές διεύθυνσης της κοινωνίας: τον φιλελευθερισμό, τον κρατισμό και την μικτή οικονομία.
Κατά την άποψη του διαλεκτικού υλισμού, όταν οι παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας εξεγείρονται ενάντια στις αναγκαίες, καθορισμένες και ανεξάρτητες από την θέληση των ανθρώπων παραγωγικές σχέσεις, αρχίζει η αντανάκλαση και η εκπροσώπηση των επαναστατικών ιδεών στο πολιτικό εποικοδόμημα με όρους κινήματος, που έρχεται να καταργήσει τις υφιστάμενες παραγωγικές σχέσεις για να εμφανιστεί το νέο κοινωνικό σύστημα, που εκκολάπτεται σήμερα μέσα στους κόλπους της παλιάς -επί του προκειμένου σημερινής καπιταλιστικής- κοινωνίας.
Σήμερα που οι καπιταλιστές και οι πολιτικο-ιδεολογικοί τους εκπρόσωποι, όπως λέει ο πάντα επίκαιρος φιλόσοφος του ιστορικού υλισμού στο μνημειώδες έργο του το "Μανιφέστο", μοιάζουν με μαθητευόμενους μάγους που έχουν καλέσει δυνάμεις τις οποίες δεν μπορούν να ελέγξουν, το ιστορικό κενό της απουσίας του επαναστατικού υποκείμενου εκδηλώνεται σαν κοινωνικό κατηγόρημα, που τείνει να μορφοποιήσει στο πεδίο της υποκειμενικότητας το διαλεκτικό μέτρο της άρνησης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που τείνει να διαμορφώσει τις διαδικασίες της σύστασης του επαναστατικού κόμματος και να θέσει το αίτημα της κατάργησης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής ως αίτημα καθολικό και ιστορικά αναγκαίο.
10 Ιουνίου 2009
ΑΚΕΠ-Γραφείο τύπου,
Μίκα Στάθη
Οι ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου 2009 κατάδηλα πιστοποίησαν πως το κυρίαρχο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι η παθητικότητα των μισθοσυντήρητων και του λαού, που ορίζεται και σαν ανωριμότητα ή σαν αδυναμία του υποκειμενικού παράγοντα. Κατάδηλα, επίσης, πιστοποίησαν ακόμη μια φορά το πολιτικό κενό εκπροσώπησης στο πολιτικό εποικοδόμημα των ιστορικών δυνάμεων της ανατροπής του καπιταλισμού, γεγονός που εντείνει επιτατικά την αναγκαιότητα εκπροσώπησής τους.
Στην σημερινή βαρβαρότητα, οι πλούσιοι γίνονται καθημερινά πλουσιότεροι. Οι φτωχοί γίνονται καθημερινά φτωχότεροι. Τα κοινωνικά προβλήματα, η ανεργία, η εγκληματικότητα, η διαφθορά καθημερινά μεγεθύνονται. Η υγεία, η δικαιοσύνη, η ουσιαστική εκπαίδευση είναι προνόμιο μόνο των ισχυρών. Η δημόσια διοίκηση υπηρετεί προκλητικά την πλουτοκρατία και βασανίζει σαδιστικά τον φτωχό, τον άνεργο, τον αδύναμο. Το κράτος της ολιγαρχίας του πλούτου βυσσοδομεί ανενδοίαστα ενάντια στα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια του κοινωνικού ανθρώπου.
Κι ενώ η κοινωνία σαπίζει και όζει, η κοινωνική συνείδηση των μισθοσυντήρητων και του λαού απορρίπτει και απωθεί το αβίαστο συμπέρασμα ότι οι πόθοι τους, οι στόχοι τους, τα όνειρά τους στο σημερινό γερασμένο, εκφυλισμένο και σάπιο καπιταλιστικό οικονομικοκοινωνικό σύστημα, δεν έχουν ελπίδα δικαίωσης.
Πράγματι, με την νεοφιλελεύθερη εκδοχή του καπιταλιστικού συστήματος που κυριάρχησε τα τελευταία χρόνια και με τους προπαγανδιστικούς μύθους για ανάπτυξη και ευημερία που υπερφίαλα διαλαλούσαν οι μέντορες της ελεύθερης αγοράς, έχουν εκμαυλιστεί, αποχαυνωθεί και συμβιβαστεί, όχι μόνο οι κυρίαρχες τάξεις, αλλά κι οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι του μόχθου και της εργασίας.
Είναι αλήθεια, οι μορφές κοινωνικής συνείδησης αντιστοιχούν στις υφιστάμενες κάθε φορά υλικές οικονομικές δομές της κοινωνίας τις οποίες, οι συγκεκριμένες κάθε φορά μορφές κοινωνικής συνείδησης, προσωποποιούν, εκφράζουν και υπηρετούν.
Στις σημερινές καπιταλιστικές κοινωνίες οι μορφές της κοινωνικής συνείδησης, ο υποκειμενικός παράγοντας, εμφορούνται τις αρχές, τις αξίες και τα ιδανικά του καπιταλιστικού κοινωνικού Είναι, όπως αυτές εκδηλώνονται στο πολιτικό εποικοδόμημα του καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού, δηλαδή στις εκδοχές του φιλελευθερισμού, τις εκδοχές του κρατισμού και τις εκδοχές της μικτής οικονομίας.
Σήμερα, η συνείδηση του απλού ανθρώπου του μόχθου και της εργασίας, που ουσιαστικά μορφοποιεί το «πνεύμα», τις αξίες και τα ιδανικά του γερασμένου καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, είναι γέρικη, παρηκμασμένη και σάπια. Έχει αποδεχθεί το συμβιβασμό, την διαφθορά και την εξαθλίωση. Τούτο συμβαίνει επειδή απουσιάζει στο πεδίο της υποκειμενικότητας το επαναστατικό υποκείμενο, και επειδή το πολυπληθέστερο και σημαντικότερο τμήμα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, οι μισθοσυντήρητοι, ενεργεί ως τάξη καθ’ εαυτό-στον εαυτό της και ενέχει την προσδιοριστικότητα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Μάλιστα, σαν φορέας της προσδιοριστικότητας «εμπόρευμα εργατική δύναμη» διέπεται από τους νόμους κίνησης της καπιταλιστικής εμπορευματικής παραγωγής και ανταλλαγής, υπόκειται στο νόμο της αξίας, αποξενώνεται, αλλοτριώνεται και φετιχοποιεί την πραγματικότητα.
Όμως, όπως το κεφάλαιο, σταθερό-μεταβλητό, σαν ολότητα και αφαίρεση είναι αδιάφορο προς τις μορφές αξιοποίησής του, έτσι και οι κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις σαν ολότητα και αφαίρεση έχουν εξεγερθεί με την σημερινή οικονομική κρίση ενάντια στις υφιστάμενες σχέσεις παραγωγής, όντας αδιάφορες προς τα επιμέρους χαρακτηριστικά της χρηματοπιστωτικής κρίσης, και οπωσδήποτε όντας αδιάφορες προς τις γερασμένες πολιτικο-οικονομικές σχολές διεύθυνσης της κοινωνίας: τον φιλελευθερισμό, τον κρατισμό και την μικτή οικονομία.
Κατά την άποψη του διαλεκτικού υλισμού, όταν οι παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας εξεγείρονται ενάντια στις αναγκαίες, καθορισμένες και ανεξάρτητες από την θέληση των ανθρώπων παραγωγικές σχέσεις, αρχίζει η αντανάκλαση και η εκπροσώπηση των επαναστατικών ιδεών στο πολιτικό εποικοδόμημα με όρους κινήματος, που έρχεται να καταργήσει τις υφιστάμενες παραγωγικές σχέσεις για να εμφανιστεί το νέο κοινωνικό σύστημα, που εκκολάπτεται σήμερα μέσα στους κόλπους της παλιάς -επί του προκειμένου σημερινής καπιταλιστικής- κοινωνίας.
Σήμερα που οι καπιταλιστές και οι πολιτικο-ιδεολογικοί τους εκπρόσωποι, όπως λέει ο πάντα επίκαιρος φιλόσοφος του ιστορικού υλισμού στο μνημειώδες έργο του το "Μανιφέστο", μοιάζουν με μαθητευόμενους μάγους που έχουν καλέσει δυνάμεις τις οποίες δεν μπορούν να ελέγξουν, το ιστορικό κενό της απουσίας του επαναστατικού υποκείμενου εκδηλώνεται σαν κοινωνικό κατηγόρημα, που τείνει να μορφοποιήσει στο πεδίο της υποκειμενικότητας το διαλεκτικό μέτρο της άρνησης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που τείνει να διαμορφώσει τις διαδικασίες της σύστασης του επαναστατικού κόμματος και να θέσει το αίτημα της κατάργησης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής ως αίτημα καθολικό και ιστορικά αναγκαίο.
10 Ιουνίου 2009
ΑΚΕΠ-Γραφείο τύπου,
Μίκα Στάθη
Print 
PDF
2 σχόλια:
"Όπως δεν μπορούμε να κρίνουμε ένα άτομο από την ιδέα που έχει αυτό για τον εαυτό του, το ίδιο δεν μπορούμε να κρίνουμε μια εποχή ανατροπής από την συνείδηση που έχει αυτή για τον εαυτό της. Χρειάζεται, αντίθετα, να εξηγούμε την συνείδηση αυτή με τις αντιφάσεις της υλικής ζωής, με την σύγκρουση που υπάρχει ανάμεσα στις κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις και στις σχέσεις παραγωγής" (Καρλ Μαρξ)
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ
Το Δεκέμβρη του 2008, με αφορμή την δολοφονία του νεαρού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, αναπτύχθηκε ένα αυθόρμητο κίνημα, που δεν ποδηγετήθηκε από τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης – μείζονος και ελάσσονος.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 αμφισβήτησε όχι μόνο τον α ή τον β πολιτικό διαχειριστή της εξουσίας, το α, β ή γ πολιτικό κόμμα του κατεστημένου, αλλά το ίδιο το κοινωνικοπολιτικό σύστημα, που εκτρέφει νομοτελειακά την εκμετάλλευση, την διαφθορά, την καταστολή και την καταπίεση.
Τον περασμένο Δεκέμβρη, τα συγκροτημένα τμήματα του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου παραμέρισαν τις -μέχρι εκείνη την στιγμή- έντονες μεταξύ τους διαφωνίες και διαμάχες, και με όση καρδιά, μυαλό και μέσα διέθετε η κάθε πολιτική εκδοχή, συνέπραξαν, άλλοτε τυπικά και άλλοτε άτυπα, σε συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, πορείες, συγκρούσεις, ενάντια στην εξουσία και το καθεστώς και σε αδιαχώριστη ενότητα με την εξεγερμένη νεολαία και τον λαό.
Τον περασμένο Δεκέμβρη, η αυθόρμητη κι ελπιδοφόρα εξέγερση δεν δημιουργήθηκε και δεν καθοδηγήθηκε από καμία πολιτική εκδοχή του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου, οι εξεγερμένοι έδρασαν μόνο «ενάντιά τους», δηλαδή ενάντια στην εξουσία και το καθεστώς, και «εμείς» απλά ήμασταν μαζί τους, αγωνιζόμασταν μαζί τους ενάντια στον κοινό εχθρό, την εξουσία δηλαδή και το καθεστώς.
Δυστυχώς, ο ριζοσπαστικός πολιτικός χώρος, μέσα στην ανομοιογένεια και τις αντιφάσεις του, δεν κατάφερε να συμβάλει έτσι ώστε να μετατραπεί η αυθόρμητη εξέγερση σε συνειδητή στάση, σε οργάνωση, σε συνέχεια, δεν κατόρθωσε να στοχοθετήσει τον αυθόρμητο αγώνα και να του προσδώσει μόνιμα χαρακτηριστικά και κοινωνική προοπτική.
Μετά τον Δεκέμβρη, στις πρόσφατες ευρωεκλογές, συνέβη -σε μικρογραφία- αυτό που είχε συμβεί στο Παρίσι μετά τον Μάη του ’68, όταν οι Γάλλοι ψηφοφόροι, μετά την καταστολή των κινητοποιήσεων του Μάη, στήριξαν και ψήφισαν τα καθεστωτικά γαλλικά πολιτικά κόμματα που συνέπραξαν στην καταστολή της εξέγερσης.
Οι ανακοινώσεις των τμημάτων του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου που μετείχαν στις ευρωεκλογές, αλλά και των τμημάτων που απείχαν, δεν κατόρθωσαν να ερμηνεύσουν την σημερινή πολιτική συγκυρία, να διακριβώσουν την συνείδηση της κοινωνίας, την στάση και τις πολιτικο-ιδεολογικές κατευθύνσεις του υποκειμενικού παράγοντα.
Η αδυναμία αυτή, παρά το σοκ που προκάλεσαν σε ορισμένους τα εκλογικά αποτελέσματα, πρέπει σύντομα να ξεπεραστεί, και να βγουν σύντομα τα αναγκαία πολιτικά συμπεράσματα πάνω στα οποία θα στηριχθεί η συνέχεια του αγώνα.
Οι εκλογές, οι όποιες εκλογές, ευρωεκλογές ή μη, όπως λέει η μαρξιστική κοσμοθεωρία, εκφράζουν τον βαθμό ωριμότητας της συνείδησης των μισθοσυντήρητων. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.
Μανώλης Γρηγοριάδης
Δημοσίευση σχολίου