Σελίδες

ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ

Γενικευμένη αυτοδιάθεση ονομάζεται το πολιτικό αίτημα να είναι ο κάθε κοινωνικός άνθρωπος ελευθερόφρων, αυτοπροαίρετος, αυτεπίτακτος και αυτεξούσιος, να απολαμβάνει χωρίς όρους και προϋποθέσεις τα πολιτικοθεσμικά και οικονομικοκοινωνικά μέσα που τον καθιστούν ικανό να μετέχει στον ιστορικά κατακτημένο βαθμό ελευθερίας και στην πολιτισμική ακεραιότητα της ιστορικής ολότητας.

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

ΑΚΕΠ: Στον Β΄γύρο, ψηφίζουμε "άκυρο"


Στον Α΄ γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών ψηφίσαμε "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΤΤΙΚΗ" - στηρίξαμε ΑΛΑΒΑΝΟ (http://tinyurl.com/262x9wz). Στον Β΄ γύρο ψηφίζουμε ΑΚΥΡΟ. Καταψηφίζουμε το μνημόνιο ΠΑΣΟΚ-ΤΡΟΪΚΑΣ. Καταψηφίζουμε τις πολιτικές επιλογές ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ. Συνεισφέρουμε στις προσπάθειες και στις πρωτοβουλίες να εκπροσωπηθούν στο εποικοδόμημα, με όρους κινήματος, οι δυνάμεις της εργασίας και του πολιτισμού.
Εμπρός: από τους κοινωνικούς ταξικούς αγώνες που έρχονται, να μη λείψει κανείς!
Επιτέλους, οι Έλληνες μισθοσυντήρητοι και τα λαϊκά στρώματα οφείλουν ν' αντιληφθούν ότι τα δικά τους οικονομικά προβλήματα (οι χαμηλοί μισθοί, οι χαμηλές συντάξεις, τα χρέη τους προς τις τράπεζες, η ανεργία, η υποαπασχόληση, η πτώχευση μικρομεσαίων επιχειρήσεων κλπ.) είναι πολύ πιο σημαντικά από το πρόβλημα της ολιγαρχίας, που θέλει, με αφορμή την δημοσιονομική κρίση, να συναποκομίσει χωρίς ρίσκο περισσότερα κέρδη, μετατοπίζοντας τις συνέπειες της δομικής κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού στα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα.

Επιτέλους, οι Έλληνες μισθοσυντήρητοι και ο λαός, από καθήκον προς τον εαυτό τους, τις οικογένειες και τα παιδιά τους, οφείλουν ν' αντιδράσουν άμεσα και σύσσωμα. Ν’ ανατρέψουν αγωνιστικά τα οικονομικά μέτρα του ΠΑΣΟΚ και της ολιγαρχίας. Ν’ απαιτήσουν να μειωθούν άμεσα και δραστικά τα επιτόκια χορηγήσεων των ελληνικών τραπεζών. Ν’ αυξηθούν άμεσα οι μισθοί και οι συντάξεις. Να καταργηθούν τα προνόμια εκείνων που υπηρετούν το κατεστημένο. Να πληρώσουν και να περιορίσουν το κρατικό έλλειμμα εκείνοι που ευθύνονται για την διόγκωσή του, δηλαδή μόνον οι έχοντες και κατέχοντες.

Επιτέλους, οι Έλληνες μισθοσυντήρητοι και ο λαός οφείλουν να κατανοήσουν πως στην καπιταλιστική κοινωνία, η οικονομική ανάπτυξη και η μεγέθυνση του κοινωνικού πλούτου καθιστούν νομοτελειακά τους πλούσιους σχετικά και απόλυτα πλουσιότερους και ισχυρότερους, ενώ τους μισθοσυντήρητους και τα λαϊκά στρώματα, τους καθιστούν σχετικά και απόλυτα περισσότερο φτωχούς και περισσότερο αδύναμους.
Ας τρέμει το καθεστώς την αφύπνιση του λαού και την ανασυγκρότηση του πολιτικού κινήματος των μισθοσυντήρητων, της νεολαίας και του λαού.
ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ - Ν’ ΑΝΑΙΡΕΘΕΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ - ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η ΤΡΟΪΚΑ
ΑΚΕΠ-Γραφείο Τύπου, Μίκα Στάθη
12/11/2010

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

ΑΚΕΠ: ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΤΤΙΚΗ» - ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΑΛΑΒΑΝΟ

Αντώνης Χάλαρης

Ν’ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ – Ν’ ΑΝΑΙΡΕΘΕΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ – ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η ΤΡΟΪΚΑ

«Κι όπου πλέον μοναχιασμένοι
είναι οι βράχοι σιγαλοί,
Μήνιν άειδε θέ ν’ακούσης
να σού ψάλλη μία φωνή»
(Διονύσιος Σολωμός)

Στους μεγαλοφυείς στίχους του πρώιμου ποιήματος του ποιητή προβάλλει εωσφορικά η διαλεκτική αλήθεια της φυσικο-ιστορικής κίνησης. Η ύβρις των κοινωνικών συστημάτων, που ενσαρκώνεται στις πράξεις των εκάστοτε κυρίαρχων τάξεων, είναι το λίκνο της Μήνιδος, της οργής και του θυμού, που εμψυχώνει την βούληση και την δράση των λαών, που ανατρέπουν τις κοινωνικές συνθήκες της ύβρεως και επιφέρουν την κάθαρση.

Η μήνις, ο τρομερός θυμός όπως μεταφράζει ο Πολυλάς από το ομηρικό έπος, είναι στον ποιητή ουσιώδες γνώρισμα της ελευθερίας, είναι η μορφή ενός περιεχομένου πνευματικού, ιστορικού και κοινωνικού, που ενοποιεί σε φυσικο-ιστορικό συνεχές το Παρόν με το Παρελθόν και το Μέλλον.
Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

ΑΚΕΠ: ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΥΠΝΩΤΤΟΥΣΑ…

Η πολιτική κατεύθυνση που ενεργοποιεί και ενοποιεί αγωνιστικά τους μισθοσυντήρητους και το λαό, για ν’ αντιμετωπίσουν τα οξυμένα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, ονομάζεται, σήμερα, «ανένδοτος αγώνας για την ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και την αναίρεση των μέτρων μνημονίου-ΠΑΣΟΚ-ΤΡΟΪΚΑΣ», και εκφράζεται με το σύνθημα «ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ».
Ο εχθρός ελαύνει με νέα αντιλαϊκά μέτρα. Η υπνώττουσα αριστερά οφείλει να αφυπνισθεί. Τα ιδιοτελή κομματικά ενύπνια, οι ατομικές φιλοδοξίες και οι συνεχείς φλυαρίες για τα ζητούμενα και τα «δια ταύτα» του κινήματος, είναι ο ουσιαστικότερος σύμμαχος του σημερινού καθεστώτος κι ο σημαντικότερος εχθρός του πολιτικά ακέφαλου και χωρίς κατεύθυνση εργατικού πληθυσμού. Η ενότητα του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου κι εν γένει της Αριστεράς -που δεν είναι αυτοσκοπός- θα προκύψει μόνον μέσα από την ενιαία δράση, στον κοινό αγώνα για τον κοινό σκοπό.
Οι πολιτικές προτάσεις και απόψεις που στοχεύουν να ενοποιήσουν πρακτικά την αυθόρμητη αγανάκτηση του ταξικά διαρθρωμένου πληθυσμού ενάντια στην αφόρητη σημερινή οικονομική, κοινωνική και πολιτική κατάσταση, είναι οι πολιτικές προτάσεις και απόψεις που αντιλαμβάνονται την άμεση ανάγκη, κάθε πρωτοβουλιακή προσπάθεια από προσωπικότητες κλπ., και κάθε τμήμα του ριζοσπαστικού και αριστερού χώρου να επικεντρωθεί και να προσανατολιστεί άμεσα, με όλες και όσες δυνάμεις διαθέτει, στο συντονισμό της πρακτικής δράσης, για ν’ ανατραπεί άμεσα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ν’ αναιρεθούν άμεσα τα μέτρα μνημονίου-ΠΑΣΟΚ-τρόικας.
Όλοι γνωρίζουν την αλήθεια της ρήσης «χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρχει επαναστατικό κίνημα…» Κατά την διαλεκτική κοσμοθεωρία, λοιπόν, ο άνθρωπος δεν είναι αυτό που λέει ότι είναι, αλλά είναι αυτό που πράττει. Γράφει ο Γκράμσι:
«Και δεν συμβαίνει συχνά να υπάρχει αντίφαση ανάμεσα στο διανοητικό γεγονός και τον κανόνα συμπεριφοράς; Ποια θα ήταν τότε η πραγματική κοσμοαντίληψη; Εκείνη που βεβαιώνεται λογικά ως διανοητικό γεγονός ή εκείνη που προκύπτει από την πραγματική δραστηριότητα καθενός, που υπολανθάνει στη δράση του; Και αφού η δράση είναι πάντα πολιτική δράση, δεν μπορούμε να πούμε ότι η πραγματική φιλοσοφία του καθενός περιέχεται ολόκληρη στην πολιτική του [δηλαδή στην πράξη του]; Αυτή η αντίθεση ανάμεσα στη σκέψη και τη δράση, δηλαδή η συνύπαρξη δυο κοσμοαντιλήψεων, που η μια βεβαιώνεται στα λόγια και η άλλη εκφράζεται με έργα, δεν οφείλεται πάντα σε πλάνη. Η πλάνη μπορεί να είναι ικανοποιητική εξήγηση για μερικά μεμονωμένα άτομα, ή ακόμη για κάπως ομοιογενείς ομάδες, δεν είναι όμως ικανοποιητική όταν η αντίθεση διαπιστώνεται στη ζωή πλατιών μαζών: τότε αυτό δεν μπορεί παρά να είναι έκφραση βαθύτερων αντιθέσεων ιστορικοκοινωνικής τάξης».
Σήμερα, οι ηγεμονεύουσες κοσμοαντιλήψεις του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου και των τμημάτων του είναι αυτές που υπολανθάνουν και υπονοούνται στην πολιτική πρακτική του, κι έρχονται σε καταφανέστατη αντίθεση με την διαλεκτική κοσμοθεωρία και τα κοινωνικά ταξικά συμφέροντα που υπηρετεί η κοσμοθεωρία αυτή. Κωλυσιεργούν, λοιπόν, άλλοτε εκούσια κι άλλοτε ακούσια, να συμπράξουν και να δώσουν νόημα και κατεύθυνση σ’ έναν προφανή και αυτονόητο αγώνα για την προάσπιση των λαϊκών συμφερόντων -έστω, και αστικοδημοκρατικό. Ας συνέλθουν, λοιπόν, κι ας ενεργοποιηθούν άμεσα. Διότι, αν δεν το κάνουν, θα ξεπεραστούν σίγουρα από τις συνθήκες. Ας ενεργοποιηθούν, λοιπόν, έστω κι από κομματική ιδιοτέλεια. Διότι τέτοιοι που είναι, μόνο από κομματική ιδιοτέλεια μπορούν να συμπράξουν στον κοινό αγώνα. Ας ενεργοποιηθούν, λοιπόν, έστω και κομματικά ιδιοτελώς. Το κίνημα σήμερα τους έχει ανάγκη.
Σήμερα, οι καιροί δεν είναι καθόλου ομαλοί. Η οξύτατη οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση του καπιταλισμού και οι πολιτικές επιλογές της ηγεμονεύουσας μερίδας της ελληνικής αστικής τάξης, που υλοποιούνται στα μέτρα ΠΑΣΟΚ-ΤΡΟΪΚΑΣ, ανακλώνται στη συνείδηση του ταξικά διαρθρωμένου πληθυσμού, σαν αντιμαχία της σημερινής οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας με τις παραδοσιακές κοσμοαντιλήψεις και πολιτικές ιδεολογίες. Η αντιμαχία, αυτή, του λαού, με τις παραδοσιακές πολιτικές πεποιθήσεις, είναι ακόμη αυθόρμητη και ατομική και γι’ αυτό παθητική.
Αν, λοιπόν, δεν υπάρξει ηγεμονική πολιτική κατεύθυνση από τις ριζοσπαστικές και προοδευτικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας, που θα δίνει ρεαλιστική δυνατότητα ανατροπής των σημερινών συνθηκών και θα οδηγεί σ’ ένα συνειδητό, οργανωμένο, μαζικό κίνημα, με στόχους, κατεύθυνση και προοπτική, τότε, όπως έχει συμβεί πολλές φορές σε ανάλογες ιστορικές συνθήκες, υπάρχουν δύο ενδεχόμενα:
α) να μετατραπεί η απόγνωση του λαού σε παθητικότητα και μοιρολατρική υποταγή. Στην περίπτωση αυτή, η κοινωνική κατάσταση θα πηγαίνει καθημερινά από το κακό στο χειρότερο, κι ο θεός ας βάλει το χέρι του…
β) να προκύψει, αν υπάρξει η κατάλληλη αφορμή, ένα αυθόρμητο, σαν καταστροφικό φυσικό φαινόμενο, εξεγερτικό ξέσπασμα, χωρίς στόχους, χωρίς κατεύθυνση και χωρίς προοπτική που, ή θ’ αξιοποιηθεί από συντηρητικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, για να οδηγηθεί η ελληνική κοινωνία σε αυταρχικότερες από τις σημερινές μορφές διακυβέρνησης, ή θα βρεθεί πάλι κάποιος «σωτήρας», πολιτικός ηγέτης ή κόμμα του κεντροαριστερού χώρου, τύπου «ΠΑΣΟΚ-3ης Σεπτέμβρη», που θ’ αξιοποιήσει τις συνθήκες και θα ευνουχίσει για μια ακόμα φορά ιδεολογικά-πολιτικά το λαό προς όφελος της άρχουσας τάξης. Και στην περίπτωση αυτή, η κοινωνική κατάσταση θα πηγαίνει καθημερινά από το κακό στο χειρότερο, κι ο θεός ας βάλει το χέρι του…
Ο εχθρός ελαύνει. Τα νέα αντιλαϊκά μέτρα είναι προ των πυλών. Οι καιροί ου μενετοί. Ο ριζοσπαστικός πολιτικός χώρος οφείλει να δράσει ενιαία και άμεσα.
Μανώλης Γρηγοριάδης-Μάκης Παπαπέτρου

Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

ΑΚΕΠ: ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η ΤΡΟΪΚΑ

Γράφουν: Α. Χάλαρης - Μ. Γρηγοριάδης - Μ. Παπαπέτρου

Α)
«Όσο η καταπιεζόμενη τάξη, δηλαδή στην περίπτωσή μας το προλεταριάτο, δεν είναι ακόμα ώριμο για την αυτοαπελευθέρωσή του, θα αναγνωρίζει στην πλειοψηφία του το κοινωνικό καθεστώς που υπάρχει σαν το μόνο δυνατό, και πολιτικά θα είναι ουρά της κεφαλαιοκρατικής τάξης, η άκρα αριστερά της πτέρυγα.» (Ένγκελς, ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ, ΔΙΑΛΕΧΤΑ ΕΡΓΑ τόμ. ΙΙ, σελ. 372)

Όπως είναι γνωστό, ο όρος «Αριστερά» προέκυψε στην γαλλική επανάσταση. Στη γαλλική εθνοσυνέλευση, στο αριστερό τμήμα της αίθουσας βρίσκονταν πάντα οι πιο ριζοσπάστες αντιπρόσωποι του λαού, και ονομάστηκαν γι’ αυτό το λόγο «αριστεροί» ή «Αριστερά». Έκτοτε επικράτησε ο όρος «Αριστερά» να εκφράζει και να εννοιολογεί το ριζοσπαστικότερο τμήμα του πολιτικού εποικοδομήματος.

Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

ΑΚΕΠ: Οι καιροί απαιτούν...

Από τις κινητοποιήσεις της 29ης Ιουνίου, δεν απουσίαζαν μόνο πλειοψηφικά τμήματα των μισθοσυντήρητων του ιδιωτικού τομέα και των ιδιωτικών τραπεζών -που απειλούνται με απόλυση αν απεργήσουν- αλλά και πλειοψηφικά τμήματα των μισθοσυντήρητων του δημόσιου τομέα (δημόσια διοίκηση, ΔΕΚΟ, εκπαιδευτικοί κλπ.), απουσίαζαν οι συνταξιούχοι, απουσίαζε η σπουδάζουσα νεολαία, φοιτητές- μαθητές, απουσίαζαν, τέλος, τμήματα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, που δεν ανήκουν στην εργατική τάξη ή στα λαϊκά στρώματα, αλλά πλήττονται άμεσα και καθοριστικά από τα μέτρα ΠΑΣΟΚ-τρόικας και, με την παρουσία τους στις κινητοποιήσεις, θα υποδήλωναν τη συμμετοχή τους στη λαϊκή οργή και στον αγώνα για την ανατροπή των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων.

Η κραυγαλέα απουσία πλειοψηφικών τμημάτων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων από τις κινητοποιήσεις της 29ης Ιουνίου, και εν γένει η αποτυχία της γενικής απεργίας που κήρυξαν ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΜΕ-Πρωτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα κλπ., είναι η κραυγαλέα πιστοποίηση της αποδοκιμασίας της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στην επίσημη και ανεπίσημη συνδικαλιστική ηγεσία, στα κόμματα της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, στα κόμματα και τις οργανώσεις του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου, αντιεξουσιαστές, αναρχικούς κλπ., που στήριξαν και μετείχαν στις κινητοποιήσεις ενάντια στο μνημόνιο και τα μέτρα της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, είναι η κραυγαλέα πιστοποίηση της αποτυχίας της πολιτικής του οικονομισμού, του ρεφορμισμού και του δογματισμού.


Είναι περισσότερο από βέβαιο -και εμφανίζεται ακόμα και στις δημοσκοπήσεις του καθεστώτος- ότι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα έχουν αγανακτήσει κι έχουν εξοργιστεί από τα μέτρα κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-τρόικας και από τη στάση των καθεστωτικών πολιτικών κομμάτων. Ακόμα και τμήματα του πληθυσμού που πλήττονται από τα μέτρα και βρίσκονται σε σύγχυση, επηρεασμένα από την καθεστωτική προπαγάνδα περί δήθεν αναγκαιότητας των μέτρων, εκφράζουν ανοιχτά την δυσαρέσκειά τους στο σημερινό πολιτικό σύστημα.

Επομένως, κατά τη γνώμη μας, η κραυγαλέα αποδοκιμασία της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στη σημερινή πολιτική στάση του αριστερού και του αντικαπιταλιστικού ριζοσπαστικού χώρου, καθώς και στην πρακτική της επίσημης και ανεπίσημης συνδικαλιστικής ηγεσίας, στις κινητοποιήσεις της 29ης Ιουνίου, δεν είναι ένδειξη ανοχής και υποστήριξης των λαϊκών στρωμάτων στα μέτρα της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, αλλά ελπιδοφόρα ένδειξη διαμόρφωσης ενός αυθόρμητου μαζικού προσανατολισμού, για νέες πολιτικές μορφές και τρόπους αντιμετώπισης των προβλημάτων της σημερινής συγκυρίας, που θα υπερβαίνουν τα σημερινά συνδικαλιστικά σχήματα και τις σημερινές πολιτικές οριοθετήσεις.


Ο ελπιδοφόρος, αυθόρμητος και μαζικός προσανατολισμός των λαϊκών μαζών, στον οποίο αναφερόμαστε, εμφανίστηκε για πρώτη φορά καθαρά στην εξέγερση του Δεκέμβρη ’08. Η εξέγερση δεν δημιουργήθηκε, δεν καθοδηγήθηκε και δεν αξιοποιήθηκε από καμία πολιτική εκδοχή, και γι’ αυτό το νόημά της συσκοτίζεται, όχι μόνον από τους ιδεολόγους του αστισμού, αλλά κι από τις περισσότερες πολιτικές προσεγγίσεις του αριστερού ή του ριζοσπαστικού επαναστατικού πολιτικού χώρου. Στη γενική απεργία της 5ης Μαΐου, η αυθόρμητη προσέλευση λαϊκών στρωμάτων, έξω από τα παραδοσιακά κόμματα, ήταν το στοιχείο που έδωσε τον παλμό και τη διαφορά στις κινητοποιήσεις, ενώ, το στοιχείο αυτό, επειδή αντιμετωπίστηκε εχθρικά, με δυσπιστία, ή και προβοκατόρικα ακόμα, απουσίαζε από τις κινητοποιήσεις της 29ης Ιουνίου και γι’ αυτό το λόγο ήταν άτονες και χωρίς παλμό.


Επιπρόσθετα, από το γεγονός του ότι, μετά τις κινητοποιήσεις της 5η Μαΐου, τα αντιλαϊκά φορολογικά μέτρα έγιναν νόμος του Κράτους χωρίς να θορυβηθεί άμεσα το καθεστώς, δημιουργήθηκε η αίσθηση, σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, ότι οι αντιπολιτευόμενες πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι ανίκανες να εκφράσουν τα λαϊκά συμφέροντα.


Κατά τη γνώμη μας και σύμφωνα με τις αναλύσεις μας, η προσδιοριστικότητα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής -που εκδηλώνεται στην ποικιλότροπη ανωριμότητα του υποκειμενικού παράγοντα και στην παθητικότητα της εργατικής τάξης και του λαού- δεν εμφανίζεται μόνο από τις γενικές και ειδικές συμπεριφορές του πληθυσμού, ούτε μόνο από την πλειοψηφική ένταξή του στα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα, αλλά εμφανίζεται -πρωτίστως και κυρίως- στα πολιτικά προγράμματα της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και στις πολιτικές επιλογές του ριζοσπαστικού αντικαπιταλιστικού πολιτικού χώρου.


Έχουμε επανειλημμένα τονίσει
πως, οι αντικειμενικές και οι υποκειμενικές αιτίες, που θα οδηγήσουν στην αφύπνιση του λαού και στην ανασυγκρότηση του αντικαπιταλιστικού ριζοσπαστικού πολιτικού κινήματος, έχουν υποστασιοποιηθεί και είναι (δυνάμει) κοινωνικά παρούσες.

Έχουμε επανειλημμένα τονίσει πως, ο αριστερός κι εν γένει ο αντικαπιταλιστικός ριζοσπαστικός πολιτικός χώρος, σαν θεματοφύλακας των επαναστατικών παραδόσεων του κινήματος, δεν συνδέεται οργανικά με τις νέες κοινωνικές ταξικές ομάδες που αντιπροσωπεύουν την νέα ιστορική κατάσταση. Αυτό σημαίνει πως, η νέα ιστορική κατάσταση δεν έφθασε ακόμη στον βαθμό της αναγκαίας ανάπτυξής της για να έχει την ικανότητα να δημιουργεί νέες δομές στο εποικοδόμημα. Αυτό σημαίνει την ρήξη του δεσμού μαρξιστικής κοσμοθεωρίας και πολιτικής πράξης που, κατά την αντίληψή μας, αποτελεί στον καιρό μας το βασικό κατηγόρημα, την βασική ιδιότητα, του πολιτικού κινήματος της εργατικής τάξης.


Έχουμε επανειλημμένα τονίσει
πως, με την σημερινή παγκόσμια οικονομικο-πιστωτική κρίση, που πλήττει βαθύτατα και την ελληνική κοινωνία, τους μισθοσυντήρητους και το λαό, αναδιατάσσεται και μεταβάλλεται ποσοτικά το γενικό πλαίσιο της οικονομικής δομής, πάνω στην οποία υψώνεται το πολιτικό και νομικό εποικοδόμημα της ελληνικής κοινωνίας, και η αντίστοιχη επαναστατική αντικαπιταλιστική ποιότητα, που δεν έχει ακόμη οργανικά σχηματιστεί στο εποικοδόμημα, ετοιμάζεται σύντομα, πρακτικά, ν’ αναφανεί.

Έχουμε επανειλημμένα τονίσει πως, σήμερα που όλα τα σκιάζει η φοβέρα κι απειλούνται άμεσα η ύπαρξή μας, οι οικογένειές μας, τα παιδιά μας, και είμαστε ανέτοιμοι οργανωτικά, ιδεολογικά και πολιτικά ν’ αντιμετωπίσουμε την καταστροφή που μας απειλεί, ο αγώνας για την ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, την ανατροπή του μνημονίου της τρόικας, είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί στην ενότητα τις δυνάμεις της εργασίας και του πολιτισμού, που οδηγεί στη διαμόρφωση της συλλογικής ταξικής ταυτότητας που έχουν ανάγκη οι περιστάσεις. Είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να μας απεγκλωβίσει από το να είμαστε οπαδοί του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΛΑΟΣ κλπ.

Η πολιτική που θ’ αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα αντιλαϊκά μέτρα ΠΑΣΟΚ-τρόικας, πρέπει να είναι επαναστατική, δηλαδή:
α) να λαμβάνει υπ’ όψη την κατάσταση του υποκειμενικού παράγοντα, την ιδεολογική, την οργανωτική και την πολιτική ανωριμότητά του.
β) ν’ αξιοποιεί τις αντικειμενικές οικονομικές συνθήκες της κρίσης, χωρίς απαραδέκτους υποκειμενισμούς και φαταλιστικές μονομέρειες, χωρίς να προβάλει τα «συνθήματα προοπτικής» σαν «συνθήματα ημέρας» και τα «συνθήματα ημέρας» σαν «συνθήματα προοπτικής» -πράγμα που οδηγεί σε αυτό που, στην πολιτική τακτική, ονομάζεται «απώλεια ρυθμού».
γ) ν’ αξιοποιεί την διαρκώς εντεινόμενη αυθόρμητη δυσαρέσκεια και τον θυμό, των πλατειών λαϊκών μαζών, προς το ΠΑΣΟΚ και τα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα, με πολιτικές αποκαλύψεις για τις σκοπιμότητες και τα συμφέροντα που υπηρετεί η πολιτική τους.
δ) να λαμβάνει υπ’ όψη το διεθνή παράγοντα, τις αντιθέσεις μεταξύ των διαφόρων ιμπεριαλιστικών κέντρων δύναμης, καθώς και τις αντιθέσεις μεταξύ των τμημάτων του εγχώριου Αστικού Συνασπισμού Εξουσίας, και ν’ αξιοποιεί τις αντιθέσεις αυτές σαν εφεδρεία και στην κατεύθυνση απεγκλωβισμού πλατειών λαϊκών μαζών από τα παραδοσιακά πολιτικά σχήματα.

Έχουμε τονίσει ότι, συνθήματα που προτείνουν ανατροπή του μνημονίου χωρίς να τονίζουν την αναγκαιότητα ανατροπής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ή συνθήματα που προτείνουν την ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ χωρίς να τονίζουν την ανάγκη ανατροπής του μνημονίου της τρόικας, είναι συνθήματα που στοχεύουν να μας παγιδεύσουν, να μας οπαδοποιήσουν, να μας στερήσουν τη δυνατότητα ν’ αποκτήσουμε συνείδηση του εαυτού μας και της τάξης μας, που στοχεύουν να μας καταστήσουν οπαδούς του «φιλελευθερισμού με άλλο πρόσωπο», του «κρατισμού με άλλο πρόσωπο», της «μικτής οικονομίας με άλλο πρόσωπο», δηλαδή να μας παθητικοποιήσουν πολιτικά, να μας ευνουχίσουν ιδεολογικά και να μας καταστήσουν ανίκανους ν’ αγωνιστούμε για την χειραφέτησή μας από τα δεσμά του κεφάλαιου.

Οι μαξιμαλιστικές πολιτικές τμημάτων του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου, με δεδομένη την αδυναμία του υποκειμενικού παράγοντα, εμπεριέχουν απαράδεκτους υποκειμενισμούς, και δε συμβάλλουν στην άμεση ενεργοποίηση των μαζών. Οι ρεφορμιστικές πολιτικές τμημάτων της Αριστεράς, που προτείνουν διάφορες «συνταγές» διεξόδου από τη σημερινή οικονομικοπολιτική κρίση, με δεδομένη την αδυναμία του υποκειμενικού παράγοντα, αποπροσανατολίζουν κι εγκλωβίζουν τις μάζες στην κυρίαρχη πολιτική και ιδεολογική προπαγάνδα του σημερινού καθεστώτος.

Πρέπει να τονιστεί εμφατικά ότι η προσφυγή σε εκλογές, όπως αναφέρει ειδική ρήτρα του μνημονίου το ακυρώνει άμεσα. Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, γιατί καμιά πολιτική εκδοχή δεν προτείνει σήμερα προσφυγή στις κάλπες… αφού, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, οι δεσμεύσεις του μνημονίου θα έχουν αναιρεθεί.

Στο ερώτημα που μπορεί να θέσουν κάποιοι «μετά το ΠΑΣΟΚ τι; μετά το ΠΑΣΟΚ ποια πολιτική, ποιο κόμμα θα έρθει στην εξουσία;» κλπ., η απάντηση είναι μία: αν η πτώση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ επέλθει σαν αποτέλεσμα ενός μαζικού ριζοσπαστικού αντικαπιταλιστικού κινήματος, η οποιαδήποτε πολιτική, το οποιοδήποτε κόμμα έρθει στην εξουσία θα έχει ν’ αντιμετωπίσει έναν ενεργοποιημένο, οργανωμένο και συνειδητοποιημένο λαό. Θα έχει ν’ αντιμετωπίσει ένα ρωμαλέο αντικαπιταλιστικό επαναστατικό ριζοσπαστικό πολιτικό κίνημα.

Το σύνθημα ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ οφείλει να γίνει ιαχή ταξικού πολέμου, κάλεσμα αγωνιστικής ενότητας των δυνάμεων της εργασίας και του πολιτισμού. Σύνθημα μάχης.



ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ
ΕΝΟΤΗΤΑ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΕΝΟΤΗΤΑ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Ασπασία Δημαρόγκωνα

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

ΑΚΕΠ: Οι λαοί προώρισται να νικήσουν!

Όλοι στους αγώνες, μέχρι την νίκη!

Αντώνης Χάλαρης

Τη στιγμή που το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε βαθιά κρίση και το παγκόσμιο Ακαθάριστο Προϊόν μειώνεται διαρκώς, οι πλούσιοι γίνονται περισσότεροι και πλουσιότεροι, οι δε φτωχοί περισσότεροι και φτωχότεροι. Πράγματι, στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο, το δημόσιο χρέος των χωρών-κρατών του ανεπτυγμένου καπιταλισμού έχει γίνει μια πρώτης τάξης ευκαιρία να γίνουν οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Έχει γίνει μία πρώτης τάξης αφορμή, ν’ αντιμετωπιστεί το νομοτελειακό φαινόμενο της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού και της πτωτικής τάσης του μέσου ποσοστού κέρδους του κεφάλαιου, με επίταση της εκμετάλλευσης της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Έχει γίνει μία πρώτης τάξης αφορμή, ν’ αναιρεθούν οι μεταπολεμικές κατακτήσεις και τα δικαιώματα των λαών όλου του κόσμου.

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

ΑΚΕΠ- Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ του ΠΑΣΟΚ: ο ορατός "Σάιλοκ"

Αντώνης Χάλαρης

«Σε ένα έθνος, όπως και σε μια γυναίκα, δε συγχωρείται η στιγμή της αδυναμίας, που ο πρώτος τυχόν τυχοδιώκτης θα μπορούσε να τη βιάσει» (Καρλ Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ)

Η πρόσφατη υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας του ελληνικού κράτους από τον οίκο Moody’s, είναι αποτέλεσμα της αμείωτης έντασης του «αδελφοκτόνου» οικονομικού ανταγωνισμού μεταξύ δολαρίου/ΗΠΑ και ευρώ/Γερμανίας/ΕΕ. Είναι, επίσης, αναγνωρίσιμη ένδειξη της δυσαρέσκειας των ΗΠΑ στην τάση προσέγγισης της Κίνας, μέσω Ελλάδας, στα ευρωπαϊκά συμφέροντα και την ευρωπαϊκή αγορά, όπως αυτή διαφαίνεται από την επίσκεψη και τις διαβουλεύσεις της COSCO στην Ελλάδα και τις 14 συμφωνίες που υπέγραψε ο αντιπρόεδρος της Κίνας με την ελληνική κυβέρνηση.
Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

ΑΚΕΠ: Οι "Λάο Τσε" και η επανάσταση

Αντώνης Χάλαρης
Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν πως έχουν τις ιδιότητες του Λάο Τσε। Πιστεύουν πως γεννήθηκαν μεταφέροντας στα κύτταρα του μυαλού τους και στη συνείδησή τους τη γνώση και τη σοφία της ανθρωπότητας. Πιστεύουν πως η αλήθεια, η γνώση του ανθρώπου για την πραγματικότητα που μας περιβάλλει είναι στατική, απόλυτη και παραμένει τέτοια μια για πάντα. Μάλιστα, ο εγωτισμός τους φτάνει σε τέτοιο σημείο παραφοράς που θεωρούν τις προσωπικές τους θέσεις για την κοινωνία και την ιστορία κάτι ανάλογο με την ήπειρο της Αμερικής, που αφού την ανακάλυψαν και την γνώρισαν αυτοί, κανένας άλλος δεν δικαιούται δια να ομιλεί, ούτε για τις απόψεις τους ούτε για την Αμερική. Για την Αμερική μπορούν να μιλάνε μόνο αυτοί κι ο Κολόμβος. Αν τώρα, ο Κολόμβος πίστευε πως αυτό που ανακάλυψε δεν ήταν η Αμερική, μια νέα ήπειρος, αλλά οι Δυτικές Ινδίες κλπ., αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

ΑΚΕΠ- ΚΡΑΤΙΣΜΟΣ: Ο κύριος εχθρός της επανάστασης

Αντώνης Χάλαρης
Ο Κρατισμός δεν καταργεί τον καπιταλισμό। Ο Φιλελευθερισμός, ο Κρατισμός και η Μικτή Οικονομία είναι οι τρείς βασικές μορφές οικονομικο-πολιτικής διεύθυνσης του καπιταλιστικού συστήματος. Ο Κρατισμός είναι η πιο απάνθρωπη εκδοχή λειτουργίας του καπιταλισμού. Ο Κρατισμός δεν είναι το αίτημα της επανάστασης. Όσοι ονομάζουν τον Κρατισμό «σοσιαλισμό», οδηγούν τους λαούς σε αδιέξοδο.

 

Στη Σοβιετική Ένωση εκείνο που άλλαξε, που ανετράπη, που κατέρρευσε ήταν μόνον το ολοκληρωτικό πολίτευμα, το πολιτειακό καθεστώς του Κρατισμού. Στη Σοβιετική Ένωση η άρχουσα τάξη, η νομενκλατούρα, από ενεργοί κεφαλαιοκράτες μεταλλάχθηκαν στην πλειοψηφία τους σε καπιταλιστές δυτικού τύπου, ενώ η εργατική τάξη, οι μισθοσυντήρητοι δεν υπέστησαν καμία μεταλλαγή, παρέμειναν όπως και πριν: μισθωτοί εργάτες, φορείς του εμπορεύματος «εργατική δύναμη», προσδιοριστικότητα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.
Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

ΑΚΕΠ: Η πρόταση του ΚΚΕ, όρος της κρίσης του αντικαπιταλιστικού κινήματος

Αντώνης Χάλαρης

Θεωρίες για τη σχεδιοποιημένη οικονομία και τον κεντρικό σχεδιασμό
Η ιδιομορφία της δομικής πολιτικο-οικονομικής κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού, που τον καθιστά επίκεντρο της ψυχροπολεμικής σύγκρουσης ΗΠΑ/δολαρίου-Γερμανίας/Ε.Ε./ευρώ, από την μιά, και η οξύτατη πολιτική-ιδεολογική-οργανωτική κρίση του αντικαπιταλιστικού κινήματος από την άλλη, επικαθορίζουν και διαμορφώνουν τις σκληρές κι εφιαλτικές συνθήκες της σημερινής συγκυρίας.

Στην ποικιλότροπη ανωριμότητα του υποκειμενικού παράγοντα και στη θεσμική ηγεμονία της οικονομικής ολιγαρχίας και του χρηματιστικού κεφάλαιου στον Αστικό Συνασπισμό Εξουσίας, εντοπίζονται η διανυσματική ισορροπία και η πολιτική διάρθρωση των αντιθέσεων των πόλων της αδιαχώριστης διαλεκτικής ενότητας κι αντίθεσης της εργατικής τάξης προς την αστική τάξη.

Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

ΑΚΕΠ: ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

Η πρόταση:
Το σύνθημα ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ αποτελεί τακτική πολιτική πρόταση, που εστιάζει στην κυρίαρχη αντίθεση της σημερινής πολιτικο-οικονομικής συγκυρίας. Στον ένα πόλο της αντίθεσης, βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ, οι συμμαχίες του και τα ταξικά πολιτικο-οικονομικά συμφέροντα που υπηρετεί η σημερινή πολιτική πρακτική του. Στον άλλο πόλο της αντίθεσης, βρίσκονται η εργατική τάξη, οι μισθοσυντήρητοι και τα λαϊκά στρώματα, καθώς και τμήματα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, που δεν ανήκουν στην εργατική τάξη αλλά πλήττονται καθοριστικά από τα μέτρα ΠΑΣΟΚ-ΔΝΤ-ΕΕ. Έτσι, το σύνθημα ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ, αν προβληθεί και προπαγανδιστεί κεντρικά απ’ όλες τις δυνάμεις του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου, θα διαμορφώσει τακτικά τη στρατηγική διάταξη των κοινωνικών συμμαχιών της εργατικής τάξης, που σήμερα είναι εγκλωβισμένη στα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα ή απέχει από την πολιτική, με τα στρώματα και τις κατηγορίες του πληθυσμού που πλήττονται από τα μέτρα του ΠΑΣΟΚ και τη σημερινή πολιτικο-οικονομική συγκυρία. Έτσι, θα δημιουργηθούν οι υποκειμενικές συνθήκες ενός ρωμαλέου αντικαπιταλιστικού κοινωνικού κινήματος, που θα επιβάλει και θα καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας και του πολιτισμού. Έτσι, θα συγκροτηθεί η ηγεμονική δύναμη, δηλαδή η ταξική πολιτική συνείδηση, με όρους πρακτικά συνεκτικούς στο εποικοδόμημα, και θα καλυφθεί, με όρους μαζικού κινήματος, το πολιτικό κενό εκπροσώπησης των δυνάμεων της εργασίας και του πολιτισμού στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό.
Οι μαξιμαλιστικές πολιτικές τμημάτων του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου, με δεδομένη την αδυναμία του υποκειμενικού παράγοντα, εμπεριέχουν απαράδεκτους υποκειμενισμούς, και δε συμβάλλουν στην άμεση ενεργοποίηση των μαζών. Οι ρεφορμιστικές πολιτικές τμημάτων της Αριστεράς, που προτείνουν διάφορες «συνταγές» διεξόδου από τη σημερινή οικονομικο-πολιτική κρίση, με δεδομένη την αδυναμία του υποκειμενικού παράγοντα, αποπροσανατολίζουν κι εγκλωβίζουν τις μάζες στην κυρίαρχη πολιτική και ιδεολογική προπαγάνδα του σημερινού καθεστώτος. Στο ερώτημα που μπορεί να θέσουν κάποιοι «μετά το ΠΑΣΟΚ τι; μετά το ΠΑΣΟΚ ποια πολιτική, ποιο κόμμα θα έρθει στην εξουσία;» κλπ, η απάντηση είναι μία: αν η πτώση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ επέλθει σαν αποτέλεσμα ενός μαζικού ριζοσπαστικού αντικαπιταλιστικού κινήματος, η οποιαδήποτε πολιτική, το οποιοδήποτε κόμμα έρθει στην εξουσία θα έχει ν’ αντιμετωπίσει ένα ενεργοποιημένο, οργανωμένο και συνειδητοποιημένο λαό. Θα έχει ν’ αντιμετωπίσει ένα ρωμαλέο αντικαπιταλιστικό επαναστατικό ριζοσπαστικό πολιτικό κίνημα.

Η θέση:
Η εργατική τάξη, οι μισθοσυντήρητοι και ο λαός βρίσκονται σε εμπόλεμη ταξική σύγκρουση με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, εκπρόσωπο του υπερσυσσωρευμένου ελληνικού χρηματικού κεφάλαιου και της χρηματιστικής ολιγαρχίας, και με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, εκπροσώπους αντίστοιχα του πολυεθνικού κεφάλαιου των ΗΠΑ, της Γερμανίας και της Ε.Ε.


ΠΡΟΣΟΧΗ!! ΠΡΟΣΟΧΗ!!
Καλούνται στον αγώνα, τις διαδηλώσεις, τα οδοφράγματα κλπ., όλοι όσοι μπορούν να φέρουν την ασπίδα του αισθήματος της ελευθερίας, της λεβεντιάς και της αξιοπρέπειας: οι νέοι, οι γέροι, οι γυναίκες, οι διανοούμενοι, οι δυνάμεις της εργασίας και του πολιτισμού.

Την 23η Απριλίου στο νησί Καστελόριζο της ελληνοτουρκικής μεθορίου, ο Πρωθυπουργός του ΠΑΣΟΚ ανακοίνωσε ολοκληρωτικό ταξικό πόλεμο στα θεσμοθετημένα κοινωνικά και οικονομικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, κι εκχώρησε απαράγραπτα κυριαρχικά δικαιώματα του ελληνικού λαού στα οικονομικά συμφέροντα που εκπροσωπούν το Δ.Ν.Τ., η Ε.Ε. και η Ε.Κ.Τ.

Ο ταξικά διαρθρωμένος ελληνικός λαός οφείλει (χρή), στο σύνολό του, να υπερασπίσει τις σημαίες! Να υπερασπίσει το αναλλοτρίωτο της λαϊκής κυριαρχίας! Ουδείς έχει το δικαίωμα –ούτε καν ο ίδιος ο λαός- να εκχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα που άπτονται της ανεξαρτησίας και της αυτοδιάθεσης των μελλοντικών γενεών. Πολύ περισσότερο, το δικαίωμα αυτό δεν το έχει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που, χωρίς την έγκριση του λαού, εκχώρησε κυριαρχικά δικαιώματα σε δυνάμεις και συμφέροντα, υποθηκεύοντας το μέλλον και τα δικαιώματα πολλών γενεών.


Οι Έλληνες μισθοσυντήρητοι και τα λαϊκά στρώματα οφείλουν επιτέλους ν’ αντιληφθούν ότι τα δικά τους οικονομικά προβλήματα (οι χαμηλοί μισθοί, οι χαμηλές συντάξεις, τα χρέη τους προς τις τράπεζες, η ανεργία, η υποαπασχόληση, η πτώχευση μικρομεσαίων επιχειρήσεων κλπ.) είναι πολύ πιο σημαντικά από το πρόβλημα της ολιγαρχίας που θέλει, με αφορμή την δημοσιονομική κρίση, να συναποκομίσει χωρίς ρίσκο περισσότερα κέρδη συμπράττοντας με το Δ.Ν.Τ., την Ε.Ε. και την Ε.Κ.Τ.


Επιτέλους, οι Έλληνες μισθοσυντήρητοι και ο λαός, από καθήκον προς τον εαυτό τους, τις οικογένειες και τα παιδιά τους, οφείλουν να αντιδράσουν άμεσα και σύσσωμα. Ν’ ανατρέψουν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Ν’ ανατρέψουν τα οικονομικά μέτρα της ολιγαρχίας, του Δ.Ν.Τ., της Ε.Ε. και της Ε.Κ.Τ. Ν’ απαιτήσουν να μειωθούν άμεσα και δραστικά τα επιτόκια χορηγήσεων των ελληνικών τραπεζών. Ν’ αυξηθούν άμεσα οι μισθοί και οι συντάξεις. Να καταργηθούν τα προνόμια εκείνων που υπηρετούν το κατεστημένο. Να πληρώσουν το κρατικό έλλειμμα εκείνοι που ευθύνονται για την διόγκωσή του, δηλαδή μόνον οι έχοντες και κατέχοντες.


Να ορίσουμε τα ελάχιστα… Να πετύχουμε τα μέγιστα…

Με την επιτροπεία του ΔΝΤ και της ΕΕ, η νεοελληνική κοινωνία διέρχεται μία από τις πιο δύσκολες και πιο επικίνδυνες περιόδους της ιστορίας της.

Ο «αποπληθωρισμός τιμών», που προτείνουν το ΔΝΤ και η Ε.Ε., ως «θεραπεία» για να αντιμετωπιστεί ο «αποπληθωρισμός χρεογράφων» του ελληνικού δημοσίου, οδηγεί σε δραματική επιδείνωση όλων των συντελεστών της καπιταλιστικής παραγωγής: αύξηση ανεργίας, μείωση μισθών και εισοδημάτων, περιορισμό επενδύσεων κλπ.


Ακόμα και αστοί οικονομολόγοι, όπως ο Irving Fischer, που πρώτος περιέγραψε το φαινόμενο της κρίσης του ’29 με τον όρο «αποπληθωρισμός», κι ο John Hicks, που πρώτος το μετονόμασε σε «παγίδα ρευστότητας», συγκλίνουν στην άποψη πως, σε όλες τις εκδοχές του φαινομένου (νομισματικός αποπληθωρισμός, αποπληθωρισμός τιμών, αποπληθωρισμός χρεογράφων), το αποτέλεσμα είναι η υπερτίμηση του χρηματικού κεφάλαιου και η πτώση όλων των συντελεστών της παραγωγής.


Σήμερα, οι μισθοσυντήρητοι και τα λαϊκά στρώματα έρχονται αντιμέτωποι με την ωμή πραγματικότητα του ταξικού καπιταλιστικού κοινωνικού συστήματος, καθώς και με τα συμφέροντα που προσωποποιούνται στο Κράτος, στα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα και τους ιδεολογικούς-πολιτικούς απολογητές της άρχουσας τάξης, απροετοίμαστοι πολιτικά και χωρίς τα αναγκαία οργανωτικά μέσα που απαιτούν οι περιστάσεις.


Η ιδιομορφία της δομικής πολιτικο-οικονομικής κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού, που τον καθιστά επίκεντρο της ψυχροπολεμικής σύγκρουσης ΗΠΑ/δολαρίου-Γερμανίας/Ε.Ε./ευρώ, από την μιά, και η οξύτατη πολιτική-ιδεολογική-οργανωτική κρίση του αντικαπιταλιστικού κινήματος από την άλλη, επικαθορίζουν και διαμορφώνουν τις σκληρές κι εφιαλτικές συνθήκες της σημερινής συγκυρίας.


Στην ποικιλότροπη ανωριμότητα του υποκειμενικού παράγοντα και στη θεσμική ηγεμονία της οικονομικής ολιγαρχίας και του χρηματιστικού κεφάλαιου στον Αστικό Συνασπισμό Εξουσίας, εντοπίζονται η διανυσματική ισορροπία και η πολιτική διάρθρωση των αντιθέσεων των πόλων της αδιαχώριστης διαλεκτικής ενότητας κι αντίθεσης της εργατικής τάξης προς την αστική τάξη.


Σήμερα, με τη βίαιη παρέμβαση του εποικοδομήματος στην καπιταλιστική παραγωγική δομή της ελληνικής κοινωνίας, που ευνοεί απροκάλυπτα το υπερσυσσωρευμένο ελληνικό κεφάλαιο και την χρηματιστική ολιγαρχία, διαταράσσεται βίαια ο νόμος της αξίας, που ρυθμίζει νομοτελειακά τους συντελεστές της καπιταλιστικής παραγωγής, διανομής και ανταλλαγής, και οξύνονται οι αντιθέσεις μεταξύ των τμημάτων του Αστικού Συνασπισμού Εξουσίας.


Σήμερα, οι μισθοί συμπιέζονται κάτω από τα αξιακά δεδομένα της φυσικής τιμής αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης. Αξίες, από τα εισοδήματα των 880 χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων και του αγροτικού πληθυσμού, αποσπώνται μηχανικά με τα μέτρα του ΠΑΣΟΚ-ΔΝΤ-ΕΕ. Δυσχεραίνεται η αναπαραγωγή των όρων παραγωγής και δημιουργούνται, από τη δράση του νόμου της αξίας, οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για αυθόρμητες εξεγέρσεις και αυθόρμητα κινήματα, που θα υπερβαίνουν τα σημερινά συνδικαλιστικά σχήματα και τις σημερινές πολιτικές οριοθετήσεις.


Στον πόλο των δυνάμεων της εργασίας και του πολιτισμού, όπου η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα είναι το ουσιαστικότερο και πολυπληθέστερο τμήμα του, η προσδιοριστικότητα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής δεν εμφανίζεται μόνο από τις γενικές και ειδικές συμπεριφορές του πληθυσμού, ούτε μόνο από την πλειοψηφική ένταξή του στα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα, αλλά εμφανίζεται -πρωτίστως και κυρίως- στα πολιτικά προγράμματα της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και στις πολιτικές επιλογές του ριζοσπαστικού αντικαπιταλιστικού πολιτικού χώρου, που εμφορούνται και προπαγανδίζουν τις αντιλήψεις του κρατισμού, τη θεωρία της αναρχίας της παραγωγής κι ενίοτε τις θέσεις της μικτής οικονομίας κλπ., σαν εναλλακτικές προτάσεις στα αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Έτσι δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι, χωρίς την ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, ο καπιταλισμός μπορεί ν’ αποφύγει τις κρίσεις με τις κρατικοποιήσεις και τον κεντρικό σχεδιασμό και να εξασφαλίσει συνεχή ανάπτυξη, πλήρη απασχόληση κι ευημερία. Όπως πολλοί αντιεξουσιαστές, αναρχικοί κλπ. θεωρούν το Κράτος -κι όχι τις σχέσεις παραγωγής- σαν την μόνη πηγή εκμετάλλευσης κι αθλιότητας, έτσι κι αυτοί θεωρούν τους ιδιοκτήτες του κεφάλαιου πηγή όλων των δεινών –κι όχι αποτέλεσμα των νόμων κίνησης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Οι αντιλήψεις αυτές είναι πολύ παλιές και υποστηρίχτηκαν -και δυστυχώς υποστηρίζονται και σήμερα- από «σοσιαλιστές-κομμουνιστές», που υιοθετούν στα μουλωχτά τις αντιλήψεις των Ρικάρντο και Προυντόν και του ηθικού τρόπου αντιμετώπισης της εκμετάλλευσης.


Η κριτική τοποθέτηση πάνω στις αντιλήψεις -κυρίως- του Κρατισμού και της σχεδιοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας είναι, λοιπόν, μια από τις προϋποθέσεις για την δημιουργία των προγραμματικών πολιτικών-ιδεολογικών-οργανωτικών όρων άρσης της κρίσης του αντικαπιταλιστικού ριζοσπαστικού κινήματος, και για την διαμόρφωση ταξικής συνείδησης στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, που πλήττονται από την σημερινή κρίση και τα μέτρα ΠΑΣΟΚ-ΔΝΤ- ΕΕ, που δυστυχώς έχουν υποστεί «πλύση εγκεφάλου» και πιστεύουν πως τα δεσποτικά εκμεταλλευτικά καθεστώτα του κρατισμού στις χώρες του ανατολικού συνασπισμού, που κατέρρευσαν, είναι ο πραγματωμένος μαρξισμός-κομμουνισμός.


Πέραν τούτου, επειδή «οι καιροί ου μενετοί», ο ριζοσπαστικός πολιτικός χώρος στη σημερινή συγκυρία οφείλει να δράσει ενιαία και ενωτικά ενάντια στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το ΔΝΤ και την ΕΕ, πρωτοστατώντας στους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού, και να εντείνει τις πρωτοβουλίες για την προγραμματική πολιτική-ιδεολογική-οργανωτική ενότητά του.


Στις σκληρές συνθήκες της ανωριμότητας του υποκειμενικού παράγοντα που βρισκόμαστε σήμερα, το σύνθημα ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ στοχεύει ν’ αξιοποιήσει τις αντιθέσεις των διαφόρων τμημάτων του Αστικού Συνασπισμού Εξουσίας, να ενεργοποιήσει εκατομμύρια ανθρώπους που πλήττονται από τα μέτρα ΠΑΣΟΚ-ΔΝΤ-ΕΕ και να συμβάλλει στη δημιουργία των υποκειμενικών προϋποθέσεων για την ανασύσταση του αντικαπιταλιστικού ριζοσπαστικού κινήματος.


ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ
ΕΝΟΤΗΤΑ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΕΝΟΤΗΤΑ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Αντώνης Π. Χάλαρης - Μανώλης Γ. ΓρηγοριάδηςΣχόλιο:
Είναι προφανές πως ο συντονισμός των εργατικών και αντικαπιταλιστικών κινημάτων στην Ευρώπη και τον κόσμο αποτελεί αναγκαία συνθήκη, για την αποτελεσματική διεξαγωγή του αγώνα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα σε καθεμία χώρα ξεχωριστά.

Κατά την αντίληψή μας, το διεθνιστικό καθήκον της επαναστατικής διανόησης της κάθε ξεχωριστής χώρας, στην Ευρώπη και τον κόσμο, είναι να οργανώσει τις υποκειμενικές προϋποθέσεις, πρώτα και κύρια, της ταξικής ενότητας της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, σε ξεχωριστό πολιτικό κόμμα –το επαναλαμβάνουμε στην κάθε ξεχωριστή χώρα- σαν τμήμα της οργάνωσης της παγκόσμιας εργατικής τάξης.


Κατά την αντίληψή μας, το επαναστατικό κόμμα υποστατώνει στο πολιτικό εποικοδόμημα το αίτημα της κατάργησης του συστήματος της μισθωτής εργασίας και το αίτημα της γενικευμένης αυτοδιάθεσης. Το επαναστατικό κόμμα είναι η ενότητα, ο πολιτικός συντονισμός των δυνάμεων που μπορούν και από την κοινωνική τους θέση οφείλουν να καταστήσουν τις ιδέες της επανάστασης υλική δύναμη. Το επαναστατικό κόμμα είναι η αναγκαία συνθήκη για την διαμόρφωση ενός κινήματος εξουσίας ικανού να καταργήσει το οικονομικοκοινωνικό σύστημα, που θεμελιώνεται στην μισθωτή εργασία και στην εκμετάλλευση του εμπορεύματος εργατική δύναμη, κλπ κλπ. Χωρίς την επιτέλεση αυτού του καθήκοντος, κάθε άλλη προσπάθεια θα είναι ημιτελής, θα είναι θνησιγενής και δε θα επιφέρει τ’ αποτελέσματα που επιδιώκουν οι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις στην κάθε ξεχωριστή χώρα της Ευρώπης και του κόσμου.


Γι’ αυτό και προτείνουμε πως, στις σκληρότατες συνθήκες της ανωριμότητας του υποκειμενικού παράγοντα στις οποίες βρισκόμαστε, ένα είναι το ιστορικό καθήκον που μας ανατίθεται: να δουλέψουμε για τη σύσταση του επαναστατικού κόμματος. Κάθε άλλο καθήκον γίνεται δευτερεύον σε σχέση με αυτό. Προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει, επομένως, να συγκεντρώσουμε όλες τις ενέργειές μας. Πρέπει να ξεκινήσουμε μια σκληρή, μακρά, εξαντλητική δουλειά οικοδόμησης του κόμματος, χωρίς ανυπομονησίες, χωρίς εύκολους ενθουσιασμούς, χωρίς μάταιες προσδοκίες εύκολων επιτυχιών, έχοντας την πεποίθηση, αντίθετα, ότι η όποια ενδεχόμενη αποτυχία δεν θα διαγράψει ποτέ την επιτυχία που αντιπροσωπεύει το γεγονός καθεαυτό, ότι ομάδες συνειδητών επαναστατών δουλεύουν για το ταξικό κόμμα, δουλεύουν για το μέλλον. Μονάχα αν θα μπορέσουμε να δουλέψουμε επίμονα για να δημιουργήσουμε ένα, έστω και περιορισμένο, οργανωτικό δίκτυο, και να σχηματίσουμε ομάδες, έστω και περιορισμένες, επαναστατικών στελεχών θα έχουμε θέσει τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την επαναστατική πρωτοβουλία, σήμερα, τώρα, που οι υλικές συνθήκες είναι ευνοϊκές. Ο ριζοσπαστικός πολιτικός χώρος δεν θα είχε σκοπό ύπαρξης αν δεν έθετε ως σκοπό ζωής αυτή την ιστορική αποστολή.


Ας το επαναλάβουμε: στη σημερινή συγκυρία, όπου η κρίση του ελληνικού και του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος διαμορφώνει τις αντικειμενικές προϋποθέσεις για την ανατροπή του, και οι κεϋνσιανές-νεοκεϋνσιανές, φιλελεύθερες-νεοφιλελεύθερες θέσεις-απόψεις, που θέλουν τις αιτίες των κρίσεων της καπιταλιστικής οικονομίας να βρίσκονται κυρίως στον τομέα της πίστωσης, της ποσότητας του χρήματος κλπ κλπ., κι όχι στον τομέα της παραγωγής, αποδεικνύονται επιστημονικά λανθασμένες με τρόπο αναμφισβήτητο, ενώ, η θέση-άποψη της μαρξιστικής θεωρίας για τις αιτίες και το αναπόφευκτο των καπιταλιστικών κρίσεων επιβεβαιώνεται με τρόπο αναμφισβήτητο, και δημιουργούνται οι υποκειμενικές δυνατότητες της ανασυγκρότησης του επαναστατικού αντικαπιταλιστικού κινήματος πάνω στη στέρεα επιστημονική βάση της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας, του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού, οι διανοούμενοι του αστισμού -φιλελεύθεροι, «σοσιαλιστές», ρεφορμιστές κλπ.- και, δυστυχώς, αρκετοί αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, αριστεροί κρατιστές κλπ., επιμένουν να υποστηρίζουν, με σοφίσματα, ότι τα απολυταρχικά καθεστώτα του «ανύπαρκτου» σοσιαλισμού-του κρατικού καπιταλισμού που κατέρρευσαν, ήταν ο πραγματωμένος μαρξισμός-κομμουνισμός.


Το θεσμικό-νομικό καθεστώς στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο, είναι εποικοδόμημα, είναι νομική-θεσμική έκφραση των καπιταλιστικών εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής... τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και το ΛΑΟΣ, καθώς και οι πολιτικοί νομικοί θεσμοί της ΕΕ, ανήκουν σε μια σχολή που, όπως θα έλεγε ο Μαρξ, «νομιμοποιεί τη σημερινή κατάπτωση με τη χθεσινή κατάπτωση, μια σχολή που χαρακτηρίζει σαν εξέγερση την παραμικρή κραυγή του σκλάβου ενάντια στο κνούτο, από τη στιγμή που το κνούτο είναι κνούτο με μακρά παράδοση, κνούτο παλιάς ράτσας, κνούτο ιστορικό, μια σχολή στην οποία η ιστορία δεν δείχνει -όπως ο Θεός του Ισραήλ στο δούλο του Μωυσή- παρά το a posteriori της. Είναι ο Σάιλοκ, ένας δούλος Σάιλοκ όμως, που, για κάθε λίτρα σάρκας βγαλμένης από την καρδιά του λαού, ομνύει στη νομιμότητά της, στην ιστορική της νομιμότητα». Τι άλλο είναι η συνθήκη της Λισσαβόνας, όπου στα άρθρα 121(4) και 126(9), έχει υπαχθεί το ελληνικό κράτος; Τι άλλο είναι τα νομοθετήματα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που αναιρούν με μια μονοκονδυλιά τα κατακτημένα με αγώνες πολλών γενεών δικαιώματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων;


Οι «Σάιλοκ» του ΠΑΣΟΚ, του ΔΝΤ, της ΕΕ, της ΕΚΤ, δεν καταλαβαίνουν από λόγια, από νομικά τερτίπια. Αυτοί θα κάνουν πίσω, μόνον όταν ο ελληνικός λαός και οι λαοί της Ευρώπης εξεγερθούν κι απειλήσουν την εξουσία τους. Όταν, οι περιχαρακωμένοι στα αστικά πολιτικά κόμματα, ή στο βόλεμα του «απολίτικου» και ωχαδερφικού ατομικού παραληρήματος, νιώσουν στην καρδιά τους, στη σάρκα τους, το μαχαίρι των «Σάιλοκ», όταν νιώσουν ν’ αναιρείται η ύπαρξή τους, να καταρρακώνονται τα όνειρά τους, ν’ αμφισβητείται και ν’ αναιρείται η κάλπικη ιδεολογία τους, και βγουν στο δρόμο να υπερασπίσουν τους εαυτούς τους, τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, ως εκπρόσωποι των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας ενάντια στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, ενάντια στο πολιτικό-νομικό εποικοδόμημα που υπηρετεί αυτές τις σχέσεις παραγωγής, ενάντια στα πολιτικά τους κόμματα.


Ας το επαναλάβουμε: στις σκληρές συνθήκες της ανωριμότητας του υποκειμενικού παράγοντα που βρισκόμαστε σήμερα, το σύνθημα
ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ στοχεύει ν’ αξιοποιήσει τις αντιθέσεις των διαφόρων τμημάτων του Αστικού Συνασπισμού Εξουσίας, να ενεργοποιήσει εκατομμύρια ανθρώπους που πλήττονται από τα μέτρα ΠΑΣΟΚ-ΔΝΤ-ΕΕ και να συμβάλλει στη δημιουργία των υποκειμενικών προϋποθέσεων για την ανασύσταση του αντικαπιταλιστικού ριζοσπαστικού κινήματος. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι ο ορατός «Σάιλοκ», που διευθύνει σήμερα την επίθεση του ελληνικού και ευρωπαϊκού κεφάλαιου ενάντια στην εργατική τάξη και το λαό. Η αντίθεση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με την εργατική τάξη και το λαό διαρκώς θα οξύνεται. Η αντίθεση αυτή, είναι η κυρίαρχη αντίθεση της σημερινής συγκυρίας, που ενοποιεί κι εκδηλώνει όλες τις άλλες αντιθέσεις καθώς και την θεμελιώδη αντίθεση κοινωνικοποίηση της παραγωγής-ατομική ιδιοποίηση κλπ κλπ. Το αντικαπιταλιστικό ριζοσπαστικό κίνημα, η εργατική τάξη και ο λαός, οφείλουν να κατευθύνουν τακτικά όλες τις δυνάμεις που διαθέτουν και να υποτάξουν όλες τις προσπάθειές τους στην ανατροπή της παρούσας κυβέρνησης. Ας θυμηθούμε τα διδάγματα του Δεκέμβρη, κι ας συντονιστούμε άμεσα.
(βλέπε και ΑΚΕΠ: ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ, η αρχή του τέλους)

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

ΑΚΕΠ: Επαναστατικό κόμμα τώρα

Αντώνης Χάλαρης
ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΑΣΟΚ-ΔΝΤ-ΕΕ Θ’ ΑΠΟΤΥΧΟΥΝ ΟΙΚΤΡΑ
Θεωρίες για την κρίση: ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ/ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ - ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ
ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΤΩΡΑ...

Ο αποπληθωρισμός και ο στασιμοπληθωρισμός είναι όψεις της κρίσης της καπιταλιστικής εμπορευματικής παραγωγής, που φανερώνουν, με τρόπο άμεσο, την ανυπέρβλητη αντίφαση του εμπορεύματος «ανταλλακτική αξία – αξία χρήσης». Η αντίφαση του εμπορεύματος ανάγεται στον ορισμό του κεφάλαιου, στο μερισμό του σε σταθερό-μεταβλητό, καθώς και στην γενικευμένη αντίφαση της ατομικής ιδιοποίησης του οικονομικού αποτελέσματος της κοινωνικοποιημένης παραγωγής. Γι’ αυτό, οι προτάσεις και οι συνταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έχουν στόχο ν’ αντιρροπήσουν την πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους με επίταση της εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας και της εργασίας των λαϊκών στρωμάτων, και ν’ αποτρέψουν την υποτίμηση του υπερσυσσωρευμένου χρηματικού κεφάλαιου στην Ελλάδα και τον κόσμο, είναι περισσότερο από βέβαιο, δεν θα φέρουν κανένα αποτέλεσμα.

Διαβάστε περισσότερα...

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

ΑΚΕΠ: Οι “Θέσεις του 1957” του Movimento della Sinistra Comunista

Από το 1957 μέχρι σήμερα έχουν περάσει 53 χρόνια. Στο διάστημα αυτό άλλαξε δραματικά η εικόνα του κόσμου. Το πολιτειακό καθεστώς του κρατικού καπιταλισμού της Σοβιετικής Ένωσης κλπ, κατέρρευσε. Οι συσχετισμοί δύναμης μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων διαφοροποιήθηκαν. Οι αντικειμενικές συνθήκες της όξυνσης της αντίφασης των νέων κοινωνικών παραγωγικών δυνάμεων με τις καπιταλιστικές σχέσεις εμπορευματικής παραγωγής και ανταλλαγής, στο εσωτερικό των ονομαζόμενων το 1957 «νεοκαπιταλιστικών» ιμπεριαλιστικών κέντρων, ωρίμασαν. Η παγκόσμια πολιτικο-οικονομική κρίση είναι σήμερα γεγονός.

Το 1957 στην Ιταλία, το «Κίνημα της Κομμουνιστικής Αριστεράς» (Movimento della Sinistra Comunista) έθεσε ορισμένα ζητήματα, που αποκτούν στις σημερινές συνθήκες πολύ μεγάλο -κατά την γνώμη μας- πολιτικό και μεθοδολογικό ενδιαφέρον. Γι’ αυτό, ανεξάρτητα από το εάν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με αρκετές από αυτές τις «Θέσεις του 1957», θεωρούμε χρήσιμο ν’ αναδημοσιευτούν.

Αντώνης Π. Χάλαρης
 

(ακολουθεί η αναδημοσίευση)
Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

ΑΚΕΠ: ΛΑΕ ΑΦΥΠΝΙΣΟΥ...

Ο λαός να ανατρέψει τα οικονομικά μέτρα του ΠΑΣΟΚ και της ολιγαρχίας
Με τα οικονομικά μέτρα του ΠΑΣΟΚ, που ψηφίστηκαν από την Βουλή, οι εργαζόμενοι και ο λαός επωμίζονται τα βάρη από το περιβόητο δημοσιονομικό πρόβλημα, για τη δημιουργία του οποίου είναι οι μόνοι που δεν ευθύνονται, και από την επίλυση του οποίου είναι οι μόνοι που δεν θα κερδίσουν...Επιτέλους, οι Έλληνες μισθοσυντήρητοι και ο λαός, από καθήκον προς τον εαυτό τους, τις οικογένειες και τα παιδιά τους, οφείλουν να αντιδράσουν άμεσα και σύσσωμα. Ν’ ανατρέψουν αγωνιστικά τα οικονομικά μέτρα του ΠΑΣΟΚ και της ολιγαρχίας. Ν’ απαιτήσουν να μειωθούν άμεσα και δραστικά τα επιτόκια χορηγήσεων των ελληνικών τραπεζών. Ν’ αυξηθούν άμεσα οι μισθοί και οι συντάξεις. Να καταργηθούν τα προνόμια εκείνων που υπηρετούν το κατεστημένο. Να πληρώσουν και να περιορίσουν το κρατικό έλλειμμα εκείνοι που ευθύνονται για την διόγκωσή του, δηλαδή μόνον οι έχοντες και κατέχοντες.
Αντώνης Χάλαρης

Το σημερινό πρόβλημα της οικονομικής ολιγαρχίας της ελληνικής κοινωνίας, που ονομάζεται δημοσιονομική κρίση, συνίσταται στο γεγονός του ότι, οι ευρωπαϊκές τράπεζες και το πολυεθνικό χρηματικό κεφάλαιο απαιτούν, για να δανείσουν το ελληνικό κράτος και τις ελληνικές τράπεζες, τόκο πολύ μεγαλύτερο από αυτόν που απαιτούν για να δανείσουν τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.


Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

ΑΚΕΠ- ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ: Η αρχή του τέλους

Αντώνης Χάλαρης

Σύσσωμες οι πολιτικο-ιδεολογικές δυνάμεις της αστικής τάξης της χώρας επιχειρούν να πείσουν πως τα οικονομικά και θεσμικά μέτρα για την αντιμετώπιση των δημοσιονομικών ανισορροπιών είναι αναγκαία και αφορούν τα κυριαρχικά δικαιώματα του ελληνικού λαού: η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, το ΛΑΟΣ, τα κυρίαρχα κέντρα και μέσα επιρροής κλπ.

 

Σύσσωμες οι πολιτικο-ιδεολογικές δυνάμεις της αστικής τάξης της χώρας προπαγανδίζουν, με τρόπο απροκάλυπτο, πως οι προσδοκίες των μισθοσυντήρητων, της νεολαίας και του λαού, για καλύτερες και ποιοτικότερες συνθήκες ζωής μέσα στο σημερινό οικονομικο-κοινωνικό σύστημα, πρέπει να παραμείνουν προς το παρόν εγκλωβισμένες στο χρονοντούλαπο ενός αβέβαιου μέλλοντος, αφού, όπως υποστηρίζουν, μόνο με τον περιορισμό και την αναίρεση των κατακτημένων με αγώνες οικονομικών και θεσμικών δικαιωμάτων τους μπορούν ν’ αντιμετωπιστούν τα ποικιλόμορφα προβλήματα της οικονομικής κρίσης, να «ανακτηθεί η τρωθείσα αξιοπιστία και αξιοπρέπεια του έθνους» και «να σωθεί η πατρίδα».

Ο Μαρξ γράφει: «Στο εσωτερικό θέλει να’ ναι αστός και εκμεταλλευτής, αλλά δεν θέλει να τον εκμεταλλεύονται στο εξωτερικό. Για το εξωτερικό φουσκώνει αρκετά, ώστε να φαίνεται τόσος όσο ένα «έθνος» και λέγει: δεν θα υποταχθώ στους νόμους του ανταγωνισμού, αυτό είναι ενάντια στην εθνική μου αξιοπρέπεια· σαν έθνος είμαι ανεπηρέαστος από το παζάρεμα…»

Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

ΑΚΕΠ: Το εθνικό ζήτημα και η μετανάστευση

Αντώνης Χάλαρης

Το έθνος, η έννοια του έθνους, είναι μια μορφή συλλογικής ταυτότητας που εμπεριέχει τις κοινωνικές και ιστορικές συνθήκες που την διαμόρφωσαν. Το ιστορικό παρελθόν, το παρόν και ιδίως η προοπτική του μέλλοντος υπολανθάνει συνεκτικά σε κάθε συλλογική εθνική ταυτότητα, με διαφορετικό τρόπο κάθε ιστορική εποχή και σε κάθε οικονομικο-κοινωνικό σύστημα.

Στην νεώτερη ιστορία, η αστική τάξη ενσωμάτωσε στην έννοια του «έθνους-κράτους» τις θεωρητικές προσεγγίσεις της ιδεολογίας του ρομαντισμού, όπου κυριαρχούσε το «όμαιμον», το γένος, η φυλή. Σήμερα, οι κυρίαρχες τάσεις στο εθνικό ζήτημα, που εκπορεύονται από την νεο-ουϊγική αντίληψη της πολιτικής των ΗΠΑ περί εθνότητας, αναδιαμορφώνουν την ρομαντική εκδοχή της εθνότητας κι αντιπαραθέτουν την υπηκοότητα στην ιθαγένεια. Όταν ο Φουκουγιάμα, με αφορμή την εξέγερση των μεταναστών στην Γαλλία, αιτιολογούσε την αναταραχή σαν αντίφαση «υπηκοότητας-ιθαγένειας-εθνότητας», προπαγάνδιζε με τον πιο εκλεπτυσμένο τρόπο και με προοδευτικό προσωπείο τα κοσμοπολίτικα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ.

Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Για την Εξουσία, Φ.Ένγκελς 1872

Πλήθος Σοσιαλιστών έχει εσχάτως εξαπολύσει μια συστηματική εκστρατεία ενάντια σε αυτό που αποκαλούν αρχή της εξουσίας. Επαρκεί να τους πούμε ότι κάθε πράξη είναι εξουσιαστική γι' αυτό καταδικαστέα. Αλλά αυτή η διαδικασία της κριτικής της εξουσίας έχει καταχραστεί τόσο, ώστε είναι πλέον απαραίτητο να δούμε το θέμα πιο συγκεκριμένα.

Η εξουσία, με την έννοια που χρησιμοποιείται η λέξη εδώ, σημαίνει: η επιβολή της θέλησης ενός πάνω στην δική μας, επιπρόσθετα η εξουσία προϋποθέτει την υποταγή. Τώρα, μιας και αυτές οι δύο λέξεις ακούγονται κάπως άσχημες, και η σχέση που αντιπροσωπεύουν είναι δυσμενής για το υποταγμένο μέρος, το ερώτημα είναι να εξακριβώσουμε αν υπάρχει τρόπος να απαλλαχτούμε από αυτήν , με δοσμένες τις συνθήκες της υπάρχουσας κοινωνίας, αν μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα κοινωνικό σύστημα στο οποίο η εξουσία δεν θα έχει κανένα σκοπό και κατά συνέπεια θα εξαφανιστεί.

Εξετάζοντας τις οικονομικές, βιομηχανικές και αγροτικές συνθήκες που διαμορφώνουν την βάση της σημερινής αστικής κοινωνίας βρίσκουμε ότι τείνουν ολοένα και περισσότερο να αντικαθιστούν την μεμονωμένη πράξη με την συνδυασμένη πράξη ατόμων. Η σύγχρονη βιομηχανία με τα μεγάλα εργοστάσια, όπου εκατοντάδες εργάτες επιτηρούν πολύπλοκες μηχανές κινούμενες με ατμό, έχει υπερβεί τα μικρά εργαστήρια των μεμονωμένων παραγωγών, τα κάρα και οι άμαξες των λεωφόρων έχουν αντικατασταθεί από τα σιδηροδρομικά τραίνα, όπως και οι μικρές βάρκες από ατμόπλοια. Ακόμα και η γεωργία υποκύπτει στην κυριαρχία της μηχανής και του ατμού που αργά αλλά αμείλικτα βάζει στην θέση του μικρού ιδιοκτήτη μεγάλους καπιταλιστές που με την βοήθεια μισθωμένων εργατών καλλιεργεί μεγάλες εκτάσεις γης.

Παντού η συνδυασμένη πράξη, η πλοκή διαδικασιών που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, εκτοπίζει την ανεξάρτητη δράση από μεμονωμένα άτομα. Αλλά οποιοσδήποτε μιλά για συνδυασμένη πράξη μιλάει για οργάνωση. Είναι δυνατόν να έχεις οργάνωση χωρίς εξουσία;

Υποθέτοντας ότι μια κοινωνική επανάσταση ανέτρεπε τους καπιταλιστές που τώρα ασκούν την εξουσία τους πάνω στην παραγωγή και διανομή του πλούτου. Υποθέτοντας ότι υιοθετώντας πλήρως την θέση των αντιεξουσιαστών ότι η γη και τα εργαλεία της εργασίας γινόντουσαν συλλογική ιδιοκτησία των εργατών που τα χρησιμοποιούν. Μήπως τότε η εξουσία θα εξαφανιζόταν ή θα άλλαζε μόνο μορφή; Για να δούμε.

Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα κλωστοϋφαντουργικό εργοστάσιο. Το βαμβάκι πρέπει να περάσει τουλάχιστον από 6 διαδοχικές διαδικασίες προτού καταλήξει στην μορφή της κλωστής και αυτές οι διαδικασίες λαμβάνουν χώρα κατά κύριο λόγο σε διαφορετικά δωμάτια. Επιπλέον κρατώντας σε λειτουργία τις μηχανές απαιτεί έναν μηχανικό που θα επιβλέπει την ατμομηχανή, τεχνικούς να κάνουν τις επιδιορθώσεις και πολλούς άλλους εργάτες που η δουλειά τους θα είναι να μεταφέρουν τα προϊόντα από ένα δωμάτιο στο άλλο και ούτω καθεξής. Όλοι αυτοί οι εργάτες, άνδρες γυναίκες παιδιά είναι υποχρεωμένοι να ξεκινήσουν και να τελειώσουν την δουλειά τους υπό την εξουσία του ατμού που ποσώς τον ενδιαφέρει για την προσωπική ανθρώπινη αυτονομία. Οι εργάτες πρέπει εκ τούτου να εξετάσουν τις κατάλληλες ώρες εργασίας/χρονοδιάγραμμα και εφόσον αυτές οι ώρες ορισθούν οφείλουν να τηρούνται από όλους χωρίς εξαίρεση.

Όσο συγκεκριμένα ζητήματα ανακύπτουν σε κάθε δωμάτιο ανά πάσα στιγμή σε σχέση με τον τρόπο παραγωγής, διανομής του υλικού κτλ. πρέπει να λύνονται από μια απόφαση ενός εκπρόσωπου τοποθετημένου σε κάθε κλάδο εργασίας ή αν είναι δυνατόν με μια ψηφοφορία με όρους πλειοψηφίας. Η θέληση του ατόμου θα πρέπει πάντα να υποτάσσεται σε αυτήν την απόφαση που σημαίνει ότι τα ζητήματα του τρόπου παραγωγής θα λύνονται με εξουσιαστικό τρόπο. Η αυτόματη μηχανή του μεγάλου εργοστασίου είναι πολύ πιο δεσποτική από όσο ήταν οι μικροί καπιταλιστές που έχουν υπάλληλους. Σε σχέση με τις ώρες εργασίας κάποιος θα μπορούσε να γράψει στην πύλη αυτών των εργοστασίων Lasciate ogni autonomia, voi che entrate! “Άφησε, εσύ που μπαίνεις, κάθε αυτονομία πίσω σου!.”

Αν ο άνθρωπος με την γνώση του και το εφευρετικό του πνεύμα έχει καθυποτάξει τις δυνάμεις της φύσης, οι τελευταίες παίρνουν εκδίκηση υποβάλλοντάς τον, όσο τις χρησιμοποιεί, σε έναν αληθινό δεσποτισμό ανεξάρτητο από κάθε κοινωνική οργάνωση. Το να θέλεις να καταργήσεις την εξουσία στην μεγάλη βιομηχανία είναι ισάξιο με το να θέλεις να καταργήσεις την βιομηχανία καθεαυτή, να καταργήσεις την ατμομηχανή για να γυρίσεις στον τροχό.

Ας πάρουμε άλλο ένα παράδειγμα, τον σιδηρόδρομο. Εδώ και πάλι η συνεργασία ενός άπειρου αριθμού ατόμων είναι απολύτως απαραίτητη και αυτή η συνεργασία πρέπει να ασκείται με ακριβείς καθορισμένες ώρες έτσι ώστε να μην γίνουν ατυχήματα. Εδώ πάλι η κύρια συνθήκη της δουλειάς είναι η κυρίαρχη θέληση που καθορίζει όλα τα υπόλοιπα ζητήματα, είτε είναι η θέληση ενός εκπροσώπου είτε μιας επιτροπής υπεύθυνης με την εκτέλεση των αποφάσεων μιας πλειοψηφίας ατόμων. Όποια και αν είναι η περίπτωση υπάρχει μια σαφής εξουσία. Επιπλέον τι θα γινόταν αν η εξουσία των υπαλλήλων πάνω στους επιβάτες καταργηθεί;

Αλλά η αναγκαιότητα της εξουσίας, και δεσποτική μάλιστα, δεν θα μπορούσε να βρεθεί περισσότερο παρά σε ένα καράβι εν πλω. Εκεί σε συνθήκες κινδύνου, οι ζωές όλων στηρίζονται στην ακαριαία και απόλυτη πειθαρχία στην θέληση του ενός.

Όταν υπέβαλα αυτά τα επιχειρήματα στους πιο λυσσαλέους αντιεξουσιαστές την μόνη απάντηση που μπορούσαν να δώσουν ήταν η ακόλουθη. Ναι, αυτό είναι αλήθεια, αλλά δεν είναι εξουσία που παραχωρούμε στους διαμεσολαβητές μας αλλά μια εντολή εμπιστοσύνης. Αυτοί οι κύριοι νομίζουν ότι με το να αλλάζουν τα ονόματα των πραγμάτων αλλάζουν και τα πράγματα τα ίδια. Έτσι κοροϊδεύουν τον κόσμο αυτοί οι βαθυστόχαστοι διανοητές.

Είδαμε λοιπόν, ότι από τη μια, κάποια εξουσία, ανεξαρτήτως πόσο διαμεσολαβημένη, και από την άλλη μια κάποια υποταγή είναι πράγματα που ανεξαρτήτως όλων των κοινωνικών οργανώσεων επιβάλλονται πάνω μας μαζί με τις υλικές συνθήκες κάτω από τις οποίες παράγουμε και διανέμουμε προϊόντα.

Είδαμε, εξάλλου, ότι οι υλικές συνθήκες παραγωγής και διανομής αναπόφευκτα αναπτύσσονται με την μεγάλη βιομηχανία και την μεγάλης κλίμακας γεωργία και αυξανόμενα τείνουν να μεγεθύνουν το εύρος της εξουσίας. Εκ τούτου είναι παράλογο να θεωρείς ότι η αρχή της εξουσίας είναι απόλυτα κακή και η αρχή της αυτονομίας απόλυτα καλή. Η εξουσία και η αυτονομία είναι σχετικά πράγματα που οι σφαίρες του κυμαίνονται μαζί με τις διάφορες φάσεις της ανάπτυξης της κοινωνίας. Αν οι αυτόνομοι περιορίζονταν στο να πουν ότι η μελλοντική κοινωνική οργάνωση θα περιορίσει την εξουσία μέσα στα όρια των συνθηκών παραγωγής που την καθιστούν αναπόφευκτη, θα μπορούσαμε να το κατανοήσουμε, αλλά είναι τυφλοί σε όλα τα στοιχεία που την κάνουν απαραίτητη και με πάθος πολεμάνε την ίδια την πραγματικότητα.

Γιατί οι αντιεξουσιαστές δεν περιορίζονται με το να ωρύονται ενάντια στην πολιτική εξουσία και το κράτος; Όλοι οι Σοσιαλιστές συμφωνούν ότι το πολιτικό κράτος και μαζί με αυτό η πολιτική εξουσία θα εξαφανιστούν ως τελικό αποτέλεσμα της επικείμενης κοινωνικής επανάστασης, δηλαδή, οι δημόσιες υποθέσεις θα χάσουν τον πολιτικό τους χαρακτήρα και θα μεταμορφωθούν σε απλές διοικητικές λειτουργίες που θα συμβάλλουν στα πραγματικά συμφέροντα της κοινωνίας. Αλλά οι αντιεξουσιαστές απαιτούν το πολιτικό κράτος να καταργηθεί με ένα χτύπημα, ακόμη και πριν οι κοινωνικές συνθήκες που το γέννησαν έχουν καταστραφεί. Απαιτούν η πρώτη πράξη της κοινωνικής επανάστασης να είναι η κατάργηση της εξουσίας. Αυτοί οι κύριοι έχουν δει ποτέ τους μια επανάσταση; η επανάσταση είναι σίγουρα το πιο εξουσιαστικό πράγμα που υπάρχει, είναι η πράξη όπου μια μερίδα του πληθυσμού επιβάλλει την θέληση του στην άλλη μερίδα, με τουφέκια, ξιφολόγχες και κανόνια, εξουσιαστικά μέσα, και εφόσον η νικήτρια μερίδα δεν θελήσει ο αγώνας της να είναι μάταιος, θα πρέπει να διατηρήσει την εξουσία της μέσω του τρόμου που αποθαρρύνει τους αντιδραστικούς. Θα είχε κρατήσει η Παρισινή Κομμούνα έστω μια μέρα αν δεν είχε χρησιμοποιήσει την εξουσία του οπλισμένου λαού ενάντια στην αστική τάξη; Μήπως αντίθετα θα πρέπει να την κατακρίνουμε που δεν την χρησιμοποίησε τόσο ελεύθερα όσο χρειαζόταν;

Κατά συνέπεια, συμβαίνει ένα από τα δύο, είτε οι αντιεξουσιαστές δεν ξέρουν γιατί μιλάνε, σε αυτήν την περίπτωση σπέρνουν σύγχυση είτε όντως ξέρουν και σε αυτήν την περίπτωση προδίδουν το προλεταριακό κίνημα. Όπως και να έχει εξυπηρετούν την αντίδραση.