Σελίδες

ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ

Γενικευμένη αυτοδιάθεση ονομάζεται το πολιτικό αίτημα να είναι ο κάθε κοινωνικός άνθρωπος ελευθερόφρων, αυτοπροαίρετος, αυτεπίτακτος και αυτεξούσιος, να απολαμβάνει χωρίς όρους και προϋποθέσεις τα πολιτικοθεσμικά και οικονομικοκοινωνικά μέσα που τον καθιστούν ικανό να μετέχει στον ιστορικά κατακτημένο βαθμό ελευθερίας και στην πολιτισμική ακεραιότητα της ιστορικής ολότητας.

Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

ΑΚΕΠ: ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

Η πρόταση:
Το σύνθημα ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ αποτελεί τακτική πολιτική πρόταση, που εστιάζει στην κυρίαρχη αντίθεση της σημερινής πολιτικο-οικονομικής συγκυρίας. Στον ένα πόλο της αντίθεσης, βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ, οι συμμαχίες του και τα ταξικά πολιτικο-οικονομικά συμφέροντα που υπηρετεί η σημερινή πολιτική πρακτική του. Στον άλλο πόλο της αντίθεσης, βρίσκονται η εργατική τάξη, οι μισθοσυντήρητοι και τα λαϊκά στρώματα, καθώς και τμήματα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, που δεν ανήκουν στην εργατική τάξη αλλά πλήττονται καθοριστικά από τα μέτρα ΠΑΣΟΚ-ΔΝΤ-ΕΕ. Έτσι, το σύνθημα ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ, αν προβληθεί και προπαγανδιστεί κεντρικά απ’ όλες τις δυνάμεις του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου, θα διαμορφώσει τακτικά τη στρατηγική διάταξη των κοινωνικών συμμαχιών της εργατικής τάξης, που σήμερα είναι εγκλωβισμένη στα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα ή απέχει από την πολιτική, με τα στρώματα και τις κατηγορίες του πληθυσμού που πλήττονται από τα μέτρα του ΠΑΣΟΚ και τη σημερινή πολιτικο-οικονομική συγκυρία. Έτσι, θα δημιουργηθούν οι υποκειμενικές συνθήκες ενός ρωμαλέου αντικαπιταλιστικού κοινωνικού κινήματος, που θα επιβάλει και θα καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας και του πολιτισμού. Έτσι, θα συγκροτηθεί η ηγεμονική δύναμη, δηλαδή η ταξική πολιτική συνείδηση, με όρους πρακτικά συνεκτικούς στο εποικοδόμημα, και θα καλυφθεί, με όρους μαζικού κινήματος, το πολιτικό κενό εκπροσώπησης των δυνάμεων της εργασίας και του πολιτισμού στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό.
Οι μαξιμαλιστικές πολιτικές τμημάτων του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου, με δεδομένη την αδυναμία του υποκειμενικού παράγοντα, εμπεριέχουν απαράδεκτους υποκειμενισμούς, και δε συμβάλλουν στην άμεση ενεργοποίηση των μαζών. Οι ρεφορμιστικές πολιτικές τμημάτων της Αριστεράς, που προτείνουν διάφορες «συνταγές» διεξόδου από τη σημερινή οικονομικο-πολιτική κρίση, με δεδομένη την αδυναμία του υποκειμενικού παράγοντα, αποπροσανατολίζουν κι εγκλωβίζουν τις μάζες στην κυρίαρχη πολιτική και ιδεολογική προπαγάνδα του σημερινού καθεστώτος. Στο ερώτημα που μπορεί να θέσουν κάποιοι «μετά το ΠΑΣΟΚ τι; μετά το ΠΑΣΟΚ ποια πολιτική, ποιο κόμμα θα έρθει στην εξουσία;» κλπ, η απάντηση είναι μία: αν η πτώση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ επέλθει σαν αποτέλεσμα ενός μαζικού ριζοσπαστικού αντικαπιταλιστικού κινήματος, η οποιαδήποτε πολιτική, το οποιοδήποτε κόμμα έρθει στην εξουσία θα έχει ν’ αντιμετωπίσει ένα ενεργοποιημένο, οργανωμένο και συνειδητοποιημένο λαό. Θα έχει ν’ αντιμετωπίσει ένα ρωμαλέο αντικαπιταλιστικό επαναστατικό ριζοσπαστικό πολιτικό κίνημα.

Η θέση:
Η εργατική τάξη, οι μισθοσυντήρητοι και ο λαός βρίσκονται σε εμπόλεμη ταξική σύγκρουση με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, εκπρόσωπο του υπερσυσσωρευμένου ελληνικού χρηματικού κεφάλαιου και της χρηματιστικής ολιγαρχίας, και με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, εκπροσώπους αντίστοιχα του πολυεθνικού κεφάλαιου των ΗΠΑ, της Γερμανίας και της Ε.Ε.


ΠΡΟΣΟΧΗ!! ΠΡΟΣΟΧΗ!!
Καλούνται στον αγώνα, τις διαδηλώσεις, τα οδοφράγματα κλπ., όλοι όσοι μπορούν να φέρουν την ασπίδα του αισθήματος της ελευθερίας, της λεβεντιάς και της αξιοπρέπειας: οι νέοι, οι γέροι, οι γυναίκες, οι διανοούμενοι, οι δυνάμεις της εργασίας και του πολιτισμού.

Την 23η Απριλίου στο νησί Καστελόριζο της ελληνοτουρκικής μεθορίου, ο Πρωθυπουργός του ΠΑΣΟΚ ανακοίνωσε ολοκληρωτικό ταξικό πόλεμο στα θεσμοθετημένα κοινωνικά και οικονομικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, κι εκχώρησε απαράγραπτα κυριαρχικά δικαιώματα του ελληνικού λαού στα οικονομικά συμφέροντα που εκπροσωπούν το Δ.Ν.Τ., η Ε.Ε. και η Ε.Κ.Τ.

Ο ταξικά διαρθρωμένος ελληνικός λαός οφείλει (χρή), στο σύνολό του, να υπερασπίσει τις σημαίες! Να υπερασπίσει το αναλλοτρίωτο της λαϊκής κυριαρχίας! Ουδείς έχει το δικαίωμα –ούτε καν ο ίδιος ο λαός- να εκχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα που άπτονται της ανεξαρτησίας και της αυτοδιάθεσης των μελλοντικών γενεών. Πολύ περισσότερο, το δικαίωμα αυτό δεν το έχει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που, χωρίς την έγκριση του λαού, εκχώρησε κυριαρχικά δικαιώματα σε δυνάμεις και συμφέροντα, υποθηκεύοντας το μέλλον και τα δικαιώματα πολλών γενεών.


Οι Έλληνες μισθοσυντήρητοι και τα λαϊκά στρώματα οφείλουν επιτέλους ν’ αντιληφθούν ότι τα δικά τους οικονομικά προβλήματα (οι χαμηλοί μισθοί, οι χαμηλές συντάξεις, τα χρέη τους προς τις τράπεζες, η ανεργία, η υποαπασχόληση, η πτώχευση μικρομεσαίων επιχειρήσεων κλπ.) είναι πολύ πιο σημαντικά από το πρόβλημα της ολιγαρχίας που θέλει, με αφορμή την δημοσιονομική κρίση, να συναποκομίσει χωρίς ρίσκο περισσότερα κέρδη συμπράττοντας με το Δ.Ν.Τ., την Ε.Ε. και την Ε.Κ.Τ.


Επιτέλους, οι Έλληνες μισθοσυντήρητοι και ο λαός, από καθήκον προς τον εαυτό τους, τις οικογένειες και τα παιδιά τους, οφείλουν να αντιδράσουν άμεσα και σύσσωμα. Ν’ ανατρέψουν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Ν’ ανατρέψουν τα οικονομικά μέτρα της ολιγαρχίας, του Δ.Ν.Τ., της Ε.Ε. και της Ε.Κ.Τ. Ν’ απαιτήσουν να μειωθούν άμεσα και δραστικά τα επιτόκια χορηγήσεων των ελληνικών τραπεζών. Ν’ αυξηθούν άμεσα οι μισθοί και οι συντάξεις. Να καταργηθούν τα προνόμια εκείνων που υπηρετούν το κατεστημένο. Να πληρώσουν το κρατικό έλλειμμα εκείνοι που ευθύνονται για την διόγκωσή του, δηλαδή μόνον οι έχοντες και κατέχοντες.


Να ορίσουμε τα ελάχιστα… Να πετύχουμε τα μέγιστα…

Με την επιτροπεία του ΔΝΤ και της ΕΕ, η νεοελληνική κοινωνία διέρχεται μία από τις πιο δύσκολες και πιο επικίνδυνες περιόδους της ιστορίας της.

Ο «αποπληθωρισμός τιμών», που προτείνουν το ΔΝΤ και η Ε.Ε., ως «θεραπεία» για να αντιμετωπιστεί ο «αποπληθωρισμός χρεογράφων» του ελληνικού δημοσίου, οδηγεί σε δραματική επιδείνωση όλων των συντελεστών της καπιταλιστικής παραγωγής: αύξηση ανεργίας, μείωση μισθών και εισοδημάτων, περιορισμό επενδύσεων κλπ.


Ακόμα και αστοί οικονομολόγοι, όπως ο Irving Fischer, που πρώτος περιέγραψε το φαινόμενο της κρίσης του ’29 με τον όρο «αποπληθωρισμός», κι ο John Hicks, που πρώτος το μετονόμασε σε «παγίδα ρευστότητας», συγκλίνουν στην άποψη πως, σε όλες τις εκδοχές του φαινομένου (νομισματικός αποπληθωρισμός, αποπληθωρισμός τιμών, αποπληθωρισμός χρεογράφων), το αποτέλεσμα είναι η υπερτίμηση του χρηματικού κεφάλαιου και η πτώση όλων των συντελεστών της παραγωγής.


Σήμερα, οι μισθοσυντήρητοι και τα λαϊκά στρώματα έρχονται αντιμέτωποι με την ωμή πραγματικότητα του ταξικού καπιταλιστικού κοινωνικού συστήματος, καθώς και με τα συμφέροντα που προσωποποιούνται στο Κράτος, στα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα και τους ιδεολογικούς-πολιτικούς απολογητές της άρχουσας τάξης, απροετοίμαστοι πολιτικά και χωρίς τα αναγκαία οργανωτικά μέσα που απαιτούν οι περιστάσεις.


Η ιδιομορφία της δομικής πολιτικο-οικονομικής κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού, που τον καθιστά επίκεντρο της ψυχροπολεμικής σύγκρουσης ΗΠΑ/δολαρίου-Γερμανίας/Ε.Ε./ευρώ, από την μιά, και η οξύτατη πολιτική-ιδεολογική-οργανωτική κρίση του αντικαπιταλιστικού κινήματος από την άλλη, επικαθορίζουν και διαμορφώνουν τις σκληρές κι εφιαλτικές συνθήκες της σημερινής συγκυρίας.


Στην ποικιλότροπη ανωριμότητα του υποκειμενικού παράγοντα και στη θεσμική ηγεμονία της οικονομικής ολιγαρχίας και του χρηματιστικού κεφάλαιου στον Αστικό Συνασπισμό Εξουσίας, εντοπίζονται η διανυσματική ισορροπία και η πολιτική διάρθρωση των αντιθέσεων των πόλων της αδιαχώριστης διαλεκτικής ενότητας κι αντίθεσης της εργατικής τάξης προς την αστική τάξη.


Σήμερα, με τη βίαιη παρέμβαση του εποικοδομήματος στην καπιταλιστική παραγωγική δομή της ελληνικής κοινωνίας, που ευνοεί απροκάλυπτα το υπερσυσσωρευμένο ελληνικό κεφάλαιο και την χρηματιστική ολιγαρχία, διαταράσσεται βίαια ο νόμος της αξίας, που ρυθμίζει νομοτελειακά τους συντελεστές της καπιταλιστικής παραγωγής, διανομής και ανταλλαγής, και οξύνονται οι αντιθέσεις μεταξύ των τμημάτων του Αστικού Συνασπισμού Εξουσίας.


Σήμερα, οι μισθοί συμπιέζονται κάτω από τα αξιακά δεδομένα της φυσικής τιμής αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης. Αξίες, από τα εισοδήματα των 880 χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων και του αγροτικού πληθυσμού, αποσπώνται μηχανικά με τα μέτρα του ΠΑΣΟΚ-ΔΝΤ-ΕΕ. Δυσχεραίνεται η αναπαραγωγή των όρων παραγωγής και δημιουργούνται, από τη δράση του νόμου της αξίας, οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για αυθόρμητες εξεγέρσεις και αυθόρμητα κινήματα, που θα υπερβαίνουν τα σημερινά συνδικαλιστικά σχήματα και τις σημερινές πολιτικές οριοθετήσεις.


Στον πόλο των δυνάμεων της εργασίας και του πολιτισμού, όπου η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα είναι το ουσιαστικότερο και πολυπληθέστερο τμήμα του, η προσδιοριστικότητα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής δεν εμφανίζεται μόνο από τις γενικές και ειδικές συμπεριφορές του πληθυσμού, ούτε μόνο από την πλειοψηφική ένταξή του στα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα, αλλά εμφανίζεται -πρωτίστως και κυρίως- στα πολιτικά προγράμματα της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και στις πολιτικές επιλογές του ριζοσπαστικού αντικαπιταλιστικού πολιτικού χώρου, που εμφορούνται και προπαγανδίζουν τις αντιλήψεις του κρατισμού, τη θεωρία της αναρχίας της παραγωγής κι ενίοτε τις θέσεις της μικτής οικονομίας κλπ., σαν εναλλακτικές προτάσεις στα αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Έτσι δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι, χωρίς την ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, ο καπιταλισμός μπορεί ν’ αποφύγει τις κρίσεις με τις κρατικοποιήσεις και τον κεντρικό σχεδιασμό και να εξασφαλίσει συνεχή ανάπτυξη, πλήρη απασχόληση κι ευημερία. Όπως πολλοί αντιεξουσιαστές, αναρχικοί κλπ. θεωρούν το Κράτος -κι όχι τις σχέσεις παραγωγής- σαν την μόνη πηγή εκμετάλλευσης κι αθλιότητας, έτσι κι αυτοί θεωρούν τους ιδιοκτήτες του κεφάλαιου πηγή όλων των δεινών –κι όχι αποτέλεσμα των νόμων κίνησης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Οι αντιλήψεις αυτές είναι πολύ παλιές και υποστηρίχτηκαν -και δυστυχώς υποστηρίζονται και σήμερα- από «σοσιαλιστές-κομμουνιστές», που υιοθετούν στα μουλωχτά τις αντιλήψεις των Ρικάρντο και Προυντόν και του ηθικού τρόπου αντιμετώπισης της εκμετάλλευσης.


Η κριτική τοποθέτηση πάνω στις αντιλήψεις -κυρίως- του Κρατισμού και της σχεδιοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας είναι, λοιπόν, μια από τις προϋποθέσεις για την δημιουργία των προγραμματικών πολιτικών-ιδεολογικών-οργανωτικών όρων άρσης της κρίσης του αντικαπιταλιστικού ριζοσπαστικού κινήματος, και για την διαμόρφωση ταξικής συνείδησης στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, που πλήττονται από την σημερινή κρίση και τα μέτρα ΠΑΣΟΚ-ΔΝΤ- ΕΕ, που δυστυχώς έχουν υποστεί «πλύση εγκεφάλου» και πιστεύουν πως τα δεσποτικά εκμεταλλευτικά καθεστώτα του κρατισμού στις χώρες του ανατολικού συνασπισμού, που κατέρρευσαν, είναι ο πραγματωμένος μαρξισμός-κομμουνισμός.


Πέραν τούτου, επειδή «οι καιροί ου μενετοί», ο ριζοσπαστικός πολιτικός χώρος στη σημερινή συγκυρία οφείλει να δράσει ενιαία και ενωτικά ενάντια στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το ΔΝΤ και την ΕΕ, πρωτοστατώντας στους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού, και να εντείνει τις πρωτοβουλίες για την προγραμματική πολιτική-ιδεολογική-οργανωτική ενότητά του.


Στις σκληρές συνθήκες της ανωριμότητας του υποκειμενικού παράγοντα που βρισκόμαστε σήμερα, το σύνθημα ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ στοχεύει ν’ αξιοποιήσει τις αντιθέσεις των διαφόρων τμημάτων του Αστικού Συνασπισμού Εξουσίας, να ενεργοποιήσει εκατομμύρια ανθρώπους που πλήττονται από τα μέτρα ΠΑΣΟΚ-ΔΝΤ-ΕΕ και να συμβάλλει στη δημιουργία των υποκειμενικών προϋποθέσεων για την ανασύσταση του αντικαπιταλιστικού ριζοσπαστικού κινήματος.


ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ
ΕΝΟΤΗΤΑ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΕΝΟΤΗΤΑ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Αντώνης Π. Χάλαρης - Μανώλης Γ. ΓρηγοριάδηςΣχόλιο:
Είναι προφανές πως ο συντονισμός των εργατικών και αντικαπιταλιστικών κινημάτων στην Ευρώπη και τον κόσμο αποτελεί αναγκαία συνθήκη, για την αποτελεσματική διεξαγωγή του αγώνα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα σε καθεμία χώρα ξεχωριστά.

Κατά την αντίληψή μας, το διεθνιστικό καθήκον της επαναστατικής διανόησης της κάθε ξεχωριστής χώρας, στην Ευρώπη και τον κόσμο, είναι να οργανώσει τις υποκειμενικές προϋποθέσεις, πρώτα και κύρια, της ταξικής ενότητας της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, σε ξεχωριστό πολιτικό κόμμα –το επαναλαμβάνουμε στην κάθε ξεχωριστή χώρα- σαν τμήμα της οργάνωσης της παγκόσμιας εργατικής τάξης.


Κατά την αντίληψή μας, το επαναστατικό κόμμα υποστατώνει στο πολιτικό εποικοδόμημα το αίτημα της κατάργησης του συστήματος της μισθωτής εργασίας και το αίτημα της γενικευμένης αυτοδιάθεσης. Το επαναστατικό κόμμα είναι η ενότητα, ο πολιτικός συντονισμός των δυνάμεων που μπορούν και από την κοινωνική τους θέση οφείλουν να καταστήσουν τις ιδέες της επανάστασης υλική δύναμη. Το επαναστατικό κόμμα είναι η αναγκαία συνθήκη για την διαμόρφωση ενός κινήματος εξουσίας ικανού να καταργήσει το οικονομικοκοινωνικό σύστημα, που θεμελιώνεται στην μισθωτή εργασία και στην εκμετάλλευση του εμπορεύματος εργατική δύναμη, κλπ κλπ. Χωρίς την επιτέλεση αυτού του καθήκοντος, κάθε άλλη προσπάθεια θα είναι ημιτελής, θα είναι θνησιγενής και δε θα επιφέρει τ’ αποτελέσματα που επιδιώκουν οι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις στην κάθε ξεχωριστή χώρα της Ευρώπης και του κόσμου.


Γι’ αυτό και προτείνουμε πως, στις σκληρότατες συνθήκες της ανωριμότητας του υποκειμενικού παράγοντα στις οποίες βρισκόμαστε, ένα είναι το ιστορικό καθήκον που μας ανατίθεται: να δουλέψουμε για τη σύσταση του επαναστατικού κόμματος. Κάθε άλλο καθήκον γίνεται δευτερεύον σε σχέση με αυτό. Προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει, επομένως, να συγκεντρώσουμε όλες τις ενέργειές μας. Πρέπει να ξεκινήσουμε μια σκληρή, μακρά, εξαντλητική δουλειά οικοδόμησης του κόμματος, χωρίς ανυπομονησίες, χωρίς εύκολους ενθουσιασμούς, χωρίς μάταιες προσδοκίες εύκολων επιτυχιών, έχοντας την πεποίθηση, αντίθετα, ότι η όποια ενδεχόμενη αποτυχία δεν θα διαγράψει ποτέ την επιτυχία που αντιπροσωπεύει το γεγονός καθεαυτό, ότι ομάδες συνειδητών επαναστατών δουλεύουν για το ταξικό κόμμα, δουλεύουν για το μέλλον. Μονάχα αν θα μπορέσουμε να δουλέψουμε επίμονα για να δημιουργήσουμε ένα, έστω και περιορισμένο, οργανωτικό δίκτυο, και να σχηματίσουμε ομάδες, έστω και περιορισμένες, επαναστατικών στελεχών θα έχουμε θέσει τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την επαναστατική πρωτοβουλία, σήμερα, τώρα, που οι υλικές συνθήκες είναι ευνοϊκές. Ο ριζοσπαστικός πολιτικός χώρος δεν θα είχε σκοπό ύπαρξης αν δεν έθετε ως σκοπό ζωής αυτή την ιστορική αποστολή.


Ας το επαναλάβουμε: στη σημερινή συγκυρία, όπου η κρίση του ελληνικού και του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος διαμορφώνει τις αντικειμενικές προϋποθέσεις για την ανατροπή του, και οι κεϋνσιανές-νεοκεϋνσιανές, φιλελεύθερες-νεοφιλελεύθερες θέσεις-απόψεις, που θέλουν τις αιτίες των κρίσεων της καπιταλιστικής οικονομίας να βρίσκονται κυρίως στον τομέα της πίστωσης, της ποσότητας του χρήματος κλπ κλπ., κι όχι στον τομέα της παραγωγής, αποδεικνύονται επιστημονικά λανθασμένες με τρόπο αναμφισβήτητο, ενώ, η θέση-άποψη της μαρξιστικής θεωρίας για τις αιτίες και το αναπόφευκτο των καπιταλιστικών κρίσεων επιβεβαιώνεται με τρόπο αναμφισβήτητο, και δημιουργούνται οι υποκειμενικές δυνατότητες της ανασυγκρότησης του επαναστατικού αντικαπιταλιστικού κινήματος πάνω στη στέρεα επιστημονική βάση της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας, του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού, οι διανοούμενοι του αστισμού -φιλελεύθεροι, «σοσιαλιστές», ρεφορμιστές κλπ.- και, δυστυχώς, αρκετοί αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, αριστεροί κρατιστές κλπ., επιμένουν να υποστηρίζουν, με σοφίσματα, ότι τα απολυταρχικά καθεστώτα του «ανύπαρκτου» σοσιαλισμού-του κρατικού καπιταλισμού που κατέρρευσαν, ήταν ο πραγματωμένος μαρξισμός-κομμουνισμός.


Το θεσμικό-νομικό καθεστώς στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο, είναι εποικοδόμημα, είναι νομική-θεσμική έκφραση των καπιταλιστικών εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής... τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και το ΛΑΟΣ, καθώς και οι πολιτικοί νομικοί θεσμοί της ΕΕ, ανήκουν σε μια σχολή που, όπως θα έλεγε ο Μαρξ, «νομιμοποιεί τη σημερινή κατάπτωση με τη χθεσινή κατάπτωση, μια σχολή που χαρακτηρίζει σαν εξέγερση την παραμικρή κραυγή του σκλάβου ενάντια στο κνούτο, από τη στιγμή που το κνούτο είναι κνούτο με μακρά παράδοση, κνούτο παλιάς ράτσας, κνούτο ιστορικό, μια σχολή στην οποία η ιστορία δεν δείχνει -όπως ο Θεός του Ισραήλ στο δούλο του Μωυσή- παρά το a posteriori της. Είναι ο Σάιλοκ, ένας δούλος Σάιλοκ όμως, που, για κάθε λίτρα σάρκας βγαλμένης από την καρδιά του λαού, ομνύει στη νομιμότητά της, στην ιστορική της νομιμότητα». Τι άλλο είναι η συνθήκη της Λισσαβόνας, όπου στα άρθρα 121(4) και 126(9), έχει υπαχθεί το ελληνικό κράτος; Τι άλλο είναι τα νομοθετήματα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που αναιρούν με μια μονοκονδυλιά τα κατακτημένα με αγώνες πολλών γενεών δικαιώματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων;


Οι «Σάιλοκ» του ΠΑΣΟΚ, του ΔΝΤ, της ΕΕ, της ΕΚΤ, δεν καταλαβαίνουν από λόγια, από νομικά τερτίπια. Αυτοί θα κάνουν πίσω, μόνον όταν ο ελληνικός λαός και οι λαοί της Ευρώπης εξεγερθούν κι απειλήσουν την εξουσία τους. Όταν, οι περιχαρακωμένοι στα αστικά πολιτικά κόμματα, ή στο βόλεμα του «απολίτικου» και ωχαδερφικού ατομικού παραληρήματος, νιώσουν στην καρδιά τους, στη σάρκα τους, το μαχαίρι των «Σάιλοκ», όταν νιώσουν ν’ αναιρείται η ύπαρξή τους, να καταρρακώνονται τα όνειρά τους, ν’ αμφισβητείται και ν’ αναιρείται η κάλπικη ιδεολογία τους, και βγουν στο δρόμο να υπερασπίσουν τους εαυτούς τους, τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, ως εκπρόσωποι των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας ενάντια στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, ενάντια στο πολιτικό-νομικό εποικοδόμημα που υπηρετεί αυτές τις σχέσεις παραγωγής, ενάντια στα πολιτικά τους κόμματα.


Ας το επαναλάβουμε: στις σκληρές συνθήκες της ανωριμότητας του υποκειμενικού παράγοντα που βρισκόμαστε σήμερα, το σύνθημα
ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ στοχεύει ν’ αξιοποιήσει τις αντιθέσεις των διαφόρων τμημάτων του Αστικού Συνασπισμού Εξουσίας, να ενεργοποιήσει εκατομμύρια ανθρώπους που πλήττονται από τα μέτρα ΠΑΣΟΚ-ΔΝΤ-ΕΕ και να συμβάλλει στη δημιουργία των υποκειμενικών προϋποθέσεων για την ανασύσταση του αντικαπιταλιστικού ριζοσπαστικού κινήματος. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι ο ορατός «Σάιλοκ», που διευθύνει σήμερα την επίθεση του ελληνικού και ευρωπαϊκού κεφάλαιου ενάντια στην εργατική τάξη και το λαό. Η αντίθεση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με την εργατική τάξη και το λαό διαρκώς θα οξύνεται. Η αντίθεση αυτή, είναι η κυρίαρχη αντίθεση της σημερινής συγκυρίας, που ενοποιεί κι εκδηλώνει όλες τις άλλες αντιθέσεις καθώς και την θεμελιώδη αντίθεση κοινωνικοποίηση της παραγωγής-ατομική ιδιοποίηση κλπ κλπ. Το αντικαπιταλιστικό ριζοσπαστικό κίνημα, η εργατική τάξη και ο λαός, οφείλουν να κατευθύνουν τακτικά όλες τις δυνάμεις που διαθέτουν και να υποτάξουν όλες τις προσπάθειές τους στην ανατροπή της παρούσας κυβέρνησης. Ας θυμηθούμε τα διδάγματα του Δεκέμβρη, κι ας συντονιστούμε άμεσα.
(βλέπε και ΑΚΕΠ: ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ, η αρχή του τέλους)

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

ΑΚΕΠ: Επαναστατικό κόμμα τώρα

Αντώνης Χάλαρης
ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΑΣΟΚ-ΔΝΤ-ΕΕ Θ’ ΑΠΟΤΥΧΟΥΝ ΟΙΚΤΡΑ
Θεωρίες για την κρίση: ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ/ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ - ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ
ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΤΩΡΑ...

Ο αποπληθωρισμός και ο στασιμοπληθωρισμός είναι όψεις της κρίσης της καπιταλιστικής εμπορευματικής παραγωγής, που φανερώνουν, με τρόπο άμεσο, την ανυπέρβλητη αντίφαση του εμπορεύματος «ανταλλακτική αξία – αξία χρήσης». Η αντίφαση του εμπορεύματος ανάγεται στον ορισμό του κεφάλαιου, στο μερισμό του σε σταθερό-μεταβλητό, καθώς και στην γενικευμένη αντίφαση της ατομικής ιδιοποίησης του οικονομικού αποτελέσματος της κοινωνικοποιημένης παραγωγής. Γι’ αυτό, οι προτάσεις και οι συνταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έχουν στόχο ν’ αντιρροπήσουν την πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους με επίταση της εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας και της εργασίας των λαϊκών στρωμάτων, και ν’ αποτρέψουν την υποτίμηση του υπερσυσσωρευμένου χρηματικού κεφάλαιου στην Ελλάδα και τον κόσμο, είναι περισσότερο από βέβαιο, δεν θα φέρουν κανένα αποτέλεσμα.

Διαβάστε περισσότερα...