ΑΚΕΠ- Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ του ΠΑΣΟΚ: ο ορατός "Σάιλοκ"

Αντώνης Χάλαρης

«Σε ένα έθνος, όπως και σε μια γυναίκα, δε συγχωρείται η στιγμή της αδυναμίας, που ο πρώτος τυχόν τυχοδιώκτης θα μπορούσε να τη βιάσει» (Καρλ Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ)

Η πρόσφατη υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας του ελληνικού κράτους από τον οίκο Moody’s, είναι αποτέλεσμα της αμείωτης έντασης του «αδελφοκτόνου» οικονομικού ανταγωνισμού μεταξύ δολαρίου/ΗΠΑ και ευρώ/Γερμανίας/ΕΕ. Είναι, επίσης, αναγνωρίσιμη ένδειξη της δυσαρέσκειας των ΗΠΑ στην τάση προσέγγισης της Κίνας, μέσω Ελλάδας, στα ευρωπαϊκά συμφέροντα και την ευρωπαϊκή αγορά, όπως αυτή διαφαίνεται από την επίσκεψη και τις διαβουλεύσεις της COSCO στην Ελλάδα και τις 14 συμφωνίες που υπέγραψε ο αντιπρόεδρος της Κίνας με την ελληνική κυβέρνηση.
Διαβάστε περισσότερα...

Η Ελλάδα, χώρα-κράτος ευρωπαϊκό-μεσογειακό-βαλκανικό, βρίσκεται γεωστρατηγικά και οικονομικο-πολιτικά στο επίκεντρο του πολύμορφου ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστικών κέντρων δύναμης, επειδή βρίσκεται στον άξονα των προσβάσεων των κεντρικών ευρωπαϊκών δυνάμεων προς την Ευρασία και τις χώρες του Ινδικού και του Κάτω Ειρηνικού, όπου μετατοπίζεται το κέντρο βάρους της παγκόσμιας πολιτικής κλπ κλπ. Η μεταλλαγή των οικονομικο-στρατιωτικών δογμάτων ΗΠΑ-Ρωσίας, ο νέος ρόλος στην παγκόσμια κονίστρα Κίνας-Ινδίας κλπ., η εξομάλυνση των σχέσεων Ρωσίας-Τουρκίας που, υπό τη σκιά του δόγματος Νταβούτογλου, αμβλύνει τις επιπτώσεις των συνθηκών του Μοντρέ στα ρωσικά συμφέροντα κλπ., εμπλέκουν άμεσα το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος στο διεθνή ανταγωνισμό.

Η σημερινή ηγέτιδα τάξη της ελληνικής κοινωνίας, η αστική τάξη, είναι μία από τις ισχυρότερες σε οικονομική δύναμη αστικές τάξεις στον κόσμο. Οι κάτοχοι του εφοπλιστικού και του υπερσυσσωρευμένου χρηματικού κεφάλαιου είναι δεύτεροι στον κόσμο σε καταθέσεις στις ελβετικές τράπεζες, η ρευστότητά τους σε ευρώ και δολάριο υπερβαίνει τα δύο ελληνικά ΑΕΠ και, οπωσδήποτε, υπερβαίνει κατά πολύ το δημόσιο χρέος της χώρας. Ο Αγγελόπουλος π.χ. είναι ο κύριος μέτοχος της μεγαλύτερης τράπεζας της Ελβετίας (UBS), ενώ οι Έλληνες εφοπλιστές, όπως είναι γνωστό, πέρα από τις τεράστιες επενδύσεις στην ξηρά, ελέγχουν το μεγαλύτερο τμήμα του παγκόσμιου θαλάσσιου διαμετακομιστικού εμπορίου. Για να έχουμε εικόνα της τάξης μεγέθους της οικονομικής δύναμης του εφοπλιστικού κεφάλαιου, αρκεί να αναφέρουμε ότι, για τα έτη 2007-2008-2009, οι επενδύσεις μόνο για κατασκευή νέων πλοίων κλπ. υπερβαίνουν τα 65 δις δολάρια. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως τα συμφέροντα του εφοπλιστικού κεφάλαιου είναι θεσμοθετημένα στο ελληνικό σύνταγμα. Το εφοπλιστικό κεφάλαιο είναι βιομηχανικό κεφάλαιο. Το κέρδος των εφοπλιστών προέρχεται άμεσα από υπεραξία (απόλυτη-σχετική), και όχι από την κατανομή, δια του μέσου ποσοστού κέρδους, ήδη παραχθείσας αξίας. Το εφοπλιστικό κεφάλαιο συμφύεται άμεσα με το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Ελλάδας και αποτελεί το ισχυρότερο τμήμα της χρηματιστικής ολιγαρχίας της χώρας. Η ελληνική μεγαλοαστική τάξη έχει διαμορφώσει κοινότητα συμφερόντων με Κίνα-Ρωσία κλπ., και ανταγωνίζεται ανοιχτά τα πολυεθνικά κεφάλαια ΗΠΑ-Γερμανίας-ΕΕ.

Στο ελληνικό κράτος-έθνος, η ηγεμονική-διευθυντική διάταξη της κυριαρχίας της μεγαλοαστικής τάξης, μετά το 1974, ενοποιούσε ιεραρχικά και συνύφαινε, μέσα στο Κράτος, τα συμφέροντά της με τα συμφέροντα της μεσοαστικής τάξης, των ενεργών κεφαλαιοκρατών και άλλων ενδιάμεσων τμημάτων του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Η εναλλαγή των δύο καθεστωτικών κομμάτων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, δηλαδή της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς) στην κυβερνητική εξουσία και η διαμόρφωση της κοινωνίας των 2/3, που εξέθρεψε το μικροαστικό όνειρο και την νοοτροπία του απολίτικου ωχαδερφισμού στα λαϊκά στρώματα και που συνέβαλε αποφασιστικά στη σταθερότητα των δομών της καπιταλιστικής εξουσίας, ήταν συνέπεια αυτής της ηγεμονικής-διευθυντικής πολιτικής της κυρίαρχης τάξης.

Η εξωτερική πολιτική της κεντροδεξιάς κυβέρνησης Καραμανλή, βασισμένη στα συστήματα συλλογικής ασφάλειας ΝΑΤΟ-ΕΕ, προκειμένου να προωθήσει την κοινότητα συμφερόντων της μεγαλοαστικής τάξης με τα συμφέροντα Κίνας-Ρωσίας κλπ., καθώς και για να προωθήσει τις ιμπεριαλιστικές βλέψεις του ελληνικού κεφάλαιου στην περιοχή των Βαλκανίων κλπ., έτεινε να διαμορφώσει υποσυστήματα ασφάλειας στην περιοχή των Βαλκανίων, της Μέσης Ανατολής κλπ., και να μετατοπίσει το κέντρο βάρους των παραδοσιακών διακρατικών σχέσεων της Ελλάδας, διευρύνοντας τις οικονομικο-πολιτικές της σχέσεις με Ρωσία-Κίνα κλπ. Η ανατροπή του σχεδίου Ανάν και η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, το βέτο για την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, η παραχώρηση στην Κίνα του ΟΛΘ κλπ., καθώς και η αμφιλεγόμενη στάση της κυβέρνησης Καραμανλή σε μια σειρά διεθνή ζητήματα αιχμής, ενόχλησαν πρωτίστως τα συμφέροντα των ΗΠΑ, αλλά και πτυχές των συμφερόντων της Γερμανίας και του δυτικοευρωπαϊκού κεφάλαιου, που, μέσω των μηχανισμών τους, συνέβαλλαν αποφασιστικά στη διαμόρφωση του πολιτικού κλίματος «αποπομπής» της κυβέρνησης Καραμανλή και ανόδου στην εξουσία της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ. Οι άνθρωποι της Goldman Sachs και των ΗΠΑ, της Siemens και της Γερμανίας, έκαναν καλά τη δουλειά τους, εξαγοράζοντας και διαφθείροντας κυβερνητικούς παράγοντες και αξιωματούχους του ελληνικού κράτους. Π.χ., οι απαράδεκτες και διεφθαρμένες συναλλαγές της Μονής Βατοπεδίου, με τον τρόπο που αποκαλύφθηκαν και με τον τρόπο που προπαγανδίστηκαν, είχαν σαν κίνητρο και σαν σκοπό, αφενός να πλήξουν τα ανοίγματα της κυβέρνησης Καραμανλή σε Ρωσία-Βαλκάνια, κι αφετέρου να υποβαθμίσουν την ιδεολογική ενοποιητική επίδραση του Αγίου Όρους στους ορθόδοξους πληθυσμούς των χωρών του πρώην ανατολικού συνασπισμού. Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου στην εξουσία, με την ηγεσία Σαμαρά στη ΝΔ που υιοθέτησε τον «κοινωνικό φιλελευθερισμό» κι απέσυρε την πολιτική αναφορά στον ονομαζόμενο «μεσαίο χώρο», και με την πολιτική στάση του ΛΑΟΣ, ανετράπη η ηγεμονική-διευθυντική ιεραρχική διάταξη του Αστικού Συνασπισμού Εξουσίας και οξύνονται καθημερινά οι αντιθέσεις των τμημάτων του.

Σήμερα, τα θεσμικά και οικονομικά μέτρα που λαμβάνονται από τα πολιτικά και οικονομικά επιτελεία της Ελλάδας και κάθε καπιταλιστικής χώρας, είναι μέτρα που τείνουν ν’ αντιρροπήσουν την πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους στο εσωτερικό των χωρών, με τον κλασσικό τρόπο που προβλέπει η μαρξιστική θεωρία (σχετική και απόλυτη μείωση του μεροκάματου, αύξηση του εργάσιμου χρόνου κλπ.), αλλά και μέτρα που στοχεύουν ν’ αντιμετωπίσουν τις οικονομικές επιπτώσεις της ψυχροπολεμικής διελκυστίνδας μεταξύ των ιμπεριαλιστικών πόλων για ανακατανομή των σφαιρών επιρροής και μεταφορά πόρων από την περιφέρεια προς τα μητροπολιτικά κέντρα.

Στις σημερινές συνθήκες της παγκόσμιας οικονομικο-πολιτικής κρίσης, που πλήττει βαθύτατα και την ελληνική κοινωνία, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, υπηρετώντας τα συμφέροντα ισχυρότατων τμημάτων της μεγαλοαστικής τάξης, διευθύνει την προσπάθεια να παραμείνουν αλώβητα από την κρίση τα συμφέροντα των τμημάτων της αστικής τάξης της χώρας που υπηρετεί, ονομάζει τα συμφέροντα αυτά «πατρίδα» κι επιρρίπτει το βάρος της κρίσης στους ώμους της εργατικής τάξης και των υπόλοιπων στρωμάτων του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παρουσιάζει στον ελληνικό λαό την περιουσιακή και οικονομική πραγματικότητα του ελληνικού κράτους, με τρόπο απαράδεκτο και σκόπιμα ψευδή. Παρουσιάζει και διατυμπανίζει τα χρέη του ελληνικού δημοσίου, ενώ αποκρύπτει, αποσιωπά και υποβαθμίζει τα περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού κράτους. Π.χ., για να γίνει κατανοητό τι εννοούμε, μόνο τα περιουσιακά στοιχεία της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου αξίζουν σήμερα, αναξιοποίητα έτσι όπως είναι, πάνω από 300 δις ευρώ. Από αυτά, περιουσιακά στοιχεία 30-50 δις ευρώ είναι άμεσα αξιοποιήσιμα και εκμεταλλεύσιμα.

Μάλιστα, με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς, η καπιταλιστική αξιοποίηση της κτηματικής περιουσίας του Δημοσίου μπορεί να αποφέρει πάνω από 12 δις ευρώ το χρόνο. Είναι προφανές και ηλίου φαεινότερο πως, αν αποδοθούν 20-30 δις από την κτηματική περιουσία του δημοσίου στ’ ασφαλιστικά ταμεία, ώστε να επιστραφεί μέρος μόνο των χρημάτων που εκλάπησαν από τα ασφαλιστικά ταμεία με διάφορους νόμους, όπως ο νόμος Μαρκεζίνη του 1954 κλπ., το περιβόητο «πρόβλημα» των ασφαλιστικών ταμείων θα πάψει να υφίσταται. Είναι αξιοθαύμαστο το πόσο επίκαιρος και πόσο αληθινός είναι ο Καρλ Μαρξ, όταν γράφει πως το μόνο που ανήκει στους μισθοσυντήρητους και το λαό από την ιδιοκτησία του κράτους, είναι το δημόσιο χρέος.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου, μετά την κερδοσκοπική επίθεση στα χρεόγραφα του ελληνικού κράτους, κυρίως από αμερικάνικα αλλά κι από ευρωπαϊκά χρηματοπιστωτικά κέντρα, σύρθηκε άρον-άρον, με μεγάλη αγαλλίαση και με κουτοπονηριά ασβού, σε συμβιβασμό, και εκχώρησε κυριαρχικά δικαιώματα της αστικής τάξης της χώρας -ν’ ασκεί δημοσιονομική πολιτική μέσω των καθεστωτικών πολιτικών κομμάτων που υπηρετούν τα συμφέροντά της- στο ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η απρόσκοπτη πληρωμή των τοκοχρεολυσίων στους Έλληνες και ξένους δανειστές του ελληνικού κράτους, χωρίς να θιχτούν τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου κλπ. -που προφανώς ανήκουν στους Έλληνες καπιταλιστές, χωρίς να θιχτούν φορολογικά κλπ. τα συμφέροντα που στηρίζουν κι ελέγχουν το καθεστώς, και για να υπάρξει μιας πρώτης τάξης αφορμή ν’ ανατραπούν, σε βάθος και υπέρ του κεφάλαιου, όλες οι μέχρι τώρα κατακτήσεις και τα δικαιώματα των ζωντανών δυνάμεων της εργασίας.

Είναι πολύ μεγάλο λάθος, να ταυτίζεται το δημόσιο χρέος, με τρόπο απόλυτο, με την οικονομική κρίση. Το δημόσιο χρέος, από την αυγή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και σε όλα τα στάδια της ανάπτυξής του, ήταν και είναι βασικός μοχλός της συσσώρευσης του κεφάλαιου, βασικός μοχλός υπερπλουτισμού της μεγαλοαστικής τάξης.

Σε περιόδους οικονομικής κρίσης, όπου όλοι οι συντελεστές της καπιταλιστικής παραγωγής αποδιοργανώνονται, το δημόσιο χρέος μετατρέπεται σε παγίδα, επειδή δυσχεραίνεται η αναπαραγωγή των όρων παραγωγής, επειδή δυσχεραίνεται η αναπαραγωγή του συνολικού κεφάλαιου, επειδή δυσχεραίνεται η απρόσκοπτη πληρωμή των τοκοχρεολυσίων προς τους δανειστές του κράτους -προς αυτούς δηλαδή που ευθύνονται για την ύπαρξη του δημόσιου χρέους και που ωφελήθηκαν καθοριστικά απ’ αυτό.

Είναι επίσης πολύ μεγάλο λάθος, να εκλαμβάνεται η υπαγωγή της δημοσιονομικής πολιτικής του ελληνικού κράτους στη συνθήκη της Λισαβόνας ως αναγκαία συνέπεια του δημοσιονομικού χρέους και της οικονομικής κρίσης. Η υπαγωγή του ελληνικού κράτους στη συνθήκη της Λισαβόνας είναι αποτέλεσμα του οικονομικού ανταγωνισμού του ελληνικού κεφάλαιου προς τα ευρωπαϊκά κεφάλαια, καθώς και του ψυχροπολεμικού ανταγωνισμού δολαρίου-ευρώ, κλπ.

Για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η συνδιαλλαγή και ο συμβιβασμός με τα συμφέροντα που προσωποποιεί η ονομαζόμενη τρόικα, έγινε μια πρώτης τάξης αφορμή, για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και να συγκαλύψει την πρόθεσή της ν’ ανατρέψει υπέρ του κεφαλαίου τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Έγινε μία πρώτης τάξης αφορμή, για να δικαιολογήσει το εγχείρημα ν’ αντιρροπήσει την πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους του κεφαλαίου, με επίταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και του λαού.

Έχουμε τονίσει αρκετές φορές πως, το θεσμικό-νομικό καθεστώς στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο, είναι εποικοδόμημα, είναι νομική-θεσμική έκφραση των καπιταλιστικών εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής... τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και το ΛΑΟΣ, καθώς και οι πολιτικοί νομικοί θεσμοί της ΕΕ, ανήκουν σε μια σχολή που, όπως θα έλεγε ο Μαρξ, «νομιμοποιεί τη σημερινή κατάπτωση με τη χθεσινή κατάπτωση, μια σχολή που χαρακτηρίζει σαν εξέγερση την παραμικρή κραυγή του σκλάβου ενάντια στο κνούτο, από τη στιγμή που το κνούτο είναι κνούτο με μακρά παράδοση, κνούτο παλιάς ράτσας, κνούτο ιστορικό, μια σχολή στην οποία η ιστορία δεν δείχνει -όπως ο Θεός του Ισραήλ στο δούλο του Μωυσή- παρά το a posteriori της. Είναι ο Σάιλοκ, ένας δούλος Σάιλοκ όμως, που, για κάθε λίτρα σάρκας βγαλμένης από την καρδιά του λαού, ομνύει στη νομιμότητά της, στην ιστορική της νομιμότητα». Τι άλλο από «Σάιλοκ» είναι η συνθήκη της Λισσαβόνας, όπου στα άρθρα 121(4) και 126(9), έχει υπαχθεί το ελληνικό κράτος; Τι άλλο από «Σάιλοκ» είναι τα νομοθετήματα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που αναιρούν με μια μονοκονδυλιά τα κατακτημένα με αγώνες πολλών γενεών δικαιώματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων;

Οφείλουμε, επιτέλους, να κατανοήσουμε πως οι «Σάιλοκ» του ΠΑΣΟΚ, του ΔΝΤ, της ΕΕ, της ΕΚΤ, δεν καταλαβαίνουν από λόγια, από νομικά τερτίπια, γι’ αυτό οι προσφυγές στο ΣτΕ, στα ευρωπαϊκά δικαστήρια κλπ., που προτείνουν ορισμένοι, δεν πρόκειται να φέρουν κανένα αποτέλεσμα. Αυτοί θα κάνουν πίσω, μόνον όταν ο ελληνικός λαός και οι λαοί της Ευρώπης εξεγερθούν κι απειλήσουν την εξουσία τους. Όταν, οι περιχαρακωμένοι στα αστικά πολιτικά κόμματα, ή στο βόλεμα του «απολίτικου» και ωχαδερφικού ατομικού παραληρήματος, νιώσουν στην καρδιά τους, στη σάρκα τους, το μαχαίρι των «Σάιλοκ», όταν νιώσουν ν’ αναιρείται η ύπαρξή τους, να καταρρακώνονται τα όνειρά τους, ν’ αμφισβητείται και ν’ αναιρείται η κάλπικη ιδεολογία τους, και βγουν στο δρόμο να υπερασπίσουν τους εαυτούς τους, τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, ως εκπρόσωποι των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας ενάντια στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, ενάντια στο πολιτικό-νομικό εποικοδόμημα που υπηρετεί αυτές τις σχέσεις παραγωγής, ενάντια στα πολιτικά τους κόμματα.

Σήμερα, η εργατική τάξη κι ο λαός είναι απροετοίμαστοι ιδεολογικά-πολιτικά-οργανωτικά ν’ αντιμετωπίσουν την ολοκληρωτική επίθεση που δέχονται από τις πολιτικές δυνάμεις που εκπροσωπούν το κεφάλαιο. Το αντικαπιταλιστικό ριζοσπαστικό κίνημα, φορέας των επαναστατικών παραδόσεων του ελληνικού και παγκόσμιου αντικαπιταλιστικού κινήματος, είναι πολυδιασπασμένο και ανέτοιμο ν’ αναλάβει τις πρωτοβουλίες που επιβάλλουν οι περιστάσεις. Ανέτοιμο ν’ αξιοποιήσει και να διευθύνει την εντεινόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια και αγανάκτηση. Ανέτοιμο ν’ αντιμετωπίσει την καταστροφή που μας απειλεί.

Όπως γράφει ο Μαρξ «σε ένα έθνος, όπως και σε μια γυναίκα, δε συγχωρείται η στιγμή της αδυναμίας, που ο πρώτος τυχόν τυχοδιώκτης θα μπορούσε να τη βιάσει». Οι "σοσιαλιστές" της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, το ΔΝΤ, η ΕΕ και η ΕΚΤ, επειδή γνωρίζουν την αδυναμία, την οργανωτική και πολιτική ανωριμότητα της εργατικής τάξης και του λαού, επειδή γνωρίζουν την κρίση του αντικαπιταλιστικού ριζοσπαστικού κινήματος, επιχειρούν να βιάσουν την ταξικά διαρθρωμένη ελληνική κοινωνία και ν’ αναιρέσουν τα απαράγραπτα δικαιώματα των δυνάμεων της εργασίας και του πολιτισμού. 

Ο "Εκκλησιαστής" λέει: "η καταπίεση κάνει τον φρόνιμο τρελό". Οφείλουμε όλοι, άντρες, γυναίκες, γέροι, νέοι, παιδιά, να βγούμε άμεσα και σύσσωμα στους δρόμους. Ν’ ανατρέψουμε αγωνιστικά την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Ν’ ανατρέψουμε τα μέτρα, τους νόμους, το μνημόνιο ΔΝΤ-ΕΕ, που μας απειλούν με καταστροφή. Αυτό πρέπει να το κάνουμε άμεσα και σύσσωμα, αλλιώς είμαστε άξιοι της τύχης μας. Ας διώξουμε πρώτα το ΠΑΣΟΚ, αγωνιστικά, και μετά βλέπουμε… Τρώγοντας ανοίγει η όρεξη.

Στις σκληρές συνθήκες της ανωριμότητας του υποκειμενικού παράγοντα που βρισκόμαστε σήμερα, το σύνθημα ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ στοχεύει ν’ αξιοποιήσει τις αντιθέσεις των διαφόρων τμημάτων του Αστικού Συνασπισμού Εξουσίας, να ενεργοποιήσει εκατομμύρια ανθρώπους που πλήττονται από τα μέτρα ΠΑΣΟΚ-ΔΝΤ-ΕΕ και να συμβάλλει στη δημιουργία των υποκειμενικών προϋποθέσεων για την ανασύσταση του αντικαπιταλιστικού ριζοσπαστικού κινήματος. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι ο ορατός «Σάιλοκ», που διευθύνει σήμερα την επίθεση του ελληνικού και ευρωπαϊκού κεφάλαιου ενάντια στην εργατική τάξη και το λαό. Η αντίθεση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με την εργατική τάξη και το λαό διαρκώς θα οξύνεται. Η αντίθεση αυτή, είναι η κυρίαρχη αντίθεση της σημερινής συγκυρίας, που ενοποιεί κι εκδηλώνει όλες τις άλλες αντιθέσεις καθώς και την θεμελιώδη αντίθεση κοινωνικοποίηση της παραγωγής-ατομική ιδιοποίηση κλπ κλπ. Το αντικαπιταλιστικό ριζοσπαστικό κίνημα, η εργατική τάξη και ο λαός, οφείλουν να κατευθύνουν τακτικά όλες τις δυνάμεις που διαθέτουν και να υποτάξουν όλες τις προσπάθειές τους στην ανατροπή της παρούσας κυβέρνησης. Ας θυμηθούμε τα διδάγματα του Δεκέμβρη, κι ας συντονιστούμε άμεσα.

Οι μαξιμαλιστικές πολιτικές τμημάτων του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου, με δεδομένη την αδυναμία του υποκειμενικού παράγοντα, εμπεριέχουν απαράδεκτους υποκειμενισμούς, και δε συμβάλλουν στην άμεση ενεργοποίηση των μαζών. Οι ρεφορμιστικές πολιτικές τμημάτων της Αριστεράς, που προτείνουν διάφορες "συνταγές" διεξόδου από τη σημερινή οικονομικο-πολιτική κρίση, με δεδομένη την αδυναμία του υποκειμενικού παράγοντα, αποπροσανατολίζουν κι εγκλωβίζουν τις μάζες στην κυρίαρχη πολιτική και ιδεολογική προπαγάνδα του σημερινού καθεστώτος.

Στο ερώτημα που μπορεί να θέσουν κάποιοι "μετά το ΠΑΣΟΚ τι; μετά το ΠΑΣΟΚ ποια πολιτική, ποιο κόμμα θα έρθει στην εξουσία;" κλπ., η απάντηση είναι μία: αν η πτώση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ επέλθει σαν αποτέλεσμα ενός μαζικού ριζοσπαστικού αντικαπιταλιστικού κινήματος, η οποιαδήποτε πολιτική, το οποιοδήποτε κόμμα έρθει στην εξουσία θα έχει ν' αντιμετωπίσει ένα ενεργοποιημένο, οργανωμένο και συνειδητοποιημένο λαό. Θα έχει ν' αντιμετωπίσει ένα ρωμαλέο αντικαπιταλιστικό επαναστατικό ριζοσπαστικό πολιτικό κίνημα.

ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

ΕΝΟΤΗΤΑ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΕΝΟΤΗΤΑ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Αντώνης Χάλαρης