Σελίδες

ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ

Γενικευμένη αυτοδιάθεση ονομάζεται το πολιτικό αίτημα να είναι ο κάθε κοινωνικός άνθρωπος ελευθερόφρων, αυτοπροαίρετος, αυτεπίτακτος και αυτεξούσιος, να απολαμβάνει χωρίς όρους και προϋποθέσεις τα πολιτικοθεσμικά και οικονομικοκοινωνικά μέσα που τον καθιστούν ικανό να μετέχει στον ιστορικά κατακτημένο βαθμό ελευθερίας και στην πολιτισμική ακεραιότητα της ιστορικής ολότητας.

Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

ΑΚΕΠ: Οι καιροί απαιτούν...

Από τις κινητοποιήσεις της 29ης Ιουνίου, δεν απουσίαζαν μόνο πλειοψηφικά τμήματα των μισθοσυντήρητων του ιδιωτικού τομέα και των ιδιωτικών τραπεζών -που απειλούνται με απόλυση αν απεργήσουν- αλλά και πλειοψηφικά τμήματα των μισθοσυντήρητων του δημόσιου τομέα (δημόσια διοίκηση, ΔΕΚΟ, εκπαιδευτικοί κλπ.), απουσίαζαν οι συνταξιούχοι, απουσίαζε η σπουδάζουσα νεολαία, φοιτητές- μαθητές, απουσίαζαν, τέλος, τμήματα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, που δεν ανήκουν στην εργατική τάξη ή στα λαϊκά στρώματα, αλλά πλήττονται άμεσα και καθοριστικά από τα μέτρα ΠΑΣΟΚ-τρόικας και, με την παρουσία τους στις κινητοποιήσεις, θα υποδήλωναν τη συμμετοχή τους στη λαϊκή οργή και στον αγώνα για την ανατροπή των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων.

Η κραυγαλέα απουσία πλειοψηφικών τμημάτων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων από τις κινητοποιήσεις της 29ης Ιουνίου, και εν γένει η αποτυχία της γενικής απεργίας που κήρυξαν ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΠΑΜΕ-Πρωτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα κλπ., είναι η κραυγαλέα πιστοποίηση της αποδοκιμασίας της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στην επίσημη και ανεπίσημη συνδικαλιστική ηγεσία, στα κόμματα της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, στα κόμματα και τις οργανώσεις του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου, αντιεξουσιαστές, αναρχικούς κλπ., που στήριξαν και μετείχαν στις κινητοποιήσεις ενάντια στο μνημόνιο και τα μέτρα της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, είναι η κραυγαλέα πιστοποίηση της αποτυχίας της πολιτικής του οικονομισμού, του ρεφορμισμού και του δογματισμού.


Είναι περισσότερο από βέβαιο -και εμφανίζεται ακόμα και στις δημοσκοπήσεις του καθεστώτος- ότι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα έχουν αγανακτήσει κι έχουν εξοργιστεί από τα μέτρα κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-τρόικας και από τη στάση των καθεστωτικών πολιτικών κομμάτων. Ακόμα και τμήματα του πληθυσμού που πλήττονται από τα μέτρα και βρίσκονται σε σύγχυση, επηρεασμένα από την καθεστωτική προπαγάνδα περί δήθεν αναγκαιότητας των μέτρων, εκφράζουν ανοιχτά την δυσαρέσκειά τους στο σημερινό πολιτικό σύστημα.

Επομένως, κατά τη γνώμη μας, η κραυγαλέα αποδοκιμασία της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στη σημερινή πολιτική στάση του αριστερού και του αντικαπιταλιστικού ριζοσπαστικού χώρου, καθώς και στην πρακτική της επίσημης και ανεπίσημης συνδικαλιστικής ηγεσίας, στις κινητοποιήσεις της 29ης Ιουνίου, δεν είναι ένδειξη ανοχής και υποστήριξης των λαϊκών στρωμάτων στα μέτρα της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, αλλά ελπιδοφόρα ένδειξη διαμόρφωσης ενός αυθόρμητου μαζικού προσανατολισμού, για νέες πολιτικές μορφές και τρόπους αντιμετώπισης των προβλημάτων της σημερινής συγκυρίας, που θα υπερβαίνουν τα σημερινά συνδικαλιστικά σχήματα και τις σημερινές πολιτικές οριοθετήσεις.


Ο ελπιδοφόρος, αυθόρμητος και μαζικός προσανατολισμός των λαϊκών μαζών, στον οποίο αναφερόμαστε, εμφανίστηκε για πρώτη φορά καθαρά στην εξέγερση του Δεκέμβρη ’08. Η εξέγερση δεν δημιουργήθηκε, δεν καθοδηγήθηκε και δεν αξιοποιήθηκε από καμία πολιτική εκδοχή, και γι’ αυτό το νόημά της συσκοτίζεται, όχι μόνον από τους ιδεολόγους του αστισμού, αλλά κι από τις περισσότερες πολιτικές προσεγγίσεις του αριστερού ή του ριζοσπαστικού επαναστατικού πολιτικού χώρου. Στη γενική απεργία της 5ης Μαΐου, η αυθόρμητη προσέλευση λαϊκών στρωμάτων, έξω από τα παραδοσιακά κόμματα, ήταν το στοιχείο που έδωσε τον παλμό και τη διαφορά στις κινητοποιήσεις, ενώ, το στοιχείο αυτό, επειδή αντιμετωπίστηκε εχθρικά, με δυσπιστία, ή και προβοκατόρικα ακόμα, απουσίαζε από τις κινητοποιήσεις της 29ης Ιουνίου και γι’ αυτό το λόγο ήταν άτονες και χωρίς παλμό.


Επιπρόσθετα, από το γεγονός του ότι, μετά τις κινητοποιήσεις της 5η Μαΐου, τα αντιλαϊκά φορολογικά μέτρα έγιναν νόμος του Κράτους χωρίς να θορυβηθεί άμεσα το καθεστώς, δημιουργήθηκε η αίσθηση, σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, ότι οι αντιπολιτευόμενες πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι ανίκανες να εκφράσουν τα λαϊκά συμφέροντα.


Κατά τη γνώμη μας και σύμφωνα με τις αναλύσεις μας, η προσδιοριστικότητα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής -που εκδηλώνεται στην ποικιλότροπη ανωριμότητα του υποκειμενικού παράγοντα και στην παθητικότητα της εργατικής τάξης και του λαού- δεν εμφανίζεται μόνο από τις γενικές και ειδικές συμπεριφορές του πληθυσμού, ούτε μόνο από την πλειοψηφική ένταξή του στα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα, αλλά εμφανίζεται -πρωτίστως και κυρίως- στα πολιτικά προγράμματα της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και στις πολιτικές επιλογές του ριζοσπαστικού αντικαπιταλιστικού πολιτικού χώρου.


Έχουμε επανειλημμένα τονίσει
πως, οι αντικειμενικές και οι υποκειμενικές αιτίες, που θα οδηγήσουν στην αφύπνιση του λαού και στην ανασυγκρότηση του αντικαπιταλιστικού ριζοσπαστικού πολιτικού κινήματος, έχουν υποστασιοποιηθεί και είναι (δυνάμει) κοινωνικά παρούσες.

Έχουμε επανειλημμένα τονίσει πως, ο αριστερός κι εν γένει ο αντικαπιταλιστικός ριζοσπαστικός πολιτικός χώρος, σαν θεματοφύλακας των επαναστατικών παραδόσεων του κινήματος, δεν συνδέεται οργανικά με τις νέες κοινωνικές ταξικές ομάδες που αντιπροσωπεύουν την νέα ιστορική κατάσταση. Αυτό σημαίνει πως, η νέα ιστορική κατάσταση δεν έφθασε ακόμη στον βαθμό της αναγκαίας ανάπτυξής της για να έχει την ικανότητα να δημιουργεί νέες δομές στο εποικοδόμημα. Αυτό σημαίνει την ρήξη του δεσμού μαρξιστικής κοσμοθεωρίας και πολιτικής πράξης που, κατά την αντίληψή μας, αποτελεί στον καιρό μας το βασικό κατηγόρημα, την βασική ιδιότητα, του πολιτικού κινήματος της εργατικής τάξης.


Έχουμε επανειλημμένα τονίσει
πως, με την σημερινή παγκόσμια οικονομικο-πιστωτική κρίση, που πλήττει βαθύτατα και την ελληνική κοινωνία, τους μισθοσυντήρητους και το λαό, αναδιατάσσεται και μεταβάλλεται ποσοτικά το γενικό πλαίσιο της οικονομικής δομής, πάνω στην οποία υψώνεται το πολιτικό και νομικό εποικοδόμημα της ελληνικής κοινωνίας, και η αντίστοιχη επαναστατική αντικαπιταλιστική ποιότητα, που δεν έχει ακόμη οργανικά σχηματιστεί στο εποικοδόμημα, ετοιμάζεται σύντομα, πρακτικά, ν’ αναφανεί.

Έχουμε επανειλημμένα τονίσει πως, σήμερα που όλα τα σκιάζει η φοβέρα κι απειλούνται άμεσα η ύπαρξή μας, οι οικογένειές μας, τα παιδιά μας, και είμαστε ανέτοιμοι οργανωτικά, ιδεολογικά και πολιτικά ν’ αντιμετωπίσουμε την καταστροφή που μας απειλεί, ο αγώνας για την ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, την ανατροπή του μνημονίου της τρόικας, είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί στην ενότητα τις δυνάμεις της εργασίας και του πολιτισμού, που οδηγεί στη διαμόρφωση της συλλογικής ταξικής ταυτότητας που έχουν ανάγκη οι περιστάσεις. Είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να μας απεγκλωβίσει από το να είμαστε οπαδοί του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΛΑΟΣ κλπ.

Η πολιτική που θ’ αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα αντιλαϊκά μέτρα ΠΑΣΟΚ-τρόικας, πρέπει να είναι επαναστατική, δηλαδή:
α) να λαμβάνει υπ’ όψη την κατάσταση του υποκειμενικού παράγοντα, την ιδεολογική, την οργανωτική και την πολιτική ανωριμότητά του.
β) ν’ αξιοποιεί τις αντικειμενικές οικονομικές συνθήκες της κρίσης, χωρίς απαραδέκτους υποκειμενισμούς και φαταλιστικές μονομέρειες, χωρίς να προβάλει τα «συνθήματα προοπτικής» σαν «συνθήματα ημέρας» και τα «συνθήματα ημέρας» σαν «συνθήματα προοπτικής» -πράγμα που οδηγεί σε αυτό που, στην πολιτική τακτική, ονομάζεται «απώλεια ρυθμού».
γ) ν’ αξιοποιεί την διαρκώς εντεινόμενη αυθόρμητη δυσαρέσκεια και τον θυμό, των πλατειών λαϊκών μαζών, προς το ΠΑΣΟΚ και τα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα, με πολιτικές αποκαλύψεις για τις σκοπιμότητες και τα συμφέροντα που υπηρετεί η πολιτική τους.
δ) να λαμβάνει υπ’ όψη το διεθνή παράγοντα, τις αντιθέσεις μεταξύ των διαφόρων ιμπεριαλιστικών κέντρων δύναμης, καθώς και τις αντιθέσεις μεταξύ των τμημάτων του εγχώριου Αστικού Συνασπισμού Εξουσίας, και ν’ αξιοποιεί τις αντιθέσεις αυτές σαν εφεδρεία και στην κατεύθυνση απεγκλωβισμού πλατειών λαϊκών μαζών από τα παραδοσιακά πολιτικά σχήματα.

Έχουμε τονίσει ότι, συνθήματα που προτείνουν ανατροπή του μνημονίου χωρίς να τονίζουν την αναγκαιότητα ανατροπής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ή συνθήματα που προτείνουν την ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ χωρίς να τονίζουν την ανάγκη ανατροπής του μνημονίου της τρόικας, είναι συνθήματα που στοχεύουν να μας παγιδεύσουν, να μας οπαδοποιήσουν, να μας στερήσουν τη δυνατότητα ν’ αποκτήσουμε συνείδηση του εαυτού μας και της τάξης μας, που στοχεύουν να μας καταστήσουν οπαδούς του «φιλελευθερισμού με άλλο πρόσωπο», του «κρατισμού με άλλο πρόσωπο», της «μικτής οικονομίας με άλλο πρόσωπο», δηλαδή να μας παθητικοποιήσουν πολιτικά, να μας ευνουχίσουν ιδεολογικά και να μας καταστήσουν ανίκανους ν’ αγωνιστούμε για την χειραφέτησή μας από τα δεσμά του κεφάλαιου.

Οι μαξιμαλιστικές πολιτικές τμημάτων του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου, με δεδομένη την αδυναμία του υποκειμενικού παράγοντα, εμπεριέχουν απαράδεκτους υποκειμενισμούς, και δε συμβάλλουν στην άμεση ενεργοποίηση των μαζών. Οι ρεφορμιστικές πολιτικές τμημάτων της Αριστεράς, που προτείνουν διάφορες «συνταγές» διεξόδου από τη σημερινή οικονομικοπολιτική κρίση, με δεδομένη την αδυναμία του υποκειμενικού παράγοντα, αποπροσανατολίζουν κι εγκλωβίζουν τις μάζες στην κυρίαρχη πολιτική και ιδεολογική προπαγάνδα του σημερινού καθεστώτος.

Πρέπει να τονιστεί εμφατικά ότι η προσφυγή σε εκλογές, όπως αναφέρει ειδική ρήτρα του μνημονίου το ακυρώνει άμεσα. Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, γιατί καμιά πολιτική εκδοχή δεν προτείνει σήμερα προσφυγή στις κάλπες… αφού, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, οι δεσμεύσεις του μνημονίου θα έχουν αναιρεθεί.

Στο ερώτημα που μπορεί να θέσουν κάποιοι «μετά το ΠΑΣΟΚ τι; μετά το ΠΑΣΟΚ ποια πολιτική, ποιο κόμμα θα έρθει στην εξουσία;» κλπ., η απάντηση είναι μία: αν η πτώση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ επέλθει σαν αποτέλεσμα ενός μαζικού ριζοσπαστικού αντικαπιταλιστικού κινήματος, η οποιαδήποτε πολιτική, το οποιοδήποτε κόμμα έρθει στην εξουσία θα έχει ν’ αντιμετωπίσει έναν ενεργοποιημένο, οργανωμένο και συνειδητοποιημένο λαό. Θα έχει ν’ αντιμετωπίσει ένα ρωμαλέο αντικαπιταλιστικό επαναστατικό ριζοσπαστικό πολιτικό κίνημα.

Το σύνθημα ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ οφείλει να γίνει ιαχή ταξικού πολέμου, κάλεσμα αγωνιστικής ενότητας των δυνάμεων της εργασίας και του πολιτισμού. Σύνθημα μάχης.



ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ
ΕΝΟΤΗΤΑ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΕΝΟΤΗΤΑ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Ασπασία Δημαρόγκωνα