Η νέα αφίσα του ΑΚΕΠ

ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΣΕ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ

ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ ΤΩΡΑ

Τα αποσπάσματα από το άρθρο "Εννέα αισιόδοξες σκέψεις για εννέα πολύ απαισιόδοξες καταστάσεις" του Α. Αλαβάνου και από την ανακοίνωση του Μετώπου Α-Α "Για την απόφαση της Ευρωζώνης" (21/2/2012), νομίζουμε ότι εξηγούν επαρκώς το κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο των συνθημάτων και των μηνυμάτων της αφίσας του ΑΚΕΠ.

Διαβάστε περισσότερα...

Απόσπασμα από το άρθρο "Εννέα αισιόδοξες σκέψεις για εννέα πολύ απαισιόδοξες καταστάσεις" του Α. Αλαβάνου:  

"Τέταρτο, η παύση πληρωμών είναι ηθική, η πληρωμή του χρέους είναι ανήθικη.

Η «χρεοκοπία» ως όρος είναι εφιάλτης. Χρεοκοπημένος γίνεται ο αλκοολικός, ο τζογαδόρος, το απόβρασμα της κοινωνίας. Κι όμως: ο αγγλικός όρος «default» σημαίνει «αθέτηση πληρωμών», δηλαδή πλήγμα στον δανειστή. Οι αλχημιστές διερμηνείς του συστήματος την κάνουν «χρεοκοπία», δηλαδή καταδίκη του δανειζόμενου.

Χρεοκοπία σημαίνει δικαστικοί κλητήρες, φορτηγά που παίρνουν τα έπιπλα και τη σιφονιέρα της γιαγιάς, ξεπούλημα, τα κορίτσια στο δρόμο για να ζήσει η οικογένεια. Αυτό ακριβώς που γίνεται τώρα. Και θα σταματήσει όταν πούμε: «κάτω τα χέρια!».

Το χρέος είναι πανταχού παρόν σε κάθε καμπή στην παγκόσμια ιστορία. Μεγάλες ηγεμονίες βούλιαξαν και σάπισαν από το βάρος του. Κάθε αφετηρία μιας πορείας απελευθέρωσης ενός δυναστευόμενου λαού είναι δίδυμη με τη ριζοσπαστική απελευθέρωση από το χρέος.

Η απαλλαγή εκατοντάδων αθηναίων από τη δουλεία που είχε προκαλέσει η υποθήκη του σώματος του ίδιου του δανειζόμενου ήταν ένας από τους θεμέλιους λίθους που έθεσε ο Σόλωνας για τη θεμελίωση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. «Τίκτει γαρ κόρος ύβριν», έγραφε.

Ο Ροβεσπιέρος στην εισήγησή του για την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη δίνει μια επαναστατική επανανοηματοδότηση στην έννοια του χρέους: «Άρθρο 11, Η απαραίτητη συνδρομή σε αυτόν που στερείται το αναγκαίο αποτελεί χρέος αυτού που διαθέτει το επιπλέον». Η Γερμανία, έτσι, είναι οφειλέτης μας.

Οι λατινοαμερικάνικες δημοκρατίες γεννήθηκαν στις αρχές του 19ου αιώνα μέσα από την κρίση χρέους και με την αποτίναξή του.
Η παύση πληρωμών δεν είναι απλώς μία επιλογή. Είναι η επιλογή που θα σηματοδοτήσει την αντιστροφή της πορείας, την ανόρθωση.

Η βροχή στην αρχή του καλοκαιριού είναι αρρώστια για τις καλλιέργειες. Το φθινόπωρο είναι ευλογία. Η περικοπή στο μισό του ελληνικού χρέους με πρωτοβουλία της τρόικα συνοδευόμενη από τα μέτρα λιτότητας είναι ασφυξία. Η παύση πληρωμών, με λαϊκή επιβολή, η προτεραιότητα στους κοινωνικούς στόχους είναι οξυγόνο.

Η παύση πληρωμών είναι ρεαλιστική – συμβαίνει συνεχώς στην ιστορία από την αρχαιότητα.
Είναι περπατημένος δρόμος. Η Γερμανία, η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ρωσία, η Αυστρία κι άλλες οκτώ χώρες προχώρησαν σε τριάντα αθετήσεις πληρωμών την τελευταία εκατονταετία.

Είναι απελευθερωτική. Μόνο απαλλαγμένη από το συντριπτικό βάρος του χρέους μια κοινωνία μπορεί να σταθεί στα πόδια της.
Είναι σύννομη με βάση την αρχή του διεθνούς Δικαίου για «κατάσταση ανάγκης», που δίνει προτεραιότητα στην κοινωνία κι όχι στους πιστωτές, την έχουν επικαλεσθεί πολλές χώρες, εμπεριέχεται σε εθνικές νομοθεσίες όπως των ΗΠΑ.

Και είναι ηθική για περιπτώσεις όπως τότε οι που αθηναίοι αγρότες πουλιούνταν δούλοι στην Αίγινα για τα χρέη τους, όπως τώρα οι νέοι ψάχνουν αεροπλάνο για την Αυστραλία για τα χρέη της χώρας τους.
Ανήθικη είναι η απαίτηση πληρωμής και οι τιμωρίες.Αυτό που διακυβεύεται στις περιφερειακές χώρες της Ευρωζώνης είναι ένα κεντρικό θέμα πολιτισμού. Στον 21ο αιώνα τι έχει μεγαλύτερη αξία: το δικαίωμα του εργαζόμενου στη ζωή ή η αξίωση του τοκογλύφου για τόκους; Αν η ιστορία εξελίσσεται σε μια κατεύθυνση προόδου, όπως θα ήθελε ο Χέγκελ και ο Μαρξ, τότε είναι μαζί μας."

Απόσπασμα από την ανακοίνωση του Μετώπου Α-Α "Για την απόφαση της Ευρωζώνης":

"Ο πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος εξέφρασε ένα απόλυτα ορθό χαρακτηρισμό της συμφωνίας για τη νέα δανειακή σύμβαση. Την ονόμασε «ιστορική». Και είναι.

Είναι ιστορική, γιατί σε αυτό τον τόπο και διατυπωμένη  στην ελληνική γλώσσα με τη λέξη «σεισάχθεια» για πρώτη φορά ενσωματώθηκε από τον Σόλωνα στον δημοκρατικό πολιτισμό και το παγκόσμιο δίκαιο η προτεραιότητα των δικαιωμάτων στη ζωή των οφειλετών απέναντι στις αξιώσεις των δανειστών. Δυόμιση χιλιετίες μετά, στον λαό που ζει στον ίδιο τόπο και μιλάει την ίδια γλώσσα, ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός θεσμοποιεί την ανατροπή αυτής της αρχής με τις αγγλικές λέξεις «priority is granted to debt servicing payments». Την προτεραιότητα των αξιώσεων των τοκογλύφων απέναντι στα δικαιώματα παιδιών, γυναικών, ανδρών, ηλικιωμένων.

Είναι ιστορική γιατί στην Ελλάδα εγκαθίσταται πάνω από το Κοινοβούλιο, πάνω από την Κυβέρνηση, πάνω από κάθε δημοκρατικό θεσμό η Task Force, η ξένη δύναμη οικονομικής και κοινωνικής διακυβέρνησης που ακολουθεί το παράδειγμα άλλων σκοτεινών στιγμών στην ιστορία μας, όπως ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος το 1897, η γερμανική Commandatur το 1941, η Ομάδα Πιουριφόι στην αμερικανική πρεσβεία το 1950.

Είναι ιστορική γιατί μετά το 1967, με την επιβολή  της χούντας, γίνεται η πιο  βίαιη ακύρωση της λαϊκής κυριαρχίας, (άρθρο 1 του Συντάγματος «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό») με την επιβολή μεταρρύθμισης στο Σύνταγμα της Ελλάδας υπέρ των δανειστών σε ανακοινωθέν διατυπωμένο στα αγγλικά από τις Δυνάμεις της Ευρωζώνης.

Είναι ιστορική, γιατί πια συγκροτείται αυτό που οι ξένοι αναλυτές χαρακτήρισαν «η πρώτη αποικία της Ευρωζώνης σε ευρωπαϊκό έδαφος».

Είναι τέλος  ιστορική γιατί για  πρώτη φορά εφαρμόζεται σε σχετικά αναπτυγμένη  χώρα, σε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, μια τόσο διεστραμμένη οικονομική συνταγή. Καταστροφική για τον κόσμο της εργασίας με την κατακρήμνιση όλων των κατακτήσεών τους. Αυτοκαταστροφική για τους ίδιους τους στόχους της δανειακής σύμβασης(«self- defeating» όπως γράφει το ντοκουμέντο τεκμηρίωση της Ευρωζώνης που διέρρευσε) αφού καθιστά απολύτως αδύνατη την δημοσιονομική της αποκατάσταση.

Σε εποχές βαθιάς παρακμής οι λέξεις χάνουν τη σημασία  τους. Ή ακόμα χειρότερο, παίρνουν την αντίθετη τους. Μιλούν για «ιστορική  σημασία» και πίσω της κρύβεται η διάλυση και η δολοφονία ενός λαού.

Τις εποχές όμως που η σημασία χάνεται από τις λέξεις, ο μόνος δρόμος για να ξαναβρεθεί είναι η πράξη.

Ο λαός μας  βρίσκεται προ των δικών του  ευθυνών. Όχι μόνο για να απαντήσει. Αλλά για να δράσει. Για να ανταποκριθεί στο άρθρο 120 του Συντάγματος.

Στις πλατείες, στους δρόμους, στους κατειλημμένους τόπους εργασίας ο λαός του «αδύναμου  κρίκου» έχει το δικαίωμα και τη δυνατότητα να επιβάλλει μια πολιτική σωτηρίας: Παύση πληρωμών. Ελλάδα χωρίς τις δεσμεύσεις της Ευρωζώνης. Δημόσιες Τράπεζες. Ανασυγκρότηση. Απασχόληση. Δημοκρατία".