ΑΚΕΠ: ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Διαβάστε περισσότερα...

Το Αυτοδύναμο Κίνημα Επαναστατικής Πολιτικής, γνωστότερο ως ΑΚΕΠ, είναι μια ιδεολογικο-πολιτική συλλογικότητα με κομματική συγκρότηση. Ιδρύθηκε από πρώην μέλη και στελέχη πολιτικών φορέων του δημοκρατικού, προοδευτικού και ριζοσπαστικού, κοινοβουλευτικού και εξωκοινοβουλευτικού πολιτικού χώρου, με πρωτοβουλία του Αντώνη Χάλαρη του Πέτρου, νυν επίτιμου Προέδρου του ΑΚΕΠ. 

Το ΑΚΕΠ, κατά την πρώτη περίοδο της ύπαρξής του, έδρασε ουσιαστικά και πρακτικά σαν όμιλος ιδεολογικο-πολιτικού προβληματισμού και σαν ομάδα σκέψης για την επεξεργασία θέσεων και απόψεων, τις οποίες παρουσίαζε και διέδιδε με εφημερίδες τοίχου, μπροσούρες κλπ., αλλά και με τη συμμετοχή του σε εθνικές εκλογές και σε εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο. 

Το ΑΚΕΠ πρωτοεμφανίστηκε σαν επίσημο πολιτικό κόμμα, αναγνωρισμένο από τον Άρειο Πάγο και την Βουλή των Ελλήνων, στις τριπλές επαναληπτικές εθνικές εκλογές της περιόδου 1989-1990 (18 Ιουνίου 1989, 5 Νοεμβρίου 1989, 8 Απριλίου 1990), και στις εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο (18 Ιουνίου 1989). Στις Ευρωεκλογές της 25 Μαΐου 2014 μετείχε στο ψηφοδέλτιο του ΣΧΕΔΙΟΥ Β (με επικεφαλής τον Αλέκο Αλαβάνο), στις δε εθνικές εκλογές της 20 Σεπτεμβρίου 2015 υποστήριξε το ψηφοδέλτιο της ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ (με επικεφαλής τον Παναγιώτη Λαφαζάνη). 

Tο ΑΚΕΠ υπήρξε συνιστώσα του πολιτικού μετώπου της ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ, διατηρώντας ωστόσο την οργανωτική και πολιτική του αυτοτέλεια. 

Το ΑΚΕΠ έχει συλλογική ηγεσία, με Γενικό Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής τον Σεραφείμ (Μάκη) Παπαπέτρου του Λουκά –οικονομολόγο,  γραφείο τύπου της Κεντρικής Επιτροπής τη Δήμητρα (Μίκα) Στάθη του Δημητρίου –δικηγόρο, και οργανωτικό συντονιστή της Κεντρικής Επιτροπής τον Εμμανουήλ Γρηγοριάδη του Γρηγορίου –γιατρό, ο οποίος υπήρξε επίσης μέλος της Πολιτικής Επιτροπής του ΣΧΕΔΙΟΥ Β και μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου της ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ.

ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ

Επαναστατική ονομάζεται η πολιτική όταν δίνει νόημα και περιεχόμενο στην έννοια της κοινωνικής ελευθερίας. Όταν ενσωματώνει την ιστορική εμπειρία και κατευθύνεται από τη διαλεκτική και επιστημονική γνώση. Όταν θέτει ρεαλιστικούς στόχους και επιδιώκει εφικτές λύσεις στα κοινωνικά προβλήματα. Όταν υπηρετεί το κοινό συμφέρον της πλειοψηφίας του ταξικά διαρθρωμένου λαού. 

Το ΑΚΕΠ (Αυτοδύναμο Κίνημα Επαναστατικής Πολιτικής) είναι μια πολιτική συλλογικότητα με κομματική συγκρότηση. Αποδέχεται το διαλεκτικό υλισμό, τον ιστορικό υλισμό, τον ηθικό ιδεαλισμό , και απορρίπτει τον φιλοσοφικό ιδεαλισμό και τον χυδαίο και μηχανιστικό υλισμό.  Το ΑΚΕΠ έχει συλλογική ηγεσία και διέπεται από την αρχή του πολιτικού δημοκρατισμού και την αρχή της συλλογικότητας στη δράση και την καθοδήγηση. Είναι επίσημο πολιτικό κόμμα αναγνωρισμένο από τον Άρειο Πάγο και τη Βουλή των Ελλήνων. Το ΑΚΕΠ ταυτίζεται πολιτικά, οργανωτικά, ιδεολογικά με την ΑΚΕΠ (Αυτοδύναμη Κίνηση Εργατικής Πολιτικής) που είναι προσωνυμία του επίσημου τίτλου του κόμματος. 

Το ΑΚΕΠ εμπνέεται από τα ιδανικά της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της φιλίας των λαών.

Το ΑΚΕΠ έχει την πεποίθηση πως στα καθεστώτα του κρατικού καπιταλισμού που κατέρρευσαν στην πρώην Σοβιετική Ένωση και στις χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας δεν εφαρμόστηκαν και δεν υλοποιήθηκαν οι αρχές της κοσμοθεωρίας του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού και, σίγουρα, δεν καταργήθηκαν οι εκμεταλλευτικές κοινωνικές σχέσεις. 

Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Να μην υπάρχει ούτε ένας στη χώρα φτωχός, ούτε ένας δυστυχισμένος, ούτε ένας καταπιεστής.
Η Ελλάδα είναι πλούσια χώρα. Έχει τις αντικειμενικές και υποκειμενικές δυνατότητες να εξασφαλιστεί όχι μόνον ευμάρεια αλλά και ευημερία σε κάθε Ελληνίδα και σε κάθε Έλληνα.

ΤΟ ΜΕΣΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΣΚΟΠΟΥ

Η ενότητα των δυνάμεων της εργασίας και του πολιτισμού σε ένα μετωπικό - δημοκρατικό - ριζοσπαστικό κίνημα εξουσίας. Αναγκαία συνθήκη για να συγκροτηθεί κίνημα με ποιοτικά χαρακτηριστικά ικανά να υλοποιήσουν το σκοπό του αγώνα, είναι η ύπαρξη ηγεμονικής πολιτικής δύναμης ικανής να ασκεί επαναστατική πολιτική.

Η  πολιτική του ΑΚΕΠ υπηρετεί τα συμφέροντα της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Πρωτίστως, όμως, υπηρετεί τις μη εκμεταλλεύτριες τάξεις και ιδίως την εργατική (…)

ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ – ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ

ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ

Άρθρο 1. Το ΑΚΕΠ έχει συλλογική ηγεσία και διέπεται από την αρχή του πολιτικού δημοκρατισμού και την αρχή της συλλογικότητας στη δράση και την καθοδήγηση. Διέπεται, δηλαδή, σε όλα τα επίπεδα της δομής του από τις αρχές της άμεσης πολιτικής δημοκρατίας. Η συλλογικότητα στη δράση των οργανώσεων και των μελών του ΑΚΕΠ είναι η οργανωτική αρχή που συνδέεται διαλεκτικά με την οργανωτική αρχή της συλλογικότητας στην καθοδήγηση.

Άρθρο 2. Ανώτερο καθοδηγητικό όργανο του ΑΚΕΠ είναι το Συνέδριο. Συγκαλείται μία φορά το χρόνο. Η εκπροσώπηση στο Συνέδριο είναι εκπροσώπηση απόψεων. Κάθε άποψη εκπροσωπείται ανεξάρτητα από την αριθμητική υποστήριξη μελών, και ψηφίζει στη βάση του αριθμού των μελών που την υποστηρίζουν. Το Συνέδριο του ΑΚΕΠ εκλέγει την Κεντρική Επιτροπή, που καθοδηγεί το ΑΚΕΠ στο χρονικό διάστημα μεταξύ δύο Συνεδρίων, σύμφωνα με τις αποφάσεις του Συνεδρίου, το Πρόγραμμα και τις καταστατικές αρχές.

Άρθρο 3. Η Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΕΠ εκλέγει την Εκτελεστική Γραμματεία-Εκτελεστικό Γραφείο, τον Γενικό Γραμματέα και –εφ’ όσον κριθεί απαραίτητο-  και Πρόεδρο. Τα καθήκοντα της Εκτελεστικής Γραμματείας, του Γενικού Γραμματέα και του Προέδρου, τα καθορίζει με απόφασή της η Κεντρική Επιτροπή. Η Κεντρική Επιτροπή συνεδριάζει τουλάχιστον μία φορά στους δύο μήνες.

Άρθρο 4. Βασική πολιτική και οργανωτική μονάδα του ΑΚΕΠ είναι η Οργάνωση Βάσης. Η συνεδρίαση της Οργάνωσης Βάσης είναι το ανώτερο καθοδηγητικό της όργανο. Η Οργάνωση Βάσης εκλέγει γραμματεία και γραμματέα, και εφ’ όσον κρίνεται απαραίτητο συγκροτεί Οργανωτικούς Πυρήνες. Η Οργάνωση Βάσης συνεδριάζει τουλάχιστον μία φορά το μήνα.

Άρθρο 5. Οι γραμματείες των Οργανώσεων Βάσης του κάθε νομού συγκροτούν Νομαρχιακή Επιτροπή. Η Νομαρχιακή Επιτροπή εκλέγει γραμματεία και γραμματέα. Οι Οργανώσεις Βάσεις αναπληρώνουν τη  θέση των στελεχών τους που εκλέχτηκαν στη γραμματεία της Νομαρχιακής Επιτροπής. Οι Οργανώσεις Βάσης έχουν δικαίωμα να ανακαλούν ανά πάσα στιγμή τα στελέχη τους από τη Νομαρχιακή Επιτροπή και να τα αντικαθιστούν με άλλα.

Άρθρο 6. Επί τη βάσει της αρχής του πολιτικού δημοκρατισμού. Επί τη βάσει της αρχής της πλειοψηφίας στη λήψη των αποφάσεων. Επί τη βάσει της αρχής της συλλογικότητας στην καθοδήγηση. Οι αποφάσεις της Κεντρικής Επιτροπής δεσμεύουν όλες τις οργανώσεις του κόμματος. Οι αποφάσεις της Νομαρχιακής Επιτροπής δεσμεύουν τις Οργανώσεις Βάσης του νομού. Οι αποφάσεις της Οργάνωσης Βάσης δεσμεύουν τα μέλη και τους Οργανωτικούς Πυρήνες της Οργάνωσης Βάσης.

Άρθρο 7. Κάθε όργανο λογοδοτεί περιοδικά στο σώμα που το εξέλεξε, και μπορεί ν’ ανακληθεί στο σύνολό του ή κατά ένα μέρος πριν τη λήξη της θητείας του με απόφαση της πλειοψηφίας του σώματος. Η κριτική και η αυτοκριτική γίνεται με κατεύθυνση τον έλεγχο της πολιτικής δραστηριότητας του ΑΚΕΠ και τον έλεγχο της εκτέλεσης των αποφάσεών του. Στο ΑΚΕΠ δεν υπάρχουν αξιώματα, υπάρχουν μόνο θέσεις ευθύνης. Στο ΑΚΕΠ τα καταστατικά δικαιώματα και υποχρεώσεις ενοποιούνται διαλεκτικά στην έννοια καθήκον.

Άρθρο 8. Η ανώτερη ιδιότητα στο ΑΚΕΠ είναι η ιδιότητα του μέλους. Μέλος του ΑΚΕΠ γίνεται όποιος αποδέχεται τους σκοπούς και τις αρχές λειτουργίας του ΑΚΕΠ, δραστηριοποιείται για την διάδοση και την υλοποίησή τους κι έχει γίνει δεκτός από την Οργάνωση Βάσης στην οποία απευθύνεται. Το μέλος του ΑΚΕΠ έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση: α) να εκφράζει ελεύθερα την γνώμη του, β) να μετέχει και να συμβάλει στην επεξεργασία και τη διάδοση της πολιτικής και των θέσεων του ΑΚΕΠ, γ) να παίρνει μέρος στην εκλογή των οργάνων και αν θέλει να θέτει υποψηφιότητα σε αυτά, δ) να ελέγχει τα όργανα και τα άτομα που εξέλεξε για να εκπροσωπούν τις απόψεις και την πολιτική του ΑΚΕΠ, ε) να φροντίζει για την τήρηση των αποφάσεων και των αρχών λειτουργίας ασκώντας την κριτική και την αυτοκριτική. Ουδείς έχει το δικαίωμα να καταπνίγει την κριτική. Όποιο μέλος ή όργανο παρεμποδίζει την κριτική πρέπει να απομακρύνεται από το κόμμα.

Άρθρο 9. Κυρώσεις επιβάλλονται σε μέλος ή όργανο όταν παραβιάζει κατάφορα τις αξίες, τις αρχές λειτουργίας, τους σκοπούς και τις αποφάσεις του ΑΚΕΠ. Το μέλος στο οποίο έχει επιβληθεί κύρωση έχει το δικαίωμα να υπερασπίσει τη θέση του με απεριόριστο χρόνο ομιλίας, να προβάλει την άποψή του στα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα του ΑΚΕΠ και να υποβάλει ενστάσεις μέχρι το Συνέδριο. Οι κυρώσεις είναι: παρατήρηση, μομφή, απομάκρυνση. Τα μέλη του ΑΚΕΠ που απομακρύνονται για πολιτικούς και όχι ηθικούς λόγους μπορούν, εφ’ όσον το επιθυμούν, να μετέχουν στις συνεδριάσεις της Οργάνωσης Βάσης όπου ανήκουν χωρίς δικαίωμα ψήφου.

Άρθρο 10. Κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνας μπορούν να αυτο-οργανώνονται. Μπορούν να συγκροτούν οργανώσεις με βάση το πρόγραμμα και τις πολιτικές κατευθύνσεις του ΑΚΕΠ. Μπορούν, εφ’ όσον το επιθυμούν, να συνδέονται οργανωτικά με το ΑΚΕΠ με αίτημά τους στην οικεία Νομαρχιακή Επιτροπή ή την Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΕΠ. Ο οργανωμένος λαός μπορεί να νικήσει.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Στον πολιτικό δημοκρατισμό, η έννοια της ατομικότητας σαν ειδικό, που προσωποποιεί συγκεκριμένες κοινωνικές σχέσεις, υπερβαίνει το ατομικό σαν ιδιόμορφο μέσα στην σχέση του ατομικού με το γενικό, δηλαδή σαν μερικό, αλλά και σαν όλο, εμπλουτισμένο από την ετεροκαθοριζόμενη διαλεκτική σχέση ειδικού – μερικού – γενικού. Η επιβολή του ατομικού ως ιδιόμορφου στο μερικό ή στην ολότητα είναι γραφειοκρατία, είναι παραγοντισμός, είναι αρχηγισμός και καισαρισμός, ακόμα και στην περίπτωση που το ατομικό είναι προοδευτικό, επαναστατικό και εκφράζει ευρύτερα συμφέροντα ιστορικοπολιτικής τάξης. Σε επαναστατικά κόμματα που λειτουργούν με την αρχή του πολιτικού δημοκρατισμού, όταν υπάρχει αντίθεση ανάμεσα στην μορφή της κομματικής λειτουργίας του πολιτικού δημοκρατισμού και στο πολιτικό περιεχόμενο της δραστηριότητάς τους, αλλοτριώνεται η ηγεμονία των ιδεών του κόμματος στο άθροισμα των ατομικών θελήσεων της ηγετικής ομάδας και η καταγραφή των εμπειριών του κόμματος, η πολλαπλότητα της πραγματικότητας αποκόπτεται από την ιστορική κίνηση και την οργανική σχέση της με την προσδιοριστικότητα του πολιτικού περιεχομένου της δραστηριότητάς του. Εδώ, η ηγετική ομάδα ως μερικό, δεν ορίζεται από το σκοπό που συνέχει το κόμμα αλλά από την ουσία της υλικής δομής του σημερινού εκμεταλλευτικού κοινωνικού συστήματος και προσωποποιεί την αλλοτριωμένη μορφή κομματικής λειτουργίας που ονομάζεται γραφειοκρατικός συγκεντρωτισμός.

Στον πολιτικό δημοκρατισμό, οι έννοιες της πλειοψηφίας και της μειοψηφίας συνυπάρχουν σε αδιαχώριστη ενότητα χωρίς να αντιφάσκουν, διότι δεν είναι έννοιες ανταγωνιστικές και αλληλοαναιρούμενες. Δημοκρατία χωρίς την υποταγή της μειοψηφίας στην πλειοψηφία και χωρίς κυριαρχική, ηγεμονική ενότητα πλειοψηφίας-μειοψηφίας πάνω στην γενική, συνεκτική πολιτική, που τις υπερβαίνει σαν διακρίσεις και τις αντιμετωπίζει σαν ολότητα, δεν μπορεί να υπάρχει. Το κόμμα αποτελείται από πολλές οργανώσεις οι οποίες συγκροτούν ένα ενιαίο σύνολο. Η υποταγή των κατωτέρων οργάνων στα ανώτερα όργανα είναι διαλεκτικά η υποταγή του μέρους στο όλο. Χωρίς την εφαρμογή αυτής της αρχής, το κόμμα αποτελεί μονάχα ένα άθροισμα θελήσεων ενάντια στη γενική κατεύθυνση, και δεν μπορεί να υπάρχει γενική κατεύθυνση και καθοδήγηση αν δεν υπάρχει ενιαίο κέντρο καθοδήγησης, η μετατροπή δηλαδή του κύρους των ιδεών και της θέλησης των μελών σε κύρος του ενιαίου κέντρου καθοδήγησης. Το ενιαίο κέντρο καθοδήγησης (η Κεντρική Επιτροπή) δεν εκφράζει συμβατικά το άθροισμα των θελήσεων των μελών που το απαρτίζουν, αλλά εκφράζει την ηγεμονία των ιδεών και τη θέληση των μελών μέσα στο κόμμα. Εκλέγεται και καθοδηγείται από το ανώτερο όργανο του κόμματος, που είναι το Συνέδριο, όπου και λογοδοτεί.

ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Όσα χρόνια κι αν περάσουν.  Όσα εμπόδια κι αν υψωθούν ενάντια στον ιστορικό σκοπό του ανθρώπου να καταργήσει τις εκμεταλλευτικές κοινωνικές σχέσεις και να κατακτήσει την ευτυχία.  Ο ιστορικός σκοπός της ανθρωπότητας να περάσει από το «βασίλειο της ανάγκης» στο «βασίλειο της ελευθερίας» θα επιτευχθεί.

ΕΥΗΜΕΡΟΥΣΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Ευημερούσα δημοκρατική κοινωνία ονομάζεται η κοινωνία στην οποία ηγεμονεύει ή κυριαρχεί ο Πολιτικός-Οικονομικός δημοκρατισμός και η Γενικευμένη Αυτοδιάθεση αποτελεί αρχή αναγκαία, καθολική και απαραβίαστη.

Πολιτικός-οικονομικός δημοκρατισμός ονομάζεται η πολιτική θεωρία που ενοποιεί, εμμεσοποιεί και εκδηλώνει τις αρχές της άμεσης οικονομικής και πολιτικής δημοκρατίας και την νομοτέλεια «στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του, από τον καθένα ανάλογα με την ικανότητά του».

Γενικευμένη αυτοδιάθεση ονομάζεται το πολιτικό αίτημα να είναι ο κάθε κοινωνικός άνθρωπος ελευθερόφρων, αυτοπροαίρετος, αυτεπίτακτος και αυτεξούσιος, να απολαμβάνει χωρίς όρους και προϋποθέσεις τα πολιτικοθεσμικά και οικονομικοκοινωνικά μέσα που τον καθιστούν ικανό να μετέχει στον ιστορικά κατακτημένο βαθμό ελευθερίας και στην πολιτισμική ακεραιότητα της ιστορικής ολότητας.

Στους προηγούμενους αιώνες οι κοινωνικές συνθήκες έθεσαν για λύση τα αιτήματα της εθνικής ανεξαρτησίας, της αστικής αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, των ανθρώπινων και ατομικών δικαιωμάτων κι ελευθεριών και ενέπνευσαν τους αγώνες ενάντια στην απολυταρχία, τον δεσποτισμό και την φεουδαρχία. Σήμερα, η οικουμενικότητα της παρακμής του καπιταλιστικού οικονομικοκοινωνικού συστήματος αποκαλύπτει τα όρια, τις ελλείψεις και τις ανεπάρκειες των αιτημάτων και των κατακτήσεων των προηγούμενων αιώνων και καθιστά το αίτημα της γενικευμένης αυτοδιάθεσης αίτημα οικουμενικό και ιστορικά αναγκαίο.

ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ – ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ

«Αντί του συντηρητικού συνθήματος: ένα δίκαιο μεροκάματο για μια δίκαιη εργάσιμη μέρα, θα πρέπει η εργατική τάξη να γράψει στη σημαία της το επαναστατικό σύνθημα: κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας» (Καρλ Μαρξ)

ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΚΕΠ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η σημερινή Ελλάδα έχει τις αντικειμενικές και υποκειμενικές δυνατότητες να μην υπάρχει ούτε ένας στη χώρα φτωχός, ούτε ένας δυστυχισμένος, ούτε ένας καταπιεστής.

Για να γίνουν, όμως, οι δυνατότητες της χώρας κοινωνική ικανότητα να εξαλειφθεί η φτώχεια και η δυστυχία με οικονομική ανάπτυξη, πλούτο, πολιτισμό, είναι απαραίτητο τα τμήματα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, οι κοινωνικές ομάδες ισχύος που πλήττονται από τη σημερινή κατάσταση, να ενεργοποιηθούν, να συνειδητοποιήσουν τα πραγματικά τους συμφέροντα και να ενοποιηθούν.

Είναι βέβαιο, οι μισθοσυντήρητοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, τα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού, οι αγρότες, οι βιοτέχνες, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, ακόμα και οι ιδιοκτήτες μεσαίων και μεγάλων επιχειρήσεων, που καταστρέφονται από τη σημερινή οικονομική και πολιτική κατάσταση, είτε είναι δεξιοί, είτε είναι αριστεροί, είτε είναι κεντρώοι, στη σημερινή συγκυρία έχουν κοινά συμφέροντα. Οφείλουν, λοιπόν, από καθήκον προς τον εαυτό τους, τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, την κοινωνία, να παραμερίσουν τις συντεχνιακές και πολιτικές τους διαφορές και να ενεργοποιηθούν, να συντονιστούν και να συμπράξουν στον κοινό αγώνα για το κοινό συμφέρον.

Η μάχη που οφείλουμε να δώσουμε σήμερα για να εξαλειφθεί η δυστυχία που πηγάζει από τη φτώχεια, να εξαλειφθεί η καταπίεση και ο καταναγκασμός που στηρίζεται στην ανάγκη της επιβίωσης, δεν είναι αγώνας κατά του πλουτισμού από υγιή επιχειρηματική δραστηριότητα –κρατική, συνεταιριστική, συνεργατική, ιδιωτική- αλλά πρωτίστως είναι μάχη κατά της φτώχειας, της δυστυχίας, της καταπίεσης. Το αντίθετο στις σημερινές συνθήκες θα ήταν ανεδαφικό, ουτοπικό και ατελέσφορο.

Μια χώρα θεωρείται και είναι ανεπτυγμένη πολιτισμικά, όταν μπορεί να εξασφαλίσει, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, σε όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες της το ελάχιστο, πάνω από τα όρια της φτώχειας, εγγυημένο εισόδημα και το θεσμικά κατοχυρωμένο δικαίωμα να μετέχουν στα αγαθά της επιστήμης και του πολιτισμού. Η δυστυχία, η καταπίεση, δεν είναι αποκλειστικό προϊόν της φτώχειας. Προέρχεται επίσης και από την κοινωνική αδυναμία του προσώπου να ασκεί και να αναπτύσσει τις ικανότητες του, να δημιουργεί.

«ΑΝΕΥ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΑΙΩΝ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΚΑΙ ΖΗΝ ΚΑΙ ΕΥ ΖΗΝ» (ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ)

Η ΦΥΣΗ ΚΑΙ Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΠΗΓΗ

ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΠΛΟΥΤΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Η Ελλάδα είναι ανεπτυγμένη καπιταλιστική χώρα. Παρά τις διαρθρωτικές αδυναμίες της οικονομίας της, ομοιάζει ποιοτικά με τα μητροπολιτικά καπιταλιστικά κέντρα. Ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός κατανέμεται περίπου ως εξής: α) απασχολούμενοι 3642102 άτομα, εκ των οποίων μισθωτοί 2400000, αυτοαπασχολούμενοι 950000, κλπ. β) άνεργοι 1350181 άτομα (πηγή ΕΛΣΤΑΤ 2012). Το κατά κεφαλήν ονομαστικό ΑΕΠ το 2008 ήταν 32000 δολάρια, σήμερα -που έχει απωλεσθεί 25% του ΑΕΠ- είναι 22000 δολάρια. Συγκριτικά κατά κεφαλήν ΑΕΠ 2008 σε δολάρια: ΗΠΑ 46800,  Γερμανία 44600, Ιαπωνία 38500,  Ιταλία 39000,  Ρωσία 11800, Κίνα 3300, Ισπανία 35300, Πορτογαλία 23000,  Ισραήλ 28300, Τουρκία 10400,  Βουλγαρία 6800,  Βραζιλία 8200,  Αίγυπτος 2100, κλπ κλπ. (πηγή ΔΝΤ).

Για του λόγου το αληθές, ενδεικτικά αναφέρουμε: Α) οι εξαγωγές βιομηχανικών προϊόντων, π.χ. φάρμακα, πετρελαιοειδή, χημικά, προϊόντα μετάλλου κλπ. (άνω των 27,7 δις ευρώ κατά ΕΛΣΤΑΤ και 21,3 δις ευρώ κατά ΤτΕ) ανέρχονται σε αξία όσο τα συνολικά έσοδα από ναυτιλία και υπηρεσίες, κυρίως τουρισμό (24,5 δις ευρώ ΕΛΣΤΑΤ και 23,3 δις ευρώ  κατά ΤτE) (πηγή ΣΕΒ). Β) Η ελληνόκτητη Ναυτιλία ελέγχει το 20%του παγκόσμιου στόλου των τάνκερ και το 23% του παγκόσμιου στόλου για την μεταφορά ξηρού φορτίου. Γ) Για τον τουρισμό η επιχειρηματολογία είναι μάλλον άνευ αντικειμένου, αφού η χώρα μας, λόγω της φυσικής ομορφιάς και των ιστορικών μνημείων πολύ μεγάλης πολιτιστικής αξίας, είναι ήδη σημαντικός τουριστικός προορισμός. Μπορεί να αναπτυχθεί ακόμη περισσότερο σε αρμονία με τη φύση και το ανθρωπογενές περιβάλλον. Υπολογίζεται ότι πάνω από 11 δις ευρώ  θα είναι τα άμεσα έσοδα και πάνω από 30 δις ευρώ τα έμμεσα έσοδα από τον τουρισμό το 2013. Δ) Η αγροτική παραγωγή είναι προφανές ότι μπορεί να επιστρέψει, τουλάχιστον, στα επίπεδα του 1980, όπου είχαμε επάρκεια και εξαγωγές αντί εισαγωγών που έχουμε σήμερα. Το αξιακό ισοζύγιο εξαγωγών-εισαγωγών αγροτικών προϊόντων το 1980 ήταν πλεονασματικό, κλπ. κλπ.

Η Ελλάδα είναι μία από τις πιο πλούσιες και πιο όμορφες χώρες του κόσμου. Με υπέργειο, υπόγειο, θαλάσσιο και υποθαλάσσιο πλούτο. Με φυσικό περιβάλλον και κλίμα απαράμιλλο.  Για του λόγου το αληθές, ενδεικτικά αναφέρουμε: τα κοιτάσματα στρατηγικών πρώτων υλών (βωξίτης, νικέλιο, μαγγάνιο, ουράνιο, χρυσός, κτλ). Τα κοιτάσματα κόκκινου υδραργύρου, ραδόνιου, τα μη συμβατικά κοιτάσματα υδρίτη-ασβεστίτη, τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Βάσει εκτιμήσεων του Γεωλογικού Ινστιτούτου των ΗΠΑ (USGS), μόνο η αξία των κοιτασμάτων του πετρελαίου και του φυσικού αερίου ανέρχεται σε 10 τρισεκατομμύρια δολάρια. Ενώ, η αξία ενός κιλού οσμίου -που υπάρχει αρκετό στην Ελλάδα- ισοδυναμεί με την αξία 8 χιλιάδων κιλών χρυσού.  Σε παγκόσμια κλίμακα η Ελλάδα είναι η βασικότερη χώρα παραγωγής χουντίτη, η 2η χώρα στην παραγωγή μπεντονίτη, η 1η σε εξαγωγές και η 2η στην παραγωγή περλίτη.  Κατέχει τη 2η θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την 11η θέση παγκόσμια στην παραγωγή λιγνίτη, κλπ. κλπ.

Πράγματι, η Ελλάδα είναι πλούσια χώρα. Είναι ευλογημένη απ’ το «Θεό»! Έχει τα «πάντα». Μπορεί να εξασφαλιστεί όχι μόνον ευμάρεια αλλά και ευημερία σε κάθε Ελληνίδα και σε κάθε Έλληνα, αν αξιοποιηθούν ορθά το ανθρώπινο δυναμικό και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας. Μπορεί να εξασφαλιστεί όχι απλά το "ζην" αλλά το "ευ ζην". Και η ευημερία, το «ευ ζην», μπορεί να επιτευχθεί μόνον όταν η παραγωγική διαδικασία σέβεται τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Μόνον όταν, οι ζωντανές παραγωγικές δυνάμεις, δηλαδή οι δυνάμεις της εργασίας και του πολιτισμού, αποκτήσουν την ηγεμονική πολιτική και κοινωνική δύναμη να καταστήσουν τα μέσα παραγωγής, τους όρους εργασίας -είτε λειτουργούν με τη μορφή Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, είτε λειτουργούν με τη μορφή Νομικών Προσώπων Ιδιωτικού Δικαίου- καθολικό κοινωνικό αγαθό. Μόνον όταν, η κάθε Ελληνίδα και ο κάθε Έλληνας απολαμβάνει, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, τα ατομικά και ανθρώπινα δικαιώματα, καθώς και τις ελευθερίες που έχουν ιστορικά κατακτηθεί και αποτελούν συνεκτική αρχή κάθε πολιτισμένης κοινωνίας.

«ΜΑΣ ΕΛΕΓΑΝ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΤΕ, ΟΤΑΝ ΥΠΟΤΑΧΘΕΙΤΕ
ΥΠΟΤΑΧΘΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΒΡΗΚΑΜΕ ΤΗ ΣΤΑΧΤΗ»

Γ. Σεφέρης

Η σημερινή πραγματικότητα διατυπώνει μια από τις πιο εφιαλτικές περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας. Οι τοκογλύφοι δανειστές του κράτους -εγχώριοι και ξένοι, οι κερδοσκόποι που ονομάζονται «αγορές», οι κάτοχοι του συσσωρευμένου χρηματικού κεφάλαιου και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, οδηγούν με βεβαιότητα, την Ελλάδα και το λαό της, στον εξανδραποδισμό και στον όλεθρο.

Η εθνική ανεξαρτησία έχει φαλκιδευτεί!  Η λαϊκή κυριαρχία έχει φαλκιδευτεί!  Η δημόσια περιουσία και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας παζαρεύονται και εκποιούνται αντί πινακίου φακής! Οι θεσμικές και οι οικονομικές κατακτήσεις των μισθοσυντήρητων και του λαού έχουν αναιρεθεί!

Η εφιαλτική σημερινή κατάσταση πρέπει οπωσδήποτε ν’ ανατραπεί. Ο κυρίαρχος λαός πρέπει οπωσδήποτε να υψώσει το ανάστημά του. Πρέπει οπωσδήποτε να μετατραπεί από παθητικό σε ενεργητικό πολιτικό υποκείμενο, δηλαδή σε πολιτικό κίνημα που θα απαιτήσει και θα επιβάλει:

Α) Παύση πληρωμών του εξωτερικού δημόσιου χρέους στους τοκογλύφους δανειστές. Η προτεραιότητα στην κυριαρχία, την επιβίωση και τα δικαιώματα της κοινωνίας έναντι των αξιώσεων των δανειστών, είναι αρχή συμβατή με το Διεθνές Δίκαιο (περί «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» άρθρο 25 παρ. 1 κλπ), πολλές χώρες την έχουν επικαλεσθεί και έχει ενσωματωθεί σε εθνικές νομοθεσίες όπως των ΗΠΑ. Τα μνημόνια «δεν αποτελούν διεθνή συμφωνία» (απόφαση Συμβούλιο της Επικρατείας Ολ 668/2012), επομένως απλώς καταργούνται με άλλο νόμο. Οι δανειακές συμβάσεις, σαν δεσμεύσεις Δημόσιου Διεθνούς Οικονομικού Δικαίου, υπάγονται κατευθείαν στις ρυθμίσεις και τις πρόνοιες της Σύμβασης της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών (άρθρα 26, 31, 61, 62 κλπ.) και υφίστανται απόλυτη ακυρότητα. Εξάλλου, η απόφαση υπέρ της Ελλάδας το 1936, του Δικαστηρίου Διεθνούς Δικαίου της  Κοινωνίας των Εθνών, αποτελεί αναμφισβήτητα δεδικασμένο.

Β) «Σεισάχθεια», δηλαδή τη διαγραφή χρεών όλων των νοικοκυριών και όλων των επιχειρήσεων -καταρχήν- προς το τραπεζικό σύστημα. Η «σεισάχθεια» δεν είναι μέτρο ελεημοσύνης. Η πρόταση για «σεισάχθεια», παρόλο που είναι και δίκαιη και ηθική, είναι κυρίως και πρωτίστως μέτρο οικονομικής πολιτικής -και από μόνη της, και σε συνδυασμό με την πρόταση για «παύση πληρωμών». Είναι αναγκαίο μέτρο οικονομικής ανάπτυξης, που θα συμβάλλει αποφασιστικά στην αντιμετώπιση της «παγίδας ρευστότητας» που έχει περιπέσει η οικονομία, θα δημιουργήσει «ενεργό ζήτηση», και θ’ αυξήσει την «καταναλωτική παραγωγή» και την «παραγωγική κατανάλωση» των όρων παραγωγής σε όλους τους τομείς της παραγωγής (πρωτογενή, δευτερογενή, τριτογενή).

Γ) Έξοδο από τη ζώνη του ευρώ και κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των μέσων ανταλλαγής. Η ανάκτηση των νομισματικών εργαλείων άσκησης κρατικής πολιτικής είναι αναγκαία επιλογή. Είναι παράλογο και δεν έχει καμία οικονομική βασιμότητα το γεγονός του ότι, το κράτος δανείζεται «ευρώ», όχι απευθείας από την ΕΚΤ που τα εκδίδει, αλλά με τη διαμεσολάβηση τραπεζών που κερδοσκοπούν τοκογλυφικά. Με την κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος θ’ αποκατασταθεί η νομιμότητα και η λογική. Ας γίνει σαφές: οι ελληνικές τράπεζες έχουν λάβει, από το 2008 έως το 2012, 238 δις ευρώ από το κράτος (σε εγγυήσεις, αγορά μετοχών και παροχή ρευστότητας). Τα ίδια κεφάλαια των τραπεζών είναι σκανδαλωδώς λίγα αν συγκριθούν με τα κεφάλαια που σίγουρα ανήκουν στο ελληνικό δημόσιο.

Δ) Η δημόσια περιουσία να παραχωρηθεί και να αξιοποιηθεί παραγωγικά από τα ασφαλιστικά ταμεία. Η περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων έχει λεηλατηθεί. Αναφέρουμε, για παράδειγμα, το νόμο Μαρκεζίνη (ΑΝ 101/1950, 31/12/1950) -που οδήγησε σε υποχρεωτική δέσμευση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων από την Τράπεζα της Ελλάδας με μηδενικές αποδόσεις, το «τζογάρισμα» στο Χρηματιστήριο, το πρόσφατο κούρεμα που υπέστησαν στο πλαίσιο του PSΙ κλπ. Η παραχώρηση της δημόσιας περιουσίας στα ασφαλιστικά ταμεία και η παραγωγική αξιοποίησή της, είναι, ταυτόχρονα, και πράξη δικαιοσύνης και μοχλός οικονομικής ανάπτυξης της χώρας. Θα συμβάλει στην αύξηση του ΑΕΠ,  θα τροφοδοτήσει με έσοδα τον κρατικό προϋπολογισμό, θα συμβάλει στην αύξηση των θέσεων εργασίας και θα δημιουργήσει συνθήκες για μεγαλύτερες συντάξεις, ποιοτική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αξιοπρεπή επιδόματα ανεργίας σε όλους τους ανέργους κτλ.

ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΑΝΕΙΑΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ

Στη σημερινή Ελλάδα, που είναι χωρίς καμία αμφιβολία μία από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, με ιστορικό παρελθόν μοναδικό και λαϊκές αγωνιστικές παραδόσεις αξιοθαύμαστες, η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης από τις πολιτικές των μνημονιακών κυβερνήσεων και της τρόικας έχει σαν αποτέλεσμα την όξυνση και τη μεγιστοποίηση των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης. Εκατομμύρια Ελληνίδες και Έλληνες βιώνουν τη φτώχεια, την εξαθλίωση, την καταστροφή.

Σήμερα, οι κυβερνήτες και οι πολιτικοί τους σύμμαχοι λένε πως ο οικονομικός, πολιτικός και πολιτισμικός μαρασμός της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού είναι αναγκαίο κακό. Μας λένε ψέματα.

Ο ελληνικός λαός στο σύνολό του, και κυρίως τα τμήματα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού που καταστρέφονται από τη σημερινή οικονομική και πολιτική κατάσταση, οφείλουν να κατανοήσουν πως οι πολιτικές που επιδιώκουν τη βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους υπηρετούν αποκλειστικά τα συμφέροντα του τοκοφόρου χρηματικού κεφάλαιου, τους τοκογλύφους δανειστές του ελληνικού κράτους, τις ονομαζόμενες αγορές.

Η κάθε Ελληνίδα και ο κάθε Έλληνας ας συνειδητοποιήσει ότι αυτό που μάταια προσπαθεί να πετύχει με πολλαπλές απομονωμένες ατομικές προσπάθειες, δηλαδή την επίλυση των οικονομικών και κοινωνικών του προβλημάτων, μπορεί να επιτευχθεί με μία γενική ρύθμιση που θα απαιτήσει και θα επιβάλλει ένα ριζοσπαστικό πολιτικό λαϊκό κίνημα. Με ένα πολυνομοσχέδιο που θα καταργεί τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, που θα εξασφαλίζει ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, που θα επαναφέρει και θα επεκτείνει τα αναιρεθέντα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού, κλπ.

Στις δοσμένες συνθήκες, ο μόνος τρόπος να υλοποιηθούν τα αιτήματα αυτά είναι η γενική νομοθεσία που θα επιβάλλει το λαϊκό κίνημα στο κράτος, δηλαδή με τη μετατροπή της κοινωνικής γνώσης σε κοινωνική βία. Η μόνη κοινωνική δύναμη των κοινωνικών τάξεων και των κατηγοριών του πληθυσμού που πλήττονται από τη σημερινή οικονομική και πολιτική κατάσταση είναι ο αριθμός τους, το πλήθος. Η δύναμη των αριθμών, ωστόσο, εξασθενεί από την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» των εχθρών του λαού, κι από την έλλειψη ενότητας που προκύπτει από το συντεχνιακό και πολιτικό ανταγωνισμό των μερίδων του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Πράγματι, ο λαός κρατάει στα χέρια του ένα από τα στοιχεία της επιτυχίας: τον αριθμό. Μα οι αριθμοί βαραίνουν στη ζυγαριά, μόνο αν τους ενοποιεί το κοινό συμφέρον και τους καθοδηγεί η επιστημονική και διαλεκτική γνώση που θέτει ρεαλιστικούς στόχους και επιδιώκει εφικτές λύσεις στα κοινωνικά προβλήματα. Μόνον όταν τους καθοδηγεί η πολιτική που δίνει νόημα και περιεχόμενο στην κοινωνική ελευθερία.

Το ΑΚΕΠ είναι μια πολιτική συλλογικότητα με κομματική συγκρότηση. Πιστεύει πως, στον καιρό μας, σήμερα, η πολιτική που ενσωματώνει την επιστημονική και διαλεκτική γνώση και δίνει νόημα και περιεχόμενο στην έννοια της κοινωνικής ελευθερίας, είναι η πολιτική που επιδιώκει να μην υπάρχει ούτε ένας στη χώρα μας φτωχός, ούτε ένας δυστυχισμένος, ούτε ένας καταπιεστής (...)