Σελίδες

ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ

Γενικευμένη αυτοδιάθεση ονομάζεται το πολιτικό αίτημα να είναι ο κάθε κοινωνικός άνθρωπος ελευθερόφρων, αυτοπροαίρετος, αυτεπίτακτος και αυτεξούσιος, να απολαμβάνει χωρίς όρους και προϋποθέσεις τα πολιτικοθεσμικά και οικονομικοκοινωνικά μέσα που τον καθιστούν ικανό να μετέχει στον ιστορικά κατακτημένο βαθμό ελευθερίας και στην πολιτισμική ακεραιότητα της ιστορικής ολότητας.

Κυριακή 21 Ιουλίου 2019

ΑΚΕΠ- ΤΟ «ΑΝΤΙΚΑΠΝΙΣΤΙΚΟ»: Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ


Μανώλης Γρηγοριάδης

«ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ»
(Μάης ’68)

Η νομοθετική απαγόρευση του καπνίσματος, σε χώρους όπου στον ελεύθερο χρόνο τους οι άνθρωποι συναναστρέφονται, συνομιλούν ή διασκεδάζουν, είναι μέτρο μαζικής καθυπόταξης και ελέγχου των συνειδήσεων. Είναι μέτρο, που θέλει να καταστήσει τους ανθρώπους παθητικούς αποδέκτες των εντολών της εξουσίας.

Οι ρυπογόνες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, που καταστρέφουν πράγματι το περιβάλλον, τον πλανήτη, την υγεία κι ελέγχουν και εκμεταλλεύονται απάνθρωπα τον εργάσιμο χρόνο, θέλουν τώρα να ελέγξουν, με πρόσχημα την υγεία, και τον ελεύθερο χρόνο.
Η πολιτική των μνημονιακών κομμάτων, και οπωσδήποτε η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης ΝΔ-Κυριάκου Μητσοτάκη, θέλουν, όχι μόνο να εξαθλιώσουν, αλλά και να καθυποτάξουν τους μισθοσυντήρητους και το λαό.

Ο Μαρξ έγραφε:
"Δραστηριότητα και απόλαυση έχουν κοινωνικό περιεχόμενο και καταγωγή• είναι κοινωνική δραστηριότητα και κοινωνική απόλαυση."

Ο Μαρκ Τουαίην, συγγραφέας των «Τομ Σώγερ», «Χώκμπερυ Φιν» κλπ, έγραφε:
«Δεν θέλω καμία από τις στατιστικές σας. Τις χρησιμοποίησα όλες για να ανάψω την πίπα μου. Μισώ το σινάφι σας. Συνέχεια προσπαθείτε να αποδείξετε πόσο βλάπτεται η υγεία του ανθρώπου, πόσο πολύ παρεμποδίζεται η διανοητική του λειτουργία και πόσα δολάρια ξοδεύει κατά τη διάρκεια των 92 χρόνων της ζωής του στην απόλαυση της μοιραίας συνήθειας του καπνίσματος, αλλά και στην εξίσου μοιραία απόλαυση του καφέ και του μπιλιάρδου και κανενός ποτηριού κρασί μαζί με ένα ωραίο δείπνο. Kαι ποτέ δεν προσπαθήσατε να ανακαλύψετε πόση παρηγοριά, χαλάρωση και απόλαυση αντλεί κατά τη διάρκεια της ζωής του ένας άνθρωπος από το τσιγάρο (όλα αυτά αξίζουν δέκα φορές τα λεφτά που θα εξοικονομούσε αν δεν κάπνιζε), ποτέ δεν μπήκατε στον κόπο να υπολογίσετε το φρικτό κόστος της απώλειας της ευτυχίας μιας ζωής χωρίς κάπνισμα. Φυσικά και μπορείτε να εξοικονομήσετε κάποια χρήματα αρνούμενοι για πενήντα χρόνια να υποκύψετε σε όλες αυτές τις μικρές ακόλαστες απολαύσεις. Αλλά τι θα τα κάνετε; Πού θα τα ξοδέψετε;
Τα χρήματα δεν μπορούν να σώσουν την απειροελάχιστη ψυχούλα σας.
Τώρα που σας τα είπα, τα μάθατε πια όλα αυτά. Έτσι δεν είναι; Για ποιό λόγο τότε θέλετε να ζήσετε ισχνοί και μαραμένοι μέχρι τα βαθιά σας γεράματα; Για ποιό λόγο μαζεύετε χρήματα, αφού σας είναι τελείως άχρηστα; Εν ολίγοις, γιατί δεν πάτε να πεθάνετε κάπου αλλού, αντί να προσπαθείτε με τις μοχθηρές σας “ηθικές στατιστικές” να πείσετε τους ανθρώπους να γίνουν το ίδιο στεγνοί και αγέλαστοι με εσάς;».


Το αλάτι, όπως όλοι γνωρίζουν, βλάπτει σοβαρά την υγεία και προκαλεί βλάβες καθολικές. Η χρήση του αλατιού επιβαρύνει και την υγεία των ατόμων αλλά και τα έξοδα των ασφαλιστικών ταμείων, όμως κανείς δεν σκέφτηκε ν’ απαγορεύσει και να ποινικοποιήσει τη χρήση του αλατιού. Η απόλαυση ενός νόστιμου φαγητού, κάνει το αλάτι στοιχείο της κουλτούρας και του πολιτισμού, κάνει την ωφέλεια που προκύπτει απ’ το αλάτι να παραγράφει τις όποιες βλαπτικές επιδράσεις, και τελικά να παρατείνει -μάλλον- παρά να μειώνει το προσδόκιμο της ζωής.

Η ζάχαρη είναι μια από τις πιο βλαπτικές ουσίες και προκαλεί μεγάλα προβλήματα στην υγεία, ιδίως των παιδιών. Η χρήση της ζάχαρης επιβαρύνει και την υγεία των ατόμων αλλά και τα έξοδα των ασφαλιστικών ταμείων, όμως κανείς δεν σκέφτηκε ν’ απαγορεύσει και να ποινικοποιήσει τη χρήση της ζάχαρης. Η απόλαυση ενός γλυκού, κάνει τη ζάχαρη στοιχείο της κουλτούρας και του πολιτισμού, κάνει την ωφέλεια που προκύπτει απ’ τη ζάχαρη να παραγράφει τις όποιες βλαπτικές επιδράσεις, και τελικά να παρατείνει -μάλλον- παρά να μειώνει το προσδόκιμο της ζωής.

Η απόλαυση του καφέ, του κρασιού, του ούζου, της τσικουδιάς, του τσιγάρου κλπ., έχουν κοινωνική λειτουργία και κοινωνικό περιεχόμενο (όπως υποστηρίζει ο Μαρξ), και είναι δομικά στοιχεία των πολιτιστικών συνηθειών του ελεύθερου χρόνου, ιδίως στα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Για τον μισθοσυντήρητο, τον αγρότη, τον συνταξιούχο, τον νεολαίο, που δεν έχει ούτε τις βίλες, ούτε τα εξοχικά, ούτε τις ιδιωτικές λέσχες, ούτε τα κότερα για ιδιωτικές συναντήσεις κλπ., ούτε βεβαίως τα οικονομικά μέσα για να επισκέπτεται το «μέγαρο» της υψηλής κουλτούρας ή τον «παίδαρο» της πολιτιστικής εξαθλίωσης κλπ., χώροι όπως το καφενείο, η καφετέρια, το ουζερί , η ταβέρνα, το μπαράκι, αποτελούν τις μόνες επιλογές του για να συναντηθεί με τους φίλους του, να συναντήσει καινούριους ανθρώπους, να κάνει νέες γνωριμίες και να αποφορτιστεί από το βάρος της καθημερινότητας.

Υπάρχουν πολλοί που, για κάποιους δικούς τους λόγους, δεν πίνουν καφέ, δεν πίνουν οινοπνευματώδη ποτά, δεν χρησιμοποιούν ζάχαρη, δεν χρησιμοποιούν αλάτι, είναι χορτοφάγοι κλπ. Αυτό όμως δεν τους στερεί το δικαίωμα να είναι θαμώνες σε καφενεία, σε καφετέριες, σε ουζερί, σε μπαράκια, σε ταβέρνες, μαζί με τους φίλους, τους γνωστούς τους, αλλά και θαμώνες που έχουν διαφορετικές απ’ αυτούς προτιμήσεις.

Η συνήθεια και η απόλαυση του τσιγάρου έχει κοινωνικό περιεχόμενο και καταγωγή. Υπάρχουν πολλοί που δεν καπνίζουν, και καλώς πράττουν. Υπάρχουν και πολλοί, βεβαίως, που είναι καπνιστές. Για τους καπνιστές, ο καφές, το ποτό, η συζήτηση, η αναπόληση, χωρίς τσιγάρο, είναι φαγητό χωρίς αλάτι, είναι ομελέτα χωρίς αυγά, είναι σκορδαλιά χωρίς σκόρδο, είναι μπακλαβάς χωρίς σιρόπι.

Όταν η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Γεωργίου Α. Παπανδρέου ψήφισε τον αντικαπνιστικό νόμο, ο μουσικοσυνθέτης Θάνος Μικρούτσικος δήλωσε:
«Δεν πρόκειται να πατήσω σε μαγαζί που δεν μου επιτρέπεται το κάπνισμα, ακόμα και αν ήταν αγαπημένο μου στέκι ως τώρα. Θεωρώ το μέτρο φασιστικό και γελοίο. Δεν δίνω σε κανένα το δικαίωμα να με σώσει. Το κάπνισμα θα έπρεπε να απαγορεύεται σε όσα σημεία υποχρεούται να πάει ο πολίτης, όπως είναι οι δημόσιες υπηρεσίες, τα νοσοκομεία και οι τράπεζες. Σε έναν χώρο διασκέδασης όμως, όπως το εστιατόριο, η απαγόρευση του καπνίσματος με καθιστά πολίτη β΄ κατηγορίας. Θα μπορούσε να επιβληθεί η δημιουργία ξεχωριστών χώρων για καπνιστές και μη καπνιστές στα μαγαζιά, ακόμα και η εναλλάξ λειτουργία των μαγαζιών ως καπνιζόντων και μη καπνιζόντων. Όσο για το επιχείρημα ότι με αυτό το μέτρο θα αποθαρρυνθούν οι νέες γενιές από το να καπνίζουν, με την ίδια λογική θα έπρεπε να υπάρχει και ανώτερη παραγγελία στα μπαρ. Το αλκοόλ ίσως είναι περισσότερο βλαπτικό. Επιπλέον η οικονομική συγκυρία είναι η χειρότερη δυνατή. Στη Γαλλία όπου εφαρμόστηκε το μέτρο ο τζίρος στα καφέ μειώθηκε κατά 40%».

Επίσης, κατά την ίδια περίοδο, ο μουσικοσυνθέτης Σταμάτης Κραουνάκης δήλωνε:
«Είμαι καπνιστής και θέλω να συνεχίσω να καπνίζω. Αυτές οι απαγορεύσεις, που έχουν ευρωπαϊκή προέλευση, θέλουν να μας μετατρέψουν σε μια κοινωνία που αποτελείται από ανθρώπους που κάθονται όλη μέρα μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή. Συμφωνώ ότι οι μη καπνιστές δεν πρέπει να ενοχλούνται, όμως στην Ελλάδα δεν είναι και τόσο πολλοί. Σε μια χώρα που έχει βάσανα, ο κόσμος θέλει να καπνίσει. Αν τους ενδιέφερε να κάνουν κάτι για την υγεία μας θα έπρεπε να απαγορέψουν τις εισαγωγές των τσιγάρων αντί να στέλνουμε τα δικά μας καπνά στις βιομηχανίες της Αμερικής. Πάντως θεωρώ ότι το μέτρο δύσκολα θα εφαρμοστεί. Τα μαγαζιά ήδη βρίσκουν ένα σωρό πατέντες, ο Έλληνας μπορεί να γίνει πολύ ευρηματικός όταν θέλει να καπνίσει. Στο κάτω-κάτω της γραφής, είδατε να απαγορευτεί το κοκορέτσι που είναι και πιο βλαβερό;».

Τέλος, μεταξύ πολλών άλλων, ο Δημήτρης Παπαχρήστος, ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου, υποστήριζε τα εξής:
«Έχω κόψει το κάπνισμα από μόνος μου. Αν μου το επέβαλλε κάποιος, ακόμη και ο γιατρός μου, ίσως και να μην το έκανα. Είμαι ενάντια σε κάθε είδους απαγόρευση. Συμφωνώ με το σύνθημα του Μάη του 1968: Απαγορεύεται το απαγορεύεται. Ο προηγούμενος νόμος είχε εξαιρέσεις. Τώρα δεν υπάρχει καμιά, η πολιτεία αποφασίζει απόλυτα και ολοκληρωτικά. Το τσιγάρο δεν έχει μόνο αρνητικές συνέπειες, οι οποίες είναι αδιαμφισβήτητες. Το τσιγάρο είναι παρηγοριά και συντροφιά του ανθρώπου που πίνει καφέ ή ποτό, που προσπαθεί να στοχαστεί. Δεν είναι τυχαίο ότι το τσιγάρο έχει υμνηθεί από όλες τις τέχνες, τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και το θέατρο. Πρέπει να δούμε τις βλαβερές συνέπειες στη δημοκρατία μας από τέτοιου είδους απαγορεύσεις. Όπως κατά καιρούς χρησιμοποιείται το επιχείρημα του δίκαιου της σιωπηρής πλειοψηφίας, έτσι σε αυτή την περίπτωση γίνεται με τον παθητικό καπνιστή».

Οι μνημονιακές κυβερνήσεις, και οπωσδήποτε η κυβέρνηση ΝΔ-Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν απαγόρευσαν και δεν ποινικοποίησαν το κάπνισμα. Δεν απαγόρευσαν και δεν ποινικοποίησαν την παρασκευή, την πώληση και την αγορά καπνού. Άρα, δεν νομοθέτησαν ενάντια στις βλαπτικές συνέπειες του καπνίσματος. Αν ήθελαν να προστατεύσουν τους μη καπνιστές από το λεγόμενο «παθητικό κάπνισμα», θα μπορούσαν να επιβάλουν καλό εξαερισμό σε καφενεία, μπαράκια, ταβέρνες κλπ. Αν ήθελαν να προστατεύσουν την υγεία και των μη καπνιστών και των καπνιστών, θα μπορούσαν να επιβάλουν την τοποθέτηση ιονιστήρων, οζονιστήρων κλπ. σε καφενεία, μπαράκια, ταβέρνες κλπ. Ιδίως στις μεγαλουπόλεις, όπου οι ρύποι είναι τρομακτικοί, η χρήση ιονιστήρων-οζονιστήρων θα μπορούσε να καταστήσει τις καφετέριες, τα μπαράκια κλπ., οάσεις αναπνευστικής υγείας, και για τους καπνιστές και για τους μη καπνιστές.

Οι μνημονιακές κυβερνήσεις -και οπωσδήποτε η κυβέρνηση Μητσοτάκη- λοιπόν, απαγόρευσαν και ποινικοποίησαν τη διάθεση των μη καπνιστών -ιδίως εκείνων που ανήκουν στα λαϊκά στρώματα- να συναντώνται με τους φίλους τους καπνιστές, αλλά και αυτών που καπνίζουν -ιδίως αυτών που ανήκουν στα λαϊκά στρώματα- να συναντώνται και με τους φίλους τους μη καπνιστές, αλλά και μεταξύ τους, αφού δεν έχουν άλλους χώρους συνάντησης και συζήτησης εκτός από τα καφενεία, τις καφετέριες, τα ουζερί, τα μπαράκια, τις ταβέρνες κλπ.

Οι μνημονιακές κυβερνήσεις γνωρίζουν την ανωριμότητα του υποκειμενικού παράγοντα και, με τον ίδιο ωμό και θρασύ τρόπο που επέβαλαν τα μέτρα των μνημονίων χωρίς να συναντήσουν κάποια ουσιώδη αντίσταση, νομοθέτησαν και το μέτρο της καθολικής απαγόρευσης του καπνίσματος σε χώρους όπου οι άνθρωποι συναντώνται, συζητούν και διασκεδάζουν, για να τονίσουν τη δύναμη της εξουσίας και να χλευάσουν το λαό.

Τέτοια νομοθετήματα, σαν κι αυτό της καθολικής απαγόρευσης του καπνίσματος, είναι προϊόντα νοσηρών εγκεφάλων που, με σαδιστικό τρόπο, θέλουν να γελοιοποιήσουν και να εξευτελίσουν τα λαϊκά στρώματα, να υπογραμμίσουν με τρόπο σαφή «ποιοί είναι οι αφέντες και ποιοί είναι οι δούλοι».

Να γιατί το Μάη του ’68 το «κάπνισμα στα αμφιθέατρα» ήταν πρόταγμα ελευθερίας, ενώ, η απαγόρευση του καπνίσματος, που για πρώτη φορά επεβλήθη από τον Χίτλερ και τους Ναζί, ήταν πρόταγμα παθητικότητας και ελέγχου των συνειδήσεων…

Αθήνα, 21 Ιουλίου 2019
Μανώλης Γρηγοριάδης

ΥΓ 1: Αναδημοσιεύουμε άρθρο από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (12-1-2008) με τίτλο:

"Το Βατικανό, ο Αδόλφος Χίτλερ και η νικοτίνη"

Η ταινία του Τζορτζ Κλούνεϊ «Καληνύχτα και καλή τύχη» (2005) ήταν μια ευθύβολη αλληγορία που προφασιζόταν ότι μιλούσε για το αντικομμουνιστικό κυνήγι μαγισσών της εποχής Μακάρθι, για να στηλιτεύσει την επίσης περιοριστική, για τις πολιτικές ελευθερίες, αντιτρομοκρατική εκστρατεία του Τζορτζ Μπους. Οχι τυχαία, ο θαρραλέος δημοσιογράφος τον οποίο ενσάρκωσε ο ηθοποιός Ντέιβιντ Στράδερν, όπως και οι περισσότεροι από τους «καλούς» της ταινίας, ήταν καπνιστές κατά συρροήν. Το μήνυμα ήταν σαφές: Ακόμη κι όταν αυτό που επιλέγουμε «βλάπτει», τίποτα δεν είναι τόσο βλαβερό όσο η άνωθεν επιβαλλόμενη «καραντίνα» - είτε πρόκειται για πολιτικά πιστεύω είτε για τρόπους ζωής.
Ο καπνός ήταν, θα έλεγε κανείς, η εκδίκηση των Ινδιάνων για τον «εκπολιτισμό» τους από τους Ευρωπαίους μετά την ανακάλυψη της Αμερικής από τον Κολόμβο. Η επικίνδυνη απόλαυση έφερε πολύ γρήγορα τις πρώτες αντιδράσεις. Ο Πάπας Ουρβανός VII άσκησε το ύπατο ιερατικό αξίωμα μόλις για 13 ημέρες, πρόλαβε όμως να επιβάλει την πρώτη, εξ όσων γνωρίζουμε, απαγόρευση του καπνίσματος το 1590, απειλώντας με αφορισμό όσους κάπνιζαν μέσα ή γύρω από εκκλησίες. Λίγο αργότερα, το 1604, ο βασιλιάς Ιάκωβος I της Βρετανίας εξέδωσε πραγματεία «Εναντίον του καπνού», καυτηριάζοντας τη συνήθεια που είναι «απαίσια στο μάτι, μισητή στη μύτη, επιβλαβής στον εγκέφαλο, επικίνδυνη για τους πνεύμονες».
Οι πρώτες απαγορεύσεις του καπνίσματος σε ολόκληρες πόλεις ή περιοχές επιβάλλονται από μοναρχικά καθεστώτα στη Βαυαρία, την Πρωσία, την Αυστρία και τη Βαλτική, στα τέλη του 17ου και στον 18ο αιώνα. Αίρονται, όμως, στη διάρκεια της μεγάλης, δημοκρατικής επανάστασης του 1848, που επεκτάθηκε σε μεγάλο μέρος της δυτικής και κεντρικής Ευρώπης.
Η πρώτη πανεθνικής κλίμακας απαγόρευση επιβλήθηκε στη ναζιστική Γερμανία. Αφορούσε στα πανεπιστήμια, ταχυδρομεία, στρατιωτικά νοσοκομεία και τα γραφεία του (μοναδικού, άλλωστε) Ναζιστικού Κόμματος. Το Ερευνητικό Ινστιτούτο Κινδύνων από τον Καπνό δημιουργήθηκε το 1941 με προσωπική εντολή του Χίτλερ και ήταν το πρώτο που τεκμηρίωσε σε επιστημονική βάση την ενοχοποίηση του καπνού για τον καρκίνο του πνεύμονα.
Μεταπολεμικά, η βαθμιαία συνειδητοποίηση των βαρύτατων κινδύνων από το κάπνισμα άρχισε να κάμπτει τις ισχυρές αντιστάσεις των μεγάλων καπνοβιομηχανιών. Το 1975, η Μινεσότα έγινε η πρώτη αμερικανική πολιτεία που επέβαλε απαγόρευση του καπνίσματος στους περισσότερους δημόσιους χώρους, αλλά το φαινόμενο άρχισε να γενικεύεται με επιταχυνόμενους ρυθμούς μόλις την τελευταία δεκαετία.
Ωστόσο, η αντικαπνιστική εκστρατεία δεν έμεινε, σε πολλές περιπτώσεις, ανεπηρέαστη από μια ορισμένη αντίληψη που βλέπει τον άνθρωπο ως παραγωγική μηχανή, η οποία δεν έχει το δικαίωμα να «χαλάει» χωρίς λόγο - όπως περίπου ο στρατιώτης κινδυνεύει να πάει στο στρατοδικείο όταν αυτοτραυματίζεται, στερώντας την πατρίδα από τις οφειλόμενες υπηρεσίες. Η πολιτεία της Ιντιάνα, αίφνης, αιτιολόγησε την απαγόρευση του καπνίσματος στο έδαφος του οικονομικού οφέλους. Ο Χάουαρντ Γουέιερς, διευθυντής της ασφαλιστικής εταιρείας Weyco, στο Μίτσιγκαν, επέβαλε τακτικά ιατρικά τεστ στους 200 υπαλλήλους του για να βεβαιωθεί ότι δεν καπνίζουν ούτε εκτός χώρου εργασίας, υπό την απειλή της απόλυσης. «Αν θέλουν να δουλέψουν μαζί μου, αυτοί είναι οι όροι μου, διαφορετικά ας ψάξουν αλλού για δουλειά», ήταν η αφοπλιστική απάντησή του στον ρεπόρτερ των New York Τimes.
Υπό αυτό το πρίσμα, εμφανίζεται ως «τέλος εποχής» η ισοπεδωτική απαγόρευση του καπνίσματος στη Γαλλία, μια χώρα που μέχρι σήμερα διατηρούσε μια διαφορετική φιλοσοφία ζωής από εκείνη των «αλκοολικών της εργασίας». Μια φιλοσοφία που δεν στηριζόταν στο «ο χρόνος είναι χρήμα», αλλά στην αντίληψη ότι το κέρδος βρίσκεται, αντίθετα, στο να «σπαταλά» κανείς ευχάριστα τον χρόνο του.
Σ' αυτό το πλαίσιο, το καφέ-ταμπά, όπου ο Γάλλος εργαζόμενος θα περνούσε μια ώρα το μεσημέρι ή το απόγευμα, με μια σαλάτα, ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, διαβάζοντας την εφημερίδα, φλερτάροντας, κουτσομπολεύοντας, ενδεχομένως καπνίζοντας και δύο - τρία τσιγάρα, ήταν μια καθημερινή ιεροτελεστία, χωρίς την οποία είναι δύσκολο να φαντασθεί κανείς το Παρίσι.
Και μετά τον καπνό;
Εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κανείς, μετά τον καπνό τι; Μια πρώτη ένδειξη ήρθε στα τέλη Δεκεμβρίου, όταν το Εθνικό Ινστιτούτο Καρκίνου της Γαλλίας (INCA) έδωσε στη δημοσιότητα μελέτη, κατά την οποία ακόμη και «μέτριες» δόσεις κατανάλωσης οινοπνεύματος μπορεί να αυξήσουν τις πιθανότητες καρκινογένεσης. Αλλά ακόμη κι αν υποτεθεί ότι δύο - τρία ποτήρια κόκκινο κρασί τη μέρα μπορεί να αυξήσουν την πιθανότητα να πάθει κανείς καρκίνο στα 85 του χρόνια κατά 5%, ποιο είναι το συμπέρασμα; Νομιμοποιούνται άραγε οι αγιατολάχ της «τέλειας υγείας», αυτής της νέας θρησκείας του μοναχικού, υποχονδριακού ανθρώπου, να απαγορεύσουν το αλκοόλ στους δημόσιους χώρους -όπως έχουν κάνει άλλοι, πιο γνήσιοι αγιατολάχ- και να επιβάλουν την υποχρεωτική γυμναστική στον χώρο εργασίας ή στο fitness club;

Info
- James Harkin, «Sartre, Boggart and the Last Puff of Freedom», New Statesman, 13/3/2000.
- Lucien Sfez, «La sante parfaite: critique d' une nouvelle utopie», Seuil, 1995.
- Frank Furedi, «Culture of Fear», Continuum, 2003.
- Sandrine Blanchard, «La sante publique et les risques de la vie», Le Monde, 5/1/2008.

ΥΓ 2: "Αυτός είναι ο πρώτος αντικαπνιστικός νόμος που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα - Επί Όθωνα το 1856"

«ΔΙΑΤΑΓΜΑ

Περί απαγορεύσεως του καπνίζειν εντός των δημοσίων γραφείων και καταστημάτων.

Ο Θ Ω Ν

Ε Λ Ε Ω   Θ Ε Ο Υ

ΒΑΣΙΛΕΥΣ  ΤΗΣ  ΕΛΛΑΔΟΣ

Θέλοντες να προλάβωμεν όσον ένεστι τα εξ ενδεχομένων πυρκαϊών δυστυχήματα, επί τη προτάσει του Ημετέρου επί των Εσωτερικών Υπουργού, απεφασίσαμεν και διατάττομεν.

Α΄. Απαγορεύεται η χρήσις του καπνίζειν είτε δια καπνοσυρίγκων (τσιμπουκίων), είτε διά σιγάρων, εις πάντας εν γένει τους υπαλλήλους και υπηρέτας του Κράτους εντός των δημοσίων γραφείων και καταστημάτων.

Β΄. Η απαγόρευσις αύτη επεκτείνεται και εις πάντα άλλον προσερχόμενον εις τα ειρημένα καταστήματα και γραφεία χάριν υποθέσεως ή άλλης τινός αιτίας.

Γ΄. Ο Ημέτερος επί των Εσωτερικών Υπουργός θέλει δημοσιεύσει και εκτελέσει το παρόν Διάταγμα.

Εν Αθήναις, την 31 Ιουλίου 1856

Εν ονόματι του Βασιλέως

Η Βασίλισσα

Α Μ Α Λ Ι Α».


ΥΓ 3: Μπορεί κάποιος άραγε να φανταστεί στο πατάρι του "Λουμίδη" και στα άλλα ανάλογα καφέ, στο ουζερί "Απότσος" κλπ., όπου οι παρέες χαρισματικών προσωπικοτήτων (Νίκος Γκάτσος, Μάνος Χατζιδάκις, Οδυσσέας Ελύτης, Γιάννης Τσαρούχης, Γιάννης Μόραλης, Κάρολος Κουν, Αλέξης Σολομός, Ελένη Βακαλό, Ανδρέας Εμπειρίκος, Μιχάλης Κατσαρός, Νίκος Καρούζος, Νικηφόρος Βρεττάκος, Κώστας Βάρναλης, Μάρκος Αυγέρης, Γιώργος Σεφέρης, Μίλτος Σαχτούρης, Νάνος Βαλαωρίτης, Τάκης Σινόπουλος, Μίκης Θεοδωράκης κλπ. κλπ.) παρήγαγαν την προοδευτική κουλτούρα της σύγχρονης Ελλάδας, να απαγορευόταν το τσιγάρο; Μπορεί κάποιος άραγε να φανταστεί τις συνέπειες που θα είχε για τον πολιτισμό της νεώτερης Ελλάδας αυτή η -ναζιστικής εμπνεύσεως- απαγόρευση; Τέλος, ο όρος "παθητικός καπνιστής" χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Χίτλερ και τους Ναζί.







4 σχόλια:

Κούλα Α. είπε...

Πλάκα κάνετε,να συγκρίνετε τον καπνό με το αλάτι,που είναι απαραίτητο στον οργανισμό κ με τη ζάχαρη,που σε λελογισμένη ποσότητα δεν κάνει κακό; Τα παλιά χρόνια δεν ήταν γνωστές οι ολέθριες συνέπειες του καπνίσματος,που δεν οφείλονται τελικά στη νικοτίνη,αλλά στα βλαβερά στοιχεία,που παράγονται με την καύση.Εξ άλλου οι ινδιάνοι,που το συνήθιζαν κ που απ' αυτούς το γνωρίσαμε,δεν έκαναν τη χρήση,που γίνεται στίς ανεπτυγμένες χώρες,καθώς κάπνιζαν σε εξαιρετικές περιστάσεις κ για λόγους τελετουργίας κ δεν είχαν βιομηχανίες,να παράγουν μαζικά τα πακέτα κ να πουλούνται στα περίπτερα,πιο πολύ κι από ψωμί.Το κάπνισμα δεν είναι απόλαυσηΟ οργανισμός αρχικά αντιδρά,γιατί υποφέρει.Είναι εξάρτηση για τους καπνιστές κ καταπίεση για τους μη καπνιστές.Δεν έχει κανείς το δικαίωμα,να κάνη τους συνανθρώπους του να υποφέρουν κ να επιβαρύνη την υγεία τους,για το δικό του κέφι,πόσω μάλλον για τη διαστροφή του.Το κάπνισμα θα έπρεπε σταδιακά να καταργηθή.Η ζωή προσφέρει πολλές απολαύσεις,που δεν κάνουν κακό σε κανένα.Αυτά!

ΑΚΕΠ είπε...

Παραπέμπουμε στα ΥΓ 1,2,3 του κειμένου

Κούλα Α. είπε...

Τα υστερόγραφα αυτά όμως δε λένε τίποτα επί της ουσίας κ πάνω στα επιχειρήματα,που ανέφερα. Το κάπνισμα ήταν άλλοτε καθολική συνήθεια κ έφτανε να θεωρήται ακόμα κ δείγμα χειραφέτησης των γυναικών.Αλλα τότε δεν ήταν γνωστή η ζημιά που κάνει.Το να έρχεται τώρα κανείς,να παραθέτη αυτές τις φωτογραφίες σαν επιχείρημα,το βρίσκω επιχείρημα πολύ κακής ποιότητας.Ή το άλλο,το τι έκανε ο Χίτλερ.Ο Χίτλερ είχε σκύλο.Πρέπει να μην έχωμε σκύλους;Να πω ακόμα,ότι ο ίδιος,ο Φιδέλ Κάστρο,ο πρόεδρος της χώρας,που παράγει τα πιο φημισμένα πούρα,προσχώρησε στην αντικαπνιστική εκστρατία.Ένας άνθρωπος πρότυπο κ υπόδειγμα ήθους.

Κούλα Α. είπε...

Και κάτι ακόμα.Δεν είπα,να απαγορευτή το κάπνισμα,αλλά ότι είναι σωστό,να απαγορεύεται εκει,που ταλαιπορεί κ βλαφτει άλλους ανθρώπους κ ότι θα πρέπη να εγκαταληφτή σταδιακά με διαφώτηση κ αποτροπή της διάδωσής του.Η εξάρτηση δεν είναι απόλαυση,αλλά υποδούλωση.