Σελίδες

ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ

Γενικευμένη αυτοδιάθεση ονομάζεται το πολιτικό αίτημα να είναι ο κάθε κοινωνικός άνθρωπος ελευθερόφρων, αυτοπροαίρετος, αυτεπίτακτος και αυτεξούσιος, να απολαμβάνει χωρίς όρους και προϋποθέσεις τα πολιτικοθεσμικά και οικονομικοκοινωνικά μέσα που τον καθιστούν ικανό να μετέχει στον ιστορικά κατακτημένο βαθμό ελευθερίας και στην πολιτισμική ακεραιότητα της ιστορικής ολότητας.

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

ΑΚΕΠ: Αντώνης Χάλαρης- "Ιός"- Προβοκάτσια

Το Μεταμοντέρνο, ο iospress και η προβοκάτσια
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ - ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Το μεταμοντέρνο φιλοσοφικό ρεύμα είναι το ιδεολογικό εργαλείο της αστικής τάξης του ύστερου καπιταλισμού ενάντια στις επαναστατικές ιδέες και το ριζοσπαστικό πολιτικό κίνημα.
Στην μεταμοντέρνα κοινωνία, η εμπορευματοποιημένη μαζική κουλτούρα και η μεταμοντέρνα δημοσιογραφία που προβάλλεται από τα κυρίαρχα κέντρα και μέσα επιρροής, και που στοχεύει στον ευνουχισμό της κριτικής ικανότητας του πληθυσμού, έχει κοινωνική βάση το εκτεταμένο στρώμα διευθυντικών στελεχών –τους «γιάπηδες»- των οποίων η ιδεολογία, τα πολιτιστικά πρότυπα και ο τρόπος ζωής προβάλλεται ηγεμονικά.
Ειδικά, στο χώρο της τέταρτης εξουσίας, η μεταμοντέρνα
δημοσιογραφία που ασκείται από διευθυντικά στελέχη μερίδας του Τύπου και των ΜΜΕ, από μεγαλοδημοσιογράφους και από δημοσιογραφικές ομάδες όμοιες με αυτήν του IOSPRESS της Ελευθεροτυπίας, είναι ο ιδεολογικός παράγων (δηλαδή η πρακτική έκφραση) του μεταμοντερνισμού στον τομέα της ενημέρωσης.
Η μεταμοντέρνα δημοσιογραφία αντιπαραθέτει την δύναμη στην αλήθεια. Αρνείται την ικανότητα και το δικαίωμα του υποκειμένου, συλλογικού ή ατομικού, στον αυτοπροσδιορισμό. Αρνείται την ικανότητα και το δικαίωμα του υποκειμένου «αναγνώστης, ακροατής, θεατής κλπ.» στην έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση.
Στην μεταμοντέρνα δημοσιογραφία η εικονικότητα αντικαθιστά την πραγματικότητα, η πληροφορία την γνώση.
Το μεταμοντέρνο φιλοσοφικό ρεύμα, στο βασικό φιλοσοφικό ερώτημα της σχέσης του Είναι και της Συνείδησης, αντιπαραθέτει την αντίληψη της ανικανότητας του υποκειμένου να γνωρίσει την πραγματικότητα, τον κόσμο και τον εαυτό του, την αντίληψη της ανικανότητας του υποκειμένου να αλλάξει μια πραγματικότητα που δεν γνωρίζει και δεν μπορεί να γνωρίσει.
Το Μεταμοντέρνο κηρύττει τον θάνατο του υποκείμενου, τον θάνατο του επαναστατικού υποκείμενου, τον θάνατο της επανάστασης σαν διαδικασίας ποιοτικών αλλαγών της κοινωνίας και του κόσμου, κηρύττει ουσιαστικά το τέλος της ιστορίας… .
Για τους μεταμοντέρνους η μόνη λύτρωση από την τρομακτική πραγματικότητα, το μόνο ασφαλές λιμάνι, η μόνη δημιουργική καταφυγή βρίσκεται στο στέρεο παρελθόν. Το παρελθόν για τους μεταμοντέρνους δεν είναι η παράδοση –η σκυτάλη των παλαιότερων γενεών στις επόμενες-, είναι η αναπαλαίωση του παρόντος, είναι η εχθρότητα προς το μέλλον.
Το μεταμοντέρνο φιλοσοφικό ρεύμα, όπως υποστηρίζουν οι περισσότεροι αναλυτές του Μεταμοντέρνου, θεμελιώνεται στις φιλοσοφικές αντιλήψεις του Νίτσε, του Φουκώ και της σχολής της Κοπεγχάγης.
Η κριτική του Νίτσε στο Διαφωτισμό και στο σύνολο των ιδεών και των ιδανικών που ο Διαφωτισμός εκπροσωπεί, και η αντίληψη του Φουκώ για την γνωστική ικανότητα του υποκειμένου, θεμελιώνουν την αντίληψη κάθε μεταμοντέρνου στοχαστή. Έννοιες όπως αυτές της αλήθειας, της νομοτέλειας, της ιστορίας κλπ., αντιμετωπίζονται από τον Λυοτάρ και τους μεταμοντέρνους στοχαστές με λυσσαλέα πολεμική κριτική στάση.
Το Μεταμοντέρνο σαν φιλοσοφικό πρόταγμα της αστικής τάξης πρωτοεμφανίστηκε στο Παρίσι μετά από τα γεγονότα του Μάη του ’68 και ανδρώθηκε κατά την δεκαετία του ’70 και μετέπειτα στις ΗΠΑ. Ουσιαστικά, το μεταμοντέρνο φιλοσοφικό ρεύμα είναι η απάντηση των οργανικών διανοούμενων της αστικής τάξης ενάντια στις επαναστατικές ιδέες και πρακτικές που γέννησε κι έφερε στο ιστορικό προσκήνιο η ένδοξη επανάσταση – εξέγερση του Μάη του ’68 στο Παρίσι. Ιδέες, όπως αυτές της άμεσης πολιτικής και οικονομικής δημοκρατίας και του ιστορικού αιτήματος της γενικευμένης αυτοδιάθεσης, αποτελούσαν θανάσιμο κίνδυνο για τα καπιταλιστικά καθεστώτα της Δύσης, καθώς και για τα ολοκληρωτικά κρατικοκαπιταλιστικά καθεστώτα του λεγόμενου «υπαρκτού» σοσιαλισμού στην Ανατολή. Στους δρόμους του Παρισιού, για να καταπνίξουν την εξέγερση, δεν κατέβηκαν μόνο οι κρατικές δυνάμεις καταστολής του Ντε Γκώλ, αλλά και οι δυνάμεις του ΚΚ Γαλλίας υπό τον Μαρσαί που βρίσκονταν τότε στην επιρροή της Μόσχας. Οι ανίκητες ιδέες και οι πρακτικές που γέννησε ο ένδοξος Μάης στο Παρίσι αποτελούν και σήμερα θανάσιμη απειλή για τα εκμεταλλευτικά, διεφθαρμένα και σάπια καπιταλιστικά καθεστώτα. Αυτός είναι ο λόγος που ο αγώνας ενάντιά στις ιδέες του Μάη συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και πάθος από τους αστούς διανοούμενους και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς της καπιταλιστικής κοινωνίας,.
Στον καιρό μας, οι μεταμοντέρνοι στοχαστές είναι οι θεωρητικοί εισηγητές και οι φιλοσοφικοί θεμελιωτές της λεγόμενης αποτελεσματικής πολιτικής του εφικτού, της συνθηκολόγησης με τον καπιταλισμό και της παραίτησης από κάθε επαναστατική δράση και προοπτική. Για τον μεταμοντέρνο στοχαστή, πολιτικό, δημοσιογράφο κλπ., κάθε σχέδιο για το μέλλον, κάθε όραμα για επαναστατική αλλαγή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, είναι ένας τρομακτικός κι επώδυνος εφιάλτης που πρέπει άμεσα και δραστικά να αντιμετωπιστεί και να εξοβελιστεί.
Η μεταμοντέρνα αυτή αντίληψη υπηρετήθηκε ακραιφνώς από την «εκσυγχρονιστική» πολιτική του Σημίτη και των οπαδών του, γι’ αυτό και υποστηρίχθηκε με θέρμη όχι μόνο από δημοσιογραφικά συγκροτήματα και μέσα που πρόσκεινται στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και από μεταμοντέρνες εκδοχές του τύπου και των ΜΜΕ που πρόσκεινται στην ΝΔ. Η κλασσική σοσιαλδημοκρατική αντίληψη της αντίθεσης μητρόπολης-περιφέρειας (Σαμίρ Αμίν κλπ.), της αντίληψης για το συνεταιριστικό κίνημα και την αυτοδιοίκηση (Τζίλας, Μάρκοβιτς κλπ.) και της αντίληψης για αποκεντρωμένα υποκείμενα εξουσίας, μετασχηματίστηκε από την εκσυγχρονιστική μεταμοντέρνα πολιτική σε ειδικές, επιμέρους πολιτικές, ανεξάρτητες αρχές και σε αποκεντρωμένα αντιπαρατιθέμενα σημεία –όχι υποκείμενα. Η μεταμοντέρνα ορολογία των εκσυγχρονιστών δεν μπορεί να αναιρέσει, ούτε αναιρεί, την αναπαλαιωμένη και φονταμενταλιστική, μεσαιωνικού τύπου, τιμαριοποίηση της εξουσίας που εξέθρεψε την πιο αποκρουστική, την πιο διεφθαρμένη, την πιο αδιαφανή εκδοχή του φιλελεύθερου ατομοκεντρικού μοντέλου διακυβέρνησης.
Το ΑΚΕΠ είναι μια μικρή πολιτική δύναμη -από την άποψη των μελών, των οπαδών, των ψηφοφόρων και των μέσων που διαθέτει. Από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του, οι φιλοσοφικές του αντιλήψεις και οι πολιτικές του απόψεις, το έφεραν σε αντίθεση με τους κυρίαρχους πολιτικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς της ελληνικής κοινωνίας. Κυρίως όμως, οι πολιτικές και ιδεολογικές αντιλήψεις και πρακτικές του ΑΚΕΠ, το έφεραν σε αντίθεση με την μεταμοντέρνα φιλοσοφία, ιδεολογία και πολιτική που, μετά το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση των καθεστώτων του «υπαρκτού» σοσιαλισμού, έγινε ηγεμονεύουσα στην ελληνική κοινωνία. Οι ιδέες και οι πρακτικές του ΑΚΕΠ, που μεταλαμπάδευαν στην ελληνική κοινωνία τις ιδέες και τις πρακτικές που γέννησε ο ένδοξος Μάης στο Παρίσι, ήταν το κόκκινο πανί για τους μηχανισμούς προπαγάνδας, υποστήριξης και προώθησης του «εκσυγχρονιστικού» και μεταμοντέρνου πολιτικο-ιδεολογικού ρεύματος. Οι ιδέες του Μάη ’68, που άλλοτε με μεγαλύτερη κι άλλοτε μικρότερη επιτυχία, προωθούσε το ΑΚΕΠ, καθώς και η πρακτική της αφισοκόλλησης, της εφημερίδας τοίχου, των προκηρύξεων, των φυλλαδίων, των συνθημάτων κλπ, που αμφισβητούσαν την κυριαρχία των mainstream μέσων ενημέρωσης και στόχευαν στην διαμόρφωση ενός μηχανισμού αυτοδύναμης προβολής της επαναστατικής άποψης για την ιστορία, την κοινωνία και την πολιτική, έπρεπε άμεσα και δραστικά να αντιμετωπιστούν και να εξοβελιστούν.
Η δημοσιογραφική ομάδα IOSPRESS της Ελευθεροτυπίας είναι ένα κλασσικό παράδειγμα ενάσκησης της μεταμοντέρνας δημοσιογραφικής δεοντολογίας και πρακτικής. Η ομάδα αυτή, αν και αριστερών καταβολών, υποστήριξε και υποστηρίζει ένθερμα την πολιτική Σημίτη και τα «επιτεύγματά» της, ασκώντας μεταμοντέρνα πολεμική σε κάθε αντι-«εκσυγχρονιστική» πολιτική εκδοχή.
Σε περασμένες εποχές, η κίτρινη δημοσιογραφία και η φαιά προπαγάνδα χρησιμοποιούσε την γκεμπελική μέθοδο της αντιπαράθεσης του ψεύδους στην αλήθεια. Το ψεύδος έχει αναφορά στην αλήθεια, στην πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα όμως που, η κίτρινη δημοσιογραφία και η φαιά προπαγάνδα την έκοβε και την έραβε στα μέτρα της, παραποιούσε δηλαδή το σημαινόμενο μέσα από την έντεχνη διαστρέβλωση του σημαίνοντος.
Ο μεταμοντέρνος κιτρινισμός, ενώ διατηρεί το γκεμπελικό ψεύδος ως τεχνική διαστρεβλώνοντας το σημαίνον, απαρνείται το σημαινόμενο, δεν το παραποιεί, το εξαφανίζει, το αντικαθιστά με την προσομοίωση, την εικονικότητα που με αυτήν προσδιορίζει, αναδεικνύει ή σπιλώνει ανάλογα με τα συμφέροντα που υπηρετεί, πολιτικές και κοινωνικές ομάδες, άτομα, φίλους, αντιπάλους κλπ.
Την τελευταία περίοδο, ο μεταμοντέρνος δημοσιογραφικός κιτρινισμός βάλλει ομαδόν ενάντια στα αυτόνομα και αντιεξουσιαστικά ριζοσπαστικά πολιτικά κινήματα, πρωτοβουλίες και ενέργειες, που αμφισβητούν πρακτικά την ηγεμονία του μεταμοντέρνου τρόπου σκέψης για τον Άνθρωπο, την κοινωνία, την ιστορία, την πολιτική, που αμφισβητούν πρακτικά τα πολιτιστικά πρότυπα των «γιάπηδων», της εμπορευματοποιημένης μαζικής κουλτούρας, που αμφισβητούν τον συμβιβασμό και την ενσωμάτωση.
Το ΑΚΕΠ είναι οργανικό κομμάτι του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου και γι’ αυτό, κατά την γνώμη μας, δέχτηκε και δέχεται τα μεταμοντέρνα πυρά της μεταμοντέρνας δημοσιογραφίας και ιδίως του IOSPRESS της Ελευθεροτυπίας, με έναν τρόπο και μια μέθοδο που έχει θεωρητική και πρακτική αξία να παρουσιαστεί, γιατί δεν αφορά μόνο το ΑΚΕΠ αλλά όλες τις εκδοχές του ριζοσπαστικού κινήματος της ελληνικής κοινωνίας.
Ο IOSPRESS, λοιπόν, ανέβασε στο διαδίκτυο δυο ιστοσελίδες που είναι εκτεταμένα αποσπάσματα ενός κειμένου του που δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία το 1995. Με την πράξη του αυτή ο IOSPRESS έκανε την γνωστή στην μεταμοντέρνα μεθοδολογία «χρονοποίηση του χώρου», που αφανίζει την αιτιώδη σχέση χώρου-χρόνου-γεγονότος, πράξη που ξεπερνάει τα όρια της ευτέλειας, της ανηθικότητας και της προβοκάτσιας. Στις προαναφερόμενες ιστοσελίδες, τα υπερκείμενα όπως λέγονται στην γλώσσα του διαδικτύου, ο IOSPRESS:
1ον) προσομοιάζει το ΑΚΕΠ με το Λυκαβηττό. Για όσους δεν θυμούνται, ο Λυκαβηττός έγινε γνωστός στην ελληνική κοινωνία από τις αφισοκολλήσεις του. Τις αφίσες του Λυκαβηττού τις κολλούσε ένα γνωστό γραφείο του εμπορίου. Κανείς δεν έμαθε ποτέ ποιος ή ποιοι κρύβονταν πίσω από το Λυκαβηττό, ποιος ή ποιοι χρηματοδοτούσαν τις συγκεκριμένες αφισοκολλήσεις. Ο Λυκαβηττός δεν είχε γραφεία, δεν είχε τηλέφωνα, fax κλπ, αποτελούσε πράγματι ένα μυστήριο. Το ΑΚΕΠ, σε αντίθεση με το Λυκαβηττό, είναι μια πολιτική συλλογικότητα που κατά την περίοδο του 1995 που δημοσίευσε ο ΙΟΣ το εν λόγω κείμενο, είχε κατέλθει σε 4 εκλογικές αναμετρήσεις, τα εκλογικά του κέντρα βρίσκονταν στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας (Πανεπιστημίου, Σταδίου, Πατησίων κλπ), τα ψηφοδέλτια με τα ονόματα των υποψήφιων βουλευτών του βρίσκονταν σε όλα τα εκλογικά τμήματα της χώρας κλπ. Είχε γραφεία σε κεντρικό σημείο της Αθήνας με τεράστιες ταμπέλες. Στελέχη του είχαν παρουσιαστεί δεκάδες φορές από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο, ο Τύπος και ιδίως η Ελευθεροτυπία είχε δημοσιεύσει εκατοντάδες ανακοινώσεις του, είχε γράψει εκτεταμένα άρθρα για την δράση του κι είχε παρουσιάσει ολοσέλιδα ρεπορτάζ και φωτογραφίες για την δραστηριότητά του. Πέραν όλων αυτών, βασικό στέλεχος της ομάδας του ΙΟΥ, ο Τρίμμης που ήταν φοιτητής στην Βιομηχανική Πειραιά, γνώριζε προσωπικά πολλά κορυφαία στελέχη του ΑΚΕΠ που ήταν συμφοιτητές του, μεταξύ αυτών ήταν και δυο διατελέσαντες γενικοί γραμματείς της Κ.Ε. του ΑΚΕΠ.
2ον) προσομοιάζει την ηγεσία του ΑΚΕΠ με εγκληματίες του «λευκού κολάρου», αναρτώντας ένα κείμενο του γνωστού εγκληματολόγου δικηγόρου Βασίλη Καρύδη, που αναφέρεται στις ιδιότητες και στις μεθόδους που χρησιμοποιούν οι εγκληματίες αυτοί για να ξεγελάσουν τα θύματά τους.
3ον) παρουσίασε την συνέντευξη ενός πρώην στελέχους του ΑΚΕΠ και της συζύγου του με τέτοιο τρόπο που δημιουργούσε βεβαιότητα στους αναγνώστες ότι η ηγεσία του ΑΚΕΠ ενασχολείτο με την πολιτική, όχι επειδή πίστευε στις ιδέες που πρόβαλλε το ΑΚΕΠ, αλλά για να εκμεταλλεύεται οικονομικά τα αφελή μέλη και στελέχη του κόμματος. Αυτό το πρώην στέλεχος ήταν ο άνθρωπος που τη συγκεκριμένη περίοδο, κατ’ εντολή του Ε.Γ. και της Κ.Ε. φύλαττε και κατέγραφε τα έσοδα του ΑΚΕΠ, και προέβαινε σε πληρωμές και κατέγραφε τα έξοδα του κόμματος. Κατά την προαναφερόμενη περίοδο, όταν έγινε έλεγχος των οικονομικών όπως ρητά ορίζει το καταστατικό του ΑΚΕΠ, το ταμείο που κρατούσε το συγκεκριμένο στέλεχος βρέθηκε αδικαιολόγητα ελλειμματικό, και η Κ.Ε. τον έθεσε σε διαθεσιμότητα μέχρι να ολοκληρωθεί ο έλεγχος και να δοθούν οι κατάλληλες εξηγήσεις. Μάλιστα, επικεφαλής της επιτροπής που ανέλαβε τον έλεγχο ήταν ο αδερφός του. Ο μπαγάσας λοιπόν αυτός, για να σώσει τα προσχήματα, άσκησε μια αγωγή κατά του ΑΚΕΠ, απαιτώντας τα χρήματα τα οποία δήθεν είχε προσφέρει και είχε εμπιστευτεί στο ταμείο του Ε.Γ., δηλαδή στον εαυτό του. Για να δικαιολογήσει το πόθεν έσχες των χρημάτων ανέφερε σαν πηγή την οικογένειά του κλπ. Δικηγόρος του μάλιστα ήταν ο προαναφερόμενος εγκληματολόγος Βασίλης Καρύδης, ο οποίος ήταν σύμβουλος του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης ή, όπως ο ίδιος λέει, επιστημονικός συνεργάτης του. Και το λέμε αυτό για να δείξουμε ότι ο κ. Βασίλης Καρύδης είχε και την επιστημονική κατάρτιση αλλά και τα διωκτικά μέσα για να υποστηρίξει την αγωγή του πελάτη του. Για την ιστορία αναφέρουμε, πως τα όσα ανέφερε το πρώην στέλεχος του ΑΚΕΠ στην αγωγή του κατά του ΑΚΕΠ έχει αποδειχθεί αμετάκλητα ότι είναι κακόβουλα και ψευδή και με τρόπο που να αναδεικνύουν με παρρησία και βεβαιότητα το σπάνιο για την διεφθαρμένη εποχή μας ηθικό ανάστημα του πολιτικού κόμματος ΑΚΕΠ. Συγκεκριμένα, την ημέρα που δημοσιεύτηκε το άρθρο του ΙΟΥ στην Ελευθεροτυπία, η οικογένεια του πρώην στελέχους και ιδίως η μητέρα του, γυναίκα με σπάνιες ηθικές αρετές, εντιμότητα και αξίες, πήγε στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής που διέμενε και σφράγισε για το γνήσιο της υπογραφής υπεύθυνη δήλωση που βεβαίωνε πως αυτά που ανέφερε η αγωγή του γιού της για το πόθεν έσχες των χρημάτων ήταν αναληθή. Η υπεύθυνη δήλωση με το ηθικό κύρος της μάνας παρεδόθη στο ΑΚΕΠ για δικαστική ή κατά βούληση χρήση. Το ΑΚΕΠ αφ’ ενός άσκησε μήνυση κατά του πρώην στελέχους του και αφισοκόλλησε την υπεύθυνη δήλωση της μάνας σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Το αποτέλεσμα από την πράξη αυτή του ΑΚΕΠ ήταν πραγματικά συγκλονιστικό. Ο Βασίλης Καρύδης επικοινώνησε με τον δικηγόρο του ΑΚΕΠ και ενώπιον της έδρας του ποινικού δικαστηρίου απέσυρε την μήνυση και κάλυψε εγγράφως τις ηθικές απαιτήσεις του ΑΚΕΠ, απαιτήσεις που είχαν ήδη υπερκαλυφθεί με την υπεύθυνη δήλωση του ιερού προσώπου της μάνας. Το πρώην στέλεχος του ΑΚΕΠ πλήρωσε τα δικαστικά έξοδα, ήρθε σε ρήξη με την οικογένειά του και έγινε συνεργάτης κορυφαίου στελέχους και υπουργού του ΠΑΣΟΚ. Το ΑΚΕΠ κι η ηγεσία του για ν’ αποτίσει φόρο τιμής στην οικογένεια και ιδίως στην μητέρα του πρώην στελέχους παραιτήθηκε της έγκλησης κατά του πρώην στελέχους του. Μετά τα γεγονότα αυτά, οι δημοσιογράφοι του ΙΟΥ, αλλά και πολλοί άλλοι κεκράκτες του μεταμοντερνισμού έμειναν «κεχηνότες και χάχακες».
Η μεταμοντέρνα μεθοδολογία στην παρουσίαση των γεγονότων του IOSPRESS και των ομοίων του, θυμίζει περιστατικό που συνέβη στο Λονδίνο και αναφέρεται μέχρι σήμερα με τη μορφή ανεκδότου: «Μητέρα πάει με το παιδί της στον ζωολογικό κήπο. Ξεφεύγει το παιδί από την προσοχή της και μπαίνει στο κλουβί με τα λιοντάρια. Ένα λιοντάρι αρπάζει το παιδί. Βουλευτής του Συντηρητικού κόμματος που βρίσκεται παρών στο περιστατικό ορμάει, σώζει το παιδί και πυροβολεί με το περίστροφό του το λιοντάρι. Την άλλη μέρα οι αντίπαλες εφημερίδες γράφουν: βουλευτής του Συντηρητικού κόμματος αρπάζει το φαγητό από το στόμα και τραυματίζει θανάσιμα αφρικανό μετανάστη!!».
Εδώ, πρέπει να αναφέρουμε ότι η ενέργειες του IOSPRESS δεν χαρακτηρίζουν τους υπόλοιπους δημοσιογράφους της Ελευθεροτυπίας. Στην Ελευθεροτυπία έχουν εργαστεί και συνεχίζουν να εργάζονται δημοσιογράφοι πρότυπα δεοντολογίας, αξιοπιστίας και εγκυρότητας.
Τέλος, πρέπει να τονιστεί με έμφαση πως οι μεταμοντέρνοι μηχανισμοί προπαγάνδας, όταν καταφέρονται ενάντια στο ριζοσπαστικό κίνημα με τρόπο ανάλογο της μεταμοντέρνας μεθοδολογίας του ΙΟΥ κατά του ΑΚΕΠ, διαπράττουν εγκληματικές πράξεις και παραβιάζουν δικαιώματα και ελευθερίες που διώκονται ποινικά και αστικά. Τα δικαιώματα αυτά δεν έχουν χαριστεί από κανέναν στο λαό, έχουν κατακτηθεί με αγώνες και θυσίες πολλών γενεών. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να αντιμετωπίζονται, όχι μόνο από αυτούς που κάθε φορά βάλλονται από τους μεταμοντέρνους «αντιδιαφωτιστές» αλλά από το σύνολο του ριζοσπαστικού πολιτικού κινήματος.
Ο Γ.Γ. της Κ.Ε. του ΑΚΕΠ
Μανώλης Γρηγοριάδης
30/8/2008
 


ΑΝΤΩΝΗΣ ΧΑΛΑΡΗΣ - IOSPRESS ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:
Ο Αντώνης Χάλαρης του Πέτρου είναι ο νυν πρόεδρος του ΑΚΕΠ. Έχει γεννηθεί στην Ανάφη των Κυκλάδων, της επαρχίας Θήρας -δηλαδή σε τόπο εξορίας, οι δε γονείς του είναι αναγνωρισμένοι και παρασημοφορημένοι αγωνιστές του εθνικοαπελευθερωτικού και του αντιδικτατορικού αγώνα, κι έχουν υποστεί ποικίλες διώξεις για τη συμμετοχή τους στον αγώνα του λαού για δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, κοινωνική απελευθέρωση.

Ο πατέρας του Αντώνη Χάλαρη, Πέτρος Χάλαρης, είναι ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ Καισαριανής και καπετάνιος συντάγματος των Ανατολικών Συνοικιών Αθήνας, που διεξήγαγαν τις κύριες και ουσιαστικότερες επιχειρήσεις του ΕΛΑΣ ενάντια στο Γερμανό κατακτητή, και τις κύριες και ουσιαστικότερες μάχες ενάντια στους Εγγλέζους του Σκόμπι και τους ταγματασφαλίτες γερμανοτσολιάδες. Ο Πέτρος Χάλαρης ήταν ιδρυτικό μέλος της ΕΔΑ και μετείχε ως υποψήφιος βουλευτής στην πρώτη κάθοδό της στις εκλογές στην περιοχή των Κυκλάδων. Ο Πέτρος Χάλαρης εργάστηκε μετεμφυλιακά σε θέσεις εμπιστοσύνης στις εφημερίδες ΑΥΓΗ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ και στις εφημερίδες του Αγροτικού Κόμματος, που εξέφραζαν την φωνή του τότε παράνομου ΚΚΕ, ενώ ταυτόχρονα ήταν καθοδηγητικό στέλεχος της ΕΔΑ στις Ανατολικές Συνοικίες της Αθήνας, και κυρίως στη Γούβα.

Η μητέρα του Αντώνη Χάλαρη, Αννουσώ Χάλαρη το γένος Σιγάλα, στρατολογήθηκε από νεαρής ηλικίας στις τάξεις του ΚΚΕ από την ηρωίδα Ηλέκτρα Αποστόλου, και είχε πλούσια αγωνιστική δράση στους αντιφασιστικούς και αντιδικτατορικούς αγώνες. Ήταν δε τέτοιες οι διώξεις που υπέστη, που προκάλεσαν τη διεθνή κατακραυγή και την παρέμβαση των τότε κυβερνήσεων της Σοβιετικής Ένωσης και της Σουηδίας, που θέλησαν να πάρουν υπό την προστασία τους τα τέσσερα παιδιά της, που είχαν μεταφερθεί σε κατάσταση ασιτίας στο Νοσοκομείο Παίδων (βλέπε: «Κάτω από τη μπότα της δικτατορίας», «Κατοχή -Ανάφη», εκδ. Μέλισσα κλπ κλπ.). Μάλιστα, οι προσπάθειες, που έκανε το τότε γραφείο εσωτερικού του ΚΚΕ-η ηγεσία της ΕΔΑ, και κυρίως ο Μανώλης Γλέζος, να φυγαδεύσουν τα τέσσερα παιδιά στο εξωτερικό, απέτυχαν λόγω του ότι η τότε κυβέρνηση της ΕΡΕ αρνήθηκε, παρά τις πιέσεις του διεθνούς κινήματος, να εκδώσει διαβατήριο.

Κοντολογίς, η οικογένεια του νυν προέδρου του ΑΚΕΠ, Αντώνη Χάλαρη, ήταν μια από τις πολλές χιλιάδες οικογένειες λαϊκών αγωνιστών, που διέθεσαν τα πάντα, ακόμη και τη ζωή των παιδιών τους, στον αγώνα για ελευθερία, δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, κοινωνική απελευθέρωση.

Οι γονείς του νυν προέδρου του ΑΚΕΠ, Αντώνη Χάλαρη, παρέμειναν οπαδοί και ψηφοφόροι του ΚΚΕ, ακόμη κι όταν ο γιός τους ήταν επικεφαλής του ψηφοδελτίου του ΑΚΕΠ. Μάλιστα, ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ δημοσίευσε τη φωτογραφία του Πέτρου Χάλαρη μαζί με το Φαράκο, με ανάλογο σχόλιο όπου ο Πέτρος Χάλαρης εξέφραζε την υποστήριξή του στο ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ, την ημέρα των βουλευτικών εκλογών.

Ο Αντώνης Χάλαρης υπήρξε μέλος της νεολαίας Λαμπράκη κι έλαβε μέρος στο «κίνημα του 114» κλπ., μετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα, συνελήφθη και βασανίστηκε πολλές φορές για ν’ αποκαλύψει το κρησφύγετο του πατέρα του, που βρισκόταν στην παρανομία κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, μετείχε ενεργά στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και στρατολογήθηκε στις τάξεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ από τον πολιτικό του μέντορα Γιάννη Μανιτσάρα. Ο Γιάννης Μανιτσάρας, από τα αρχαιότερα στελέχη του ΚΚΕ, μέλος της οργάνωσης των καπνεργατών της Καβάλας μαζί με τον Άρη Βελουχιώτη και άλλους, διετέλεσε μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ και κορυφαίο στέλεχος του παράνομου μηχανισμού του επί σειρά ετών.

Ο Αντώνης Χάλαρης διαφώνησε με το 10ο συνέδριο του ΚΚΕ και την στάση της Σοβιετικής Ένωσης στα ζητήματα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και του παγκόσμιου κινήματος, συνυπέγραψε το κείμενο των 400 «Η πολιτική μας διαφωνία με το ΚΚΕ» που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΑΝΤΙ, και συνέβαλε αποφασιστικά στην ίδρυση του πολιτικού κόμματος ΑΚΕΠ, που πρόβαλε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, με τρόπο σαφή και καθαρό, το σύνθημα και την προτροπή του Καρλ Μαρξ: «Αντί του συντηρητικού συνθήματος: ένα δίκαιο μεροκάματο για μια δίκαιη εργάσιμη μέρα, θα πρέπει η εργατική τάξη να γράψει στη σημαία της το επαναστατικό σύνθημα: κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας».

1 σχόλιο:

ΑΚΕΠ είπε...

Αντώνης Χάλαρης - επανεκλογή

Συνήλθε, σήμερα 22 Δεκεμβρίου 2011 στην Αθήνα, σε πλατειά ολομέλεια η ΚΕ του ΑΚΕΠ.
Έγινε απολογισμός της πολιτικής δραστηριότητας του ΑΚΕΠ, για το χρονικό διάστημα που το ΑΚΕΠ είναι συνιστώσα του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Η εισήγηση του Γενικού Γραμματέα του ΑΚΕΠ, Μανώλη Γρηγοριάδη, έγινε ομόφωνα αποδεκτή.
Τέθηκαν οι πολιτικοί στόχοι της δράσης του ΑΚΕΠ για την περίοδο που διανύουμε, και συζητήθηκαν οι τρόποι για αποτελεσματικότερη συμμετοχή των δυνάμεων του ΑΚΕΠ στην πολιτική δραστηριότητα του Μετώπου Α-Α και στην υλοποίηση των αποφάσεων της 2ης Πανελλαδικής Συνάντησης του Μετώπου, 17-18 Δεκεμβρίου 2011.
Έγινε, επίσης, επανεκλογή του Αντώνη Χάλαρη στη θέση του Προέδρου. Το ΑΚΕΠ έχει συλλογική ηγεσία, και ο θεσμός του Προέδρου έχει συμβολικό και όχι ουσιαστικό πολιτικό χαρακτήρα.
Στις αμέσως επόμενες ημέρες, η ΚΕ του ΑΚΕΠ θα επιλέξει την Γραμματεία και τον Γενικό Γραμματέα του κόμματος.

ΑΚΕΠ - Γραφείο τύπου
Μίκα Στάθη
22/12/2011