Σελίδες

ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ

Γενικευμένη αυτοδιάθεση ονομάζεται το πολιτικό αίτημα να είναι ο κάθε κοινωνικός άνθρωπος ελευθερόφρων, αυτοπροαίρετος, αυτεπίτακτος και αυτεξούσιος, να απολαμβάνει χωρίς όρους και προϋποθέσεις τα πολιτικοθεσμικά και οικονομικοκοινωνικά μέσα που τον καθιστούν ικανό να μετέχει στον ιστορικά κατακτημένο βαθμό ελευθερίας και στην πολιτισμική ακεραιότητα της ιστορικής ολότητας.

Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

ΑΚΕΠ: ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΝΑ ΦΥΓΕΙ Η ΤΡΟΪΚΑ

Γράφουν: Α. Χάλαρης - Μ. Γρηγοριάδης - Μ. Παπαπέτρου

Α)
«Όσο η καταπιεζόμενη τάξη, δηλαδή στην περίπτωσή μας το προλεταριάτο, δεν είναι ακόμα ώριμο για την αυτοαπελευθέρωσή του, θα αναγνωρίζει στην πλειοψηφία του το κοινωνικό καθεστώς που υπάρχει σαν το μόνο δυνατό, και πολιτικά θα είναι ουρά της κεφαλαιοκρατικής τάξης, η άκρα αριστερά της πτέρυγα.» (Ένγκελς, ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ, ΔΙΑΛΕΧΤΑ ΕΡΓΑ τόμ. ΙΙ, σελ. 372)

Όπως είναι γνωστό, ο όρος «Αριστερά» προέκυψε στην γαλλική επανάσταση. Στη γαλλική εθνοσυνέλευση, στο αριστερό τμήμα της αίθουσας βρίσκονταν πάντα οι πιο ριζοσπάστες αντιπρόσωποι του λαού, και ονομάστηκαν γι’ αυτό το λόγο «αριστεροί» ή «Αριστερά». Έκτοτε επικράτησε ο όρος «Αριστερά» να εκφράζει και να εννοιολογεί το ριζοσπαστικότερο τμήμα του πολιτικού εποικοδομήματος.

Διαβάστε περισσότερα...

Ο όρος «Αριστερά» υποδηλώνει μια έννοια πολιτική που δεν είναι στατική, σε ακινησία, αλλά αντικατοπτρίζει την διαλεκτική κίνηση της καπιταλιστικής κοινωνικής πραγματικότητας, όπως αυτή ανακλάται και προσδιορίζει το ριζοσπαστικό τμήμα του πολιτικού εποικοδομήματος.

Η καπιταλιστική κοινωνική πραγματικότητα σαν άθροισμα και ενότητα των ταξικών αντιθέσεων εμφανίζεται καθαρά στον ανταγωνισμό, όχι μόνο των τάξεων αλλά και των ατόμων, εμφανίζεται στις μορφές κοινωνικής συνείδησης που αντιστοιχούν στους ανταγωνιστικούς υλικούς όρους ύπαρξης, όχι μόνο των τάξεων αλλά και των ατόμων, εμφανίζεται στο πολιτικό εποικοδόμημα της καπιταλιστικής κοινωνίας στο χώρο της δεξιάς, στο χώρο του κέντρου, στο χώρο της αριστεράς, σαν άθροισμα και ενότητα των ταξικών αντιθέσεων μέσα στο Κράτος.

Η ουσία της εξέλιξης και της ανάπτυξης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής δε μπορεί να είναι άλλη από τον «γενικό και απόλυτο νόμο της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης». Η ουσία αυτή είναι ο κοινός τόπος που ενυπάρχει στα πολλαπλά αντιφατικά φαινόμενα της καπιταλιστικής πραγματικότητας, που τα προσδιορίζει και τα συνέχει μέσα στην πολλαπλότητα και την αντιφατικότητά τους.

Έτσι, το πέρασμα από την συντεχνία στην μανιφακτούρα, από την ατομικο-επιχειρηματική εμπορευματική παραγωγή στην βιομηχανία, στο μονοπώλιο, στον κρατικό καπιταλισμό και στον ιμπεριαλισμό, δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά διαλεκτικές στιγμές ανάπτυξης της ουσίας του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Η διαλεκτική αναίρεση της ατομικής ιδιοκτησίας του απλού εμπορευματοπαραγωγού, που συντελέστηκε μέσα από την νομοτελειακή δράση του γενικού και απόλυτου νόμου της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης, και η κατά βάθος ανάπτυξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, κοινωνικοποίησαν την εργασία, χωρίς ωστόσο να αναιρέσουν και την ατομική ιδιοποίηση του οικονομικού αποτελέσματος της κοινωνικής παραγωγής. Δηλαδή, ενώ μέσα από τα αντικειμενικά προτσές συσσώρευσης και συγκεντροποίησης του κεφάλαιου διαμορφώθηκε αντικειμενικά η «πρώτη άρνηση» του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που δεν είναι άλλη από τις αντικειμενικές προϋποθέσεις για το πέρασμα στην αταξική κοινωνία, δεν έχουν διαμορφωθεί οι προϋποθέσεις «άρνησης της άρνησης», που δεν είναι άλλες από τις υποκειμενικές προϋποθέσεις, που βρίσκονται ακόμη -δυστυχώς- σε ανωριμότητα.

Η Αριστερά, σαν έννοια που προέκυψε στις ιστορικές συνθήκες των αστικών επαναστάσεων, είναι λάθος, ακόμη και σαν προϊόν αφαίρεσης, να προσδιορίζει στις σημερινές ιστορικές συνθήκες τον πολιτικό χώρο των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων. Οι επιθετικοί προσδιορισμοί «κομμουνιστική Αριστερά», «επαναστατική Αριστερά» κλπ. είναι επίσης ανεπαρκείς για να εκφράσουν σήμερα τις ιδέες της επανάστασης και της ανατροπής.

Σε προηγούμενες δεκαετίες, όταν τα αστικοδημοκρατικά προβλήματα ήταν στην ημερήσια διάταξη, οι προσδιορισμοί «κομμουνιστική Αριστερά», «επαναστατική Αριστερά» κλπ. χρησίμευαν κι εξυπηρετούσαν την διάκριση μεταξύ των προοδευτικών δυνάμεων του αστισμού (που βρίσκονταν σε αντίθεση με την συντηρητική αστική πολιτική έκφραση) και των πολιτικών δυνάμεων που στόχευαν, πέρα από τις μεταρρυθμίσεις και τους αστικούς εκσυγχρονισμούς, στην δημιουργία των όρων και των προϋποθέσεων της αταξικής κοινωνίας.

Δηλαδή, σε προηγούμενες δεκαετίες, οι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις συνεργούσαν -άλλοτε συνειδητά κι άλλοτε αυθόρμητα- στην διαμόρφωση της «πρώτης άρνησης» του καπιταλιστικού οικονομικοκοινωνικού συστήματος και προετοίμαζαν τις συνθήκες «άρνησης της άρνησής» του, και γι’ αυτό οι έννοιες «κομμουνιστική Αριστερά», «επαναστατική Αριστερά» κλπ. ανακλούσαν και διερμήνευαν τις τότε ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες.

Σήμερα, που η «πρώτη άρνηση» του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής είναι πραγματικότητα, οι έννοιες «κομμουνιστική Αριστερά», «επαναστατική Αριστερά» κλπ. εκφράζουν την «πρώτη άρνηση» του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής κι όχι την «άρνηση της άρνησής» του, εκφράζουν δηλαδή πολιτικά την αναγκαιότητα της αναίρεσης της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και τον κρατισμό, και δεν εκφράζουν την αναίρεση της ατομικής ιδιοποίησης του οικονομικού αποτελέσματος της κοινωνικοποιημένης εργασίας, δεν εκφράζουν το επαναστατικό αίτημα της κατάργησης του συστήματος της μισθωτής εργασίας, της κατάργησης του εμπορεύματος εργατική δύναμη.

Σήμερα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων (ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτές, και δεν εννοούμε βέβαια μόνο το ΑΚΕΠ), η ονομαζόμενη «κομμουνιστική, επαναστατική κλπ. Αριστερά» περισσότερο βλάπτει -έστω και αθέλητα- παρά ωφελεί, αφού δημιουργεί σύγχυση στην εργατική τάξη για τους σκοπούς και τους στόχους της επανάστασης. (βλέπε ΑΚΕΠ: Κρατισμός, ο κύριος εχθρός της επανάστασης, βλέπε ΑΚΕΠ: Η πρόταση του ΚΚΕ, όρος της κρίσης του αντικαπιταλιστικού κινήματος, βλέπε ΑΚΕΠ: Επαναστατικό κόμμα τώρα –θεωρίες για την κρίση)

Σήμερα, οι μισθοσυντήρητοι και τα λαϊκά στρώματα έρχονται αντιμέτωποι με την ωμή πραγματικότητα του ταξικού καπιταλιστικού κοινωνικού συστήματος, καθώς και με τα συμφέροντα που προσωποποιούνται στο Κράτος, στα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα και τους ιδεολογικούς-πολιτικούς απολογητές της άρχουσας τάξης, απροετοίμαστοι πολιτικά και χωρίς τα αναγκαία οργανωτικά μέσα που απαιτούν οι περιστάσεις.

Στον πόλο των δυνάμεων της εργασίας και του πολιτισμού, όπου η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα είναι το ουσιαστικότερο και πολυπληθέστερο τμήμα του, η προσδιοριστικότητα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής δεν εμφανίζεται μόνο από τις γενικές και ειδικές συμπεριφορές του πληθυσμού, ούτε μόνο από την πλειοψηφική ένταξή του στα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα, αλλά εμφανίζεται -πρωτίστως και κυρίως- στα πολιτικά προγράμματα της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και στις πολιτικές επιλογές του ριζοσπαστικού αντικαπιταλιστικού πολιτικού χώρου.

Στην ποικιλότροπη ανωριμότητα του υποκειμενικού παράγοντα και στη θεσμική ηγεμονία της οικονομικής ολιγαρχίας και του χρηματιστικού κεφάλαιου στον Αστικό Συνασπισμό Εξουσίας, εντοπίζονται η διανυσματική ισορροπία και η πολιτική διάρθρωση των αντιθέσεων των πόλων της αδιαχώριστης διαλεκτικής ενότητας κι αντίθεσης της εργατικής τάξης προς την αστική τάξη.

Σήμερα, με τη βίαιη παρέμβαση του εποικοδομήματος στην καπιταλιστική παραγωγική δομή της ελληνικής κοινωνίας, που ευνοεί απροκάλυπτα το υπερσυσσωρευμένο ελληνικό κεφάλαιο και την χρηματιστική ολιγαρχία, διαταράσσεται βίαια ο νόμος της αξίας, που ρυθμίζει νομοτελειακά τους συντελεστές της καπιταλιστικής παραγωγής, διανομής και ανταλλαγής, και οξύνονται οι αντιθέσεις μεταξύ των τμημάτων του Αστικού Συνασπισμού Εξουσίας.

Σήμερα, οι μισθοί συμπιέζονται κάτω από τα αξιακά δεδομένα της φυσικής τιμής αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης. Αξίες, από τα εισοδήματα και τις περιουσίες των μεσαίων στρωμάτων του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, που υπερβαίνουν κατά πολύ τα 800 χιλιάδες άτομα, αποσπώνται μηχανικά με τα μέτρα ΠΑΣΟΚ-ΔΝΤ-ΕΕ. Έτσι, δυσχεραίνεται η αναπαραγωγή των όρων παραγωγής και δημιουργούνται, από τη δράση του νόμου της αξίας, οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για αυθόρμητες εξεγέρσεις και αυθόρμητα κινήματα, που θα υπερβαίνουν τα σημερινά συνδικαλιστικά σχήματα και τις σημερινές πολιτικές οριοθετήσεις.

Β) Κατά την αντίληψή μας, εκείνο που ορίζει το ριζοσπαστικό πολιτικό χώρο είναι η ιδέα της επανάστασης, είναι η αντίληψη για την αναγκαιότητα της ανατροπής των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, είναι η αντίληψη της ρήξης με τις αξίες, τις ιδέες και τα ιδανικά του αστισμού.

Κατά την αντίληψή μας, οι αντιθέσεις και η πολυδιάσπαση του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου είναι η εκδήλωση των ταξικών κατηγορημάτων των σχέσεων παραγωγής στις πολιτικές ιδιαιτερότητες των τμημάτων και των συντρόφων του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου.

Έτσι, αντί να ηγεμονεύει η προσδιοριστικότητα της άρνησης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που ορίζει τον ριζοσπαστικό χώρο, ηγεμονεύει η κατάφαση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής κι ο ανταγωνισμός, που αντιστοιχεί στους συντεχνιακούς ανταγωνισμούς των διαστρωματώσεων των κατηγοριών των μισθοσυντήρητων και των συμμάχων τους.

Έτσι, η καταγραφή των εμπειριών των τμημάτων και των συντρόφων του ριζοσπαστικού χώρου, η πολλαπλότητα της πραγματικότητας, αποκόπτεται από την ιστορική κίνηση και την οργανική σχέση της με την προσδιοριστικότητα της άρνησης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής στις νέες συνθήκες.

Έτσι, χωρίς την κυριαρχική ηγεμονική ενότητα πάνω στον συνεκτικό ορισμό του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου, που υπερβαίνει τις διαφορετικές προσεγγίσεις των συντρόφων του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου, που τις περιλαμβάνει και τις αντιμετωπίζει σαν ολότητα, οι προσπάθειες, οι διαδικασίες και οι πρωτοβουλίες για την ανασύνταξη του επαναστατικού κινήματος, θ’ αποτυγχάνουν και θ’ απογοητεύουν.

Η σχετική αυτονομία και οι νομοτέλειες της κίνησης των ιδεών στο εποικοδόμημα, αναφέρονται στις μορφές κοινωνικής συνείδησης που αντιστοιχούν στην υλική δομή.

Οι συγκρούσεις, οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις της υλικής δομής, επειδή προέρχονται από την αν-αντιστοιχία των παραγωγικών δυνάμεων προς τις σχέσεις παραγωγής κι εκδηλώνονται με την δυσλειτουργία του γενικού και απόλυτου νόμου της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης, εμφανίζονται στο εποικοδόμημα ως μορφές κοινωνικής συνείδησης. Εκεί, στο εποικοδόμημα δηλαδή, στις μορφές κοινωνικής συνείδησης και στις ιδέες, εμφανίζεται και γίνεται αντιληπτή η φυσικο-ιστορική σύγκρουση. Εκεί οι ιδέες, στην σχετική τους αυτονομία από την βάση, διεξάγουν και ολοκληρώνουν την σύγκρουση αυτή, ανατρέποντας το τεράστιο εποικοδόμημα και κοντολογίς τις ιδεολογικές μορφές που αντιστοιχούν στην βάση.

Όταν λοιπόν, εκείνο που ανακλάται στην συνείδηση είναι οι δυσλειτουργίες και οι αντιφάσεις των σχέσεων παραγωγής μόνον σαν αν-αντιστοιχία που τείνει να αντιστοιχηθεί, διαμορφώνονται μορφές κοινωνικής συνείδησης αστικο-δημοκρατικού και ρεφορμιστικού χαρακτήρα, αφού δεν είναι η συνείδηση που διαμορφώνει το κοινωνικό Είναι, αλλά το κοινωνικό Είναι που διαμορφώνει την συνείδηση.

Όταν οι επαναστατικές ιδέες, που αυτονομημένες από την βάση μορφοποιούν στο εποικοδόμημα την φυσικο-ιστορική σύγκρουση, δεν ηγεμονεύουν τον τρόπο σκέψης και τον τρόπο δράσης, εμφανίζονται αντιλήψεις που περιορίζουν την κριτική και τις αδυναμίες στο επίπεδο των "προσώπων". Έτσι, αποδίδεται στα "πρόσωπα" μια μεταφυσική νατουραλιστική ιδιότητα, και δεν αντιμετωπίζονται οι προσωπικότητες και οι ηγεσίες σαν σύνολο ιδεολογικών και κοινωνικών σχέσεων.

Σήμερα, οι μισθοσυντήρητοι και οι λαοί έχουν ταυτίσει τις ιδέες της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας για τις σοσιαλιστικές κοινωνίες με τις ιδέες και τα καθεστώτα του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Πιστεύουμε πως πρέπει ν’ αποσαφηνιστεί σε πλάτος και να διευκρινιστεί σε βάθος, με τρόπο σαφή, επιστημονικό και διαλεκτικό και να προπαγανδιστεί πλατιά, πώς οι ιδέες της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας δεν έχουν τίποτα κοινό με τα καθεστώτα και τις ιδέες του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» που κατέρρευσαν και απομυθοποιήθηκαν.

Κατά την αντίληψή μας, εδώ και πολλές δεκαετίες, το βασικό κατηγόρημα, δηλαδή η βασική ιδιότητα, της κρίσης του πολιτικού κινήματος των μισθοσυντήρητων και των συμμάχων τους είναι η αντίφαση της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας, του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού, με τα πολιτικά και ιστορικά γεγονότα που λέγεται και υποστηρίζεται ότι την εκφράζουν.

Για ν’ αναπτυχθεί το πολιτικό επαναστατικό κίνημα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της πρέπει να αρθούν οι πολιτικοί και ιδεολογικοί όροι της κρίσης του, και να υποστασιοποιηθεί στο πολιτικό εποικοδόμημα, με όρους πολιτικο-ιδεολογικούς, η αντίθεση-αντίφαση του δϊιστορικού νόμου της αναγκαίας αντιστοιχίας των παραγωγικών δυνάμεων προς τις σχέσεις παραγωγής.

Η υποστασιοποίηση αυτή οφείλει να συμπεριλάβει και να ενοποιήσει την ιστορική εμπειρία στις σύγχρονες μορφές του αιτήματος για την κατάργηση του καπιταλιστικού οικονομικο-κοινωνικού συστήματος, δηλαδή για την κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας, κι οπωσδήποτε η πολιτική του θέση για την σοσιαλιστική κοινωνία, δηλαδή η άρνηση της άρνησης και η νέα κατάφαση, πρέπει να είναι ξεκάθαρη, συγκεκριμένη, ρεαλιστική, επιστημονικά τεκμηριωμένη, και όχι μόνο. Γιατί όσο οι στόχοι και οι σκοποί για την σοσιαλιστική κοινωνία, οι ιδέες της επανάστασης, δεν θα αποσαφηνίζουν σε πλάτος και δεν θα διευκρινίζουν σε βάθος την ανειρήνευτη αντίθεσή τους με τις ιδέες και τα καθεστώτα των χωρών του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού, τόσο η άρση της κρίσης του πολιτικού κινήματος των μισθοσυντήρητων και η σύσταση του επαναστατικού κόμματος θα καθυστερεί και θα χρονίζει, και τόσο η πολυδιάσπαση και οι διαφορετικές προσεγγίσεις των διαφόρων τμημάτων και των συντρόφων του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου θα εκδηλώνονται σαν αντίφαση κι όχι σαν σύνθεση και κριτική ενσωμάτωση του ειδικού και του μερικού στο γενικό και στο όλον.

Γ) Στη σημερινή πολιτική συγκυρία, οι διαφορετικές προσεγγίσεις του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου στα ζητούμενα και στα «δια ταύτα» του κινήματος, στα ζητούμενα και στα «δια ταύτα» της αντιμετώπισης της καταστροφής που απειλεί τους μισθοσυντήρητους και τα λαϊκά στρώματα, το σύνθημα ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ, ο αγώνας για την ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ο αγώνας για την ανατροπή του μνημονίου της τρόικας κλπ., υπερβαίνει τις διαφορετικές προσεγγίσεις πάνω στα προβλήματα της συγκυρίας και λειτουργεί ενοποιητικά, επειδή εμπεριέχει την κύρια πλευρά της κύριας αντίθεσης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής με τις κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις, επειδή δίνει κατεύθυνση στην αυθόρμητη αρνητικότητα του λαού ως προς τις συνθήκες ύπαρξής του, επειδή υπονοεί μορφικά το περιεχόμενο της ταξικής συνείδησης που ετοιμάζεται να αναφανεί. Σήμερα, στις συνθήκες ανωριμότητας του υποκειμενικού παράγοντα, στις συνθήκες πολυδιάσπασης του αντικαπιταλιστικού ριζοσπαστικού χώρου, το σύνθημα ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ οφείλει να γίνει ιαχή ταξικού πολέμου, κάλεσμα αγωνιστικής ενότητας των δυνάμεων της εργασίας και του πολιτισμού. Σύνθημα μάχης.

Το σύνθημα, λοιπόν, ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ αποτελεί τακτική πολιτική πρόταση, που εστιάζει στην κυρίαρχη αντίθεση της σημερινής πολιτικο-οικονομικής συγκυρίας. Στον ένα πόλο της αντίθεσης, βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ, οι συμμαχίες του και τα ταξικά πολιτικο-οικονομικά συμφέροντα που υπηρετεί η σημερινή πολιτική πρακτική του. Στον άλλο πόλο της αντίθεσης, βρίσκονται η εργατική τάξη, οι μισθοσυντήρητοι και τα λαϊκά στρώματα, καθώς και τμήματα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, που δεν ανήκουν στην εργατική τάξη αλλά πλήττονται καθοριστικά από τα μέτρα ΠΑΣΟΚ-τρόικας. Αντιθέσεις μεταξύ «μέτρων ΠΑΣΟΚ-τρόικας» με «αυτοκινητιστές, βενζινοπώλες, μικροϊδιοκτήτες κλπ κλπ.» αποτελούν μόνο την κορφή του παγόβουνου των ποικιλόμορφων αντιθέσεων των τμημάτων του πληθυσμού που δεν ανήκουν στην εργατική τάξη αλλά πλήττονται από τα μέτρα ΠΑΣΟΚ-τρόικας. Η αντίθεση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με την εργατική τάξη και το λαό διαρκώς θα οξύνεται. Η αντίθεση αυτή, είναι η κυρίαρχη αντίθεση της σημερινής συγκυρίας, που ενοποιεί κι εκδηλώνει όλες τις άλλες αντιθέσεις καθώς και την θεμελιώδη αντίθεση «κοινωνικοποίηση της παραγωγής-ατομική ιδιοποίηση» κλπ κλπ. Εδώ, οφείλουμε να τονίσουμε ότι οι αντιθέσεις μεταξύ των διαφόρων τμημάτων της αστικής τάξης, μεταξύ τμημάτων του ευρωπαϊκού κεφάλαιου και του ελληνικού κεφάλαιου κλπ., καθώς και οι αντιθέσεις που αναφύονται στα μεσαία και μικροαστικά στρώματα του πληθυσμού ενάντια στην κυρίαρχη σημερινή κυβερνητική πολιτική, πρέπει στα πλαίσια μιας επαναστατικής στρατηγικής ν’ αξιοποιηθούν ως έμμεσες και άμεσες εφεδρείες για την εκδήλωση της βασικής αντίθεσης «κεφάλαιο-εργασία» στο πολιτικό εποικοδόμημα της ελληνικής κοινωνίας.

Έτσι, το σύνθημα ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ, αν προβληθεί και προπαγανδιστεί κεντρικά από τις δυνάμεις του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου, θα διαμορφώσει τακτικά τη στρατηγική διάταξη των κοινωνικών συμμαχιών της εργατικής τάξης, που σήμερα είναι εγκλωβισμένη στα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα ή απέχει από την πολιτική, με τα στρώματα και τις κατηγορίες του πληθυσμού που πλήττονται από τα μέτρα του ΠΑΣΟΚ και τη σημερινή πολιτικο-οικονομική συγκυρία. Έτσι, θα δημιουργηθούν οι υποκειμενικές συνθήκες ενός ρωμαλέου αντικαπιταλιστικού κοινωνικού κινήματος, που θα επιβάλει και θα καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας και του πολιτισμού. Έτσι, θα συγκροτηθεί η ηγεμονική δύναμη, δηλαδή η ταξική πολιτική συνείδηση, με όρους πρακτικά συνεκτικούς στο εποικοδόμημα, και θα καλυφθεί, με όρους μαζικού κινήματος, το πολιτικό κενό εκπροσώπησης των δυνάμεων της εργασίας και του πολιτισμού στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό.

Δ) Το σύνδρομο του απολίτικου ωχαδερφισμού, που εξέθρεψε η μικροαστική ιδεολογία για ατομική συμμετοχή στην καπιταλιστική ευμάρεια, άρχισε να ξεφτίζει μπροστά στην ωμή πραγματικότητα της καπιταλιστικής κοινωνίας που, στη σημερινή συγκυρία, εκδηλώνεται απροκάλυπτα.

Αν, λοιπόν, τα μεσαία στρώματα και οι μικροαστοί αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι τα πολιτικά κόμματα, που μέχρι σήμερα ακολουθούν, δεν στηρίζουν πολιτικά τα μικροαστικά τους συμφέροντα αλλά τα συμφέροντα του μεγάλου κεφάλαιου, αν αρχίζουν τα μεσαία στρώματα και οι μικροαστοί να κατανοούν ότι η καπιταλιστική πραγματικότητα τους αφανίζει και το όνειρό τους για ατομική συμμετοχή στην καπιταλιστική ευμάρεια αποδεικνύεται ανέφικτο, τότε και το μικροαστικό όνειρο του κάθε μισθοσυντήρητου, να δανειστεί για ν’ αποκτήσει μια άδεια φορτηγού, ν’ ανοίξει μια μικροεπιχείρηση για να ξεφύγει από τη μοίρα του κλπ., θ’ αρχίσει να κλονίζεται.

Κατά τη γνώμη μας, το λέμε για πολλοστή φορά, το μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας βρίσκεται στο γεγονός του ότι οι μισθωτοί εργάτες, οι μισθοσυντήρητοι, η πλειοψηφία δηλαδή του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, είναι οπαδοί και ψηφοφόροι των καθεστωτικών πολιτικών κομμάτων ή απέχουν από την πολιτική.

Οι νόμοι κίνησης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, η συσσώρευση-συγκέντρωση-συγκεντροποίηση του κεφάλαιου κλπ., επιφυλάσσουν για ολόκληρη την κοινωνία, και ιδίως για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, όχι μόνο ένα ανυπόφορο παρόν αλλά κι ένα εφιαλτικό μέλλον.

Όσο, λοιπόν, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα θ’ αντιλαμβάνονται τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και θα έρχονται σε αντίθεση, άμεση και απροκάλυπτη, με την πολιτική πρακτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, το μνημόνιο και την τρόικα, όσο θ’ αντιλαμβάνονται ότι τα πολιτικά κόμματα που ακολουθούν δεν υπηρετούν τα συμφέροντά τους, τόσο περισσότερο θα ωριμάζουν οι υποκειμενικές προϋποθέσεις για να συνειδητοποιηθούν, για να οργανωθούν και ν’ αγωνιστούν, όχι απλά και μόνο για τα ατομικά τους συμφέροντα, όχι απλά και μόνο για τα συντεχνιακά τους συμφέροντα, αλλά για τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου. Θ’ αρχίσουν να τ’ αντιλαμβάνονται -αυτά τα συλλογικά συμφέροντα- σαν προϋπόθεση της δικής τους ευημερίας, της ευημερίας της οικογένειάς τους, το παρόν και το μέλλον των παιδιών τους.

Στη σημερινή συγκυρία, ο αγώνας ενάντια στα μέτρα κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-τρόικας, δεν είναι απλά μια αντικυβερνητική πολιτική που προετοιμάζει μια τυπική κομματική αλλαγή της κυβερνητικής εξουσίας, αλλά είναι μια βαθύτατα ταξική αντικαπιταλιστική πολιτική, που υπερβαίνει τις σημερινές συντεχνιακές και κομματικές περιχαρακώσεις, είναι ένας αγώνας που ενεργοποιεί, συνειδητοποιεί και ενοποιεί τον ταξικά διαρθρωμένο ελληνικό πληθυσμό, είναι μια πολιτική που συμβάλλει στην ανασύσταση του οράματος για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, που συμβάλλει στην ανασύσταση ενός μαζικού αντικαπιταλιστικού κινήματος εξουσίας.

Ε) Αυτό που χρειάζεται άμεσα, είναι να συσταθεί πρωτοβουλιακά ένα συντονιστικό όργανο από αξιόπιστες προσωπικότητες του κινήματος, που να καλεί τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα το λαό σε συλλαλητήρια ενάντια στα μέτρα ΠΑΣΟΚ-ΤΡΟΙΚΑΣ. Αν υπάρξει αυτή η πρωτοβουλία, η συμμετοχή του λαού στα συλλαλητήρια θα είναι κάθε φορά μεγαλύτερη, μέχρι η συμμετοχή αυτή να γίνει ένας ακατανίκητος μαζικός χείμαρρος, που θα ανατρέψει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το μνημόνιο και τα απάνθρωπα μέτρα. Οτιδήποτε άλλο στη σημερινή συγκυρία είναι προφάσεις... Είναι φόβος μπροστά στην οργή του λαού, που καθημερινά διογκώνεται... Είναι έμμεση στήριξη στο καθεστώς...

Κατά τη γνώμη μας, οι αντικειμενικές και οι υποκειμενικές αιτίες, που θα οδηγήσουν στην ανασύσταση του πολιτικού κινήματος της εργατικής τάξης και του λαού, έχουν υποστασιοποιηθεί και είναι σήμερα «δυνάμει» υλικά παρούσες. Οι αξιόπιστες προσωπικότητες που απαιτούν οι καιροί, που απαιτούν οι σημερινές κοινωνικές συνθήκες, ακόμη κι αν δεν υπάρχουν, σύντομα θα δημιουργηθούν. Οι ιστορικές και οι κοινωνικές συνθήκες θα φροντίσουν γι’ αυτό. Οι οργανικοί διανοούμενοι της εργατικής τάξης και του λαού και η αντίστοιχη φυσική ηγεσία του κινήματος δε θα αργήσουν πρακτικά ν’ αναφανούν στο εποικοδόμημα. Η οργή και η αγανάκτηση του λαού στα μέτρα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ σύντομα θα ξεσπάσει πρακτικά. Μακάρι ο ξεσηκωμός αυτός να πάρει τη σωστή κατεύθυνση. Μακάρι η πολιτική και η φυσική ηγεσία του κινήματος να προκύψει σύντομα, να δώσει προοπτική και ν’ αναβαθμίσει ποιοτικά το κίνημα. Αν όχι… οι κοινωνικές συνθήκες πάνε απ’ το κακό στο χειρότερο, κι ο θεός ας βάλει το χέρι του. Βέβαια, συν Αθηνά και χείρα κίνει. Ο καθένας από εμάς ας μην περιμένει τη θεόπνευστη ιστορική ηγεσία κι ας πράξει το καθήκον του, αυτό που τον προτρέπει η συνείδησή του, γιατί μόνον έτσι οι δύο-τρείς γίνονται χίλιοι δεκατρείς και δημιουργείται κίνημα.

Ουσιαστικά, όταν εμείς το ΑΚΕΠ λέμε και προτείνουμε, «αυτό που χρειάζεται άμεσα, είναι να συσταθεί πρωτοβουλιακά ένα συντονιστικό όργανο από αξιόπιστες προσωπικότητες του κινήματος, που να καλεί τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα το λαό σε συλλαλητήρια ενάντια στα μέτρα ΠΑΣΟΚ-ΤΡΟΙΚΑΣ», κι όταν υποστηρίζουμε πως, «αν υπάρξουν αυτές οι πρωτοβουλίες, η συμμετοχή του λαού στα συλλαλητήρια θα είναι κάθε φορά μεγαλύτερη, μέχρι η συμμετοχή αυτή να γίνει ένας ακατανίκητος μαζικός χείμαρρος, που θα ανατρέψει την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το μνημόνιο και τα απάνθρωπα μέτρα», εκφράζουμε την άποψή μας γι’ αυτό που πρέπει να υπάρξει, αυτό που πρέπει να γίνει άμεσα, κι ασκούμε εμμέσως κριτική γι’ αυτό το οποίο δεν γίνεται από τις υπάρχουσες «επαρκείς, αξιόπιστες και ικανές» προσωπικότητες του κινήματος και τις πρωτοβουλίες τους. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.


ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

Α. Χάλαρης - Μ. Γρηγοριάδης - Μ. Παπαπέτρου

Δεν υπάρχουν σχόλια: