Σελίδες

ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ

Γενικευμένη αυτοδιάθεση ονομάζεται το πολιτικό αίτημα να είναι ο κάθε κοινωνικός άνθρωπος ελευθερόφρων, αυτοπροαίρετος, αυτεπίτακτος και αυτεξούσιος, να απολαμβάνει χωρίς όρους και προϋποθέσεις τα πολιτικοθεσμικά και οικονομικοκοινωνικά μέσα που τον καθιστούν ικανό να μετέχει στον ιστορικά κατακτημένο βαθμό ελευθερίας και στην πολιτισμική ακεραιότητα της ιστορικής ολότητας.

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

ΑΚΕΠ: Το νόημα του Δεκέμβρη

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

Η αυθόρμητη εξέγερση της νεολαίας και του λαού τον περασμένο Δεκέμβρη έδειξε πως, οι αντικειμενικές και οι υποκειμενικές αιτίες, που θα οδηγήσουν στην αφύπνιση του λαού και στην ανασυγκρότηση του αντικαπιταλιστικού ριζοσπαστικού πολιτικού κινήματος, έχουν υποστασιοποιηθεί και είναι (δυνάμει) κοινωνικά παρούσες.

Αν και, μετά τον περασμένο Δεκέμβρη, συνέβη στην Ελλάδα σε μικρογραφία αυτό που είχε συμβεί στη Γαλλία μετά τον Μάη του ’68 -όταν οι Γάλλοι ψηφοφόροι, μετά την καταστολή των κινητοποιήσεων του Μάη, στήριξαν και ψήφισαν τα καθεστωτικά γαλλικά πολιτικά κόμματα που συνέπραξαν στην καταστολή της εξέγερσης- η ελληνική ιθύνουσα τάξη και οι ιδεολόγοι του κοινωνικού συστήματος, με την ωριμότητα και την πείρα της εξουσίας, αντιλαμβάνονται έντρομοι τους κινδύνους που προκύπτουν από τις διαφοροποιήσεις, τις μετατοπίσεις και τις μεταλλάξεις που συντελούνται νομοτελειακά στην υλική δομή της ελληνικής κοινωνίας και δεν εφησυχάζουν, αλλά επιχειρούν να συκοφαντήσουν και ν’ αλλοιώσουν το νόημα και τις παρακαταθήκες της εξέγερσης.

Το ουσιώδες χαρακτηριστικό της εξέγερσης του περασμένου Δεκέμβρη βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν δημιουργήθηκε και δεν καθοδηγήθηκε από καμία πολιτική εκδοχή του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου, ούτε βεβαίως αξιοποιήθηκε ή ποδηγετήθηκε από τα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα.

Τον περασμένο Δεκέμβρη, τα τμήματα του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου έδρασαν αυθόρμητα και ενιαία, υποκινούμενα από τις ίδιες αιτίες και τις ίδιες αφορμές που δημιούργησαν την εξέγερση, παραμέρισαν αυθόρμητα τις συμβατικά ανυπέρβλητες μεταξύ τους διαφωνίες και ενώθηκαν με την αυθόρμητα εξεγερμένη νεολαία και το λαό.

Δυστυχώς, ο ριζοσπαστικός πολιτικός χώρος, μέσα στην ανομοιογένεια και τις αντιφάσεις του, δεν κατάφερε να συμβάλει έτσι ώστε να μετατραπεί η αυθόρμητη εξέγερση σε συνειδητή στάση, σε οργάνωση, σε συνέχεια, δεν κατόρθωσε να στοχοθετήσει τον αυθόρμητο αγώνα και να του προσδώσει μόνιμα χαρακτηριστικά και κοινωνική προοπτική.

Αυτό σημαίνει πως, ο ριζοσπαστικός πολιτικός χώρος και τα τμήματά του, σαν θεματοφύλακας των επαναστατικών παραδόσεων του κινήματος, δεν συνδέεται οργανικά με τις νέες κοινωνικές ταξικές ομάδες που αντιπροσωπεύουν την νέα ιστορική κατάσταση.
Αυτό σημαίνει πως, η νέα ιστορική κατάσταση δεν έφθασε ακόμη στον βαθμό της αναγκαίας ανάπτυξής της για να έχει την ικανότητα να δημιουργεί νέες δομές στο εποικοδόμημα.
Αυτό σημαίνει την ρήξη του δεσμού μαρξιστικής κοσμοθεωρίας και πολιτικής πράξης που, κατά την αντίληψή μας, αποτελεί στον καιρό μας το βασικό κατηγόρημα, την βασική ιδιότητα, του αντικαπιταλιστικού ριζοσπαστικού χώρου.

Στην εξέγερση του περασμένου Δεκέμβρη, η έλλειψη ενιαίου επαναστατικού κέντρου -του «συλλογικού διανοούμενου»- ήταν καθοριστική, πράγμα που ανέδειξε την ανάγκη και το καθήκον να επιταθούν οι προσπάθειες για τη συγκρότησή του. Ο Γκράμσι λέει:
«Ο συλλογικός διανοούμενος δεν μπορεί να υπάρξει και να αναπτυχθεί χωρίς να επαληθεύεται στο εσωτερικό του μια ιεράρχηση κύρους και διανοητικής ικανότητας, που μπορεί να αποκορυφωθεί μόνον εάν είναι ικανός να αναβιώσει συγκεκριμένα τις απαιτήσεις της συμπαγούς ιδεολογικής κοινότητας, να κατανοήσει ότι αυτή δεν μπορεί να έχει την ευστροφία ενός ατομικού μυαλού, και συνεπώς να πετύχει να επεξεργαστεί μορφικά το συλλογικό πιστεύω κατά τον πιο συναφή τρόπο και κατάλληλο για τους τρόπους σκέψης των κοινωνικών ομάδων και των κατηγοριών του πληθυσμού που εκπροσωπεί».

Σήμερα, ένα χρόνο μετά την εξέγερση, δυστυχώς, διαμορφώνονται αντιλήψεις και προπαγανδίζονται ιδεολογίες ενός απενσαρκωμένου και αυτιστικού ιδεαλισμού, που αντιστρατεύονται την προοπτική της σύστασης του συλλογικού επαναστατικού υποκείμενου.

Λέει ο Στίρνερ: «Η επανάσταση κι η εξέγερση δε θα ‘πρεπε να εκλαμβάνονται ως συνώνυμα. Η πρώτη έγκειται σε μια ανατροπή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, της δομής του κράτους ή της κοινωνίας. Κατά συνέπεια είναι μια πράξη πολιτική ή κοινωνική. Η δεύτερη, αν και αναπόφευκτα συνεπάγεται μια ανατροπή της κατεστημένης τάξης, δεν ξεκινά απ’ αυτήν. Είναι γέννημα της δυσαρέσκειας των ανθρώπων για τον εαυτό τους και για ότι τους περιβάλλει. Δεν πρόκειται για μια έγερση αιτημάτων, αλλά για μια εξέγερση ατόμων, μια ανταρσία που αμελεί πλήρως τους θεσμούς που ίσως να γεννήσει. Η επανάσταση αποσκοπεί σε νέους κανόνες. Εξέγερση σημαίνει να μην αφήνουμε κανέναν να μας διοικεί αλλά να διοικούμαστε μόνοι μας. Η εξέγερση δεν οραματίζεται τους μελλοντικούς «θεσμούς». Είναι μια μάχη ενάντια στο υπάρχον. Εάν υπερνικήσει, η υπάρχουσα τάξη καταρρέει. Δεν είναι άλλο από την απελευθέρωση του δικού μου «Εγώ» από την κατεστημένη τάξη, η οποία, μόλις την ξεπεράσω βυθίζεται στον θάνατο και την αποσύνθεσή της. Κι εφόσον δεν αποσκοπώ στην αντικατάσταση των θεσμών της κατεστημένης τάξης αλλά στην απελευθέρωση μου απ’ αυτήν, τα κίνητρα και οι πράξεις μου δεν είναι πολιτικά ή κοινωνικά αλλά «εγωιστικά» (Ο μοναδικός και η ιδιοκτησία του)

Λέει ο Καμύ: «Θέλω, σημαίνει προκαλώ το παράδοξο» (Ο Μύθος του Σίσυφου)

Λέει η διαλεκτική: «Θέλω» που δεν ανακλά τις κοινωνικές σχέσεις, τους αντικειμενικούς και υποκειμενικούς όρους ύπαρξης της κοινωνίας, οδηγεί σε υποκειμενισμό και τυχοδιωκτισμό. Το «παράδοξο» του Καμύ να θέλει η εξέγερση να είναι διαρκής, για να «βεβαιώνει» την ύπαρξη των εξεγερμένων ατόμων, χωρίς να δίνει νόημα, στόχους και προοπτική σε αυτήν την «βεβαιότητα» και σε αυτήν την «ύπαρξη», εκδηλώνεται στο σύνθημα «εξεγείρομαι, άρα υπάρχω», και είναι η πλέον αντιδιαλεκτική θεωρητική προσέγγιση στα γεγονότα της ελπιδοφόρας εξέγερσης του περασμένου Δεκέμβρη.

Σήμερα, ένα χρόνο μετά την εξέγερση, δυστυχώς, η μόνη αξιόπιστη προσπάθεια, να εμφανιστεί στο εποικοδόμημα η πρακτική προϋπόθεση συγκρότησης του επαναστατικού υποκείμενου, είναι η ιστορική πρωτοβουλία του ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ, που θέλει, με δημοκρατισμό και ιδεολογική αντιπαράθεση, να υπερβεί την περιχαρακωμένη επαναστατικότητα, για να καταστήσει την διάχυτη και διαλελυμένη επαναστατικότητα, συνεκτική και ευθυκρισιακή.

Ας τρέμουν οι αστοί την ανασύσταση του ριζοσπαστικού επαναστατικού αντικαπιταλιστικού κινήματος.

Η Παρισινή κομμούνα, η Οκτωβριανή επανάσταση, o Μάης του ’68 κι ο Δεκέμβρης του 2008 είναι οι ιστορικοί φάροι που, μέσα από το ανθισμένο μονοπάτι των εμπειριών και των ιδεών τους, θα οδηγήσουν τους μισθοσυντήρητους και τον λαό στον δρόμο της επανάστασης.

Μάκης Παπαπέτρου, Ε.Γ. της Κ.Ε. του ΑΚΕΠ

2 σχόλια:

ΑΚΕΠ είπε...

Το ΑΚΕΠ διαμαρτύρεται έντονα για τις συλλήψεις των συντρόφων του ΕΕΚ, αλλά και των υπόλοιπων συλληφθέντων συντρόφων-αγωνιστών του ριζοσπαστικού χώρου, κι εύχεται ταχεία ανάρρωση στη σ. Αγγελική Κουτσουμπού.

Υ.Γ.: Όλοι γνωρίζουν τη διαφορά που υπάρχει μεταξύ του «θέλω» και του «μπορώ», τη διαφορά ενός στόχου που τίθεται για υλοποίηση και της πραγμάτωσής του.
Το να προβάλεις, λοιπόν, ένα στόχο που θέλεις να υλοποιηθεί, δεν είναι υπερβολή, αλλά συμβολή στις διαδικασίες πραγμάτωσής του.
Οι πρωτοβουλίες που ανέλαβε το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ για την ενότητα του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου είναι, κατά την αντίληψή μας, πολύ σημαντικές. Η αναφορά μας, λοιπόν, στις πρωτοβουλίες του ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ, με αφορμή τους προβληματισμούς για τα γεγονότα του Δεκέμβρη, δεν αποτελούν υπερβολή, αλλά έκφραση γνώμης για την αναγκαιότητα υποστήριξής τους.

Μάκης Παπαπέτρου

Mafalda50 είπε...

Σας χαιρετώ και εύχομαι Χρόνια Καλά και όμορφα.
Κατερίνα Ζαρκάδα