Σελίδες

ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ

Γενικευμένη αυτοδιάθεση ονομάζεται το πολιτικό αίτημα να είναι ο κάθε κοινωνικός άνθρωπος ελευθερόφρων, αυτοπροαίρετος, αυτεπίτακτος και αυτεξούσιος, να απολαμβάνει χωρίς όρους και προϋποθέσεις τα πολιτικοθεσμικά και οικονομικοκοινωνικά μέσα που τον καθιστούν ικανό να μετέχει στον ιστορικά κατακτημένο βαθμό ελευθερίας και στην πολιτισμική ακεραιότητα της ιστορικής ολότητας.

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

ΑΚΕΠ: Το φετίχ του χρέους στη "Σχεδία της Μέδουσας"


Η σημερινή πραγματικότητα διατυπώνει μια από τις πιο κρίσιμες και πιο εφιαλτικές περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας.

Οι τοκογλύφοι δανειστές του ελληνικού κράτους -εγχώριοι και ξένοι, οι κερδοσκόποι που ονομάζονται «αγορές», οι κάτοχοι του υπερσυσσωρευμένου χρηματικού κεφάλαιου και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, οδηγούν με βεβαιότητα, την Ελλάδα και το λαό της, στον εξανδραποδισμό και στον όλεθρο.

Η εθνική ανεξαρτησία έχει φαλκιδευτεί! Η λαϊκή κυριαρχία έχει φαλκιδευτεί! Η δημόσια περιουσία και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας παζαρεύονται και εκποιούνται αντί πινακίου φακής! Οι θεσμικές και οι οικονομικές κατακτήσεις των μισθοσυντήρητων και του λαού έχουν καταπατηθεί και αναιρεθεί!

Το σωτήριον έτος 2011, η μεταψυχροπολεμική Ελλάδα, η Ελλάδα του «ελεύθερου κόσμου», της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ζώνης του ευρώ, προσομοιάζει, χωρίς καμιά υπερβολή, με τη σχεδία του ναυάγιου της γαλλικής φρεγάτας «Μέδουσα» το 1816, που ενέπνευσε ένα από τα κορυφαία δημιουργήματα της παγκόσμιας τέχνης, το ζωγραφικό πίνακα «Η σχεδία της Μέδουσας» του Τεοντόρ Ζερικό.
Διαβάστε περισσότερα...

Ο Τεοντόρ Ζερικό αποτυπώνει στο μεγαλοφυές έργο του, με απαράμιλλο ρεαλισμό, την κοινωνική και πολιτική κατάσταση της μεταναπολεόντειας περιόδου της Γαλλίας, και ασκεί οξύτατη, μέσω της Τέχνης, ιδεολογική και πολιτική κριτική στην άρχουσα τάξη και στην πολιτική εξουσία για την αναλγησία της.

Η πυραμιδική, σε τρία επίπεδα, αφήγηση του πίνακα ιστορεί τις ποιοτικές διαφορές στη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων της Γαλλίας την περίοδο της Παλινόρθωσης, όπου αντιπαρατίθενται στη μοιρολατρία και στην ηττοπάθεια, η ενεργητικότητα και η ελπίδα.

Όπως στο ναυάγιο της φρεγάτας «Μέδουσα» το πλήρωμα κι οι επιβάτες που ανήκαν στην άρχουσα τάξη της εποχής επιβιβάστηκαν σε σωσίβιους λέμβους κι οδηγήθηκαν με ασφάλεια στην ακτή, έτσι και στο οικονομικό και πολιτικό «ναυάγιο» του ελληνικού καπιταλισμού που βιώνουμε καθημερινά: η ελίτ του πλούτου της ελληνικής κοινωνίας έχει μεταφέρει τα δισεκατομμύρια ευρώ υπερκέρδη σε ασφαλή «λιμάνια» (τις τράπεζες της Ελβετίας, του Λιβάνου, της Σιγκαπούρης κλπ).

Όπως στο ναυάγιο της φρεγάτας «Μέδουσα» το πλήρωμα και τους επιβάτες που ανήκαν σε φτωχότερα λαϊκά στρώματα τους εγκατέλειψαν σε μια σχεδία με λίγες προμήθειες κι αποδεκατίστηκαν οι περισσότεροι -φτάνοντας μέχρι και τον κανιβαλισμό, έτσι και στο οικονομικό και πολιτικό «ναυάγιο» του ελληνικού καπιταλισμού: οι μισθοσυντήρητοι και ο λαός, με τα βάναυσα αντιλαϊκά μέτρα της κυβερνητικής εξουσίας και της περιλάλητης τρόικας, αφαιμάσσεται, ρημάζει κι εξαθλιώνεται στ’ όνομα ενός «ναυάγιου», τα αίτια του οποίου, ψευδώνυμα και σκόπιμα, ονόμασαν -τα καθεστωτικά κόμματα και η ιντελιγκέντσια του καθεστώτος- «δημόσιο χρέος».

Το δημόσιο χρέος έχει γίνει φετίχ, έχει αποκτήσει τις ιδιότητες του φετίχ της εμπορευματικής παραγωγής∙ έχει δαιμονοποιηθεί, έχει γίνει σαν τον καταστροφικό Αριμάν της ζωροαστρικής θρησκείας που κάποτε θα ηττηθεί από τον ηθικό Αχούρα Μάζντα -θα ηττηθεί από μία ικανή, δημιουργική και ηθική διαχείριση της κρατικής εξουσίας.

Το δημόσιο χρέος σκόπιμα προσεγγίζεται από το καθεστώς «υποκειμενικά», και σκόπιμα διερμηνεύεται ανάλογα με τον Καντιανό θεωρητικό διαχωρισμό της πραγματικότητας -σύμφωνα με τον οποίο, η πραγματικότητα υπάρχει όπως την αντιλαμβανόμαστε και τη γνωρίζουμε με τις γενικές μορφές που εισάγονται από τη νόηση και τις αισθήσεις μας (χώρο, χρόνο, κατηγορίες). Μάλιστα, στην προπαγάνδα των οδηγητών γνώμης, που «βλέπουν» στα αίτια και στα ποιοτικά χαρακτηριστικά των δημοσιονομικών προβλημάτων ν’ αποκρυσταλλώνονται, να εξαντικειμενικοποιούνται οι αντιλήψεις και η βούληση των φορέων της εξουσίας και του λαού, το δημόσιο χρέος αντιμετωπίζεται με τις φιλοσοφικές κατηγορίες του Σοπενχάουερ «σαν βούληση και σαν παράσταση» -δηλαδή, αντιμετωπίζεται σαν κοινωνικό γεγονός στο οποίο μορφοποιείται και προβάλλεται η βούληση των υποκειμένων (κυβερνητική εξουσία-λαός).

Τα δημοσιονομικά προβλήματα, δημόσιο χρέος, έλλειμμα προϋπολογισμού, καθώς κι αυτά του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, πληρωμών κλπ., δεν είναι η αιτία του «ναυαγίου» του ελληνικού καπιταλισμού, είναι το αποτέλεσμα του «ναυαγίου», είναι η επιφάνεια που εκδηλώνει τα υπόγεια ρεύματα που υπάρχουν στο βυθό, είναι το αποτέλεσμα που περιέχει κι εκδηλώνει την αιτία. Όσοι και όποιοι επιχειρούν ν’ αντιμετωπίσουν τ’ αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης, χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τις αντικειμενικές αιτίες της κρίσης, ματαιοπονούν. Θυμίζουν «το μάγο εκείνο», που αναφέρει ο Μαρξ στο Μανιφέστο, «που δεν καταφέρνει πια να κυριαρχήσει πάνω στις καταχθόνιες δυνάμεις που κάλεσε ο ίδιος». Όταν μάλιστα οι επιχειρούντες ανήκουν στον προοδευτικό ή στο ριζοσπαστικό πολιτικό χώρο προσφέρουν κακές υπηρεσίες στην εργατική τάξη και το λαό, και καλές υπηρεσίες στην άρχουσα τάξη και το καθεστώς.

Γράφουν οι Μαρξ-Ένγκελς στο Μανιφέστο: «Οι αστικές σχέσεις παραγωγής και ανταλλαγής, οι αστικές σχέσεις ιδιοκτησίας, η σύγχρονη αστική κοινωνία, που δημιούργησε τόσο ισχυρά μέσα παραγωγής και ανταλλαγής, μοιάζει με το μάγο εκείνο που δεν καταφέρνει πια να κυριαρχήσει πάνω στις καταχθόνιες δυνάμεις που κάλεσε ο ίδιος. Εδώ και δεκάδες χρόνια, η ιστορία της βιομηχανίας και του εμπορίου δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ιστορία της εξέγερσης των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων ενάντια στις σύγχρονες παραγωγικές σχέσεις, ενάντια στις σχέσεις ιδιοκτησίας, που αποτελούν τους όρους ύπαρξης της αστικής τάξης και της κυριαρχίας της». 

Η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση, τμήμα της οποίας είναι και η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού, είναι δομική. Οι ποιοτικά νέες τεχνικές στα μέσα παραγωγής ανέτρεψαν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά στην οργανική και τεχνική σύνθεση του κεφάλαιου στην πραγματική οικονομία, ιδίως των κρατών του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, επέτειναν την πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους, όξυναν την θεμελιώδη αντίθεση «κοινωνικοποίηση της παραγωγής-ατομική ιδιοποίηση», και εξωθούν στα άκρα την ανισόμετρη οικονομική και πολιτική ανάπτυξη των χωρών της παγκόσμιας καπιταλιστικής αλυσίδας.

Από την αυγή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής το δημόσιο χρέος υπηρετούσε την αριστοκρατία του πλούτου. Τα δάνεια προς το κράτος, ιδίως των ανεπτυγμένων χωρών, ήταν ο προνομιακός χώρος επένδυσης του χρηματικού κεφάλαιου.

Το επιτόκιο, με το οποίο το χρηματικό κεφάλαιο δανείζει το κράτος ή τους ιδιώτες, επιμερίζει την παραγομένη στην πραγματική οικονομία υπεραξία σε τόκο και επιχειρηματικό κέρδος.

Όταν το επιχειρηματικό κεφάλαιο, π.χ. βιομηχανικό – εμπορικό, βρίσκεται σε περίοδο ύφεσης-κρίσης, το επενδυμένο τοκοφόρο χρηματικό κεφάλαιο υποτιμάται, το προς επένδυση χρηματικό κεφάλαιο υπερτιμάται, μειώνονται τα κρατικά έσοδα, αυξάνει το κόστος του χρήματος, και δημιουργείται αυτό που ονομάζεται «παγίδα ρευστότητας» ή κρίση ανάπτυξης.

Από την αυγή του καπιταλισμού, μόνον οι ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες-κράτη εμφάνιζαν υψηλό δημόσιο χρέος, γιατί μόνο αυτές είχαν αποκτήσει ιδιωτικές οικονομικές ελίτ και δανειστές ικανούς να δανείζουν τα ανεπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη κι έτσι ν’ αυξάνουν ακόμη περισσότερο και χωρίς λειτουργικά έξοδα τον υπερπλουτισμό τους, γιατί μόνο αυτές είχαν την οικονομική δυνατότητα και τα εχέγγυα να πληρώνουν τα τοκοχρεολύσια στους εγχώριους -κατά κύριο λόγο- αλλά και στους διεθνείς δανειστές τους.

Γράφει ο Μαρξ : «Το δημόσιο χρέος, δηλαδή το ξεπούλημα του κράτους -αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος- βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους. Γι’ αυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου. Και από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος.» (Μαρξ, ΚΕΦ. τόμ. I, σελ.779, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή»)

Το δημόσιο χρέος, στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο, έγινε κυρίαρχο πρόβλημα, μόνο όταν η καπιταλιστική ανάπτυξη μεγιστοποίησε τις οικονομικές συνέπειες της πτωτικής τάσης του μέσου ποσοστού κέρδους, μόνο όταν η ποσοτική αναντιστοιχία μεταξύ της υπερσυσσώρευσης του κεφάλαιου και της παραγωγικής επανεπένδυσής του αλλοίωσε τα εκτατικά και εντατικά χαρακτηριστικά του νόμου της υπεραξίας όπως εμφανίζονται στο γενικό και απόλυτο νόμο της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης, δηλαδή όπως εμφανίζονται στη σχέση συσσώρευση-συγκέντρωση-ολοκλήρωση, μόνο όταν εμφανίστηκε σαν καθολικό φαινόμενο η τάση του αποπληθωρισμού των κρατικών χρεογράφων. Με λίγα λόγια, μόνο όταν το υπερσυσσωρευμένο τοκοφόρο χρηματικό κεφάλαιο, στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο, έτεινε να αποπληθωριστεί, να υποτιμηθεί και να απαξιώσει με την υποτίμησή του αυτή ολόκληρο το καπιταλιστικό χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Οι κυρίαρχες πολιτικές στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο, ένα μόνο στόχο έχουν: ν’ αποτρέψουν την απαξίωση του χρηματικού κεφάλαιου, την απαξίωση των χρηματοπιστωτικών κεφαλαίων, τον αποπληθωρισμό των κρατικών χρεογράφων. Η πολιτική της κυβέρνησης της κάθε καπιταλιστικής χώρας αυτό έχει σαν κύριο μέλημα και σκοπό, και τον επιδιώκει άλλοτε με συμμαχίες κι άλλοτε ανταγωνιστικά προς ομογάλακτες καπιταλιστικές κυβερνήσεις και συμφέροντα. Πρωτίστως όμως τον επιδιώκει με οικονομικές πολιτικές που τείνουν ν’ αντιρροπήσουν την πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους, με πολιτικές που εμφανίζουν τους παγκόσμιους και εγχώριους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς με τη μορφή του «ανταγωνισμού του μισθώματος εργασίας» -έτσι ώστε το επιχειρηματικό κεφάλαιο να μπορεί ν’ ανταποκριθεί άμεσα κι έμμεσα στις απαιτήσεις του τοκοφόρου κεφάλαιου, με πολιτικές που ανατρέπουν πρακτικά όλα τα κατακτημένα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα των ζωντανών παραγωγικών δυνάμεων της εργασίας. Και δημιουργούν, έτσι, σε χώρες όπως η Ελλάδα εφιαλτικές κοινωνικές συνθήκες -που μόνο με μεγάλα έργα τέχνης, όπως αυτό της «Σχεδίας της Μέδουσας» του Τεοντόρ Ζερικό, μπορούν να περιγραφούν.

Σήμερα, η Ελλάδα και ο λαός της βρίσκονται στο επίκεντρο της ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης των ιμπεριαλιστικών κέντρων δύναμης, στο επίκεντρο του ψυχροπολεμικού ανταγωνισμού ΗΠΑ/δολαρίου-Γερμανίας/Ε.Ε./ευρώ.

Ο πολιτικο-οικονομικός πόλεμος για ανακατανομή των σφαιρών επιρροής οξύνεται επικίνδυνα. Το πέρασμα από τον «πόλεμο επιτοκίων» στον «πόλεμο νομισματικών ισοτιμιών» αυξάνει την ένταση και δημιουργεί ενδεχόμενα θερμοπολεμικών επεισοδίων, με ανοιχτές στρατιωτικές παρεμβάσεις και άσκηση πολιτικής δυνάμεως στις θερμές ζώνες επιρροής του πλανήτη.

Η Ελλάδα, χώρα-κράτος «ευρωπαϊκό- μεσογειακό- βαλκανικό», βρίσκεται γεωστρατηγικά και οικονομικο-πολιτικά στο επίκεντρο του πολύμορφου ανταγωνισμού, επειδή βρίσκεται στον άξονα των προσβάσεων των κεντρικών ευρωπαϊκών δυνάμεων προς την Ανατολική Μεσόγειο, την Ευρασία και τις χώρες του Ινδικού και του Κάτω Ειρηνικού, όπου μετατοπίζεται το κέντρο βάρους της παγκόσμιας πολιτικής.

Κατά την άποψη του ΑΚΕΠ, "η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι το προϊόν του εκβιασμού των κεντρικών ευρωπαϊκών δυνάμεων προς την μεγαλοαστική τάξη και τα κόμματα που την υπηρετούν και μετέχουν στην παρούσα κυβέρνηση, ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ. Είναι το προϊόν του συγκυριακού συμβιβασμού μεγάλων τμημάτων της μεγαλοαστικής τάξης της χώρας με τις κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις της ζώνης του ευρώ. Είναι το συγκυριακό αποτέλεσμα της ψυχροπολεμικής διελκυστίνδας ευρώ/Γερμανίας-δολαρίου/ΗΠΑ. Έρχεται να επικυρώσει τελεσίδικα και να εφαρμόσει απαρέγκλιτα την επαίσχυντη δανειακή συμφωνία της 26ης-27ης Οκτωβρίου και να ολοκληρώσει την ολέθρια, για τα εθνικά και λαϊκά συμφέροντα, πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου. 

Η Ελλάδα και ο λαός έχουν καταστεί πλέον, με τον πιο σκαιό και βάρβαρο τρόπο, αντικείμενο εκμετάλλευσης από τις πολιτικές δυνάμεις που υπηρετούν το ελληνικό, ευρωπαϊκό και πολυεθνικό τοκοφόρο χρηματικό κεφάλαιο.

Πράγματι, η αντίληψη που υποστηρίζει ότι, δεν είναι η άρχουσα τάξη, ο καπιταλιστής εκείνος που διορίζει τη συμπεριφορά του κεφάλαιου, αλλ' αντίθετα, το κεφάλαιο είναι εκείνο που διορίζει τη συμπεριφορά της άρχουσας τάξης, του καπιταλιστή, αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά επιστημονικά έγκυρη και αληθινή.

Τα δημοσιονομικά προβλήματα του ελληνικού κράτους, δημόσιο χρέος κλπ., νομοτελειακό αποτέλεσμα της οργανικής κρίσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής στην Ελλάδα και τον κόσμο, είναι αδύνατον να αντιμετωπιστούν και να επιλυθούν από τους οποιουσδήποτε οικονομετρικούς και τεχνοκρατικούς σχεδιασμούς της πολιτικής εξουσίας. Το καθεστώς ματαιοπονεί. Η κυβέρνηση Παπαδήμου θ’ αποτύχει οικτρά.

Στη σημερινή συγκυρία, το ενεργητικό υποκείμενο της ταξικής ελληνικής κοινωνίας, η αστική τάξη, δεν εκπροσωπείται συνολικά από τα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα, ενώ, το παθητικό υποκείμενο της ταξικής ελληνικής κοινωνίας, οι μισθοσυντήρητοι και τα λαϊκά στρώματα, στην πλειοψηφία τους δεν εκφράζονται πλέον από τους παραδοσιακούς πολιτικούς χώρους.

Στον Αστικό Συνασπισμό Εξουσίας, η ηγεμονική-διευθυντική διάταξη έχει ανατραπεί καθοριστικά. Οπότε, ιδρύεται με βεβαιότητα πολιτικό κενό στην εκπροσώπηση πλειοψηφικών τμημάτων του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, και δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να εμφανιστούν νέα πολιτικά υποκείμενα, κόμματα, κινήματα, με δυνατότητα ν’ ανατρέψουν τη σημερινή πολιτική κατάσταση".

Όπως αναφέρουν οι θέσεις του Συντονιστικού του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής για την 2η Πανελλαδική Συνάντηση της 17-18 Δεκεμβρίου 2011: «Ο λαός έχει πεισθεί ότι μια «ένωση δυνάμεων» αποτελεί  προϋπόθεση για να αντιπαρατεθούμε στις πολιτικές καταστροφής της οικονομίας και κοινωνίας από την τρόικα.  Η «ενότητα» υπάρχει ήδη, εν δυνάμει, μέσα στο λαό και εκφράζεται πολλαπλά: με τη συνύπαρξη πολιτών με τις πιο διαφορετικές πολιτικές καταγωγές και κοινωνικές εντάξεις, από όλο το φάσμα των ηλικιών, στις απεργίες, στις διαδηλώσεις και στις πλατείες. Στα κινήματα «δεν πληρώνω». Στις επιτροπές γειτονιάς. Στις ομάδες αλληλεγγύης. Στις κινήσεις καλλιτεχνών και διανοουμένων. Στις ιστοσελίδες αμφισβήτησης.
Όλα αυτά αποτελούν σε μεγάλο βαθμό «αναπάντητες επιστολές» προς τις πολιτικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην επίτευξη της «ένωσης».
Η απάντηση των δυνάμεων της Αριστεράς είναι να επαναλαμβάνουν τη λέξη «μέτωπο» σε όλες τις πτώσεις και με όλα τα προσδιοριστικά επίθετα. Τις περισσότερες φορές το ορίζουν γύρω από τον εαυτό τους, ως επέκταση της κομματικής τους επιρροής.
Όμως η αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος από το λαό, όπως εκφράστηκε κατεξοχήν στις πλατείες και στις εργατικές κινητοποιήσεις, έδειξε ότι η κοινωνία έχει συνειδητοποιήσει το πολιτικό χρέος των στιγμών -την Ανατροπή- και βρίσκεται πολύ πιο μπροστά από τις πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς».
 


Κατά την άποψη του ΑΚΕΠ, "αν το μέτωπο «δυνάμει υπάρχει ήδη μέσα στο λαό» (που σίγουρα υπάρχει)… αν, οι αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες της ελληνικής κοινωνίας έχουν δημιουργήσει τους όρους της εμφάνισής του στο εποικοδόμημα (που σίγουρα τους έχουν δημιουργήσει)… αν, η πολιτική κατεύθυνση και οι στόχοι του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής ενέχουν την ηγεμονική, ηγετική, συλλογική βούληση του ιστορικά αναγκαίου… τότε, καμία ιδιοτελής κομματική σκοπιμότητα ή στάση των φορέων του αριστερού και εν γένει του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου δε μπορεί ν’ αποτρέψει την ευόδωση των σκοπών και των στόχων του Μετώπου Α-Α… τότε, η πορεία του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής προς το λαό είναι η ικανή συνθήκη, ο καταλύτης, που θα πυροδοτήσει, με όρους κινήματος, τη σύσταση της ηγεμονικής ηγετικής δύναμης που έχουν ανάγκη οι περιστάσεις και απαιτούν οι καιροί".

ΑΚΕΠ-Αντώνης Χάλαρης
14-12-2011


ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ-ΑΚΕΠ ΑΝΤΩΝΗΣ ΧΑΛΑΡΗΣ-ΑΝΤΩΝΗΣ ΧΑΛΑΡΗΣ-ΑΝΤΩΝΗΣ ΧΑΛΑΡΗΣ-ΑΝΤΩΝΗΣ ΧΑΛΑΡΗΣ-ΑΝΤΩΝΗΣ ΧΑΛΑΡΗΣ-ΑΝΤΩΝΗΣ ΧΑΛΑΡΗΣ-ΑΝΤΩΝΗΣ ΧΑΛΑΡΗΣ-Α. ΧΑΛΑΡΗΣ-ΑΝΤΩΝΗΣ ΧΑΛΑΡΗΣ

3 σχόλια:

Giorgos D είπε...

Ο Ζερικό δεν ήταν εμπρεσιονιστής, άλλωστε έζησε πολύ πιο πριν εμφανιστεί ο εμπρεσιονισμός. Στην ιστορία της της τέχνης τα έργα του συγκαταλέγονται στον ρομαντισμό.

ΑΚΕΠ είπε...

Ο διασημότερος πίνακας του Ζερικό, «Η Σχεδία της Μέδουσας», προκάλεσε αμηχανία για το μοντερνισμό του θέματος και τους αιχμηρούς πολιτικούς υπαινιγμούς του.
Από τεχνικής απόψεως, το έργο αποδίδεται σε τρία επίπεδα με πυραμιδωτή δομή. Στο πρώτο επίπεδο εμφανίζονται οι νεκροί και ένας πατέρας που κρατά το νεκρό παιδί του. Ανεβαίνοντας στην πυραμίδα βρίσκονται αυτοί που προσπαθούν να ανασηκωθούν για να δουν το πλοίο της σωτηρίας, και στην κορυφή αυτοί που χειρονομούν για να τους δει το πλοίο. Στη βάση της πυραμίδας βρίσκεται ο θάνατος και ανεβαίνοντας προς τα πάνω εμφανίζεται η ελπίδα για τη ζωή. Πρόκειται για έναν πίνακα με έντονα τα στοιχεία του ρεαλισμού και της τραγικότητας. Χωρίς τα πρότυπα-ήρωες του ρομαντισμού που ενσάρκωναν συμβολικά το «αφηρημένο γενικό» των ιδεών (π.χ. ελευθερία-ισότητα-αδελφότητα), αλλά με καθημερινούς ανθρώπους να αντιμετωπίζουν τη ζωή και το θάνατο.

Εδώ, τα νέα είδη και οι νέες τεχνοτροπίες, που παρουσιάστηκαν ολοκληρωμένα στην ύστερη περίοδο του ρομαντισμού, ιχνηλατούνται στην τεχνοτροπία του Ζερικό.
Τότε, ο ρομαντισμός αναζητούσε καινούριους δρόμους για να ξεπεράσει τους αναπαραστατικούς τρόπους που είχαν διαμορφωθεί από τον 17ο αι.

Αυτός που κατάλαβε το μήνυμα της Σχεδίας της Μέδουσας και την πολιτική της πρόθεση, είναι ο Michelet. Ο Michelet διέκρινε σ’ αυτόν τον τεράστιο πίνακα (4,91 Χ 7,16) μια πραγματική πολιτική αλληγορία. Με μια τέτοια οπτική, ο πίνακας αποκτάει όλο του το νόημα. Ο πατέρας, η περίφημα εκφραστική κεφαλή (tête d’ expression) είναι εδώ το σύμβολο του ανθρωποφαγικού κράτους που καταβροχθίζει τα παιδιά του. Γυρνάει την πλάτη στην ελπίδα και αναπαριστά το παρελθόν. Οι ναυαγοί με τα αθλητικά σώματα ενσαρκώνουν την αναγκαία αναγέννηση του λαού, ενώ ο κυριότερος ήρωας, όχι ένας Μαύρος αλλά ένας μιγάς, καρπός δύο διαφορετικών φυλών, συμβολίζει εδώ την ελπίδα αλλά και το μέλλον της Γαλλίας, κλπ.

Αγαπητέ Giorgos D,

Πράγματι, ο Ζαν-Λουί-Τεοντόρ Ζερικώ(1791-1824) υπήρξε καθοριστική μορφή του ύστερου Γαλλικού Ρομαντισμού. Κράτησε αποστάσεις από την παράδοση και με την τέχνη του προσπάθησε να ανατρέψει τους κανόνες του Σαλόν και της Ακαδημίας.

Πράγματι, ο Ιμπρεσιονισμός είναι καλλιτεχνικό ρεύμα που αναπτύχθηκε στο δεύτερο μισό του 19ου αι. Ο όρος "Ιμπρεσιονιστές", που σε κατά λέξη μετάφραση σημαίνει "Εντυπωσιοθήρες" και έχει ειρωνική χροιά, αποδόθηκε στους ζωγράφους αυτής της Σχολής, από έναν ζωγράφο και κριτικό της εποχής, τον Λουί Λερουά. Το 1864 η ομάδα των ιμπρεσιονιστών ζωγράφων διοργάνωσε δική της έκθεση. Ο Λουί Λερουά την ονόμασε "Η Έκθεση των Ιμπρεσιονιστών", με αφορμή τον πίνακα του Κλώντ Μονέ με τίτλο "Εντύπωση - Ανατολή".

Με δυό λόγια: οι Ιμπρεσιονιστές θέλησαν να αποδώσουν την "φευγαλέα στιγμή", τον εφήμερο χαρακτήρα του συνεχώς μεταβαλλόμενου κόσμου. Κύριο χαρακτηριστικό του ιμπρεσιονισμού στη ζωγραφική είναι τα ζωντανά χρώματα, οι συνθέσεις σε εξωτερικούς χώρους, συχνά υπό ασυνήθιστες οπτικές γωνίες και η έμφαση στην αναπαράσταση του φωτός. Οι ιμπρεσιονιστές ζωγράφοι θέλησαν να αποτυπώσουν την άμεση εντύπωση (impression) που προκαλεί ένα αντικείμενο ή μια καθημερινή εικόνα.

Στο ζωγραφικό έργο «Η Σχεδία της Μέδουσας», αξίζει να τονιστεί η άμεση "ιμπρεσιονιστικού" χαρακτήρα εντύπωση που προκαλεί η θέαση του πίνακα στον παρατηρητή, και, ίσως, στην «συμπληρωματική», ως προς το αποτέλεσμα, και σε 3 επίπεδα αφήγηση του πίνακα, να ενυπάρχουν στοιχεία ιμπρεσιονιστικής τεχνοτροπίας.

Οι Ιμπρεσιονιστές ζωγράφοι μας οδηγούν να αντιληφθούμε ότι το άτομο-κουκίδα είναι μεν απαραίτητο για την τελική σύνθεση -η κάθε κουκίδα κάτι προσθέτει στον πίνακα- αλλά μόνη της η κουκίδα δεν μπορεί να συγκροτήσει ένα σύνολο. Η κάθε κουκίδα-άτομο, καλείται να συνεργασθεί καταθέτοντας την μοναδικότητά της υπέρ του συνόλου. Μία τέτοια εκδοχή, ίσως είναι μια άλλη αποτύπωση της έννοιας της συλλογικότητας στην Τέχνη –που ίσως διέφυγε από πολλούς θεωρητικούς του «σοσιαλιστικού ρεαλισμού» -π.χ Ζντάνοφ- και όχι μόνο...

Eriugena είπε...

Θα σταθώ και γώ στην ανάλυσή σας για τον πίνακα του Ζερικώ, για να κάνω κάποιες πρόχειρες παρατηρήσεις, αν και μη ειδικός και γω όσον αφορά τα εικαστικά.
Αναφέρθηκε το θέμα "ρομαντισμός" που αποτελεί ένα σημαντικό και κάπως αινιγματικό θέμα για την πολιτική του και όχι μόνο "αισθητική" του πλευρά. Επειδή αναφέρατε τον όρο "μοντερινισμός" με θετική αξιολογική φόρτιση, ίσως μας διαφεύγει έτσι και η εν γένει "αρνητική" του διάσταση..(το αρνητικό, όχι με την διαλεκτική-εγελιανή του έννοια). Όλοι γνωρίζουν μέσα κυρίως απο την κάπως φανατική κριτική του Λούκατς τα "αρνητικά" του Ρομαντισμού, που ταυτίζεται απ'αυτόν με την αντιδραστική ρομαντική "πτέρυγα", που υπάρχει απο την εποχή των αδελφών Schlegel, η ακόμα και απο την συντηρητική θέση του κατα τα άλλα τιτάνα Schelling, έναντι του Hegel, αλλά δεν γνωρίζουν τις εξίσου αντιδραστικές εκτροπές του μοντερνισμού, που σήμερα είναι ιδεολογικά πίο κοντά απο τον "νεκρό" ρομαντισμό στην κυρίαρχη κοσμοπολιτική ιδεολογία των "μορφωμένων τάξεων"..Άρα, εκτος απο τον Ζντάνωφ, και ο Λούκατς είναι υπέυθυνος για ιδεολογικές "λαθροχειρίες" και υπερβολές.
Η αυτονομία της τέχνης ως μορφής αποδεικνύεται λοιπόν απο την "χρήση" της απο όλες τις "παρατάξεις", σε σχέση με την συγκυρία και τους συσχετισμούς. Ούτε ο ρομαντισμός είναι αντιδρασικός, ούτε ο μοντερνισμός "προοδευτικός"..Θα έλεγα σήμερα πως μάλλον ο ρομαντισμός είναι πιο κοντά στο επαναστατικό αίτημα. Δεν διαφωνώ με την ανάλυσή σας, απλά σημειώνω κάποιες δυνατότητες, μια εκ των οποίων είναι και η σημερινή "αξία" του ρομαντισμού..Μην ξεχνάμε σε αυτό το πλαίσιο, την σύνδεση του εμμενούς με το υπερβατικό, που ο ρομαντισμός ακόμα διατηρεί, σε αντίθεση με τον "μοντερνισμό" κάθε είδους που παραδέρνει σε ακατανόητες για τον καθημερινό άνθρωπο απο την μιά υπερ-υπερβατικες αναζητήσεις και απο την άλλη σε έναν κυνικό "ρεαλισμό-ρελατιβισμό"