Σελίδες

ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ

Γενικευμένη αυτοδιάθεση ονομάζεται το πολιτικό αίτημα να είναι ο κάθε κοινωνικός άνθρωπος ελευθερόφρων, αυτοπροαίρετος, αυτεπίτακτος και αυτεξούσιος, να απολαμβάνει χωρίς όρους και προϋποθέσεις τα πολιτικοθεσμικά και οικονομικοκοινωνικά μέσα που τον καθιστούν ικανό να μετέχει στον ιστορικά κατακτημένο βαθμό ελευθερίας και στην πολιτισμική ακεραιότητα της ιστορικής ολότητας.

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

ΑΚΕΠ: Άκυρο στις εκλογές του Οκτωβρίου 2009


Το ΑΚΕΠ σπεύδει και προτείνει στις πολιτικές δυνάμεις του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου να μην μετέχουν με συνδυασμούς στις εκλογές του Οκτωβρίου 2009.
Το ΑΚΕΠ σπεύδει και προτείνει στις πολιτικές δυνάμεις του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου να μετέχουν στις εκλογές του Οκτωβρίου 2009 και να καλέσουν τα μέλη τους, τους οπαδούς τους και τον λαό να ψηφίσουν ΑΚΥΡΟ.

Το ΑΚΥΡΟ είναι πολιτική θέση ενάντια στα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα, είναι πολιτική θέση ενάντια στον φιλελευθερισμό, στον κρατισμό, στην μικτή οικονομία, είναι πολιτική θέση που συμβάλλει στην αφύπνιση του λαού και στην ωρίμανση των υποκειμενικών συνθηκών για δημιουργία ενός ρωμαλέου ριζοσπαστικού πολιτικού κινήματος.

Σήμερα, οι υποκειμενικές συνθήκες της ελληνικής κοινωνίας για την ανατροπή των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής είναι ακόμα ανώριμες. Η πλειοψηφία του πληθυσμού ηγεμονεύεται από τις αξίες, τα ιδανικά και τα πολιτισμικά πρότυπα του αστισμού. Οι μισθοσυντήρητοι, το πολυπληθέστερο και σημαντικότερο τμήμα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού είναι εγκλωβισμένο στα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα.

Στην παρούσα εκλογική συγκυρία οι πολιτικές συνθήκες είναι δυσμενέστερες από εκείνες των ευρωεκλογών της 7ης Ιουνίου 2009. Η ενιαία προπαγάνδιση του ΑΚΥΡΟΥ από τις δυνάμεις του ριζοσπαστικού χώρου είναι η μόνη που μπορεί να παράγει πολιτικά αξιοποιήσιμο αποτέλεσμα, αφού η ενιαία κάθοδος στις εκλογές -λόγω των υφιστάμενων αντιθέσεων- είναι αδύνατη. Το ΑΚΥΡΟ λοιπόν, που προτείνει το ΑΚΕΠ, είναι μια καλή αφορμή για ενιαία πολιτική δράση του ριζοσπαστικού χώρου ενάντια στις σημερινές άθλιες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, και δεν εστιάζεται μόνο στην παρούσα εκλογική αναμέτρηση.

Η συμμετοχή των τμημάτων του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου με διαφορετικούς εκλογικούς συνδυασμούς θα εντείνει για μια ακόμη φορά τις αντιθέσεις και θα επικαλύψει τις αντικειμενικές πολιτικές προϋποθέσεις της ενότητάς του. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, είναι αναγκαίο να αναδειχθούν τα πολιτικά ποιοτικά δεδομένα που ορίζουν και συνέχουν το ριζοσπαστικό πολιτικό χώρο, και να ατονήσουν τα στοιχεία της διαφοράς και του ανταγωνισμού.

Κατά την αντίληψή μας, εκείνο που ορίζει το ριζοσπαστικό πολιτικό χώρο είναι η ιδέα της επανάστασης, είναι η αντίληψη για την αναγκαιότητα της ανατροπής των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, είναι η αντίληψη της ρήξης με τις αξίες, τις ιδέες και τα ιδανικά του αστισμού.

Κατά την αντίληψή μας, οι αντιθέσεις και η πολυδιάσπαση του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου είναι εκδήλωση των ταξικών κατηγορημάτων των σχέσεων παραγωγής στις πολιτικές ιδιαιτερότητες των τμημάτων του. Έτσι, αντί να ηγεμονεύει η προσδιοριστικότητα της άρνησης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που ορίζει τον ριζοσπαστικό χώρο, ηγεμονεύει η κατάφαση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής κι ο ανταγωνισμός, που αντιστοιχεί στους συντεχνιακούς ανταγωνισμούς των μισθοσυντήρητων και των συμμάχων τους. Έτσι, χωρίς την κυριαρχική ηγεμονική ενότητα πάνω στον συνεκτικό ορισμό του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου, που υπερβαίνει τις διαφορετικές προσεγγίσεις, που τις περιλαμβάνει και τις αντιμετωπίζει σαν ολότητα, οι προσπάθειες, οι διαδικασίες και οι πρωτοβουλίες για την σύσταση ενός ρωμαλέου ριζοσπαστικού πολιτικού κινήματος θ’ αποτυγχάνουν και θ’ απογοητεύουν.

Το ΑΚΕΠ καλεί τα μέλη του, τους οπαδούς του και το λαό να μετέχουν στις βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου και να ψηφίσουν ΑΚΥΡΟ.

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου
Μίκα Στάθη
3/09/2009

Όπως είναι γνωστό, ο όρος «Αριστερά» προέκυψε στην γαλλική επανάσταση. Στην εθνοσυνέλευση, στο αριστερό τμήμα της αίθουσας βρίσκονταν πάντα οι πιο ριζοσπάστες αντιπρόσωποι και ονομάστηκαν «αριστεροί» ή «αριστερά». Έκτοτε επικράτησε ο όρος «Αριστερά» να εκφράζει και να εννοιολογεί το ριζοσπαστικότερο τμήμα του πολιτικού εποικοδομήματος.

Ο όρος «Αριστερά» υποδηλώνει μια έννοια πολιτική που δεν είναι στατική, σε ακινησία, αλλά αντικατοπτρίζει την διαλεκτική κίνηση της καπιταλιστικής κοινωνικής πραγματικότητας, όπως αυτή ανακλάται και προσδιορίζει το ριζοσπαστικό τμήμα του πολιτικού εποικοδομήματος.

Η καπιταλιστική κοινωνική πραγματικότητα σαν άθροισμα και ενότητα των ταξικών αντιθέσεων εμφανίζεται καθαρά στον ανταγωνισμό, όχι μόνο των τάξεων, αλλά και των ατόμων, εμφανίζεται στις μορφές κοινωνικής συνείδησης που αντιστοιχούν στους ανταγωνιστικούς υλικούς όρους ύπαρξης, όχι μόνο των τάξεων, αλλά και των ατόμων, εμφανίζεται στο πολιτικό εποικοδόμημα της καπιταλιστικής κοινωνίας στο χώρο της δεξιάς, στο χώρο του κέντρου, στο χώρο της αριστεράς, σαν άθροισμα και ενότητα των ταξικών αντιθέσεων μέσα στο Κράτος.

Η ουσία της εξέλιξης και της ανάπτυξης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής δε μπορεί να είναι άλλη από τον «γενικό και απόλυτο νόμο της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης». Η ουσία αυτή είναι ο κοινός τόπος που ενυπάρχει στα πολλαπλά αντιφατικά φαινόμενα της καπιταλιστικής πραγματικότητας, που τα προσδιορίζει και τα συνέχει μέσα στην πολλαπλότητα και την αντιφατικότητά τους.

Έτσι, το πέρασμα από την συντεχνία στην μανιφακτούρα, από την ατομικο-επιχειρηματική εμπορευματική παραγωγή στην βιομηχανία, στο μονοπώλιο, στον κρατικό καπιταλισμό και στον ιμπεριαλισμό, δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά διαλεκτικές στιγμές ανάπτυξης της ουσίας του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Η διαλεκτική αναίρεση της ατομικής ιδιοκτησίας του απλού εμπορευματοπαραγωγού, που συντελέστηκε μέσα από την νομοτελειακή δράση του γενικού και απόλυτου νόμου της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης, και η κατά βάθος ανάπτυξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, κοινωνικοποίησαν την εργασία, χωρίς ωστόσο να αναιρέσουν και την ατομική ιδιοποίηση του οικονομικού αποτελέσματος της κοινωνικής παραγωγής. Δηλαδή, ενώ μέσα από τα αντικειμενικά προτσές συσσώρευσης και συγκεντροποίησης του κεφάλαιου διαμορφώθηκε αντικειμενικά η «πρώτη άρνηση» του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που δεν είναι άλλη από τις αντικειμενικές προϋποθέσεις για το πέρασμα στην αταξική κοινωνία, δεν έχουν διαμορφωθεί οι προϋποθέσεις «άρνησης της άρνησης», που δεν είναι άλλες από τις υποκειμενικές προϋποθέσεις, που βρίσκονται ακόμη –δυστυχώς- σε ανωριμότητα.

Η Αριστερά, σαν έννοια που προέκυψε στις ιστορικές συνθήκες των αστικών επαναστάσεων, είναι λάθος, ακόμη και σαν προϊόν αφαίρεσης, να προσδιορίζει στις σημερινές ιστορικές συνθήκες τον πολιτικό χώρο των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων. Οι επιθετικοί προσδιορισμοί «κομμουνιστική Αριστερά», «επαναστατική Αριστερά» κλπ. είναι επίσης ανεπαρκείς για να εκφράσουν σήμερα τις ιδέες της επανάστασης και της ανατροπής.

Σε προηγούμενες δεκαετίες, όταν τα αστικοδημοκρατικά προβλήματα ήταν στην ημερήσια διάταξη, οι προσδιορισμοί «κομμουνιστική Αριστερά», «επαναστατική Αριστερά» κλπ. χρησίμευαν κι εξυπηρετούσαν την διάκριση μεταξύ των προοδευτικών δυνάμεων του αστισμού (που βρίσκονταν σε αντίθεση με την συντηρητική αστική πολιτική έκφραση) και των πολιτικών δυνάμεων που στόχευαν, πέρα από τις μεταρρυθμίσεις και τους αστικούς εκσυγχρονισμούς, στην δημιουργία των όρων και των προϋποθέσεων της αταξικής κοινωνίας.

Δηλαδή, σε προηγούμενες δεκαετίες, οι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις συνεργούσαν -άλλοτε συνειδητά κι άλλοτε αυθόρμητα- στην διαμόρφωση της «πρώτης άρνησης» του καπιταλιστικού οικονομικοκοινωνικού συστήματος και προετοίμαζαν τις συνθήκες «άρνησης της άρνησής» του, και γι’ αυτό οι έννοιες «κομμουνιστική Αριστερά», «επαναστατική Αριστερά» κλπ. ανακλούσαν και διερμήνευαν τις τότε ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες.

Σήμερα, που η «πρώτη άρνηση» του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής είναι πραγματικότητα, οι έννοιες «κομμουνιστική Αριστερά», «επαναστατική Αριστερά» κλπ. εκφράζουν την «πρώτη άρνηση» του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής κι όχι την «άρνηση της άρνησής» του, εκφράζουν πολιτικά την αναγκαιότητα της αναίρεσης της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και τον κρατισμό, κι όχι την αναίρεση της ατομικής ιδιοποίησης του αποτελέσματος της κοινωνικοποιημένης εργασίας και της εκμετάλλευσης.

Σήμερα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων (ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτές, και δεν εννοώ βέβαια μόνο το ΑΚΕΠ), η ονομαζόμενη «κομμουνιστική, επαναστατική κλπ. Αριστερά» περισσότερο βλάπτει –έστω και αθέλητα- παρά ωφελεί, αφού δημιουργεί σύγχυση στην εργατική τάξη για τους σκοπούς και τους στόχους της επανάστασης.

Το ΑΚΥΡΟ λοιπόν που πρότεινε το ΑΚΕΠ σαν κοινή εκλογική τακτική των δυνάμεων του ριζοσπαστικού χώρου, στόχευε να συμβάλει στο μέτρο του δυνατού στην δημιουργία των υποκειμενικών προϋποθέσεων «άρνησης της άρνησης» του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, κι όχι να εναντιωθεί στις περιορισμένες δυστυχώς σήμερα υγιείς ταξικά δυνάμεις του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου.

Η γενική τοποθέτηση «ψηφίστε Αριστερά», παρά τις καλές προθέσεις, σύγχυση δημιουργεί και δεν θα ωφελούσε σε τίποτα.

Το ΑΚΕΠ, με την στάση του κι ανάλογα με τις δυνάμεις του, θα προσπαθήσει να ενισχύσει όπως έκανε πάντα τις κατά την γνώμη του υγιείς ταξικά δυνάμεις, χωρίς κραυγαλέες αναφορές και χωρίς τυμπανοκρουσίες.

Σήμερα, που η πρόταση του ΑΚΕΠ για «μη κάθοδο» δεν εκτιμήθηκε και δεν αξιοποιήθηκε, το «ψηφίστε ΑΚΥΡΟ» απευθύνεται σε εκείνους που θα πάνε στις κάλπες για να ψηφίσουν το μικρότερο κακό, απευθύνεται σε εκείνους που, αν ψηφίσουν ΑΚΥΡΟ αντί να ψηφίσουν ένα από τα καθεστωτικά κόμματα, θα έχουν κάνει ένα μεγάλο βήμα απαγκίστρωσης από τα κόμματα του αστισμού.

ΥΓ: επειδή το θέμα δεν εξαντλείται στον περιορισμένο χώρο ενός σχολίου, σύντομα θα επανέλθω.

Μανώλης Γρηγοριάδης

3 σχόλια:

ΑΚΕΠ είπε...

Το ΑΚΥΡΟ είναι ενεργητική στάση και συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία, που τη διαφοροποιεί από την αποχή.

Εκείνος που την 4η Οκτωβρίου θα «μπει στον κόπο», αντί να ασχοληθεί με «άλλα», να πάει στην κάλπη για να ρίξει ΑΚΥΡΟ, δηλώνει, με τρόπο σαφή και προσμετρήσιμο, την εναντιότητά του στις υπάρχουσες πολιτικές και τα προγράμματα όλων των κομμάτων που κατέρχονται στις εκλογές, αλλά και την άρνησή του να υποταχθεί σε κάθε μορφής λογική «του λιγότερο κακού».

Η στάση αυτή, σαν πρόθεση, είτε υποδηλώνει με τρόπο συγκεχυμένο και αυθόρμητο αγανάκτηση για τις συνέπειες της λειτουργίας του σημερινού πολιτικοοικονομικού συστήματος, είτε υπονοεί την αναγκαιότητα διαμόρφωσης προγραμμάτων και πολιτικών ενάντια στο γερασμένο και παρηκμασμένο καπιταλιστικό οικονομικοκοινωνικό σύστημα. Η στάση αυτή είναι η μόνη που παράγει πρακτικό πολιτικό αποτέλεσμα δεδομένων των συνθηκών, δηλαδή της παθητικοποίησης της πλειοψηφίας του πληθυσμού και της πολυδιάσπασης του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου.

Ας αναλογιστούμε τί θα συνέβαινε αν ο ριζοσπαστικός πολιτικός χώρος κατόρθωνε στην παρούσα προεκλογική περίοδο να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του, να προπαγανδίσει ενιαία-στον εκτός της άμεσης επιρροής του χώρο- σαν εκλογική στάση το ΑΚΥΡΟ και να ενοποιήσει πολλαπλασιαστικά την πρόθεση χιλιάδων ανθρώπων.

Ας αναλογιστούμε τα γεγονότα του Δεκέμβρη όταν ένας νεκρός, ο Α. Γρηγορόπουλος, έγινε το κάλεσμα για την αυθόρμητη εξέγερση της νεολαίας και του λαού, στην οποία ο ριζοσπαστικός χώρος μετείχε. Δεν θα μπορούσε στην παρούσα εκλογική συγκυρία οι άλλοι προ πολλού «νεκροί», ο φιλελευθερισμός, ο κρατισμός, η μικτή οικονομία και η πολιτική τους έκφραση, να γίνουν αφορμή για ένα συνειδητό πια και ενιαίο κάλεσμα από την πλευρά του ριζοσπαστικού χώρου;

ΑΚΕΠ είπε...

Σύμφωνα με την κοσμοθεωρία μας οι εκλογές αποτελούν –κοντολογίς- δείκτη του βαθμού ωριμότητας της συνείδησης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της κλπ.
Από το 1974 μέχρι σήμερα, η εργατική τάξη και ο πληθυσμός βιώνει στην καθημερινότητά του την βαρβαρότητα, την αγριότητα και την σήψη της καπιταλιστικής κοινωνίας.
Από το 1974 μέχρι σήμερα, οι πολιτικές δυνάμεις του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου χρησιμοποιούν (και) τις εκλογές για να προπαγανδίζουν τις ιδέες τους και καταμετρούν την πολιτική τους επιρροή, κι οι δείκτες ωριμότητας της συνείδησης ήταν δυστυχώς μέχρι σήμερα απογοητευτικοί.
Αφού λοιπόν οι αντικειμενικές συνθήκες της καπιταλιστικής κοινωνίας, στα ποσοτικά και ποιοτικά της μεγέθη, έχουν μεγάλο βαθμό ωριμότητας και συνηγορούν στην αναγκαιότητα ύπαρξης ενός ρωμαλέου ριζοσπαστικού αντικαπιταλιστικού κινήματος, πρέπει να αναζητηθούν οι διαλεκτικές πολιτικές αιτίες της κραυγαλέας ανωριμότητας του υποκειμενικού παράγοντα της ελληνικής κοινωνίας.
Οι κομφορμιστικές επαναλήψεις σε στερεότυπα του τύπου «ρεφορμιστές, οπορτουνιστές κλπ», δεν μπορούν πια να δικαιολογούν τις δικές μας ανεπάρκειες και την ανικανότητά μας να παράξουμε την πολιτική στρατηγική και τακτική που θα μετατρέψει την δυνατότητα κατάργησης του καπιταλιστικού οικονομικοκοινωνικού συστήματος σε πραγματικότητα, την πολιτική στρατηγική και τακτική που θ’ αξιοποιήσει τις ώριμες αντικειμενικές συνθήκες της κοινωνίας και θα συμβάλει στη δημιουργία ενός ρωμαλέου ριζοσπαστικού αντικαπιταλιστικού κινήματος.
Νομίζουμε πως η πρόταση του ΑΚΕΠ προς το ριζοσπαστικό χώρο για ΑΚΥΡΟ (όχι αποχή) στη σημερινή εκλογική συγκυρία (όχι γενικά) θα μπορούσε να συμβάλει αποφασιστικά στη διαμόρφωση των συνθηκών υπέρβασης της κρίσης του πολιτικού κινήματος της εργατικής τάξης. Τα επιχειρήματά μας για την ορθότητα των συλλογισμών μας είναι γνωστά και δεν χρειάζεται να τα επαναλάβουμε.

ΑΚΕΠ είπε...

Στις 4 Οκτωβρίου θα προκύψει κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση με την έγκριση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Στις 4 Οκτωβρίου οι μισθοσυντήρητοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι, οι άνεργοι, οι αναξιοπαθούντες μικρομεσαίοι, οι αγρότες, οι νεολαίοι πάνω απ’ τα 18, οι κολασμένοι της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή η πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού θα εγκρίνει και θα αποφασίσει ποιό από τα δυο μεγάλα καθεστωτικά κόμματα, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, θα βρίσκεται στην κυβέρνηση, και ποιό στην αξιωματική αντιπολίτευση.

Στις 4 Οκτωβρίου εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες θα πιστοποιήσουν με την ψήφο τους ότι αποδέχονται τις πολιτικές, κοινωνικές και ιδεολογικές θέσεις και απόψεις του Καρατζαφέρη και του ΛΑΟΣ.

Στις 4 Οκτωβρίου θα πιστοποιηθεί εκλογικά πως το άθροισμα των οπαδών και των ψηφοφόρων του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα περιορισμένο και παγιωμένο μειοψηφικό σύνολο.

Στις 4 Οκτωβρίου η εργατική τάξη και οι κολασμένοι της ελληνικής κοινωνίας θα πιστοποιήσουν με την ψήφο τους πως οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και εν γένει οι ριζοσπαστικές πολιτικές δυνάμεις που κατέρχονται αυτοδύναμα στις εκλογές ασκούν με τις ιδέες και την δράση τους αμελητέα επιρροή στην ελληνική κοινωνία του 2009.

Αυτό λοιπόν είναι το μόνο πολιτικό αποτέλεσμα που μπορεί να προκύψει στις 4 Οκτωβρίου, και κανένα άλλο.

Κάτι πολύ νοσηρό συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Η κοινωνική, η πολιτική και η ηθική σήψη της ελληνικής κοινωνίας είναι απύθμενη.

" . . .Δεν λυπάμαι τους ποιητές που μείνανε χωρίς κοινό... Λυπάμαι το κοινό που έμεινε χωρίς ποιητές. . ." (Ελύτης)

Μανώλης Γρηγοριάδης