Δήλωση Α.Αλαβάνου για τις εξελίξεις στην Κύπρο

Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής
Δήλωση Α. Αλαβάνου για τις εξελίξεις στην Κύπρο 
«Για μια ακόμη φορά ο εργαζόμενος λαός της Κυπριακής Δημοκρατίας γίνεται «αγνοούμενος» από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα»
«Και οι εξελίξεις στην Κύπρο επιβεβαιώνουν την ανάγκη Σχέδιου Β’ για την περιφέρεια της Ευρωζώνης»
«Με δραματικό τρόπο οι εξελίξεις στην Κυπριακή Δημοκρατία υποδεικνύουν ότι για μια περιφερειακή χώρα σε κρίση ο μόνος δρόμος διάσωσης, ανασυγκρότησης και κοινωνικής προόδου είναι η άμεση αποχώρηση από την Ευρωζώνη, το Σχέδιο Β’.
Διαβάστε περισσότερα...

Το πρόβλημα στην Κύπρο δεν αφορά στους μεγαλοκαταθέτες - από όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας -  με τους φουσκωμένους λογαριασμούς από το ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Αυτοί οφείλουν να πληρώσουν βαριά το τίμημα των ανομιών τους και να γνωρίσουν το σπαθί της δικαιοσύνης.

Το πρόβλημα αφορά στους μικρούς και μεσαίους καταθέτες με τις αποταμιεύσεις μιας ζωής. Μέχρι τώρα με τους όρους που επέβαλε η Ευρωζώνη στις χώρες σε κρίση έχει αποδειχθεί ότι καμία ασφάλεια δεν υπάρχει για τον μισθό. Καμία ασφάλεια για τη σύνταξη. Καμία ασφάλεια για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Καμία ασφάλεια για τη θέση εργασίας. Καμία ασφάλεια για τα ακίνητα των λαϊκών στρωμάτων.

Με την απόφαση της Ευρωζώνης για την Κυπριακή Δημοκρατία αποδεικνύεται ότι καμία ασφάλεια δεν υπάρχει ούτε για το τελευταίο οχυρό, τις λαϊκές καταθέσεις. Ακόμα κι αν η υπόδειξη για τη φορολόγηση των μικρών καταθέσεων είναι της Λευκωσίας κι όχι των Βρυξελλών, ακόμα κι αν η ρύθμιση αυτή μετριασθεί ή και αρθεί κάτω από τις παγκόσμιες αντιδράσεις, συμπεριλαμβανομένων και κύκλων του συστήματος,η κυνική αυτή απόφαση δείχνει την αγριότητα, την κοινωνική αδικία, την καταστροφικότητα, την αναποτελεσματικότητα των πολιτικών αλλά και των ίδιων των αρχών της Ευρωζώνης.

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπήρχε μια κοινά αποδεκτή αντίληψη ότι είναι διασφαλισμένες οι καταθέσεις μέχρι τις 100.000 ευρώ. Αυτή την αρχή υποτίθεται ότι θα έρχονταν να στηρίξει και μέσα από την ευρωπαϊκή νομοθεσία η τραπεζική ενοποίηση. Αποδεικνύεται ότι τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει.

Μόνο δημόσιες τράπεζες, μη εξαρτημένες από εκτός ελέγχου νομισματικές αρχές του εξωτερικού όπως η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, έχουν τη δυνατότητα να εγγυηθούν τις λαϊκές καταθέσεις – ακόμα και οι μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες των ΗΠΑ ή της Βρετανίας που κατέρρεαν έπρεπε να γίνουν προσωρινά κρατικές για να διασωθούν. Μόνο η αποχώρηση από την Ευρωζώνη μπορεί να οδηγήσει σε ένα αποτελεσματικό, κοινωνικά δίκαιο και ταχύ δρόμο ανασυγκρότησης.

Η εθνικοποίηση των τραπεζών, η αποχώρηση από την Ευρωζώνη, μαζί με τον οικονομικό σχεδιασμό και το Κοινωνικό Κράτος, αποτελούν τις συντεταγμένες για το Σχέδιο Β’. Το Σχέδιο Β’ δεν είναι αναγκαίο μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Κυπριακή Δημοκρατία, όπου βρίσκει πια ανοικτή στήριξη, καθώς και για τις άλλες χώρες της περιφέρειας.

Όλα αυτά έγιναν στην Κυπριακή Δημοκρατία. Μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που η εδαφική της ακεραιότητα και η κυριαρχία έχει βάναυσα παραβιασθεί εδώ και σαράντα χρόνια, που για αυτό απαιτούσε τον σεβασμό των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων που δεν είναι άμοιρες ευθυνών, βλέπει για μια ακόμα φορά την κυριαρχία της να βεβηλώνεται και να καταπατάται. Και ο εργαζόμενος λαός της γίνεται για μια ακόμα φορά «αγνοούμενος» από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Υπάρχει όμως κι ένα άλλο πικρό δίδαγμα, ειδικά για όσους προερχόμαστε από την αριστερά,  που απορρέει από την κυπριακή κρίση.

Αν η νυν κυβέρνηση της Κύπρου είναι συνένοχη για αυτή την οικονομική σφαγή του λαού της, η πρώην κυβέρνηση είναι υπεύθυνη για το ότι οδήγησε την Κύπρο στο κατώφλι της τρόικα. Μια κυβέρνηση όχι απλώς προερχόμενη από την αριστερά, αλλά αυτοοριζόμενη ως κομμουνιστική, δημιούργησε την τραπεζική φούσκα, με επταπλάσια αξία σε σχέση με το κυπριακό ΑΕΠ. Έκανε την Κύπρο φορολογικό παράδεισο για μεγαλοεισοδηματίες με τον μικρότερο συντελεστή για τις επιχειρήσεις σε όλη την Ευρώπη. Και, μια κομμουνιστική κυβέρνηση, προσέλκυσε όλη την ρωσική κλεπτοκρατία, που πλούτισε αναίσχυντα πάνω στα λεηλατημένα ερείπια της κρατικής περιουσίας της Σοβιετικής Ένωσης μετά την κατάρρευσή της.

Σε μια ευρωπαϊκή κρίση, με οικονομικό, κοινωνικό αλλά και υπαρξιακό χαρακτήρα, όπου αμφισβητούνται τα πάντα, όπου αναζητούνται πρωτότυπες λύσεις, δεν μετράει η προέλευση ή ο αυτοπροσδιορισμός της κάθε πολιτικής δύναμης. Το βασικό κριτήριο είναι το αν διαθέτει ένα συγκροτημένο πρόγραμμα ανατροπής και ανασυγκρότησης – ένα Σχέδιο Β’ κι όχι το Σχέδιο Α’ της Ευρωζώνης».

Αθήνα, 18.3.2013