Για το σ. Παναγιώτη Βήχο

Ανακοίνωση του ΣΧΕΔΙΟΥ Β

«Η Επανάσταση είναι η μόνη ελπίδα...» έλεγε και έγραφε σε κάθε ευκαιρία, ο Παναγιώτης Βήχος, που «έφυγε» πριν από λίγες ώρες.

Διαβάστε περισσότερα...

Στους δρόμους του αγώνα βρεθήκαμε με το σύντροφο Παναγιώτη και γνωρίσαμε ένα έντιμο αγωνιστή που πάλεψε, με όλες του τις δυνάμεις, για μια καλλίτερη κοινωνία.

Ο σύντροφος Βήχος ήταν ένας εξαίρετος μουσικός, που συνεργάστηκε, ως πιανίστας και μαέστρος, με όλα τα γνωστά ονόματα του χώρου με αποκορύφωμα τη μελοποίηση απο τον ίδιο του «Μεγάλου Ανατολικού» σε συνεργασία με τα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ και την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών.

Η Μουσική του Παιδεία και ενασχόληση, η στενή του επαφή με την Τέχνη και τον Πολιτισμό και η γερή θεωρητική του κατάρτιση στα ιδεολογικά μονοπάτια του Μαρξισμού, έδωσαν μοναδικότητα στον αγώνα του.

Η πολιτική του δράση, αλλά και οι διώξεις εναντίον του, ξεκίνησαν από τα νιατα του. Από μικρός οργανώθηκε στους Λαμπράκηδες και, ως φαντάρος, συνελήφθη και οδηγήθηκε στα στρατοδικεία. Συμμετείχε στην Ίδρυση της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης (ΠΑΠΟΚ) και ήταν δραστήριο μέλος του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου.

Στους πολιτικούς του σταθμούς συγκαταλέγεται η αρθρογραφία του, στη διάρκεια της δικτατοριας από τη «Χριστιανική» του Νίκου Ψαρουδάκη, η ένταξη του στο ΚΚΕ το 1974, η σύγγκρουση του με την ηγεσία του το 1987, η ένταξη του το 1990 στο Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα – Τροτσκιστες, η συνεργασια του με το ΑΚΕΠ, η δημιουργία του Πολιτικού Καφενείου και η πλούσια αρθρογραφία του.

Κρατάμε στη μνημη μας, το χαρούμενο νικηφόρο του χαμόγελο, το Δεκέμβρη του 2011, στην αίθουσα του Δικαστηρίου στο τέλος της δεκαπεντάχρονης δικαστικής του περιπέτειας με το εκδικητικό πρόσωπο του κράτους. Το 1998 είχε καταγγείλει κυκλώματα αναγκαστικής πορνείας και τις διασυνδεσεις τους με Αστυνομικό Διευθυντή . Δεν του συγχωρέθηκε αυτή του η στάση, δημιούργησαν ψεύτικα «στοιχεία», αντέστρεψαν τις κατηγορίες και, παρά τις πολλές αθωωτικές αποφασεις, προσπάθησαν να τον εξουδετερώσουν δικαστικά, χωρίς τελικά να το καταφέρουν.

Δε θα ξεχάσουμε τα φλογερά του κείμενα – φιλοσοφικά, φιλολογικά, καλλιτεχνικά, πολιτιστικά – στις σελίδες του Πολιτικού Καφενείου που τις κράτησε ζωντανές μέχρι σήμερα και τις μοναδικές στιγμές που ζήσαμε μαζί στις διαδηλώσεις και στο café Marseille.

Θα τον θυμόμαστε ως ένα αγνό, λαϊκό αγωνιστή, που πάλεψε μέχρι τέλους, με όλα τα μέσα που διέθετε, για ένα καλλίτερο, δικαιότερο και πιο όμορφο κόσμο.

Εκφράζουμε στην οικογένεια, τους φίλους και τους συντρόφους του στο ΑΚΕΠ, τα συλλυπητήρια μας.