Νέα αφίσα του ΑΚΕΠ: Δραχμούλα εδώ και τώρα

Αναδημοσιεύουμε: 1) Κείμενο του καθηγητή της ΑΣΟΕΕ Γιώργου Βάμβουκα με χρήσιμα στατιστικά στοιχεία, 2) Κείμενο με τα συμπεράσματα των καθηγητών του Χάρβαρντ, της Κάρμεν Ράινχαρτ και του Κρίστοφ Τρέμπες, με χρήσιμα στατιστικά στοιχεία για χώρες που χρεοκοπούν, 3) Άλμπατρος... χαμηλή πτήση...
Διαβάστε περισσότερα...

1) Σε τοκοχρεολύσια το δικομματικό καθεστώς μας κόστισε 1421 δις

Γιώργος Βάμβουκας Καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ)
Δημοσιεύτηκε στην Kontranews (3.9.2014)

Εκπληκτική είναι η διαπίστωση ότι 1.421 δις ευρώ (€) μας έχει κοστίσει η δικομματική νομενκλατούρα κατά την περίοδο 1980-2014.  Ας δούμε στη συνέχεια πως προκύπτει το εξωπραγματικό ποσό των 1.421 δις €. Το δημόσιο χρέος είναι το άθροισμα παρελθόντων κρατικών ελλειμμάτων. Όταν οι κρατικές δαπάνες υπερβαίνουν τα δημοσιονομικά έσοδα, το κράτος έχει ελλείμματα (ζημιές). Τα ελλείμματα χρηματοδοτούνται με δημόσιο δανεισμό που συνάπτει το υπουργείο Οικονομικών, με αναπόφευκτη συνέπεια την ανοδική τάση του δημοσίου χρέους. Στα πλαίσια του ΓΚΠ (Γενικός Κρατικός Προϋπολογισμός), οι δαπάνες σε τόκους και χρεολύσια αφορούν την εξυπηρέτηση του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης. Από την χθεσινή μας ανάλυση, διαπιστώθηκε ότι ο ακριβής υπολογισμός των τοκοχρεολυσίων είναι δύσκολη υπόθεση για τον ερευνητή. Ο βασικός λόγος είναι ότι ένα μέρος των δαπανών εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους, γίνεται από το υπουργείο Οικονομικών με σειρές εντόκων γραμματίων, δαπάνη όμως που δεν αναγράφεται στους επίσημους κωδικούς του ΓΚΠ.
Τα στοιχεία του πίνακα του κειμένου, βασίζονται σε επεξεργασία στοιχείων του υπουργείου Οικονομικών. Οι δαπάνες χρεολυσίων περιλαμβάνουν αμφότερες τις δαπάνες βραχυπρόθεσμου και μεσομακροπρόθεσμου δανεισμού. Παράλληλα, τα πιστωτικά έσοδα αντανακλούν τον βραχυπρόθεσμο και τον μακροπρόθεσμο δανεισμό του ελληνικού κράτους, υπό τη μορφή δανείων, ομολόγων και εντόκων γραμματίων. Ωστόσο, θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι ο πίνακας δεν περιλαμβάνει τις δαπάνες τοκοχρεολυσίων των ΔΕΚΟ (Δημόσιες Επιχειρήσεις και Οργανισμοί) και λοιπών φορέων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, με συνέπεια να υποεκτιμώνται οι συνολικές δαπάνες της χώρας σε τοκοχρεολύσια.

Τόκοι   Χρεολύσια    Πιστωτικά Έσοδα δις €         δις €                δις €

1980 1990 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2000-2014 1980-2014

0,4           0,52                1,3 5,5           7,2                10,9 9,5         20,6                 24,5 9,7         22,5                 16,8 9,2         23,8                 30,3 9,4         26,8                 38,0 9,5          31,9                 50,1 9,8         32,8                 44,8 9,6         28,4                 37,2 9,8         49,6                 61,4 11,2       53,7                 69,7 12,3       66,0               105,2 13,2       42,4               65,6 16,4       62,2                 97,0 12,2       70,9               134,2 6,1         57,5                 73,6 6,2        65,0                 95,0 154,1    654,1               943,4 255,0   910,0            1.280,0

Από τα στοιχεία του πίνακα εξάγονται τα ακόλουθα καίρια συμπεράσματα: 1) Την περίοδο 1980-2014, οι δαπάνες σε τόκους και χρεολύσια για την εξυπηρέτηση του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης προσδιορίζεται σε 1.165 δις ευρώ. Την υποπερίοδο 2000-2014, οι δαπάνες τοκοχρεολυσίων εκτιμώνται σε 808,2 δις €. 2) Το σύνολο των πιστωτικών εσόδων κατά την περίοδο 1980-2014 εκτιμάται σε 1.280 δις €, εκ των οποίων τα 943,4 δις € αφορούν πιστωτικά έσοδα της υποπεριόδου 2000-2014. Αν υποτεθεί ότι το 20% των πιστωτικών εσόδων, προορίζεται για την εξυπηρέτηση του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης, συνάγεται ότι την περίοδο 1980-2014 ποσό της τάξης των 256 δις € (1.280×20%=256) απορροφήθηκε για την εξυπηρέτηση του χρέους. Συνεπώς, την περίοδο 1980-2014, το σύνολο των δαπανών για την εξυπηρέτηση του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης, ανήλθε στο ιλιγγιώδες ποσό των 1.421 δις ευρώ (1.165+256=1.421).
Από τα στοιχεία του πίνακα, καθίσταται πασιφανές ότι την περίοδο 1980-2014, η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους απορροφά ολοένα και περισσότερους χρηματικούς πόρους. Η διαχρονική αύξηση του δημοσίου χρέους, έχει ως επακόλουθο την τρομακτική άνοδο των κρατικών εσόδων. Με έσοδα από διάφορες πηγές (άμεσοι και έμμεσοι φόροι, τέλη, μισθώματα, κ.λπ.), το κράτος εξασφαλίζει τους αναγκαίους πόρους, ώστε να χρηματοδοτεί στη συνέχεια τις διάφορες δαπάνες του, όπως τοκοχρεολύσια, μισθοί, συντάξεις, υγειονομική κάλυψη, κ,λπ. Τα υπέρογκα κρατικά ελλείμματα και το πελώριο δημόσιο χρέος της περιόδου 1980-2014, είναι προϊόν διαφθοράς και ανικανότητας στην άσκηση της μακροοικονομικής πολιτικής του δικομματικού καθεστώτος ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Εξωφρενικές υπερβάσεις στις κρατικές δαπάνες, σχετικές με τα δημόσια έργα, τα εξοπλιστικά προγράμματα, τις κρατικές προμήθειες, τα ολυμπιακά έργα, τις μάσες αργόσχολων συνδικαλιστών, τους χρυσοφόρους μισθούς κομματόσκυλων του κρατικού μηχανισμού, κ.λπ., προκάλεσαν τα υπερβολικά κρατικά ελλείμματα και το υπερμέγεθες κρατικό χρέος. Ένα κυκλώπειο δημόσιο χρέος που αποδεκατίζει πλέον τις παραγωγικές τάξεις της εθνικής οικονομίας. Αυτό το λούμπεν δικομματικό-κρατικοδίαιτο επιχειρηματικό-συνδικαλιστικό κατεστημένο, πληρώσαμε εμείς τα κορόιδα την περίοδο 1980-2014 σε τοκοχρεολύσια 1.421 δις ευρώ. Για πόσα χρόνια όμως θα συνεχίσουμε να τους πληρώνουμε;

Αναδημοσίευση από: https://gvamvoukas.wordpress.com/

***

2)Συνήθως οι χώρες που χρεοκοπούν σημειώνουν στη συνέχεια οικονομικό θαύμα

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΜΕΛΕΤΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΩΝ

Η κατηγορία είναι σαφής: χώρες που δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους, θέτουν σε κίνδυνο την ευημερία των επερχόμενων γενεών. Ισχύει; Όχι, λέει μια νέα επιστημονική έρευνα.
Πρόκειται για ένα θέμα στο οποίο συγκρούονται οι απόψεις οικονομολόγων, πολιτικών και δημοσιογράφων από το ξέσπασμα της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη. Όταν μια βιομηχανική χώρα δεν μπορεί να πληρώσει τα χρέη της και κηρύσσει πτώχευση πρόκειται για μια οικονομική καταστροφή ή μια ελάφρυνση για τους κατοίκους της;

«ΜΙΚΡΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΘΑΥΜΑ»

Καθαρή απάντηση στο ερώτημα δεν έδωσε ούτε το κούρεμα χρέους της Ελλάδας, το μοναδικό στην ΕΕ. Αρχές του 2012 η Ελλάδα διέγραψε τμήμα του χρέους της παίρνοντας δημοσιονομική ανάσα, αλλά από τότε η ελληνική οικονομία πήρε την κατιούσα και μέχρι σήμερα η χώρα δεν μπορεί να εξυγιάνει τα δημοσιονομικά της.

Αναζητώντας διδάγματα για το παρόν δύο οικονομολόγοι, η καθηγήτρια στο Χάρβαρντ Κάρμεν Ράινχαρτ και ο γερμανός συνάδελφος της Κρίστοφ Τρέμπες, ανέλυσαν μια σειρά από χρεοκοπίες του παρελθόντος θέτοντας το εξής βασικό ερώτημα: πώς επιδρά μια απομείωση χρέους ή χρεοκοπία μιας χώρας στην ανάπτυξη και στην ευημερία του λαού της;

Η απάντηση υπάρχει σε μια ερευνητική μελέτη των δύο οικονομολόγων με τον τίτλο «A distant mirror of debt, default and relief» που μόλις δημοσιεύτηκε και γίνεται αναφορά σε αυτή στην αυστριακή εφημερίδα der Standard.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, υποστηρίζουν οι δύο συγγραφείς, οι χρεοκοπίες επιφέρουν ένα μικρό οικονομικό θαύμα. Χώρες που κηρύσσουν στάση πληρωμών και, με ή χωρίς τη συναίνεση των δανειστών τους, κουρεύουν τμήμα του χρέους τους, αναπτύσσονται στη συνέχεια με γρηγορότερο ρυθμό από ότι πριν.

ΣΤΗΡΙΧΘΗΚΑΝ ΣΕ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Στη μελέτη τους οι Ράινχαρτ και Τρέμπες ανέλυσαν συνολικά 47 χρεοκοπίες χωρών, οι περισσότερες στο διάστημα του μεσοπολέμου και στη Λατινική Αμερική των δεκαετιών του '80 και του '90. Από τα 47 κράτη τα 39 κατέγραψαν γοργούς ρυθμούς ανάπτυξη μετά την κήρυξη μερικής ή ολικής στάσης πληρωμών. Σε 6 περιπτώσεις παρατηρήθηκε στασιμότητα και μόνο σε δύο χώρες συρρικνώθηκε η οικονομία.Τα αξιοπερίεργο είναι ότι η ανάπτυξη κινήθηκε με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Στα πρώτα 4 χρόνια μετά την χρεοκοπία στο διάστημα του μεσοπολέμου ο μέσος όρος ήταν της τάξης του 16% και στις χώρες της Λατινικής Αμερικής 9%.

Οι δύο οικονομολόγοι αποδεικνύουν με βάση ιστορικά δεδομένα ότι η διαγραφή χρεών έλαβε μεγάλες διαστάσεις. Το 1934 πολλές ευρωπαϊκές χώρες δήλωσαν ότι δεν θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν άλλο τα δάνεια από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έναντι της Βρετανίας και των ΗΠΑ. Και ενώ για παράδειγμα το χρέος της Αυστρίας ήταν σχετικά μικρό, 23 εκ. δολάρια το 1934, η Γαλλία εξοικονόμησε ποσό της τάξης των δισεκατομμυρίων, μειώνοντας το χρέος της κατά 50% μετά το 1934.

«ΚΑΘΑΡΟ ΚΟΥΡΕΜΑ»

Μια συνηθισμένη αντίρρηση για τις διαγραφές χρεών είναι ότι ναι μεν οι βιομηχανικές χώρες εξοικονομούν βραχυπρόθεσμα χρήματα, μακροπρόθεσμα όμως «υποφέρουν» γιατί μετά τη χρεοκοπία κανείς δεν τις εμπιστεύεται, αφού έχουν διακινδυνεύσει την αξιοπιστία τους. Αλλά και αυτό φαίνεται να μην ισχύει, σύμφωνα με την μελέτη.

Μετά από μια χρεοκοπία το 1980 χρειάζονταν 4 χρόνια για να πάρει η χώρα νέα δάνεια. Την δεκαετία του '90 οι χώρες που κήρυξαν στάση πληρωμών πήραν σχεδόν αμέσως φρέσκο χρήμα. Για τους νέους δανειστές ήταν προφανώς αδιάφορο εάν οι προηγούμενοι «αιμορράγησαν».

Το συμπέρασμα της μελέτης των Ράινχαρντ και Τρέμπες είναι σαφές: όταν οι χώρες είναι υπερχρεωμένες εκείνο που χρειάζεται είναι ένα καθαρό κούρεμα και όχι μακροχρόνιοι πολιτικοί τακτικισμοί.

Βέβαια σε όλα αυτά αναμένεται πολύ γρήγορα και ο προκατειλημμένος αντίλογος, δεδομένου ότι η Ράινχαρτ γίνεται αντικείμενο στενής παρακολούθησης, αφότου ''ανακαλύφθηκε'' ότι δήθεν σε δημοσιεύσεις της μετά το 2013 με θέμα το χρέος, τις οποίες έκανε μαζί με τον οικονομολόγο Κένεθ Ρογκόφ, καθηγητή στο Χάρβαρντ, κρύβονταν, τάχα, πολλά λάθη.

Bασική πηγή: Deutsche Welle

***

3) Άλμπατρος...χαμηλή πτήση


ΑΚΕΠ-Γραφείο Τύπου,
Μίκα Στάθη