Μόνη λύση η επείγουσα σεισάχθεια στα ιδιωτικά χρέη

Αναδημοσιεύουμε 3 άρθρα: 1) "Μόνη λύση η επείγουσα σεισάχθεια στα ιδιωτικά χρέη" του Κ.Μ.(ISKRA), 2) "Πώς το «χρήμα από το ελικόπτερο» μπορεί να δώσει λύσεις" του Robert Skidelsky (FINANCIAL TIMES-EURO2DAY), 3) "Η συνομωσία της 5ης αξιολόγησης που δεν έγινε: Γιατί ο Σόιμπλε έριξε τον Σαμαρά" του Μάκη Ανδρονόπουλου (Mignatiou.com)- χωρίς κατ' ανάγκη να συμφωνούμε με όλες τις απόψεις των αρθρογράφων.
Διαβάστε περισσότερα...

1) Μόνη λύση η επείγουσα σεισάχθεια στα ιδιωτικά χρέη
του Κ.Μ

ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ (ΔΙΑΓΡΑΦΗ) ΣΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΧΡΕΗ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Ο Σόλων (640 – 560 π.Χ.) υπήρξε μεγάλος πολιτικός της Αρχαίας Αθήνας, γνήσιος επαναστάτης του καιρού του, βαθιά ριζοσπάστης μεταρρυθμιστής – όχι με την δυσφημιστική έννοια που αναφέρονται στις μεταρρυθμίσεις και τους μεταρρυθμιστές οι τροϊκανοί και η εγχώρια μνημονιακή τάξη – αλλά και ποιητής και χάρη σε αυτές τις αρετές του, συγκαταλέγεται μεταξύ των Επτά Σοφών της Αρχαίας Ελλάδας.

Ο Σόλων καταγράφηκε στην Ιστορία για πολλά σημαντικά και καινοτόμα νομοθετήματά του, αλλά κυρίως για τη μεγάλη, πρωτοποριακή και τολμηρή μεταρρύθμισή του που έχει καταγραφεί ιστορικά ως «σεισάχθεια» (σείω + άχθος «απόσειση βάρους»).

Με την σεισάχθεια ο Σόλων έλαβε την πρωτοποριακή νομοθετική πρωτοβουλία, στην Αρχαία Αθήνα, όπου οι πολίτες της, ιδιαίτερα οι οικονομικά πιο αδύνατοι, πνίγονταν στα χρέη, να διαγράψει ουσιαστικά τα χρέη ιδιωτών προς ιδιώτες (κυρίως προς τους μεγαλογαιοκτήμονες) και προς το αθηναϊκό Δημόσιο, να καταργήσει τον δανεισμό «επί σώμασι», με εγγύηση το σώμα του υπόχρεου και την υποδούλωσή του, μαζί και την υποδούλωση της οικογένειάς του, ενώ απελευθερωσε όσους Αθηναίους είχαν γίνει δούλοι λόγω χρεών στην ίδια την Αθήνα και επανέφερε στην πόλη όσους στο μεταξύ είχαν πωληθεί και μεταφερθεί εκτός Αθήνας.

Η σεισάχθεια του Σόλωνα υπήρξε τότε μια σωτήρια παρέμβαση στην Αθήνα, η οποία, παρά τις μεγάλες αντιδράσεις από τους τότε «τοκογλύφους», συντέλεσε αποφασιστικά στην μετέπειτα οικονομική άνθηση και το μεγαλείο των Αθηνών.

Μπορεί από τη «σεισάχθεια» του Σόλωνα να έχουν παρέλθει πάνω από δυόμιση χιλιάδες χρόνια αλλά η ξεχασμένη έννοια της σεισάχθειας, τηρουμένων των αναλογιών, είναι ξανά εξαιρετικά επίκαιρη στη σημερινή Ελλάδα.

Οι σύγχρονοι «δούλοι» δανειολήπτες, στραγγαλισμένοι από τους πιστωτές, χρειάζεται να απελευθερωθούν καi μαζί τους να απελευθερωθεί και η Ελλάδα!

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΕΝΑ ΒΟΥΝΟ ΑΠΟ ΧΡΕΗ

Η μνημονιακή Ελλάδα του 2016 κάθεται πάνω σε ένα πανύψηλο βουνό από δημόσια και ιδιωτικά χρέη που δεν της επιτρέπουν να πάρει καμιά ανάσα.

Γίνεται και σωστά πολύ μεγάλη συζήτηση για το επαχθέστατο και αβίωτο δημόσιο χρέος, το οποίο είναι αδύνατο να αποπληρωθεί και για τούτο πρέπει να διαγραφεί.

Και όμως εξίσου μέγα πρόβλημα, αν όχι μεγαλύτερο και κατά τη γνώμη μου πολύ μεγαλύτερο, είναι το άχθος των ιδιωτικών, πάσης φύσεως, χρεών.

Και αναφέρομαι στα χρέη φυσικών προσώπων και νοικοκυριών και πολύ μικρών, μικρών, μικρομεσαίων, μεσαίων αλλά και ορισμένων μεγάλων επιχειρήσεων, τα οποία πνίγουν στην κυριολεξία την κοινωνία, ιδιαίτερα τις κοινωνικά πιο αδύνατες κατηγορίες και την οικονομία ως σύνολο.

ΤΑ ΧΡΕΗ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

Τα ληξιπρόθεσμα («κόκκινα») δάνεια φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων προς τις τράπεζες ξεπερνάνε τα 110 δισ. ευρώ και συνεχώς καλπάζουν, ενώ ένας δύσκολα υπολογίσιμος αριθμός δανείων, τα οποία παρουσιάζονται ως ενήμερα, στην πραγματικότητα δεν αποπληρώνονται και δεν εμφανίζονται ως «κόκκινα» στους ισολογισμούς των τραπεζών.

Οι τράπεζες, παρά την τρίτη και μέγα σκάνδαλο, ανακεφαλαιοποίησή τους, αντιμετωπίζουν εκ νέου πρόβλημα «μαύρης τρύπας», χωμένες σε έναν φαύλο κύκλο που δεν έχει τέλος, ενώ στραγγίζουν και απομυζούν όλη την οικονομία.

ΚΩΔΙΚΑΣ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ: ΑΝΘΡΑΚΕΣ Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ

Ο Κώδικας Δεοντολογίας για τα «κόκκινα» δάνεια των τραπεζών που παρουσίασε τις προηγούμενες μέρες η Τράπεζα της Ελλάδας σε συμφωνία με την κυβέρνηση, όχι μόνο δεν δίνει καμιά απάντηση στο πρόβλημα των δανειοληπτών αλλά στο μόνο που εξυπηρετεί είναι να διευκολύνει το πέρασμα των «κόκκινων» δανείων από τις αρχές του φθινοπώρου στα κερδοσκοπικά fund, προκειμένου τα τελευταία να δώσουν αλύπητα και χωρίς κανέναν ενδοιασμό την «τελική λύση» για τα σπίτια, τα ακίνητα των νοικοκυριών και στην ύπαρξη δεκάδων χιλιάδων επιχειρήσεων.

ΤΑ ΧΡΕΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ

Την ίδια ώρα με ρυθμό πάνω από 1,2 δισ. ευρώ αυξάνονται κάθε μήνα τα νέα ληξιπρόθεσμα χρέη των φορολογουμένων προς το Δημόσιο, χώρια τα χρέη που κλιμακώνονται προς τις ΔΕΚΟ, κυρίως τη ΔΕΗ.

Το πρώτο εξάμηνο του 2016 οι νέες οφειλές των πολιτών προς το Δημόσιο έφθασαν τα 6,9 δισ.!

Ο συνολικός αριθμός των φορολογουμένων (φυσικών προσώπων + επιχειρήσεων) που έχουν οφειλές στην Εφορία ξεπερνά τα τέσσερα εκατομμύρια (!), ενώ σε έναν αριθμό που προσεγγίζει το ένα εκατομμύριο έχουν ήδη επιβληθεί μέτρα αναγκαστικής είσπραξης, όπως είναι οι καταθέσεις τραπεζικών υπολοίπων και εισοδημάτων στα χέρια τρίτων.

Την ίδια ώρα οι συνολικές ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο (παλιές και νέες) φτάνουν τα 90 δισ., ένα ποσό ανατριχιαστικό, όσο και αν οι περισσότερες από τις πιο παλιές οφειλές δεν μπορούν να εισπραχθούν (επιχειρήσεις που έχουν κλείσει, οφειλέτες που δεν ζουν κλπ) και παραμένουν τυπικά στα χαρτιά για να δείχνουν την γάγγραινα της ελληνικής γραφειοκρατίας και ευθυνοφοβίας.

Η ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΟΛΩΝΑ

Εδώ, λοιπόν, που έχει φτάσει το πρόβλημα των ιδιωτικών χρεών στη χώρα δεν αντιμετωπίζεται με ημίμετρα και ασπιρίνες.

Ούτε πολύ περισσότερο το πρόβλημα των ιδιωτικών χρεών μπορεί να επιλυθεί με την επιλογή της μεταφοράς των «κόκκινων» δανείων στα fund, πράγμα που συνιστά πλήρη άλωση της οικονομίας από ξένα κέντρα και κυρίως υποθήκευση και εκποίηση των ιδιωτικών περιουσιών και τελειωτικό χτύπημα στην ελληνική οικονομία.

Τρόικα και υποδουλωμένο μνημονιακό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο ετοιμάζονται να ολοκληρώσουν την οικονομική και κοινωνική γενοκτονία του τόπου.

Σήμερα όσο ποτέ γίνεται επίκαιρος στον ίδιο τόπο, μετά από χιλιάδες χρόνια, ο Σόλων και η σεισάχθειά του.

Αυτό που χρειάζεται για να λυθεί ο Γόρδιος δεσμός στη χώρα είναι να κοπεί με το σπαθί μιας νέας σεισάχθειας.

Η λύση βρίσκεται σε μια ευρύτατη, σχεδόν σαρωτική, διαγραφή χωρίς όρους και προϋποθέσεις, όλων των ιδιωτικών χρεών που αφορούν τις οικονομικά αδύνατες τάξεις και στρώματα της ελληνικής κοινωνίας και οι γενναίες κατά κατηγορία ρυθμίσεις για την αποπληρωμή εν όλω ή εν μέρει, ανάλογα με τις προϋποθέσεις, των υπόλοιπων δανείων. Η λύση αυτή μπορεί να εφαρμοστεί, κάτω από συγκεκριμένους όρους και με αυστηρό έλεγχο και για τα χρέη προς τα ασφαλιστικά ταμεία.

Μια τέτοια λύση δεν επιβάλλεται μόνο για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά πρώτα απ' όλα και κυρίως για λόγους διεξόδου από την κρίση και επανεκκίνησης της οικονομίας με τροχιά ανάπτυξης.

ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ

Αυτή η λύση, την οποία παρουσιάζουμε μόνο σε γενικές γραμμές, για να μπορέσει να υλοποιηθεί, απαιτεί δύο θεμελιώδεις προϋποθέσεις.

- Την εθνικοποίηση των τραπεζών και

- Το πέρασμα στο εθνικό νόμισμα.

Το πέρασμα στο εθνικό νόμισμα, απόλυτα αναγκαίο, έτσι κι αλλιώς, για την απόκτηση της εθνικής κυριαρχίας και τη συνολική ανάκαμψη της οικονομίας, είναι απαραίτητο γιατί μόνο μια Εθνική Κεντρική Τράπεζα κάτω από τον έλεγχο μιας λαϊκής κυβέρνησης, θα μπορεί με την έκδοση εθνικού νομίσματος να ανακεφαλαιοποιήσει με μηδενικά επιτόκια τις τράπεζες (και αν χρειαστεί και τα ασφαλιστικά ταμεία), ώστε χάρη σε αυτή την ανακεφαλαιοποίηση οι τελευταίες να μπορούν να φέρουν σε πέρας την αναγκαία σεισάχθεια.

Ταυτόχρονα, οι τράπεζες μετά από αυτές τις δημόσιες κεφαλαιακές ενέσεις θα γίνει δυνατό να περάσει το μετοχικό τους κεφάλαιο στα χέρια του Δημοσίου και έτσι εθνικοποιημένες και κάτω από κοινωνικό έλεγχο να αναλάβουν έναν νέο κεντρικό ρόλο για μια διαφορετικού τύπου ανάπτυξη και ανασυγκρότηση της χώρας με καινοτόμα, πρωτοποριακά χαρακτηριστικά και φυσικά με υψηλά επίπεδα παραγωγικότητας, νέας ευθύνης, κινητικότητας, δημιουργίας και αποδοτικότητας του νέου οικονομικού προσανατολισμού.

Με δυο λόγια, η επιλογή της σεισάχθειας, που θα συνοδευτεί με την επανακεφαλαιοποίηση – εθνικοποίηση των τραπεζών, θα είναι στην ουσία μια επιλογή επανίδρυσης των τραπεζών και του τραπεζικού συστήματος και νέα αφετηρία για μια νέα πορεία τους, χωρίς τα βάρη του παρελθόντος.

Η πρόταση εθνικό νόμισμα – ανακεφαλαιοποίηση και εθνικοποίηση των τραπεζών – σεισάχθεια στα ιδιωτικά χρέη – διακοπή αποπληρωμής στο δημόσιο χρέος με κατεύθυνση τη διαγραφή του, δεν είναι μια πρόταση βουνό για τη χώρα.

Αντίθετα είναι ο μόνος, τολμηρός βέβαια, αλλά άκρως ρεαλιστικός δρόμος για την επιβίωση και αναζωογόνηση του τόπου.

Αν ΕΕ, ΔΝΤ και μνημονιακό ελληνικό κατεστημένο προτείνουν την αδύνατη επανεκκίνηση με την οικονομία ερείπιο και την κοινωνία «πεθαμένη», η δική μας πρόταση διεκδικεί την αναζωογόνηση του τόπου με σκληρή προσπάθεια, με την κοινωνία όρθια και τους πολίτες ζωντανούς και συμμέτοχους.

Η πρότασή μας είναι πρώτα απ' όλα πρόταση αξιών, πολιτισμού και αλληλεγγύης.

Κ.Μ.

Αναδημοσίευση από: ISKRA

***

2) Πώς το «χρήμα από το ελικόπτερο» μπορεί να δώσει λύσεις
του Robert Skidelsky

Η βρετανική κυβέρνηση πρέπει να βάλει χρήματα στις τσέπες των πολιτών και να τους δώσει κίνητρο να τα ξοδέψουν. Απαραίτητο ένα πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων. Πως θα περιοριστεί η ενίσχυση των εισαγωγών. Ποιες είναι οι αδυναμίες του QE.

Η Τερέζα Μέι, η πρωθυπουργός της Βρετανίας, έχει απορρίψει όλες τις οικονομικές πολιτικές του πρώην υπουργού Οικονομικών, Τζορτζ Όζμπορν. Έχει υποσχεθεί «ένα στρατηγικό σχέδιο βιομηχανικής ανάπτυξης που θα βάλει μπρος το σύνολο της οικονομίας». Ποια μορφή πρέπει να έχει μια νέα οικονομική στρατηγική;

Το άμεσο πρόβλημα που πρέπει να ξεπεραστεί είναι η αβεβαιότητα που δημιουργεί το Brexit. Ποια είναι τα διαθέσιμα όπλα για την καταπολέμηση της; Ο στόχος του κ. Όζμπορν για την εκμηδένιση του δημοσιονομικού ελλείμματος ως το 2019-2020 έχει ήδη εγκαταλειφθεί, αλλά η αύξηση του δημόσιου χρέους με την έκδοση νέων κρατικών ομολόγων για ένα πρόγραμμα επενδύσεων σε υποδομές θα ανησυχήσει τις αγορές.

Το βασικό επιτόκιο της Τράπεζας της Αγγλίας βρίσκεται ήδη στο μηδέν και κρίνοντας από την ανακοίνωση της Πέμπτης δεν πρέπει να περιμένουμε κάποια αύξηση σύντομα.

Η ποσοτική χαλάρωση – η αγορά ομολόγων από την κεντρική τράπεζα έναντι μετρητών – λειτουργεί κυρίως πλουτίζοντας αυτούς που ήδη έχουν περιουσιακά στοιχεία.

Οπότε τα κλασσικά επεκτατικά εργαλεία για την αντιμετώπιση μιας πιθανής ύφεσης είναι φθαρμένα ή δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν.

Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν που το ενδιαφέρον έχει στραφεί σε μη δοκιμασμένες πρακτικές όπως το λεγόμενο «χρήμα από το ελικόπτερο». «Ας υποθέσουμε ότι μια ημέρα ένα ελικόπτερο πετάει πάνω από μια κοινότητα και ρίχνει χαρτονομίσματα από τον ουρανό» έγραφε ο Μίλτον Φρίντμαν το 1968. Οι οπαδοί του σκληρού χρήματος θα θεωρήσουν τρελή την ιδέα της δωρεάς φρεσκοτυπωμένου χρήματος από την κεντρική τράπεζα. Αλλά το βασικό πρόβλημα είναι πως δεν υπάρχει διαβεβαίωση ότι μεγάλο μέρος από αυτό το «χρήμα από το ελικόπτερο» δεν θα συσσωρευόταν, όπως συνέβη με το ρευστό που εκδόθηκε υπό τα προγράμματα QE και μένει αχρησιμοποίητο.

Αυτός είναι ο λόγος που οι σημερινοί υπέρμαχοι του «χρήματος από το ελικόπτερο» όπως ο Γούλιαμ Μπούιτερ και ο Άντερ Τέρνερ το αντιμετωπίζουν κυρίως ως μια νομισματική χρηματοδότηση επιπρόσθετων κυβερνητικών δαπανών. Η κυβέρνηση θα πλήρωνε ένα επενδυτικό πρόγραμμα όχι με την έκδοση χρέους αλλά με τον δανεισμό χρήματος από την κεντρική τράπεζα. Αυτό θα αύξανε το έλλειμμα της κυβέρνησης, αλλά όχι και το εθνικό χρέος, από την στιγμή που ένα δάνειο της κεντρικής τράπεζας προς την κυβέρνηση δεν αποπληρώνεται. Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση αποκτάει ένα στοιχείο ενεργητικού, αλλά όχι και μια αντίστοιχη υποχρέωση.

Ωστόσο, αυτή είναι μόνο μια δυνατή μορφή του χρήματος από το ελικόπτερο. Ένας άλλος τρόπος για να επιτευχθεί η επιθυμητή αύξηση στις δαπάνες είναι αυτός που πρότεινε ο Ελβετός επιχειρηματίας, Σίλβιο Γκέσελ. Η ιδέα του ήταν να μοιραστούν χρήματα κατευθείαν στα νοικοκυριά. Αλλά για να δοθεί ένα κίνητρο να τα ξοδέψουν αντί να τα συσσωρεύσουν, θα έπρεπε να υπάρχει ένα κόστος σε περίπτωση που δεν τα δαπανούσαν. Στην πρόταση του, τα χαρτονομίσματα που δεν είχαν δαπανηθεί θα σφραγίζονταν κάθε μήνα στο ταχυδρομείο, με μια χρέωση στον κάτοχο τους.

Πως μπορεί να γίνει αυτό σήμερα; Θα μπορούσαν να εκδοθούν «έξυπνες κάρτες» με 1.000 στερλίνες για κάθε πολίτη που είναι εγγεγραμμένος στους εκλογικούς καταλόγους. Οι κάρτες θα μπορούσαν να προγραμματιστούν έτσι ώστε να μειώνεται αυτόματα η αξία του λογαριασμού κάθε εβδομάδα. Υπάρχουν 46 εκατ. ψηφοφόροι καταγεγραμμένοι στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ως εκ τούτου 46 δισ. στερλίνες νέου χρήματος θα μπορούσαν να διοχετευτούν στην οικονομία. Από την στιγμή που το μοτίβο των δαπανών θα καθοριστεί από τον κάθε κάτοχο της κάρτας, οι επιπτώσεις στις πωλήσεις και στις τιμές θα είναι εκτεταμένες.

Ο φόρος στην διακράτηση χρήματος τύπου Γκέσελ θα αύξανε την πολλαπλασιαστική του ισχύ. Η υποστήριξη ενός προγράμματος δημοσίων έργων από τον Κέυνς βασιζόταν στην ίδια ιδέα του να μπουν χρήματα στις τσέπες των εργατών που ήταν βέβαιο ότι θα δαπανούσαν τα περισσότερα από όσα έβγαζαν από τις δουλειές που θα άνοιγαν και έτσι θα δημιουργούσαν επιπλέον δαπάνες. Ο φόρος στο χρήματα τύπου Γκέσελ κάνει το ίδιο.

Ωστόσο, δεν θα συμβούλευα τον νέο υπουργό Οικονομικών, Φίλιπ Χάμοντ, να στοιχηματίσει τα πάντα στο χρήμα τύπου Γκέσελ. Υπάρχει ένα πολύ ισχυρό επιχείρημα ότι η παρατεταμένη ύφεση και η μέτρια ανάκαμψη έχουν καταστρέψει ένα σημαντικό μέρος του βιομηχανικού δυναμικού. Αν αυτό δεν έχει αφήσει καθόλου πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα, τότε η αύξηση της καταναλωτικής ζήτησης χωρίς την αύξηση της παραγωγικότητας της οικονομίας για την κάλυψη της απλά θα οδηγούσε σε πληθωρισμό.

Κατά συνέπεια, η έκδοση χρήματος τύπου Γκέσελ στους καταναλωτές θα έπρεπε να γίνει μαζί με την νομισματική χρηματοδότηση ενός δημοσίου προγράμματος επενδύσεων.

Για παράδειγμα, ένα πρόγραμμα 50 δισ. στερλίνες για τις μεταφορές, τα νοσοκομεία, την στέγαση και τα σχολικά κτίρια δεν θα αποκαθιστούσε απλώς την παραγωγικότητα στην βιομηχανία κατασκευών, θα αύξανε αυτόματα και την ζήτηση στον τομέα λιανικής. Αν χτίσεις ένα σχολείο ή ένα νοσοκομείο δημιουργείς ζήτηση για όλο τον εξοπλισμό που χρειάζεται για να δουλέψουν.

Για να περιοριστεί η διαρροή επιπρόσθετης καταναλωτικής δύναμης στις εισαγωγές, η κυβέρνηση πρέπει να δείξει προτίμηση στις βρετανικές επιχειρήσεις. Ένα πρόγραμμα υποδομών που χρηματοδοτείται από δανεισμό από την Τράπεζα της Αγγλίας που δείχνει προτίμηση στις βρετανικές εταιρείες θα έδινε στην κα. Μέι την στρατηγική ανάπτυξης που αναζητά.

Το επενδυτικό πρόγραμμα μαζί με τη χρήση του χρήματος τύπου Γκέσελ για δύο ή τρία χρόνια, θα έριχναν επιπλέον 100 δισ. στην οικονομία, τα 50 δισ. σε καταναλωτικά αγαθά και τα 50 δισ. σε παραγωγικά αγαθά.

Είναι μια στρατηγική τόσο για την καταπολέμηση της επόμενης ύφεσης όσο και για την εξισορρόπηση της βρετανικής οικονομίας. Και αν είναι ένα πολύ μεγάλο βήμα για ένα υπουργείο Οικονομικών που παραμένει εμποτισμένο στην λογική της λιτότητας του Όζμπορν, τότε πρέπει να το κάνει το Εργατικό κόμμα. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να μετατρέψουμε το Brexit σε πλεονέκτημα μας.

*Ο Robert Skidelsky είναι οικονομολόγος και συγγραφέας του «Keynes: The Return of the Master».

Αναδημοσίευση από: EURO2DAY

***

3) Η συνομωσία της 5ης αξιολόγησης που δεν έγινε: Γιατί ο Σόιμπλε έριξε τον Σαμαρά
του Μάκη Ανδρονόπουλου

Με αγωνία και έντονο προβληματισμό παρακολουθούν ελληνικοί χρηματιστηριακοί και τραπεζικοί κύκλοι από το εξωτερικό τις εξελίξεις στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) και τις απαιτήσεις που προβάλει ο Ενιαίος Εποπτικός Μηχανισμός (SSM) για τα πρόσωπα και τον τρόπο διοίκησης των ελληνικών τραπεζών, αλλά και για τις επιπτώσεις που θα έχει η ψήφιση του εκλογικού νομοσχεδίου στις αγορές. Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, έγινε πρόσφατα συνάντηση incognito σε ευρωπαϊκή πόλη Ελλήνων ανώτατων και ανώτερων στελεχών του χρηματοοικονομικού τομέα για να εκτιμήσουν τις εξελίξεις. 

Στο επίκεντρο των προβληματισμών τους παραμένει εδώ και δύο χρόνια το ερώτημα «γιατί εξωθήθηκε ο Σαμαράς σε εκλογές από την τρόικα και την Κομισιόν;» και «τι εξυπηρετούσε και εξυπηρετεί αυτή η στρατηγική;». Από την διασταύρωση απόρρητων πληροφοριών, επαγγελματικών συζητήσεων και εκτιμήσεων κατέλεξαν στο ακόλουθο σενάριο:

·         Τα προβλήματα του ευρώ το 2010 ήταν οι ιρλανδικές και οι ιταλικές τράπεζες που αποκάλυπταν τις σοβαρές κατασκευαστικές ατέλειες του ευρώ. Η Ελλάδα εμφανίστηκε ξαφνικά ως ο «ιδανικός ένοχος».

·         Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να προσχωρούν όλοι ελαφρά τη καρδία σε μια αρχιτεκτονική διάσωσης  υπογράφοντας πράγματα που τώρα τα βρίσκουν μπροστά τους (πχ. διάσωση ιταλικών τραπεζών). Η ελληνική πλευρά έχει μεγάλες ευθύνες γι΄ αυτή την αρχιτεκτονική, διότι δεν είχε προτάσεις, ούτε διαπραγματευτική διάθεση.

·         Η διαχείριση των προβλημάτων της χώρας από το 2010 μέχρι σήμερα αποδείχθηκε χειρότερη από τα ίδια τα προβλήματα. Δεν υπάρχει κουλτούρα διαπραγμάτευσης.

·         Παρ΄ όλα αυτά, η ελληνική οικονομία είχε μπει το 2014 σε τροχιά ανάπτυξης, η οποία θα «έτρεχε» εκθετικά στηριζόμενη από τις χαμηλές τιμές πετρελαίου και το φθηνότερο ευρώ.

·         Δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις ευρωεκλογές (Μάιος 2014), εκτιμήθηκε στις Βρυξέλλες  ότι το 2016  θα κέρδιζε και τις εθνικές εκλογές και θα εύρισκε μια οικονομία σε δυναμική ανάπτυξης, με «λίπος» που του θα έδινε δυνατότητες να κάνει πολιτικό παιγνίδι, εντός και εκτός.

·         Οι Βρυξέλλες δεν επιθυμούσαν μια τέτοια εξέλιξη, δηλαδή να καρπωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ το “success story”, γι΄ αυτό και η τρόικα διαπίστωνε το καλοκαίρι του 2014 χρηματοδοτικό κενό 10-15 δισ. ευρώ (συν ότι παραπάνω θα έβγαζαν τα stress test της ΕΚΤ για τις τράπεζες – μιλούσαν για 25 δισ. ευρώ), ενώ έβαζε στο τραπέζι 600 προαπαιτούμενα και  ο Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ  πρότεινε «μεταρρυθμίσεις έναντι ελαφρύνσεων του χρέους» υπό την προϋπόθεση της πολιτικής σταθερότητας. Δηλαδή, έλεγε ουσιαστικά στον Σαμαρά κλείσε το θέμα της εκλογής Πρόεδρου της Δημοκρατίας για να κλείσουμε μετά την περιβόητη 5^η Αξιολόγηση.

·         Έτσι, ο Σαμαράς εξωθήθηκε στις εκλογές τις οποίες και έχασε. Αυτό το ήξεραν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο, αλλά επιδίωκαν  να εξευτελίσουν  στα γρήγορα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ώστε να αποθαρρυνθούν οι Ισπανοί (Podemos) που είχαν εκλογές το 2015, και έτσι να αποφύγουν ένα εκρηκτικό πολιτικό κοκτέιλ στο Νότο.

·         Όμως, πέρα από τις πολιτικές σκοπιμότητες, οι πιστωτές και κυρίως το Βερολίνο, δεν επιδίωκε απλώς μια παραδειγματική τιμωρία, αλλά και τον πλήρη έλεγχο του ελληνικού ενεργητικού, ιδιαίτερα στους τομείς που παράγουν πλούτο κυρίως τουρισμό, μέσω των τραπεζών.

·          Έπεισαν τον Δραγασάκη να μην συμμετάσχει το Δημόσιο στην τελευταία αύξηση κεφαλαίου. Έτσι, τώρα, ελέγχουν πλήρως το ΤΧΣ και άρα τις τράπεζες και μέσω αυτών όλο το παραγωγικό δυναμικό της χώρας (κόκκινα και μη δάνεια επιχειρήσεων, αγροτική γη κλπ).

·         Εκτιμάται ότι θα παρακινούν τις εταιρείες να πτωχεύουν για να τις πάρουν, μόλις τα δάνεια κοκκινίζουν. Ο «Μαρινόπουλος» θεωρείται  χαρακτηριστική περίπτωση , ο τζίρος θα πάει στα LIDL, ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟ και Σκλαβενίτη. Το ίδιο έγινε με την «Ηλεκτρονική Αθηνών» κ.οκ.

·         Επιπλέον οι επενδυτές θα μεγιστοποιούν τα κέρδη τους, καθώς οι μισθοί θα είναι μισθοί Βουλγαρίας. Προσβλέπουν δε ακόμη υψηλότερα κέρδη, αργότερα, όταν οι φόροι θα πέσουν με τον Κυριάκο Μητσοτάκη…

Συμπερασματικά, οι παραπάνω κύκλοι εκτιμούν πως οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες στην Ελλάδα ενόψει τόσο των γαλλικών εκλογών την προσεχή άνοιξη, όσο και των γερμανικών τον Σεπτέμβριο του 2017. Ήδη, Βρυξέλλες και Βερολίνο πιέζουν την Αθήνα και διαμηνύουν πως δεν θα υπάρξει χαλάρωση στο πρόγραμμα λόγω Brexit. Όμως, για να στηρίξουν κάπως την κυβέρνηση στο επερχόμενο κύμα δυσαρέσκειας, τον Σεπτέμβριο σκοπεύουν δια του ESM να προσφέρουν τρεις ρυθμίσεις βραχυπρόθεσμου χαρακτήρα στο χρέος…
http://makisandronopoulos.blogspot.gr/2016/07/5.html

Αναδημοσίευση από: Mignatiou.com