Αναδημοσιεύουμε 5 κείμενα:
1) "Τι κρύβουν τα κροκοδείλια δάκρυα των αρχουσών ελίτ για τον Φλόιντ", του Απ. Αποστολόπουλου από SLpress.gr
2) "Eπιβεβλημένο το «αντι-casus belli»", του Ι.Θ.Μάζη από real.gr
3) "Περί Σουν Τζου, “διεξόδων”, “αδιεξόδων” και άλλων…δαιμονίων", του Ι.Θ.Μάζη από tanea.gr
4) "Ο αμερικανικός ηγεμονισμός και οι ελληνικές φαντασιώσεις", του Π. Ήφαιστου από SLpress.gr
5) "Τι αποκαλύπτουν οι διαδηλώσεις στις ΗΠΑ", του Τιερί Μεϊσάν από Voltairenet.org
Διαβάστε περισσότερα...
1) Τι κρύβουν τα κροκοδείλια δάκρυα των αρχουσών ελίτ για τον Φλόιντ
του Απ. Αποστολόπουλου
Πολύ μελάνι σπαταλιέται και πολλά δάκρυα μουσκεύουν τα μαντήλια στη Δύση για το φόνο του αδικοχαμένου Τζορτζ Φλόιντ. Τις αντιδράσεις δεν υπαγορεύουν συναισθηματισμοί και αντιρατσιστικά ιδεώδη, αλλά τις επιβάλλουν διάφανα πολιτικά-οικονομικά συμφέροντα, ενόψει των αμερικανικών εκλογών. Τα κροκοδείλια δάκρυα τα χύνουν επιδεικτικά εκείνοι που ταπεινώνουν χρόνια τους Αφροαμερικανούς (λίγο τους ξεχωρίζουν από τους σκλάβους του παλιού καιρού).
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο SLpress.gr
2) Eπιβεβλημένο το «αντι-casus belli»
του Ι.Θ. Μάζη*
*Καθηγητής Γεωπολιτικής, ΕΚΠΑ
Η πολιτική κατευνασμού που ακολουθούν Αθήνα και Λευκωσία έναντι της τουρκικής επιθετικότητος, εδώ και 46 χρόνια (μετά την εισβολή και παράνομη κατοχή του 38% της Κύπρου), αποτελεί τον θετικότερο γεωπολιτικό παράγοντα για την υλοποίηση των τουρκικών επεκτατικών σχεδιασμών. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής έχουμε να παρατηρήσουμε ότι:
1) H Τουρκία αδιαλείπτως επιχειρεί (ορόσημο: Ιμια, 1996) να προωθήσει τις απαιτήσεις της εις βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στον θαλάσσιο και εναέριο χώρο του Αιγαίου διά της επισείσεως προς την ελληνική πλευρά, του φοβήτρου της παρανόμου «αφορμής πολέμου/casus belli» της εκπορευθήσης εκ της τουρκικής Εθνοσυνελεύσεως (1995), επ’ ευκαιρία της κυρώσεως από την Ελλάδα της UNCLOSS II για το Δίκαιον της Θαλάσσης (Ν. 2321/1995).
2) Θεωρεί ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας τηλεκατευθύνεται απολύτως από την αμερικανική βούληση, η οποία και εξισώνει τον απειλούμενο με τον απειλούντα, στον βωμό της νεο-ψυχροπολεμικού τύπου ρωσικής ανασχέσεως (Δόγμα Spykman).
3) Η Αδελφο-μουσουλμανική Τουρκία εκτιμά συνεπώς ότι, λόγω του σημαντικού χωρικο-γεωγραφικού της ρόλου εις τον Rimland (ανασχετικός δακτύλιος), της επιτρέπεται να εκβιάζει τις ΗΠΑ μέσω των -από το 2016- συναφθεισών -παρά (συμμαχικήν) φύσιν- αμυντικών και οικονομικών σχέσεών της με τη Ρωσική Ομοσπονδία.
4) Η απουσία ενεργητικής και στοχευμένης ελληνικής πολιτικής δυναμένης να ανατρέψει το καθεστώς αυτό του επί ήμισυ αιώνα ενδημούντος «ελλαδικού κατευναστικού προτεκτορατισμού» και της προϊούσης «φινλανδοποιήσεως», τη «δικαιώνει» και ευλόγως την εξαχρειώνει.
5) Το πλαίσιο της τουρκικής γεωστρατηγικής στοχεύσεως βασίζεται θεωρητικά εις τον Misak-1 Milli (Εθνικόν Ορκον), στη Νizam-? âlem, (Παγκόσμια Αρμονία υπό τον ισλαμικό πολιτισμό) και εις το θεωρητικόν κείμενον του Α. Νταβούτογλου «Στρατηγικό βάθος της Τουρκίας» (2001). Aυτές οι συνιστώσες αποτελούν την principia magna της αμεταβλήτου τουρκικής στρατηγικής, την οποία οι Αδελφο-μουσουλμάνοι ιθύνοντες ουδέποτε απέκρυψαν, ενώ πλείστοι όσοι εγχώριοι «ταγοί» δεν έπαυσαν μέχρι σήμερα να καμώνονται ότι τις αγνοούν.
Ως συνέπεια των ανωτέρω προκύπτουν οι εξής ασύγγνωστες παραλήψεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής έναντι των σημερινών τουρκικών σαφών επιβουλών κατά της χώρας:
α) Η μέχρι σήμερα ελληνική ολιγωρία της μη ανακηρύξεως ελληνικής ΑΟΖ η οποία απαιτεί και την εύλογον (ως αφετηρία μετρήσεων) επέκτασιν της Αιγιαλίτιδος Ζώνης της Ελλάδος εις τα 12 ν.μ.
β) Η λανθασμένη ιεράρχησις προτεραιοτήτων του ελληνικού Προϋπολογισμού, η οποία (με πρόσχημα τη δεκαετία των μνημονίων, τις δήθεν «καλές σχέσεις με τη γείτονα» και την ονειροξιακή μας βεβαιότητα περί «υψηλής υπερατλαντλικής προστασίας») εγκατέλειψε τον κλάδον των εξοπλισμών, την εγχώριον βιομηχανία όπλων και την εμπράγματον και ουσιαστικήν εμβάθυνσιν των συμμαχιών της Ελλάδος με τους έχοντες κοινά συμφέροντα με την Ελλάδα γεωστρατηγικούς της συμμάχους (Γαλλία, Ισραήλ, Αίγυπτος).
ε) Η απολύτως εσφαλμένη και εθνικώς επικίνδυνος υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, η οποία θέτουσα εντός ΝΑΤΟ το βορείως της χώρας αυτό πολυεθνοτικόν κράτος με άριστες αμυντικές, οικονομικές και πολιτικές σχέσεις με την Αγκυρα δημιουργεί ομού μετά της Αλβανίας έναν εξαιρετικώς προβληματικό για τα ελληνικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα ενδονατοϊκό θύλακο.
στ) Η αναβάθμιση της τουρκικής ναυτικής βάσεως στον Αυλώνα (Πασά Λιμάνι) την οποίαν απέκτησε επί κυβερνήσεως Κ. Σημίτη (1998) η Αγκυρα (και την απώλεσε λόγω ανεξηγήτου ολιγωρίας η Ελλάδα) μαρτυρεί του λόγου το αληθές, περί των επιθετικών διαθέσεων της Τουρκίας και από το άκρως στρατηγικό στόμιο της Αδριατικής.
ζ) Η ανάμειξις, άνευ ουδενός γεωπολιτικού ανταλλάγματος, της Ελλάδος εις τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας (24 Μαρτίου - 10 Ιουνίου του 1999). Θα μπορούσε να είχε εξευρεθεί λύσις για την ονομασία του γειτονικού κράτους θεραπεύουσα την ιστορική αλήθεια και εξυπηρετούσα τα ελληνικά, αλλά και συμμαχικά συμφέροντα (π.χ. Κεντροβαλκανική Δημοκρατία) την οποία είχε ο γράφων επανειλημμένως προτείνει.
η) Η ανάμειξις, άνευ ουδενός γεωπολιτικού ανταλλάγματος, της Ελλάδος εις την επίθεσιν του ΝΑΤΟ κατά της Λιβύης (2011). Θα ηδύνατο π.χ. να έχει, έκτοτε, διευθετηθεί το θέμα των ορίων της ΑΟΖ ή έστω της υφαλοκρηπίδος μεταξύ Ελλάδος και Λιβύης.
Σήμερα και ενώπιον των προσφάτων εξαγγελιών της Τουρκίας περί γεωτρήσεων στη ζώνη του τουρκολιβυκού μνημονίου προτείνονται, πέραν των άλλων απαραιτήτων διπλωματικών ενεργειών των Αθηνών, οι εξής τρεις ταυτόχρονες στρατηγικές κινήσεις:
Πρώτον: Ομόφωνη απόφασις «anti-casus belli» της ελληνικής Βουλής, η οποία θα ενημερώνει πάντα αρμόδιο (ΟΗΕ/ΣΑ, ΝΑΤΟ, Ε.Ε.) ότι εάν η Τουρκία αποπειραθεί να υλοποιήσει τις εκνόμους απειλές της καταπατώντας τα ελληνικά εθνικά δίκαια και κυριαρχικά δικαιώματα, τότε η Νοτιοανατολική Πτέρυξ του ΝΑΤΟ θα εκραγεί με ό,τι σημαίνει αυτό για τη Βορειοατλαντική Συμμαχία και την Ειρήνη, την Ασφάλεια και την Οικονομία στο Γεωπολιτικό Σύμπλοκο της Μεσογείου. Και μόνο το γεγονός ότι μια ανάλογη ομόφωνη απόφασις θα καθιστά σαφές ότι οι Ελληνες ομονοούν, θα έχει πραγματικά τρομακτικά αποτρεπτικά αποτελέσματα προς εχθρούς και «φίλους». Για όσους πραγματικά δεν θέλουν τον πόλεμο!
Δεύτερον: Αμεση ανακήρυξις της ΑΟΖ της χώρας, με επέκταση της αιγιαλίτιδος ζώνης εις τα 12 ν.μ. εις ολόκληρη την επικράτεια και αποστολή των συντεταγμένων στο αρμόδιο γραφείο του ΟΗΕ.
Τρίτον: Οι ενέργειες προς οριοθέτηση ΑΟΖ με Αίγυπτο και Ιταλία καλές είναι, αλλά πρέπει να συνοδεύονται και με την αντίστοιχη με Κυπριακή Δημοκρατία. Το τελευταίο λειτουργεί «επιταχυντικώς» για τις δύο πρώτες περιπτώσεις και «ενισχυτικώς» για τα συμφέροντα του Ελληνισμού του διπόλου Ελλάδος - Κύπρου και ο νοών νοείτω!
Αναδημοσίευση από: real.gr
***
3) Περί Σουν Τζου, “διεξόδων”, “αδιεξόδων” και άλλων…δαιμονίων
του Ι.Θ.Μάζη
Δυσχερώς αμφισβητείται ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική έναντι της Τουρκίας, ιδιαιτέρως μετά την τουρκικήν εισβολήν και παράνομον κατοχήν δια των 38.000 τουρκικών στρατευμάτων κατοχής του 38% της Νήσου Κύπρου (1974) εχαρακτηρίζετο από :
1) πλημμελείς αναγνώσεις των προθέσεων της γείτονος τύπου Βραβείων Ιπεκτσί,
2) αρρενωπών κορδάκων (ζεϊμπέκικων) & παρανυμφιών (κουμπαριών)
3) περιφρόνησιν της Γεωπολιτικής αναλύσεως και πρόταξιν αυτιστικών επιθυμιών περί «Ελληνο-τουρκικής φιλίας» με αποτέλεσμα την υποβάθμισιν της συνεπούς και ορθολογικής πολιτικής εξοπλισμών της χώρας
4) εναπόθεσιν της θωρακίσεώς μας εις το ΝΑΤΟ και εις την “έξωθεν σωτήριον παρέμβασιν” των ΗΠΑ
5) εθελοτυφλίαν, αναφορικώς με την γεωστρατηγικήν πραγματικότητα την διαμορφουμένην έκτοτε εις την Μεσόγειον
6) παντελή αποφυγήν θεσμίσεως Οργάνων και Μηχανισμών στρατηγικού σχεδιασμού, όπως π.χ. ένα πραγματικόν Συμβούλιον Εθνικής Ασφαλείας
7) προσφοράν κάθε είδους υπηρεσίας εις το ΝΑΤΟ άνευ οιουδήποτε θεμιτού ανταλλάγματος (Θυμίζω: i) Α’ και ii) Β’ Πόλεμος [1991 και 2003] του Κόλπου, iii) διαμελισμός της Γιουγκοσλαυΐας [1999], “θερμή ανατροπή” κανταφικού καθεστώτος της Λιβύης [2011], Συμφωνία των Πρεσπών [2018])
8) ασυγνώστους υποχωρήσεις των Αθηνών προς την γείτονα (Ίμια [1996], Κοινόν ανακοινωθεν της Μαδρίτης [1997], Ελσίνκι [1999]).
α. Η ορθή ελληνική ανάγνωσις της πραγματικότητος θα εσυνίστατο εις την γνώσιν της εννοίας του Misak-ı Millî (Εθνικός Όρκος, οθωμανικόν Κοινοβούλιον 28/01/1920), της Türk-İslam sentezi (Τουρκο-ισλαμική Σύνθεσις, 1970), την Αδελφο-Μουσουλμανικήν τουρκική πραγματικότητα, τις παραβιάσεις, υπερπτήσεις, διεμβολισμούς, εξόδους ερευνητικών σκαφών, το casus belli, τις “Γαλάζιες πατρίδες”, το Τουρκολιβυκόν ΜOU, και ασφαλώς το Στρατηγικό Βάθος, (2001) του Ahmet Davutoğlu, το οποίον ο Αναπληρωτής Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας το θεωρεί «δυσνόητο (;) και φλύαρο», δεχθέν «έντονη κριτική εις την ίδια την Τουρκία» (4/06/2020, ΤΑ ΝΕΑ).
Οφείλω να διαφωνήσω επ’ αυτού, διότι μόνο δύο πρόσωπα άσκησαν σοβαράν κριτικήν εις το εν λόγω κείμενον: ο δημοσιογράφος Ümit Kıvanç στο έργο του Pan İslamcının Macera Kılavuzu, 2015 και ο Καθηγητής Behlül Ozkan, στο άρθρο του: Turkey, Davutoglu and the Idea of Pan-Islamism, o οποίος όμως πραγματεύεται ευρύ φάσμα του έργου του κου Νταβούτογλου όπου συμπεριλαμβάνει και ορισμένες παρατηρήσεις για το «Στρατηγικό Βάθος». Ο γράφων, ως μελετητής του Davutoğlu o οποίος ήσκησε επιστημολογικήν κριτική εις το έργο του, δηλώνω ότι πρόκειται δια κείμενον απολύτως ειλικρινές και διαυγές ως προς την νεοοθωμανική στρατηγικήν της Τουρκίας εφαρμοζομένη σχολαστικότατα μέχρι σήμερον!
β. Θεωρώ υπερβολικήν “αβρότητα” από πλευράς του κου Συμβούλου, την φράσιν «απροθυμία συνομιλιών» ως χαρακτηρίζουσα την τουρκική συμπεριφοράν έναντι της Κύπρου. Είναι μάλλον αποπροσανατολιστική, δεδομένων των εκνόμων εισβολών της γείτονος εις την νομίμως ορισθείσα ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, του εποικισμού της Αμμοχώστου κατά παράβασιν των ψηφισμάτων 550/1984 και του 789/1992 του Σ/Α του ΟΗΕ κ.τ.ό.
γ. Δια τα περί Σούν Τζού σημειώνω ισχυράν αντίφασιν υποφώσκουσα εις τα επιχειρήματα του κου Αν. Συμβούλου: πώς συμβαίνει «οι λανθασμένες επιλογές και οι σχοινοβασίες του κου Ερντογάν» να τον οδήγησαν στον επιτυχή και ασφυκτικόν νεο-οθωμανικόν αποκλεισμόν της Ελλάδος ώστε να χρειάζεται να της προσφερθεί «διέξοδος» διαφυγής;
Και εάν η Τουρκία «το συνειδητοποιήσει» τότε η Ελλάς κατά τον συντάκτη θα είναι έτοιμη για «παραχώρηση» ή για «μια αμιγώς πολιτική διαπραγμάτευση»; Tί είδους «παραχώρηση» και επί ποίου θέματος/ων «αμιγώς πολιτική διαπραγμάτευση»; Αναγκάζομαι συνεπώς να καταθέσω ότι το εκπεμπόμενον μήνυμα του σχολιαζομένου κειμένου, μου θυμίζει ετέραν ρήσιν του Σούν Τζού, ιδιαζόντως βαρύνουσα δια τον σχεδιασμόν της ελληνικής αποτρεπτικής στρατηγικής. Αυτήν που αναφέρει, και με προβληματίζει, ότι “Η μεγαλύτερη τέχνη στον πόλεμο είναι να υποτάξεις τον εχθρό χωρίς μάχη”.
Αναδημοσίευση από: tanea.gr
του Π. Ήφαιστου
Μια ηγεμονική δύναμη όπως οι ΗΠΑ αυτό που επιδιώκει είναι ο απρόσκοπτος έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πόρων, των διαρκών ανακατανομών ισχύος, των γεωπολιτικών προσβάσεων και των νέων ισορροπιών ισχύος και συμφερόντων, όπως επέρχονται εν μέσω καταιγιστικών στρατηγικών εξελίξεων. Μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα αυτό που έχει σημασία για τις ΗΠΑ είναι η γεωπολιτικά σημαίνουσα Μικρά Ασία να κυριαρχείται από κράτος ή κράτη που θα εκπληρώνει τους στρατηγικούς τους σκοπούς.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο SLpress.gr
5) Τι αποκαλύπτουν οι διαδηλώσεις στις ΗΠΑ
του Τιερί Μεϊσάν
1) "Τι κρύβουν τα κροκοδείλια δάκρυα των αρχουσών ελίτ για τον Φλόιντ", του Απ. Αποστολόπουλου από SLpress.gr
2) "Eπιβεβλημένο το «αντι-casus belli»", του Ι.Θ.Μάζη από real.gr
3) "Περί Σουν Τζου, “διεξόδων”, “αδιεξόδων” και άλλων…δαιμονίων", του Ι.Θ.Μάζη από tanea.gr
4) "Ο αμερικανικός ηγεμονισμός και οι ελληνικές φαντασιώσεις", του Π. Ήφαιστου από SLpress.gr
5) "Τι αποκαλύπτουν οι διαδηλώσεις στις ΗΠΑ", του Τιερί Μεϊσάν από Voltairenet.org
Διαβάστε περισσότερα...
1) Τι κρύβουν τα κροκοδείλια δάκρυα των αρχουσών ελίτ για τον Φλόιντ
του Απ. Αποστολόπουλου
Πολύ μελάνι σπαταλιέται και πολλά δάκρυα μουσκεύουν τα μαντήλια στη Δύση για το φόνο του αδικοχαμένου Τζορτζ Φλόιντ. Τις αντιδράσεις δεν υπαγορεύουν συναισθηματισμοί και αντιρατσιστικά ιδεώδη, αλλά τις επιβάλλουν διάφανα πολιτικά-οικονομικά συμφέροντα, ενόψει των αμερικανικών εκλογών. Τα κροκοδείλια δάκρυα τα χύνουν επιδεικτικά εκείνοι που ταπεινώνουν χρόνια τους Αφροαμερικανούς (λίγο τους ξεχωρίζουν από τους σκλάβους του παλιού καιρού).
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο SLpress.gr
***
2) Eπιβεβλημένο το «αντι-casus belli»
του Ι.Θ. Μάζη*
*Καθηγητής Γεωπολιτικής, ΕΚΠΑ
Η πολιτική κατευνασμού που ακολουθούν Αθήνα και Λευκωσία έναντι της τουρκικής επιθετικότητος, εδώ και 46 χρόνια (μετά την εισβολή και παράνομη κατοχή του 38% της Κύπρου), αποτελεί τον θετικότερο γεωπολιτικό παράγοντα για την υλοποίηση των τουρκικών επεκτατικών σχεδιασμών. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής έχουμε να παρατηρήσουμε ότι:
1) H Τουρκία αδιαλείπτως επιχειρεί (ορόσημο: Ιμια, 1996) να προωθήσει τις απαιτήσεις της εις βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στον θαλάσσιο και εναέριο χώρο του Αιγαίου διά της επισείσεως προς την ελληνική πλευρά, του φοβήτρου της παρανόμου «αφορμής πολέμου/casus belli» της εκπορευθήσης εκ της τουρκικής Εθνοσυνελεύσεως (1995), επ’ ευκαιρία της κυρώσεως από την Ελλάδα της UNCLOSS II για το Δίκαιον της Θαλάσσης (Ν. 2321/1995).
2) Θεωρεί ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας τηλεκατευθύνεται απολύτως από την αμερικανική βούληση, η οποία και εξισώνει τον απειλούμενο με τον απειλούντα, στον βωμό της νεο-ψυχροπολεμικού τύπου ρωσικής ανασχέσεως (Δόγμα Spykman).
3) Η Αδελφο-μουσουλμανική Τουρκία εκτιμά συνεπώς ότι, λόγω του σημαντικού χωρικο-γεωγραφικού της ρόλου εις τον Rimland (ανασχετικός δακτύλιος), της επιτρέπεται να εκβιάζει τις ΗΠΑ μέσω των -από το 2016- συναφθεισών -παρά (συμμαχικήν) φύσιν- αμυντικών και οικονομικών σχέσεών της με τη Ρωσική Ομοσπονδία.
4) Η απουσία ενεργητικής και στοχευμένης ελληνικής πολιτικής δυναμένης να ανατρέψει το καθεστώς αυτό του επί ήμισυ αιώνα ενδημούντος «ελλαδικού κατευναστικού προτεκτορατισμού» και της προϊούσης «φινλανδοποιήσεως», τη «δικαιώνει» και ευλόγως την εξαχρειώνει.
5) Το πλαίσιο της τουρκικής γεωστρατηγικής στοχεύσεως βασίζεται θεωρητικά εις τον Misak-1 Milli (Εθνικόν Ορκον), στη Νizam-? âlem, (Παγκόσμια Αρμονία υπό τον ισλαμικό πολιτισμό) και εις το θεωρητικόν κείμενον του Α. Νταβούτογλου «Στρατηγικό βάθος της Τουρκίας» (2001). Aυτές οι συνιστώσες αποτελούν την principia magna της αμεταβλήτου τουρκικής στρατηγικής, την οποία οι Αδελφο-μουσουλμάνοι ιθύνοντες ουδέποτε απέκρυψαν, ενώ πλείστοι όσοι εγχώριοι «ταγοί» δεν έπαυσαν μέχρι σήμερα να καμώνονται ότι τις αγνοούν.
Ως συνέπεια των ανωτέρω προκύπτουν οι εξής ασύγγνωστες παραλήψεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής έναντι των σημερινών τουρκικών σαφών επιβουλών κατά της χώρας:
α) Η μέχρι σήμερα ελληνική ολιγωρία της μη ανακηρύξεως ελληνικής ΑΟΖ η οποία απαιτεί και την εύλογον (ως αφετηρία μετρήσεων) επέκτασιν της Αιγιαλίτιδος Ζώνης της Ελλάδος εις τα 12 ν.μ.
β) Η λανθασμένη ιεράρχησις προτεραιοτήτων του ελληνικού Προϋπολογισμού, η οποία (με πρόσχημα τη δεκαετία των μνημονίων, τις δήθεν «καλές σχέσεις με τη γείτονα» και την ονειροξιακή μας βεβαιότητα περί «υψηλής υπερατλαντλικής προστασίας») εγκατέλειψε τον κλάδον των εξοπλισμών, την εγχώριον βιομηχανία όπλων και την εμπράγματον και ουσιαστικήν εμβάθυνσιν των συμμαχιών της Ελλάδος με τους έχοντες κοινά συμφέροντα με την Ελλάδα γεωστρατηγικούς της συμμάχους (Γαλλία, Ισραήλ, Αίγυπτος).
γ)
Η μέχρι σήμερα απουσία Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, ως αρμοδίου
οργάνου Αναλύσεων και Σχεδιασμού της χώρας εις βάθος 25ετίας.
δ) Η
πλήρης κάλυψη και μέχρι πρότινος ανοχή του υβριδικού πολέμου των
παράνομων μεταναστευτικών ροών από πλευράς Τουρκίας, η οποία (έως την
απομυθοποίησίν των λόγω των αποτυχουσών εισβολών «οπλοποιηθέντων»
πληθυσμών εκ Τουρκίας, του Μαρτίου του 2020) έχει δημιουργήσει ένα άκρως
προβληματικό από πλευράς εσωτερικής ασφαλείας υπόστρωμα εντός του
εγχωρίου κοινωνικού ιστού. Πρόβλημα το οποίο μεταφέρεται οσημέραι και
εις την ηπειρωτικήν Ελλάδα με τη δημιουργία νεοπαγών ισλαμικού
χαρακτήρος υποαστικών σχηματισμών, πάντα με το «αζημείωτον» ορισμένων
«υπερευφυών» ημετέρων και αλλοδαπών κέντρων και προσώπων.ε) Η απολύτως εσφαλμένη και εθνικώς επικίνδυνος υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, η οποία θέτουσα εντός ΝΑΤΟ το βορείως της χώρας αυτό πολυεθνοτικόν κράτος με άριστες αμυντικές, οικονομικές και πολιτικές σχέσεις με την Αγκυρα δημιουργεί ομού μετά της Αλβανίας έναν εξαιρετικώς προβληματικό για τα ελληνικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα ενδονατοϊκό θύλακο.
στ) Η αναβάθμιση της τουρκικής ναυτικής βάσεως στον Αυλώνα (Πασά Λιμάνι) την οποίαν απέκτησε επί κυβερνήσεως Κ. Σημίτη (1998) η Αγκυρα (και την απώλεσε λόγω ανεξηγήτου ολιγωρίας η Ελλάδα) μαρτυρεί του λόγου το αληθές, περί των επιθετικών διαθέσεων της Τουρκίας και από το άκρως στρατηγικό στόμιο της Αδριατικής.
ζ) Η ανάμειξις, άνευ ουδενός γεωπολιτικού ανταλλάγματος, της Ελλάδος εις τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας (24 Μαρτίου - 10 Ιουνίου του 1999). Θα μπορούσε να είχε εξευρεθεί λύσις για την ονομασία του γειτονικού κράτους θεραπεύουσα την ιστορική αλήθεια και εξυπηρετούσα τα ελληνικά, αλλά και συμμαχικά συμφέροντα (π.χ. Κεντροβαλκανική Δημοκρατία) την οποία είχε ο γράφων επανειλημμένως προτείνει.
η) Η ανάμειξις, άνευ ουδενός γεωπολιτικού ανταλλάγματος, της Ελλάδος εις την επίθεσιν του ΝΑΤΟ κατά της Λιβύης (2011). Θα ηδύνατο π.χ. να έχει, έκτοτε, διευθετηθεί το θέμα των ορίων της ΑΟΖ ή έστω της υφαλοκρηπίδος μεταξύ Ελλάδος και Λιβύης.
Σήμερα και ενώπιον των προσφάτων εξαγγελιών της Τουρκίας περί γεωτρήσεων στη ζώνη του τουρκολιβυκού μνημονίου προτείνονται, πέραν των άλλων απαραιτήτων διπλωματικών ενεργειών των Αθηνών, οι εξής τρεις ταυτόχρονες στρατηγικές κινήσεις:
Πρώτον: Ομόφωνη απόφασις «anti-casus belli» της ελληνικής Βουλής, η οποία θα ενημερώνει πάντα αρμόδιο (ΟΗΕ/ΣΑ, ΝΑΤΟ, Ε.Ε.) ότι εάν η Τουρκία αποπειραθεί να υλοποιήσει τις εκνόμους απειλές της καταπατώντας τα ελληνικά εθνικά δίκαια και κυριαρχικά δικαιώματα, τότε η Νοτιοανατολική Πτέρυξ του ΝΑΤΟ θα εκραγεί με ό,τι σημαίνει αυτό για τη Βορειοατλαντική Συμμαχία και την Ειρήνη, την Ασφάλεια και την Οικονομία στο Γεωπολιτικό Σύμπλοκο της Μεσογείου. Και μόνο το γεγονός ότι μια ανάλογη ομόφωνη απόφασις θα καθιστά σαφές ότι οι Ελληνες ομονοούν, θα έχει πραγματικά τρομακτικά αποτρεπτικά αποτελέσματα προς εχθρούς και «φίλους». Για όσους πραγματικά δεν θέλουν τον πόλεμο!
Δεύτερον: Αμεση ανακήρυξις της ΑΟΖ της χώρας, με επέκταση της αιγιαλίτιδος ζώνης εις τα 12 ν.μ. εις ολόκληρη την επικράτεια και αποστολή των συντεταγμένων στο αρμόδιο γραφείο του ΟΗΕ.
Τρίτον: Οι ενέργειες προς οριοθέτηση ΑΟΖ με Αίγυπτο και Ιταλία καλές είναι, αλλά πρέπει να συνοδεύονται και με την αντίστοιχη με Κυπριακή Δημοκρατία. Το τελευταίο λειτουργεί «επιταχυντικώς» για τις δύο πρώτες περιπτώσεις και «ενισχυτικώς» για τα συμφέροντα του Ελληνισμού του διπόλου Ελλάδος - Κύπρου και ο νοών νοείτω!
Αναδημοσίευση από: real.gr
***
3) Περί Σουν Τζου, “διεξόδων”, “αδιεξόδων” και άλλων…δαιμονίων
του Ι.Θ.Μάζη
Δυσχερώς αμφισβητείται ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική έναντι της Τουρκίας, ιδιαιτέρως μετά την τουρκικήν εισβολήν και παράνομον κατοχήν δια των 38.000 τουρκικών στρατευμάτων κατοχής του 38% της Νήσου Κύπρου (1974) εχαρακτηρίζετο από :
1) πλημμελείς αναγνώσεις των προθέσεων της γείτονος τύπου Βραβείων Ιπεκτσί,
2) αρρενωπών κορδάκων (ζεϊμπέκικων) & παρανυμφιών (κουμπαριών)
3) περιφρόνησιν της Γεωπολιτικής αναλύσεως και πρόταξιν αυτιστικών επιθυμιών περί «Ελληνο-τουρκικής φιλίας» με αποτέλεσμα την υποβάθμισιν της συνεπούς και ορθολογικής πολιτικής εξοπλισμών της χώρας
4) εναπόθεσιν της θωρακίσεώς μας εις το ΝΑΤΟ και εις την “έξωθεν σωτήριον παρέμβασιν” των ΗΠΑ
5) εθελοτυφλίαν, αναφορικώς με την γεωστρατηγικήν πραγματικότητα την διαμορφουμένην έκτοτε εις την Μεσόγειον
6) παντελή αποφυγήν θεσμίσεως Οργάνων και Μηχανισμών στρατηγικού σχεδιασμού, όπως π.χ. ένα πραγματικόν Συμβούλιον Εθνικής Ασφαλείας
7) προσφοράν κάθε είδους υπηρεσίας εις το ΝΑΤΟ άνευ οιουδήποτε θεμιτού ανταλλάγματος (Θυμίζω: i) Α’ και ii) Β’ Πόλεμος [1991 και 2003] του Κόλπου, iii) διαμελισμός της Γιουγκοσλαυΐας [1999], “θερμή ανατροπή” κανταφικού καθεστώτος της Λιβύης [2011], Συμφωνία των Πρεσπών [2018])
8) ασυγνώστους υποχωρήσεις των Αθηνών προς την γείτονα (Ίμια [1996], Κοινόν ανακοινωθεν της Μαδρίτης [1997], Ελσίνκι [1999]).
α. Η ορθή ελληνική ανάγνωσις της πραγματικότητος θα εσυνίστατο εις την γνώσιν της εννοίας του Misak-ı Millî (Εθνικός Όρκος, οθωμανικόν Κοινοβούλιον 28/01/1920), της Türk-İslam sentezi (Τουρκο-ισλαμική Σύνθεσις, 1970), την Αδελφο-Μουσουλμανικήν τουρκική πραγματικότητα, τις παραβιάσεις, υπερπτήσεις, διεμβολισμούς, εξόδους ερευνητικών σκαφών, το casus belli, τις “Γαλάζιες πατρίδες”, το Τουρκολιβυκόν ΜOU, και ασφαλώς το Στρατηγικό Βάθος, (2001) του Ahmet Davutoğlu, το οποίον ο Αναπληρωτής Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας το θεωρεί «δυσνόητο (;) και φλύαρο», δεχθέν «έντονη κριτική εις την ίδια την Τουρκία» (4/06/2020, ΤΑ ΝΕΑ).
Οφείλω να διαφωνήσω επ’ αυτού, διότι μόνο δύο πρόσωπα άσκησαν σοβαράν κριτικήν εις το εν λόγω κείμενον: ο δημοσιογράφος Ümit Kıvanç στο έργο του Pan İslamcının Macera Kılavuzu, 2015 και ο Καθηγητής Behlül Ozkan, στο άρθρο του: Turkey, Davutoglu and the Idea of Pan-Islamism, o οποίος όμως πραγματεύεται ευρύ φάσμα του έργου του κου Νταβούτογλου όπου συμπεριλαμβάνει και ορισμένες παρατηρήσεις για το «Στρατηγικό Βάθος». Ο γράφων, ως μελετητής του Davutoğlu o οποίος ήσκησε επιστημολογικήν κριτική εις το έργο του, δηλώνω ότι πρόκειται δια κείμενον απολύτως ειλικρινές και διαυγές ως προς την νεοοθωμανική στρατηγικήν της Τουρκίας εφαρμοζομένη σχολαστικότατα μέχρι σήμερον!
β. Θεωρώ υπερβολικήν “αβρότητα” από πλευράς του κου Συμβούλου, την φράσιν «απροθυμία συνομιλιών» ως χαρακτηρίζουσα την τουρκική συμπεριφοράν έναντι της Κύπρου. Είναι μάλλον αποπροσανατολιστική, δεδομένων των εκνόμων εισβολών της γείτονος εις την νομίμως ορισθείσα ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, του εποικισμού της Αμμοχώστου κατά παράβασιν των ψηφισμάτων 550/1984 και του 789/1992 του Σ/Α του ΟΗΕ κ.τ.ό.
γ. Δια τα περί Σούν Τζού σημειώνω ισχυράν αντίφασιν υποφώσκουσα εις τα επιχειρήματα του κου Αν. Συμβούλου: πώς συμβαίνει «οι λανθασμένες επιλογές και οι σχοινοβασίες του κου Ερντογάν» να τον οδήγησαν στον επιτυχή και ασφυκτικόν νεο-οθωμανικόν αποκλεισμόν της Ελλάδος ώστε να χρειάζεται να της προσφερθεί «διέξοδος» διαφυγής;
Και εάν η Τουρκία «το συνειδητοποιήσει» τότε η Ελλάς κατά τον συντάκτη θα είναι έτοιμη για «παραχώρηση» ή για «μια αμιγώς πολιτική διαπραγμάτευση»; Tί είδους «παραχώρηση» και επί ποίου θέματος/ων «αμιγώς πολιτική διαπραγμάτευση»; Αναγκάζομαι συνεπώς να καταθέσω ότι το εκπεμπόμενον μήνυμα του σχολιαζομένου κειμένου, μου θυμίζει ετέραν ρήσιν του Σούν Τζού, ιδιαζόντως βαρύνουσα δια τον σχεδιασμόν της ελληνικής αποτρεπτικής στρατηγικής. Αυτήν που αναφέρει, και με προβληματίζει, ότι “Η μεγαλύτερη τέχνη στον πόλεμο είναι να υποτάξεις τον εχθρό χωρίς μάχη”.
Αναδημοσίευση από: tanea.gr
***
4) Ο αμερικανικός ηγεμονισμός και οι ελληνικές φαντασιώσειςτου Π. Ήφαιστου
Μια ηγεμονική δύναμη όπως οι ΗΠΑ αυτό που επιδιώκει είναι ο απρόσκοπτος έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πόρων, των διαρκών ανακατανομών ισχύος, των γεωπολιτικών προσβάσεων και των νέων ισορροπιών ισχύος και συμφερόντων, όπως επέρχονται εν μέσω καταιγιστικών στρατηγικών εξελίξεων. Μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα αυτό που έχει σημασία για τις ΗΠΑ είναι η γεωπολιτικά σημαίνουσα Μικρά Ασία να κυριαρχείται από κράτος ή κράτη που θα εκπληρώνει τους στρατηγικούς τους σκοπούς.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο SLpress.gr
***
5) Τι αποκαλύπτουν οι διαδηλώσεις στις ΗΠΑ
του Τιερί Μεϊσάν
Οι
διαδηλώσεις κατά του ρατσισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν γρήγορα
βρει υποστήριξη στο Δημοκρατικό Κόμμα. Δεν πρόκειται ούτε για ζήτημα
ισότητας όλων ενώπιον του νόμου, ούτε προκαταλήψεις ορισμένων
αστυνομικών, αλλά για την έκρηξη μιας πολιτιστικής σύγκρουσης με κίνδυνο
την ανάφλεξη ενός νέου εμφυλίου πολέμου.
Αυτό ακριβώς βλέπουμε σήμερα. Η σύγκρουση δεν αντιτάσσει πλέον μαύρους και λευκούς αφού οι λευκοί έχουν γίνει πλειοψηφία σε ορισμένες διαδηλώσεις. Ισπανόφωνοι και Ασιάτες έχουν ενταχθεί στις πορείες και τώρα συμμετέχει και το Δημοκρατικό Κόμμα.
Από της θητείας του Μπιλ Κλίντον, το Δημοκρατικό Κόμμα ταυτίστηκε με τη διαδικασία της χρηματοοικονομικής παγκοσμιοποίησης, μια θέση που το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα υιοθέτησε καθυστερημένα, χωρίς να την ενστερνιστεί ποτέ πλήρως. Ο Ντόναλντ Τραμπ αντιπροσωπεύει ένα τρίτο δρόμο: αυτόν του «αμερικανικού ονείρου», δηλαδή της επιχειρηματικότητας κατά της οικονομίας του χρήματος. Εκλέχτηκε δηλώνοντας America First !, το οποίο δεν αναφερόταν στο φιλοναζιστικό απομονωτικό κίνημα της δεκαετίας του 1930, όπως ισχυρίστηκε, αλλά στη κατοχύρωση των θέσεων εργασίας όπως επιβεβαιώθηκε αργότερα. Υποστηρίχθηκε βέβαια από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, αλλά παραμένει ένας «Τζακσόνιαν» και καθόλου «συντηρητικός».
Όπως έδειξε ο ιστορικός Κέβιν Φίλιπς - εκλογικός σύμβουλος του Ρίτσαρντ Νίξον - η αγγλοσαξονική κουλτούρα προκάλεσε τρεις διαδοχικούς εμφύλιους πολέμους [3]:
τον πρώτο αγγλικό εμφύλιο πόλεμο, γνωστός ως "Μεγάλη εξέγερση" (που αντίτασσε τον Λόρδο Cromwell και τον Charles I 1642-1651) ·
τον δεύτερο αγγλικό εμφύλιο πόλεμο ή «πόλεμο της ανεξαρτησίας» (1775-1783) ·
και τον τρίτο αγγλοσαξονικό εμφύλιο πόλεμο ή «αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο» στις Ηνωμένες Πολιτείες (1861-1865).
Αυτό που βλέπουμε σήμερα μπορεί να οδηγήσει στο τέταρτο. Αυτό φαίνεται να πιστεύει ο πρώην υπουργός Άμυνας, στρατηγός Jim Mattis, ο οποίος μόλις δήλωσε στον Ατλαντικό την ανησυχία του για την διχαστική πολιτική του προέδρου Τραμπ.
Ας επιστρέψουμε στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών για να τοποθετήσουμε τα σημερινά στρατόπεδα. Ο λαϊκιστής πρόεδρος Άντριου Τζάκσον (1829-1837) άσκησε βέτο κατά της Ομοσπονδιακής Τράπεζας (Fed) που ιδρύθηκε από τον Αλέξανδρο Χάμιλτον, έναν από τους πατέρες του Συντάγματος που ευνόησε το ομοσπονδιακό κράτος, επειδή ήταν σφοδρός αντίπαλος της δημοκρατίας. Ακριβώς όπως ο μαθητής του Τζάκσον, Ντόναλντ Τραμπ, είναι τώρα κατά της Fed.
Είκοσι χρόνια μετά τον Τζάκσον, ήρθε ο «αμερικανικός εμφύλιος πόλεμος» στον οποίο αναφέρονται όλοι οι σημερινοί διαδηλωτές. Σύμφωνα με εκείνους, ο υπέρ της δουλείας Νότος ήρθε σε αντιπαράθεση με τον ανθρωπιστικό Βορρά. Το κίνημα τροφοδότησε ένα ρατσιστικό περιστατικό (το λιντσάρισμα του μαύρου George Flyod από έναν λευκό αστυνομικό στη Μινεάπολη) και στράφηκε στην καταστροφή των αγαλμάτων των νότιων στρατηγών, ιδίως του Robert Lee. Δράσεις αυτού του τύπου είχαν ήδη πραγματοποιηθεί το 2017 [4], αλλά αυτή τη φορά κερδίζουν δυναμική και συμμετέχουν κυβερνήτες από το Δημοκρατικό Κόμμα.
Ωστόσο, αυτό το αφήγημα δεν αντιστοιχεί καθόλου στην πραγματικότητα: στην αρχή του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου, τα δύο στρατόπεδα ήταν υπέρ της δουλείας, και στο τέλος, τα δύο στρατόπεδα ήταν κατά της δουλείας. Το τέλος της δουλείας δεν οφείλεται σε δηθεν αντιπάλους της, αλλά στην ανάγκη και των δύο στρατοπέδων να στρατολογήσουν νέους στρατιώτες.
Ο αμερικανικός εμφύλιος πόλεμος αντίτασσε έναν γεωργικό, καθολικό και πλούσιο Νότο ενάντια σε έναν βιομηχανικό, προτεσταντικό και επίδοξο Βορρά. Κρυσταλλώθηκε γύρω από το ζήτημα των τελωνειακών δασμών που, σύμφωνα με τους νότιους, θα έπρεπε να καθοριστούν από τα ομοσπονδιακά κράτη, ενώ οι Βόρειοι σκόπευαν να τους καταργήσουν μεταξύ των ομοσπονδιακών κρατών και να καθορίζονται από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση.
Κατά συνέπεια, ξεθάβοντας τα σύμβολα του Νότου, οι σημερινοί διαδηλωτές δεν επιτίθενται στα απομεινάρια της δουλείας, αλλά καταγγέλλουν το Νότιο όραμα της Ένωσης. Είναι ιδιαίτερα άδικο να επιτεθούν στον στρατηγό Lee ο οποίος τερμάτισε τον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο αρνούμενος να τον συνεχίσει με αντάρτικο πόλεμο από τα βουνά και επιλέγοντας την εθνική ενότητα. Σε κάθε περίπτωση, αυτές οι καταστροφές ανοίγουν πράγματι το δρόμο για έναν τέταρτο αγγλοσαξονικό εμφύλιο πόλεμο.
Σήμερα οι έννοιες του Νότου και του Βορρά δεν αντιστοιχούν πλέον σε γεωγραφικές πραγματικότητες: μάλλον πρόκειται περισσότερο για Ντάλας εναντίον Νέας Υόρκης και Λος Άντζελες.
Δεν είναι δυνατόν να επιλέξουμε τις πτυχές που κρίνουμε καλές για την ιστορία μιας χώρας και να καταστρέψουμε εκείνες που κρίνουμε κακές χωρίς να αμφισβητηθεί όσα έχουμε κτίσει επάνω σ’ αυτό το σύνολο.
Αναφερόμενος στο σύνθημα του Ρίτσαρντ Νίξον στις εκλογές του 1968, «Νόμος και Τάξη» (Law and Order), ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ δεν επιχειρεί να κηρύξει το φυλετικό μίσος όπως ισχυρίζονται πολλοί σχολιαστές, αλλά επιστρέφει στη σκέψη του συγγραφέα αυτού του συνθήματος, Kevin Philipps (προαναφέρθηκε). Σκοπεύει πάντα να θριαμβεύσει τη σκέψη του Andrew Jackson εναντίον της οικονομίας του χρήματος, στηριζόμενος στην κουλτούρα του Νότου και όχι να προκαλέσει την εξάρθρωση της χώρας του.
Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ βρίσκεται στην κατάσταση που βίωσε ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ στα τέλη της δεκαετίας του 1980: η οικονομία της χώρας του - όχι η χρηματοπιστωτική – βρίσκεται σε πτώση εδώ και δεκαετίες, αλλά οι συμπολίτες του αρνούνται να αναγνωρίσουν τις συνέπειες [5]. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να επιβιώσουν παρά μόνο θέτοντας νέους στόχους. Ωστόσο, μια τέτοια αλλαγή είναι ιδιαίτερα δύσκολη κατά τη διάρκεια μιας περιόδου ύφεσης.
Παραδόξως, ο Ντόναλντ Τραμπ παραμένει κολλημένος στο «αμερικανικό όνειρο» (δηλαδή την πιθανότητα δημιουργίας περιουσίας) ενώ η αμερικανική κοινωνία είναι μπλοκαρισμένη, οι μεσαίες τάξεις βρίσκονται στο δρόμο της εξαφάνισης και οι νέοι μετανάστες δεν είναι πλέον Ευρωπαίοι. Παράλληλα, μόνο οι αντίπαλοί του (η Fed, η Wall Street και η Silicon Valley) προσφέρουν ένα νέο μοντέλο, αλλά εις βάρος των μαζών.
Το πρόβλημα της ΕΣΣΔ ήταν διαφορετικό, αλλά η κατάσταση ήταν ίδια. Ο Γκορμπατσόφ απέτυχε και η ΕΣΣΔ διαλύθηκε. Θα ήταν έκπληξη αν ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ, όποιος θα είναι, να μπορέσει να τα καταφέρει.
Οι διαμαρτυρίες κατά του ρατσισμού που γίνονται λίγο
πολύ σε όλη τη Δύση στις Ηνωμένες Πολιτείες κρύβουν την εξέλιξη μιας
σύγκρουσης. που ενδέχεται να θέσει σε κίνδυνο την ακεραιότητα της χώρας.
Το έχω ξαναπεί, το υπενθύμισα και την περασμένη εβδομάδα ότι οι
Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε να είχαν διαλυθεί μετά τη διάλυση της
Σοβιετικής Ένωσης στην οποίαν είχαν βασιστεί. Ωστόσο, το ιμπεριαλιστικό
σχέδιο (ο «ατελείωτος πόλεμος») που πραγματοποίησε ο Τζορτζ Μπους έδωσε
νέα ανάσα στη χώρα μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Τόνισα
επίσης ότι τις τελευταίες δεκαετίες, ο πληθυσμός έχει μετακινηθεί πολύ
και συγκεντρώσεις με πολιτιστικές συγγένειες δυσκόλεψαν [1].
Οι διαφυλετικοί γάμοι μειώνονται. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η
ακεραιότητα της χώρας θα απειλούνταν όταν άλλες μειονότητες, εκτός από
τους μαύρους, θα ξεσηκώνονταν. [2].Αυτό ακριβώς βλέπουμε σήμερα. Η σύγκρουση δεν αντιτάσσει πλέον μαύρους και λευκούς αφού οι λευκοί έχουν γίνει πλειοψηφία σε ορισμένες διαδηλώσεις. Ισπανόφωνοι και Ασιάτες έχουν ενταχθεί στις πορείες και τώρα συμμετέχει και το Δημοκρατικό Κόμμα.
Από της θητείας του Μπιλ Κλίντον, το Δημοκρατικό Κόμμα ταυτίστηκε με τη διαδικασία της χρηματοοικονομικής παγκοσμιοποίησης, μια θέση που το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα υιοθέτησε καθυστερημένα, χωρίς να την ενστερνιστεί ποτέ πλήρως. Ο Ντόναλντ Τραμπ αντιπροσωπεύει ένα τρίτο δρόμο: αυτόν του «αμερικανικού ονείρου», δηλαδή της επιχειρηματικότητας κατά της οικονομίας του χρήματος. Εκλέχτηκε δηλώνοντας America First !, το οποίο δεν αναφερόταν στο φιλοναζιστικό απομονωτικό κίνημα της δεκαετίας του 1930, όπως ισχυρίστηκε, αλλά στη κατοχύρωση των θέσεων εργασίας όπως επιβεβαιώθηκε αργότερα. Υποστηρίχθηκε βέβαια από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, αλλά παραμένει ένας «Τζακσόνιαν» και καθόλου «συντηρητικός».
Όπως έδειξε ο ιστορικός Κέβιν Φίλιπς - εκλογικός σύμβουλος του Ρίτσαρντ Νίξον - η αγγλοσαξονική κουλτούρα προκάλεσε τρεις διαδοχικούς εμφύλιους πολέμους [3]:
τον πρώτο αγγλικό εμφύλιο πόλεμο, γνωστός ως "Μεγάλη εξέγερση" (που αντίτασσε τον Λόρδο Cromwell και τον Charles I 1642-1651) ·
τον δεύτερο αγγλικό εμφύλιο πόλεμο ή «πόλεμο της ανεξαρτησίας» (1775-1783) ·
και τον τρίτο αγγλοσαξονικό εμφύλιο πόλεμο ή «αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο» στις Ηνωμένες Πολιτείες (1861-1865).Αυτό που βλέπουμε σήμερα μπορεί να οδηγήσει στο τέταρτο. Αυτό φαίνεται να πιστεύει ο πρώην υπουργός Άμυνας, στρατηγός Jim Mattis, ο οποίος μόλις δήλωσε στον Ατλαντικό την ανησυχία του για την διχαστική πολιτική του προέδρου Τραμπ.
Ας επιστρέψουμε στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών για να τοποθετήσουμε τα σημερινά στρατόπεδα. Ο λαϊκιστής πρόεδρος Άντριου Τζάκσον (1829-1837) άσκησε βέτο κατά της Ομοσπονδιακής Τράπεζας (Fed) που ιδρύθηκε από τον Αλέξανδρο Χάμιλτον, έναν από τους πατέρες του Συντάγματος που ευνόησε το ομοσπονδιακό κράτος, επειδή ήταν σφοδρός αντίπαλος της δημοκρατίας. Ακριβώς όπως ο μαθητής του Τζάκσον, Ντόναλντ Τραμπ, είναι τώρα κατά της Fed.
Είκοσι χρόνια μετά τον Τζάκσον, ήρθε ο «αμερικανικός εμφύλιος πόλεμος» στον οποίο αναφέρονται όλοι οι σημερινοί διαδηλωτές. Σύμφωνα με εκείνους, ο υπέρ της δουλείας Νότος ήρθε σε αντιπαράθεση με τον ανθρωπιστικό Βορρά. Το κίνημα τροφοδότησε ένα ρατσιστικό περιστατικό (το λιντσάρισμα του μαύρου George Flyod από έναν λευκό αστυνομικό στη Μινεάπολη) και στράφηκε στην καταστροφή των αγαλμάτων των νότιων στρατηγών, ιδίως του Robert Lee. Δράσεις αυτού του τύπου είχαν ήδη πραγματοποιηθεί το 2017 [4], αλλά αυτή τη φορά κερδίζουν δυναμική και συμμετέχουν κυβερνήτες από το Δημοκρατικό Κόμμα.
Ωστόσο, αυτό το αφήγημα δεν αντιστοιχεί καθόλου στην πραγματικότητα: στην αρχή του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου, τα δύο στρατόπεδα ήταν υπέρ της δουλείας, και στο τέλος, τα δύο στρατόπεδα ήταν κατά της δουλείας. Το τέλος της δουλείας δεν οφείλεται σε δηθεν αντιπάλους της, αλλά στην ανάγκη και των δύο στρατοπέδων να στρατολογήσουν νέους στρατιώτες.
Ο αμερικανικός εμφύλιος πόλεμος αντίτασσε έναν γεωργικό, καθολικό και πλούσιο Νότο ενάντια σε έναν βιομηχανικό, προτεσταντικό και επίδοξο Βορρά. Κρυσταλλώθηκε γύρω από το ζήτημα των τελωνειακών δασμών που, σύμφωνα με τους νότιους, θα έπρεπε να καθοριστούν από τα ομοσπονδιακά κράτη, ενώ οι Βόρειοι σκόπευαν να τους καταργήσουν μεταξύ των ομοσπονδιακών κρατών και να καθορίζονται από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση.
Κατά συνέπεια, ξεθάβοντας τα σύμβολα του Νότου, οι σημερινοί διαδηλωτές δεν επιτίθενται στα απομεινάρια της δουλείας, αλλά καταγγέλλουν το Νότιο όραμα της Ένωσης. Είναι ιδιαίτερα άδικο να επιτεθούν στον στρατηγό Lee ο οποίος τερμάτισε τον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο αρνούμενος να τον συνεχίσει με αντάρτικο πόλεμο από τα βουνά και επιλέγοντας την εθνική ενότητα. Σε κάθε περίπτωση, αυτές οι καταστροφές ανοίγουν πράγματι το δρόμο για έναν τέταρτο αγγλοσαξονικό εμφύλιο πόλεμο.
Σήμερα οι έννοιες του Νότου και του Βορρά δεν αντιστοιχούν πλέον σε γεωγραφικές πραγματικότητες: μάλλον πρόκειται περισσότερο για Ντάλας εναντίον Νέας Υόρκης και Λος Άντζελες.
Δεν είναι δυνατόν να επιλέξουμε τις πτυχές που κρίνουμε καλές για την ιστορία μιας χώρας και να καταστρέψουμε εκείνες που κρίνουμε κακές χωρίς να αμφισβητηθεί όσα έχουμε κτίσει επάνω σ’ αυτό το σύνολο.
Αναφερόμενος στο σύνθημα του Ρίτσαρντ Νίξον στις εκλογές του 1968, «Νόμος και Τάξη» (Law and Order), ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ δεν επιχειρεί να κηρύξει το φυλετικό μίσος όπως ισχυρίζονται πολλοί σχολιαστές, αλλά επιστρέφει στη σκέψη του συγγραφέα αυτού του συνθήματος, Kevin Philipps (προαναφέρθηκε). Σκοπεύει πάντα να θριαμβεύσει τη σκέψη του Andrew Jackson εναντίον της οικονομίας του χρήματος, στηριζόμενος στην κουλτούρα του Νότου και όχι να προκαλέσει την εξάρθρωση της χώρας του.
Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ βρίσκεται στην κατάσταση που βίωσε ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ στα τέλη της δεκαετίας του 1980: η οικονομία της χώρας του - όχι η χρηματοπιστωτική – βρίσκεται σε πτώση εδώ και δεκαετίες, αλλά οι συμπολίτες του αρνούνται να αναγνωρίσουν τις συνέπειες [5]. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να επιβιώσουν παρά μόνο θέτοντας νέους στόχους. Ωστόσο, μια τέτοια αλλαγή είναι ιδιαίτερα δύσκολη κατά τη διάρκεια μιας περιόδου ύφεσης.
Παραδόξως, ο Ντόναλντ Τραμπ παραμένει κολλημένος στο «αμερικανικό όνειρο» (δηλαδή την πιθανότητα δημιουργίας περιουσίας) ενώ η αμερικανική κοινωνία είναι μπλοκαρισμένη, οι μεσαίες τάξεις βρίσκονται στο δρόμο της εξαφάνισης και οι νέοι μετανάστες δεν είναι πλέον Ευρωπαίοι. Παράλληλα, μόνο οι αντίπαλοί του (η Fed, η Wall Street και η Silicon Valley) προσφέρουν ένα νέο μοντέλο, αλλά εις βάρος των μαζών.
Το πρόβλημα της ΕΣΣΔ ήταν διαφορετικό, αλλά η κατάσταση ήταν ίδια. Ο Γκορμπατσόφ απέτυχε και η ΕΣΣΔ διαλύθηκε. Θα ήταν έκπληξη αν ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ, όποιος θα είναι, να μπορέσει να τα καταφέρει.
[1] American Nations. A history of the 11 rival regional cultures of North America, Colin Woodard, Viking (2011).
[2] « USA : les émeutes raciales et la tentation séparatiste », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 31 mai 2020.
[3] [The Cousins’ Wars, Kevin Philipps, Basic Books, 1999.
[4] “Τι αποκαλύπτουν οι εκλογές στις ΗΠΑ σχετικά με την εσωτερική σύγκρουση”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 13 novembre 2018.
[5] « Trump, le Gorbatchev états-unien », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 30 janvier 2018.
Αναδημοσίευση από: Voltairenet.org
[2] « USA : les émeutes raciales et la tentation séparatiste », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 31 mai 2020.
[3] [The Cousins’ Wars, Kevin Philipps, Basic Books, 1999.
[4] “Τι αποκαλύπτουν οι εκλογές στις ΗΠΑ σχετικά με την εσωτερική σύγκρουση”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 13 novembre 2018.
[5] « Trump, le Gorbatchev états-unien », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 30 janvier 2018.
Αναδημοσίευση από: Voltairenet.org
Print 
PDF
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου