Απόφαση της Εκτελεστικής Γραμματείας της ΚΕ του ΑΚΕΠ

Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!

Με κάθε αφορμή, με κάθε απεργία, με κάθε πρωτοβουλία

ΔΕΞΙΟΙ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Ο ΛΑΟΣ ΚΡΑΤΑΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΤO ΣΤΟΙΧΕΙO ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ! 

ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΠΛΗΘΟΥΣ ΤΟΥ ! ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΝΙΚΑ ΟΤΑΝ ΚΑΘΟΔΗΓΕΙΤΑΙ
ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΓΝΩΣΗ

Η σημερινή Ελλάδα έχει τις αντικειμενικές και υποκειμενικές δυνατότητες να μην υπάρχει ούτε ένας στη χώρα φτωχός, ούτε ένας δυστυχισμένος, ούτε ένας καταπιεστής.

Για να γίνουν, όμως, οι δυνατότητες της χώρας κοινωνική ικανότητα να εξαλειφθεί η φτώχεια και η δυστυχία με οικονομική ανάπτυξη, πλούτο, πολιτισμό, είναι απαραίτητο τα τμήματα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, οι κοινωνικές ομάδες ισχύος που πλήττονται από τη σημερινή κατάσταση, να ενεργοποιηθούν, να συνειδητοποιήσουν τα πραγματικά τους συμφέροντα και να ενοποιηθούν.

Είναι βέβαιο, οι μισθοσυντήρητοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, τα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού, οι αγρότες, οι βιοτέχνες, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, ακόμα και οι ιδιοκτήτες μεσαίων και μεγάλων επιχειρήσεων, που καταστρέφονται από τη σημερινή οικονομική και πολιτική κατάσταση, είτε είναι δεξιοί, είτε είναι αριστεροί, είτε είναι κεντρώοι, στη σημερινή συγκυρία έχουν κοινά συμφέροντα. Οφείλουν, λοιπόν, από καθήκον προς τον εαυτό τους, τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, την κοινωνία, να παραμερίσουν τις συντεχνιακές και πολιτικές τους διαφορές και να ενεργοποιηθούν, να συντονιστούν και να συμπράξουν στον κοινό αγώνα για το κοινό συμφέρον.

Η μάχη που οφείλουμε να δώσουμε σήμερα για να εξαλειφθεί η δυστυχία που πηγάζει από τη φτώχεια, να εξαλειφθεί η καταπίεση και ο καταναγκασμός που στηρίζεται στην ανάγκη της επιβίωσης, δεν είναι αγώνας κατά του πλουτισμού από υγιή επιχειρηματική δραστηριότητα –κρατική, συνεταιριστική, συνεργατική, ιδιωτική- αλλά πρωτίστως είναι μάχη κατά της φτώχειας, της δυστυχίας, της καταπίεσης. Το αντίθετο στις σημερινές συνθήκες θα ήταν ανεδαφικό, ουτοπικό και ατελέσφορο.

Μια χώρα θεωρείται και είναι ανεπτυγμένη πολιτισμικά, όταν μπορεί να εξασφαλίσει, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, σε όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες της το ελάχιστο, πάνω από τα όρια της φτώχειας, εγγυημένο εισόδημα και το θεσμικά κατοχυρωμένο δικαίωμα να μετέχουν στα αγαθά της επιστήμης και του πολιτισμού. Η δυστυχία, η καταπίεση, δεν είναι αποκλειστικό προϊόν της φτώχειας. Προέρχεται επίσης και από την κοινωνική αδυναμία του προσώπου να ασκεί και να αναπτύσσει τις ικανότητες του, να δημιουργεί.

«ΑΝΕΥ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΑΙΩΝ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΚΑΙ ΖΗΝ ΚΑΙ ΕΥ ΖΗΝ» (ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ)

Διαβάστε περισσότερα...

Η ΦΥΣΗ ΚΑΙ Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΠΗΓΗ

ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΠΛΟΥΤΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Η Ελλάδα είναι ανεπτυγμένη καπιταλιστική χώρα. Παρά τις διαρθρωτικές αδυναμίες της οικονομίας της, ομοιάζει ποιοτικά με τα μητροπολιτικά καπιταλιστικά κέντρα. Ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός κατανέμεται περίπου ως εξής: α) απασχολούμενοι 3642102 άτομα, εκ των οποίων μισθωτοί 2400000, αυτοαπασχολούμενοι 950000, κλπ. β) άνεργοι 1350181 άτομα (πηγή ΕΛΣΤΑΤ 2012). Το κατά κεφαλήν ονομαστικό ΑΕΠ το 2008 ήταν 32000 δολάρια, σήμερα -που έχει απωλεσθεί 25% του ΑΕΠ- είναι 22000 δολάρια. Συγκριτικά κατά κεφαλήν ΑΕΠ 2008 σε δολάρια: ΗΠΑ 46800,  Γερμανία 44600, Ιαπωνία 38500,  Ιταλία 39000,  Ρωσία 11800, Κίνα 3300, Ισπανία 35300, Πορτογαλία 23000,  Ισραήλ 28300, Τουρκία 10400,  Βουλγαρία 6800,  Βραζιλία 8200,  Αίγυπτος 2100, κλπ κλπ. (πηγή ΔΝΤ).

Για του λόγου το αληθές, ενδεικτικά αναφέρουμε: Α) οι εξαγωγές βιομηχανικών προϊόντων, π.χ. φάρμακα, πετρελαιοειδή, χημικά, προϊόντα μετάλλου κλπ. (άνω των 27,7 δις ευρώ κατά ΕΛΣΤΑΤ και 21,3 δις ευρώ κατά ΤτΕ) ανέρχονται σε αξία όσο τα συνολικά έσοδα από ναυτιλία και υπηρεσίες, κυρίως τουρισμό (24,5 δις ευρώ ΕΛΣΤΑΤ και 23,3 δις ευρώ  κατά ΤτE) (πηγή ΣΕΒ). Β) Η ελληνόκτητη Ναυτιλία ελέγχει το 20%του παγκόσμιου στόλου των τάνκερ και το 23% του παγκόσμιου στόλου για την μεταφορά ξηρού φορτίου. Γ) Για τον τουρισμό η επιχειρηματολογία είναι μάλλον άνευ αντικειμένου, αφού η χώρα μας, λόγω της φυσικής ομορφιάς και των ιστορικών μνημείων πολύ μεγάλης πολιτιστικής αξίας, είναι ήδη σημαντικός τουριστικός προορισμός. Μπορεί να αναπτυχθεί ακόμη περισσότερο σε αρμονία με τη φύση και το ανθρωπογενές περιβάλλον. Υπολογίζεται ότι πάνω από 11 δις ευρώ  θα είναι τα άμεσα έσοδα και πάνω από 30 δις ευρώ τα έμμεσα έσοδα από τον τουρισμό το 2013. Δ) Η αγροτική παραγωγή είναι προφανές ότι μπορεί να επιστρέψει, τουλάχιστον, στα επίπεδα του 1980, όπου είχαμε επάρκεια και εξαγωγές αντί εισαγωγών που έχουμε σήμερα. Το αξιακό ισοζύγιο εξαγωγών-εισαγωγών αγροτικών προϊόντων το 1980 ήταν πλεονασματικό, κλπ. κλπ.

Η Ελλάδα είναι μία από τις πιο πλούσιες και πιο όμορφες χώρες του κόσμου. Με υπέργειο, υπόγειο, θαλάσσιο και υποθαλάσσιο πλούτο. Με φυσικό περιβάλλον και κλίμα απαράμιλλο.  Για του λόγου το αληθές, ενδεικτικά αναφέρουμε: τα κοιτάσματα στρατηγικών πρώτων υλών (βωξίτης, νικέλιο, μαγγάνιο, ουράνιο, χρυσός, κτλ). Τα κοιτάσματα κόκκινου υδραργύρου, ραδόνιου, τα μη συμβατικά κοιτάσματα υδρίτη-ασβεστίτη, τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Βάσει εκτιμήσεων του Γεωλογικού Ινστιτούτου των ΗΠΑ (USGS), μόνο η αξία των κοιτασμάτων του πετρελαίου και του φυσικού αερίου ανέρχεται σε 10 τρισεκατομμύρια δολάρια. Ενώ, η αξία ενός κιλού οσμίου -που υπάρχει αρκετό στην Ελλάδα- ισοδυναμεί με την αξία 8 χιλιάδων κιλών χρυσού.  Σε παγκόσμια κλίμακα η Ελλάδα είναι η βασικότερη χώρα παραγωγής χουντίτη, η 2η χώρα στην παραγωγή μπεντονίτη, η 1η σε εξαγωγές και η 2η στην παραγωγή περλίτη.  Κατέχει τη 2η θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την 11η θέση παγκόσμια στην παραγωγή λιγνίτη, κλπ. κλπ.

Πράγματι, η Ελλάδα είναι πλούσια χώρα. Είναι ευλογημένη απ’ το «Θεό»! Έχει τα «πάντα». Μπορεί να εξασφαλιστεί όχι μόνον ευμάρεια αλλά και ευημερία σε κάθε Ελληνίδα και σε κάθε Έλληνα, αν αξιοποιηθούν ορθά το ανθρώπινο δυναμικό και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας. Μπορεί να εξασφαλιστεί όχι απλά το "ζην" αλλά το "ευ ζην". Και η ευημερία, το «ευ ζην», μπορεί να επιτευχθεί μόνον όταν η παραγωγική διαδικασία σέβεται τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Μόνον όταν, οι ζωντανές παραγωγικές δυνάμεις, δηλαδή οι δυνάμεις της εργασίας και του πολιτισμού, αποκτήσουν την ηγεμονική πολιτική και κοινωνική δύναμη να καταστήσουν τα μέσα παραγωγής, τους όρους εργασίας -είτε λειτουργούν με τη μορφή Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, είτε λειτουργούν με τη μορφή Νομικών Προσώπων Ιδιωτικού Δικαίου- καθολικό κοινωνικό αγαθό. Μόνον όταν, η κάθε Ελληνίδα και ο κάθε Έλληνας απολαμβάνει, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, τα ατομικά και ανθρώπινα δικαιώματα, καθώς και τις ελευθερίες που έχουν ιστορικά κατακτηθεί και αποτελούν συνεκτική αρχή κάθε πολιτισμένης κοινωνίας.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ-ΕΘΝΙΚΕΣ ΙΔΙΟΜΟΡΦΙΕΣ

Σήμερα, ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστικών κέντρων δύναμης για ανακατανομή των οικονομικο-πολιτικών σφαιρών επιρροής, που συντελείται υπό τη δεσποτεία της δομικής κρίσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, έχει περάσει από τον πόλεμο επιτοκίων στον πόλεμο νομισματικών ισοτιμιών, ενώ, ο εμπορικός πόλεμος σοβεί και διαμορφώνει συνθήκες θερμοπολεμικών πολιτικών και στρατιωτικών συγκρούσεων σε αρκετές περιοχές του πλανήτη. Όλα όσα βλέπουμε να συμβαίνουν στις χώρες του Μαγρέμπ κλπ., τον τελευταίο καιρό, αποτελούν σοβαρή ένδειξη ενάσκησης πολιτικής δυνάμεως από ιμπεριαλιστικά κέντρα για ανακατανομή ζωνών επιρροής -που αφορούν άμεσα και την Ελλάδα, αφού εμπλέκεται, πέραν των άλλων, στον καθορισμό των ΑΟΖ στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, κλπ.

Η Ελλάδα, χώρα-κράτος «ευρωπαϊκό-μεσογειακό-βαλκανικό», βρίσκεται γεωστρατηγικά και οικονομικο-πολιτικά στο επίκεντρο του πολύμορφου ανταγωνισμού των μητροπολιτικών κέντρων δύναμης, επειδή βρίσκεται στον άξονα των προσβάσεων των κεντρικών ευρωπαϊκών δυνάμεων προς την Ανατολική Μεσόγειο, την Ευρασία και τις χώρες του Ινδικού και του Κάτω Ειρηνικού, όπου μετατοπίζεται το κέντρο βάρους της παγκόσμιας πολιτικής.

Η ιδιομορφία της δομικής πολιτικο-οικονομικής κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού, που τον καθιστά επίκεντρο του ανταγωνισμού των μητροπολιτικών κέντρων δύναμης από τη μιά, και η πολιτική-ιδεολογική-οργανωτική ανεπάρκεια των δυνάμεων της εργασίας και του πολιτισμού από την άλλη, επικαθορίζουν και διαμορφώνουν τις σκληρές κι εφιαλτικές συνθήκες της σημερινής συγκυρίας.

Στη σημερινή συγκυρία, το ενεργητικό υποκείμενο της ταξικής ελληνικής κοινωνίας, η αστική τάξη, δεν εκπροσωπείται συνολικά από τα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα, ενώ, το παθητικό υποκείμενο της ταξικής ελληνικής κοινωνίας, οι μισθοσυντήρητοι και τα λαϊκά στρώματα, στην πλειοψηφία τους δεν εκφράζονται πλέον από τους παραδοσιακούς πολιτικούς χώρους.

Στο ελληνικό κράτος-έθνος, η ηγεμονική-διευθυντική διάταξη της κυριαρχίας της μεγαλοαστικής τάξης, μετά το 1974, ενοποιούσε ιεραρχικά και συνύφαινε, μέσα στο Κράτος, τα συμφέροντά της με τα συμφέροντα της μεσοαστικής τάξης, των ενεργών κεφαλαιοκρατών και άλλων ενδιάμεσων τμημάτων του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Η εναλλαγή των δύο καθεστωτικών κομμάτων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, δηλαδή της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς) στην κυβερνητική εξουσία και η διαμόρφωση της κοινωνίας των 2/3 -που εξέθρεψε το μικροαστικό όνειρο και τη νοοτροπία του απολίτικου ωχαδερφισμού στα λαϊκά στρώματα και που συνέβαλε αποφασιστικά στη σταθερότητα των δομών της καπιταλιστικής εξουσίας- ήταν συνέπεια αυτής της ηγεμονικής-διευθυντικής πολιτικής της κυρίαρχης τάξης.

Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου στην εξουσία και την ένταξη της χώρας στην επιτροπεία ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ (τρόικα), με την ηγεσία Σαμαρά στη ΝΔ που υιοθέτησε τον «κοινωνικό φιλελευθερισμό» κι απέσυρε την πολιτική αναφορά στον ονομαζόμενο «μεσαίο χώρο», και με την πολιτική στάση του ΛΑΟΣ την περίοδο της διακυβέρνησης Παπαδήμου, ανετράπη η ηγεμονική-διευθυντική ιεραρχική διάταξη του Αστικού Συνασπισμού Εξουσίας και οξύνονται καθημερινά οι αντιθέσεις των τμημάτων του. Στον Αστικό Συνασπισμό Εξουσίας, η ηγεμονική-διευθυντική διάταξη έχει ανατραπεί καθοριστικά, οπότε, ιδρύθηκε με βεβαιότητα πολιτικό κενό στην εκπροσώπηση πλειοψηφικών τμημάτων του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.

Πέραν τούτου, το αριστερό και ριζοσπαστικό κίνημα στάθηκε και στέκεται ανέτοιμο και ανίκανο να ανταποκριθεί στα νέα ιστορικά καθήκοντα και να εκπροσωπήσει πολιτικά τα τμήματα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού που καταστρέφονται ή πλήττονται καθοριστικά από την οικονομική κρίση και την πολιτική κατάσταση.

Το φαινόμενο της δομικής κρίσης του καπιταλισμού αντιφάσκει με το φαινόμενο της δομικής κρίσης του αριστερού και ριζοσπαστικού πολιτικού κινήματος. Η αδυναμία της υλικής δομής, να αυτορυθμιστεί (σχολή Φρίντμαν) ή να ανταποκριθεί στους σχεδιασμούς της πολιτικής εξουσίας (κεϋνσιανή σχολή), είναι νομοτελειακή: δεν είναι προϊόν μιας αβεβαιότητας -που αναλογεί σε μία αιτιότητα που παράγει «το τυχαίο» (Prigogine), αλλά προϊόν μιας βεβαιότητας διαλεκτικής -που παράγει «το αναγκαίο». Κι όπως η δομική κρίση του καπιταλισμού είναι αντικειμενικό προϊόν της φυσικο-ιστορικής αδυναμίας των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής ν’ αντιστοιχηθούν προς το νέο χαρακτήρα των κοινωνικών παραγωγικών δυνάμεων, έτσι και η δομική κρίση του αριστερού και ριζοσπαστικού πολιτικού κινήματος είναι υποκειμενικό προϊόν της ιστορικής αδυναμίας της περιοχής του εποικοδομήματος που ονομάζεται «αριστερός και ριζοσπαστικός πολιτικός χώρος» να εκπροσωπήσει πολιτικο-ιδεολογικά την φυσικο-ιστορική αντίφαση της υλικής δομής· είναι απόρροια της υποκειμενικής αρνητικότητας του πληθυσμού προς την ιδεολογία του κρατικού καπιταλισμού· είναι αποτέλεσμα της ασυμβατότητας των πολιτικών οραμάτων του αριστερού και ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου με τα σύγχρονα προβλήματα και τις σύγχρονες ανάγκες· είναι η συνέπεια του μοριακού μεταμορφισμού που έχει υποστεί τις τελευταίες δεκαετίες η αριστερή και προοδευτική διανόηση από την ιθύνουσα τάξη.

Η ακραία βαρβαρότητα που άσκησε και ασκεί η κυβερνητική εξουσία σε μεγάλα τμήματα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, και η ανικανότητα του ριζοσπαστικού πολιτικού κινήματος ν’ ανταποκριθεί στα νέα ιστορικά καθήκοντα, είναι, μαζί με την οικονομική κρίση, η ουσιώδης αιτία της μετατροπής της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, από αμελητέα εξωκοινοβουλευτική πολιτική δύναμη, σε υπολογίσιμο κοινοβουλευτικό κόμμα. Μικρομεσαία στρώματα που καταστρέφονται, μικροαστικοποιημένοι μισθοσυντήρητοι, καθώς και μέρος της μεγαλοαστικής τάξης, αποτελούν την κοινωνική υπόσταση της μετατροπής της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ σε υπολογίσιμη πολιτική δύναμη.

Ο καισαρισμός των κυβερνήσεων Παπανδρέου-Παπαδήμου-Σαμαρά, που δημιούργησαν το σημερινό βοναπαρτικό κράτος με αναίρεση θεμελιωδών αστικοδημοκρατικών κατακτήσεων (για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα του τοκοφόρου χρηματικού κεφάλαιου), θα μπορούσε -ίσως- να θεωρηθεί και να ονομαστεί κοινοβουλευτικός φασισμός, ή φασισμός με επίφαση δημοκρατικότητας.

Αντικειμενικά, το σημερινό βοναπαρτικό κράτος και το κόμμα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ είναι δύο πόλοι ανάλογης ποιότητας και εκδηλώνουν, με διαφορετική πολιτική μορφή ο καθένας, τις κοινωνικές συνέπειες της οικονομικής κρίσης.

Η κυβέρνηση Σαμαρά, οι συνοδοιπόροι της και η ιντελιγκέντσια του καθεστώτος -με την αξιοποίηση των πράγματι αποκρουστικών, απαράδεκτων και ρατσιστικών πολιτικών πρακτικών του κόμματος ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ- υπερθεματίζουν υποκριτικά κατά της βίας και υπέρ της δημοκρατίας, και συγκαλύπτουν την πραγματική κοινωνική βία, που καθιστά νομοτελειακά τους πλούσιους πλουσιότερους, τους φτωχούς φτωχότερους κι έχει οδηγήσει εκατομμύρια ανθρώπους στην απόγνωση, στην εξαθλίωση, στην περιθωριοποίηση.

Για του λόγου το αληθές, 505 Έλληνες πολυεκατομμυριούχοι, δηλαδή το 0,005% των μόνιμων κατοίκων της χώρας, διαθέτουν σήμερα περιουσία 60 δις ευρώ –η οποία μάλιστα έχει αυξηθεί σε σχέση με το 2012, χρονιά κατά την οποία 455 Έλληνες πολυεκατομμυριούχοι διέθεταν περιουσία 50 δις ευρώ (πηγή: εφημερίδα ΒΗΜΑ, τράπεζα UBS, εταιρεία Wealth-X).

Η οικονομική βία, ο βανδαλισμός και το πλιάτσικο που ασκείται, μόνιμα και παρατεταμένα, ενάντια στους μισθοσυντήρητους και το λαό, από τα μνημονιακά μέτρα, από την οικονομική ολιγαρχία, τις τράπεζες, τα καρτέλ, τα ιδιωτικά και τα κρατικά μονοπώλια, με την κάλυψη μάλιστα της νομοθετικής, της δικαστικής και της εκτελεστικής εξουσίας, είναι η πραγματική, η καθολική, η απόλυτη ταξική βία που χαρακτηρίζει τη σημερινή κοινωνία, τη σημερινή Ελλάδα.

«ΜΑΣ ΕΛΕΓΑΝ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΤΕ, ΟΤΑΝ ΥΠΟΤΑΧΘΕΙΤΕ

ΥΠΟΤΑΧΘΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΒΡΗΚΑΜΕ ΤΗ ΣΤΑΧΤΗ»

Γ. Σεφέρης

Η σημερινή πραγματικότητα διατυπώνει μια από τις πιο εφιαλτικές περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας. Οι τοκογλύφοι δανειστές του κράτους -εγχώριοι και ξένοι, οι κερδοσκόποι που ονομάζονται «αγορές», οι κάτοχοι του συσσωρευμένου χρηματικού κεφάλαιου και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, οδηγούν με βεβαιότητα, την Ελλάδα και το λαό της, στον εξανδραποδισμό και στον όλεθρο.

Η εθνική ανεξαρτησία έχει φαλκιδευτεί!  Η λαϊκή κυριαρχία έχει φαλκιδευτεί!  Η δημόσια περιουσία και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας παζαρεύονται και εκποιούνται αντί πινακίου φακής! Οι θεσμικές και οι οικονομικές κατακτήσεις των μισθοσυντήρητων και του λαού έχουν αναιρεθεί!

Η εφιαλτική σημερινή κατάσταση πρέπει οπωσδήποτε ν’ ανατραπεί. Ο κυρίαρχος λαός πρέπει οπωσδήποτε να υψώσει το ανάστημά του. Πρέπει οπωσδήποτε να μετατραπεί από παθητικό σε ενεργητικό πολιτικό υποκείμενο, δηλαδή σε πολιτικό κίνημα που θα απαιτήσει και θα επιβάλει:

Α) Παύση πληρωμών του εξωτερικού δημόσιου χρέους στους τοκογλύφους δανειστές. Η προτεραιότητα στην κυριαρχία, την επιβίωση και τα δικαιώματα της κοινωνίας έναντι των αξιώσεων των δανειστών, είναι αρχή συμβατή με το Διεθνές Δίκαιο (περί «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» άρθρο 25 παρ. 1 κλπ), πολλές χώρες την έχουν επικαλεσθεί και έχει ενσωματωθεί σε εθνικές νομοθεσίες όπως των ΗΠΑ. Τα μνημόνια «δεν αποτελούν διεθνή συμφωνία» (απόφαση Συμβούλιο της Επικρατείας Ολ 668/2012), επομένως απλώς καταργούνται με άλλο νόμο. Οι δανειακές συμβάσεις, σαν δεσμεύσεις Δημόσιου Διεθνούς Οικονομικού Δικαίου, υπάγονται κατευθείαν στις ρυθμίσεις και τις πρόνοιες της Σύμβασης της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών (άρθρα 26, 31, 61, 62 κλπ.) και υφίστανται απόλυτη ακυρότητα. Εξάλλου, η απόφαση υπέρ της Ελλάδας το 1936, του Δικαστηρίου Διεθνούς Δικαίου της  Κοινωνίας των Εθνών, αποτελεί αναμφισβήτητα δεδικασμένο.

Β) «Σεισάχθεια», δηλαδή τη διαγραφή χρεών όλων των νοικοκυριών και όλων των επιχειρήσεων -καταρχήν- προς το τραπεζικό σύστημα. Η «σεισάχθεια» δεν είναι μέτρο ελεημοσύνης. Η πρόταση για «σεισάχθεια», παρόλο που είναι και δίκαιη και ηθική, είναι κυρίως και πρωτίστως μέτρο οικονομικής πολιτικής -και από μόνη της, και σε συνδυασμό με την πρόταση για «παύση πληρωμών». Είναι αναγκαίο μέτρο οικονομικής ανάπτυξης, που θα συμβάλλει αποφασιστικά στην αντιμετώπιση της «παγίδας ρευστότητας» που έχει περιπέσει η οικονομία, θα δημιουργήσει «ενεργό ζήτηση», και θ’ αυξήσει την «καταναλωτική παραγωγή» και την «παραγωγική κατανάλωση» των όρων παραγωγής σε όλους τους τομείς της παραγωγής (πρωτογενή, δευτερογενή, τριτογενή).

Γ) Έξοδο από τη ζώνη του ευρώ και κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των μέσων ανταλλαγής. Η ανάκτηση των νομισματικών εργαλείων άσκησης κρατικής πολιτικής είναι αναγκαία επιλογή. Είναι παράλογο και δεν έχει καμία οικονομική βασιμότητα το γεγονός του ότι, το κράτος δανείζεται «ευρώ», όχι απευθείας από την ΕΚΤ που τα εκδίδει, αλλά με τη διαμεσολάβηση τραπεζών που κερδοσκοπούν τοκογλυφικά. Με την κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος θ’ αποκατασταθεί η νομιμότητα και η λογική. Ας γίνει σαφές: οι ελληνικές τράπεζες έχουν λάβει, από το 2008 έως το 2012, 238 δις ευρώ από το κράτος (σε εγγυήσεις, αγορά μετοχών και παροχή ρευστότητας). Τα ίδια κεφάλαια των τραπεζών είναι σκανδαλωδώς λίγα αν συγκριθούν με τα κεφάλαια που σίγουρα ανήκουν στο ελληνικό δημόσιο.

Δ) Η δημόσια περιουσία να παραχωρηθεί και να αξιοποιηθεί παραγωγικά από τα ασφαλιστικά ταμεία. Η περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων έχει λεηλατηθεί. Αναφέρουμε, για παράδειγμα, το νόμο Μαρκεζίνη (ΑΝ 101/1950, 31/12/1950) -που οδήγησε σε υποχρεωτική δέσμευση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων από την Τράπεζα της Ελλάδας με μηδενικές αποδόσεις, το «τζογάρισμα» στο Χρηματιστήριο, το πρόσφατο κούρεμα που υπέστησαν στο πλαίσιο του PSΙ κλπ. Η παραχώρηση της δημόσιας περιουσίας στα ασφαλιστικά ταμεία και η παραγωγική αξιοποίησή της, είναι, ταυτόχρονα, και πράξη δικαιοσύνης και μοχλός οικονομικής ανάπτυξης της χώρας. Θα συμβάλει στην αύξηση του ΑΕΠ,  θα τροφοδοτήσει με έσοδα τον κρατικό προϋπολογισμό, θα συμβάλει στην αύξηση των θέσεων εργασίας και θα δημιουργήσει συνθήκες για μεγαλύτερες συντάξεις, ποιοτική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αξιοπρεπή επιδόματα ανεργίας σε όλους τους ανέργους κτλ.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΑΜΑΡΑ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ

ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΑΝΕΙΑΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ

Στη σημερινή Ελλάδα, που είναι χωρίς καμία αμφιβολία μία από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, με ιστορικό παρελθόν μοναδικό και λαϊκές αγωνιστικές παραδόσεις αξιοθαύμαστες, η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης από τις πολιτικές των κυβερνήσεων Παπανδρέου-Παπαδήμου-Σαμαρά και της τρόικας έχει σαν αποτέλεσμα την όξυνση και τη μεγιστοποίηση των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης. Εκατομμύρια Ελληνίδες και Έλληνες βιώνουν τη φτώχεια, την εξαθλίωση, την καταστροφή.

Σήμερα, οι κυβερνήτες και οι πολιτικοί τους σύμμαχοι λένε πως ο οικονομικός, πολιτικός και πολιτισμικός μαρασμός της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού είναι αναγκαίο κακό. Μας λένε ψέματα.

Ο ελληνικός λαός στο σύνολό του, και κυρίως τα τμήματα του οικονομικά ενεργού πληθυσμού που καταστρέφονται από τη σημερινή οικονομική και πολιτική κατάσταση, οφείλουν να κατανοήσουν πως οι πολιτικές που επιδιώκουν τη βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους, και που για την κυβέρνηση Σαμαρά αποτελούν μονόδρομο, υπηρετούν αποκλειστικά τα συμφέροντα του τοκοφόρου χρηματικού κεφάλαιου, τους τοκογλύφους δανειστές του ελληνικού κράτους, τις ονομαζόμενες αγορές.

Η κυβέρνηση Σαμαρά πρέπει να ανατραπεί. Τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις των κυβερνήσεων Παπανδρέου-Παπαδήμου-Σαμαρά και της τρόικας πρέπει να καταργηθούν.

Η κάθε Ελληνίδα και ο κάθε Έλληνας ας συνειδητοποιήσει ότι αυτό που μάταια προσπαθεί να πετύχει με πολλαπλές απομονωμένες ατομικές προσπάθειες, δηλαδή την επίλυση των οικονομικών και κοινωνικών του προβλημάτων, μπορεί να επιτευχθεί με μία γενική ρύθμιση που θα απαιτήσει και θα επιβάλλει ένα ριζοσπαστικό πολιτικό λαϊκό κίνημα. Με ένα πολυνομοσχέδιο που θα καταργεί τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, που θα εξασφαλίζει ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, που θα επαναφέρει και θα επεκτείνει τα αναιρεθέντα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού, κλπ.

Στις δοσμένες συνθήκες, ο μόνος τρόπος να υλοποιηθούν τα αιτήματα αυτά είναι η γενική νομοθεσία που θα επιβάλλει το λαϊκό κίνημα στο κράτος, δηλαδή με τη μετατροπή της κοινωνικής γνώσης σε κοινωνική βία. Η μόνη κοινωνική δύναμη των κοινωνικών τάξεων και των κατηγοριών του πληθυσμού που πλήττονται από τη σημερινή οικονομική και πολιτική κατάσταση είναι ο αριθμός τους, το πλήθος. Η δύναμη των αριθμών, ωστόσο, εξασθενεί από την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» των εχθρών του λαού, κι από την έλλειψη ενότητας που προκύπτει από το συντεχνιακό και πολιτικό ανταγωνισμό των μερίδων του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Πράγματι, ο λαός κρατάει στα χέρια του ένα από τα στοιχεία της επιτυχίας: τον αριθμό. Μα οι αριθμοί βαραίνουν στη ζυγαριά, μόνο αν τους ενοποιεί το κοινό συμφέρον και τους καθοδηγεί η επιστημονική και διαλεκτική γνώση που θέτει ρεαλιστικούς στόχους και επιδιώκει εφικτές λύσεις στα κοινωνικά προβλήματα. Μόνον όταν τους καθοδηγεί η πολιτική που δίνει νόημα και περιεχόμενο στην κοινωνική ελευθερία.

Το ΑΚΕΠ είναι μια πολιτική συλλογικότητα με κομματική συγκρότηση. Πιστεύει πως, στον καιρό μας, σήμερα, η πολιτική που ενσωματώνει την επιστημονική και διαλεκτική γνώση και δίνει νόημα και περιεχόμενο στην έννοια της κοινωνικής ελευθερίας, είναι η πολιτική που επιδιώκει να μην υπάρχει ούτε ένας στη χώρα μας φτωχός, ούτε ένας δυστυχισμένος, ούτε ένας καταπιεστής (...)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

Μίκα Στάθη

Αθήνα, 27/10/2013