ΑΚΕΠ: ΤΟ ΕΥΡΩ ΦΕΤΙΧ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΝΕΟΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟΥ

Του Αντώνη Π. Χάλαρη

Αναδημοσίευση από το μηνιαίο περιοδικό "ΠΟΛΙΤΕΣ" του Μανώλη Γλέζου (τεύχος 44, Φεβρουάριος 2014)

***

Φετίχ ονομάζεται καθετί στο οποίο οι άνθρωποι προσδίδουν ιδιότητες που δεν έχει, ψευδείς ιδιότητες, φανταστικές. Το φετίχ, ή σαν προϊόν περιορισμένης αντίληψης, όπως επί το πλείστον συνέβαινε στις πρωτόγονες κοινωνίες, ή σαν προϊόν παραπληροφόρησης, σχεδιασμένης προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου, όπως κατά κανόνα συμβαίνει σήμερα, συγκαλύπτει με ψευδαισθήσεις την πραγματικότητα, παροδηγεί τη σκέψη και οδηγεί εκείνους που το αποδέχονται σε πράξεις νοσηρές και επιζήμιες.

Διαβάστε περισσότερα...

Στον καιρό μας, το ευρώ είναι ένα ιδιότυπο φετίχ. Είναι στην πραγματικότητα δημιούργημα σκόπιμης προπαγάνδας και σκόπιμης μετωνυμικής υπαλλαγής. Δεν ενσωματώνει μόνο τις αλλοτριωτικές ιδιότητες του φετίχ «νομίσματος-χρήματος», αλλά ιδέες και πολιτικές, που καθιστούν τη χρήση του, σαν μέσο ανταλλαγής και κυκλοφορίας των εμπορευμάτων σε χώρες όπως η Ελλάδα, μέσον οικονομικής και πολιτικής υποτέλειας.

Το ευρώ επιτείνει τη δράση του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης στην ευρωζώνη, και σαν μη περιεκτικό-παραστατικό-αναγκαστικής κυκλοφορίας νόμισμα-χρήμα (fiat money) κηδεμονεύεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που το εκδίδει και από τους θεσμούς της Ευρωζώνης, όπου κυριαρχούν τα γερμανικά συμφέροντα, το χρηματοπιστωτικό σύστημα και το τοκοφόρο χρηματικό κεφάλαιο.

Στην ατενιστική αναγωγή του οράματος, της επιθυμίας και της ανάγκης των λαών της Ευρώπης για ειρήνη, ασφάλεια και ευημερία, σμιλεύτηκε η φετιχοποίηση του ευρώ από την ιντελιγκέντσια των κυρίαρχων κύκλων της ευρωζώνης, που του επιδαψίλευσαν τα χαρακτηριστικά φιλοσοφικής λίθου ανάπτυξης, ευημερίας και σταθερότητας, διαμορφώνοντας συγχρονικά συστήματα όρων και συμβόλων που  επικαλύπτουν τις νεοσυντηρητικές οικονομικές, πολιτικές και ιδεολογικές ιδιότητές του.

Η επιθυμία του μέσου Ευρωπαίου πολίτη να ανήκει σ’ ένα ενιαίο, θεσμοθετημένο πολιτισμικό-οικονομικό-πολιτικό διακρατικό και διεθνικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ικανό να εξασφαλίσει την ειρήνη και ευημερία, είναι το ιστορικό επακολούθημα των τραυματικών εμπειριών των παγκόσμιων πολέμων και της μεταπολεμικής ψυχροπολεμικής περιόδου.

Κατά τον Χέγκελ, αυτή καθ’ εαυτήν η επιθυμία του ανθρώπου δημιουργείται κάτω απ’ το σημείο της μεσολάβησης. Είναι η επιθυμία να κάνει την επιθυμία του ν’ αναγνωριστεί. Το αίτημα είναι στην άκρη των μετωνυμικών μεταμφιέσεων της επιθυμίας. Είναι η μετάθεσή της, ο τρόπος της να κρύβεται και ταυτόχρονα να φανερώνεται, ν’ απουσιάζει και μ’ όλα αυτά να απαιτεί. Η μετωνυμία της επιθυμίας (τα αιτήματα) και η μεταφορά της (τα συμπτώματα που την υπερπροσδιορίζουν) είναι ο «λόγος της επιθυμίας», άδειος, φανταστικός…

Κατά κάποιαν έννοια είχε δίκιο ο Λακάν, όταν έλεγε ότι η υπαλλαγή, η μετωνυμία μεταμφιέζει την κεφαλαιώδη «επιθυμία» του υποκειμένου στην κοινωνική αποδοχή ενός «αιτήματος». Ο Λακάν παραπέμποντας στον Ρ.Γιάκομπσον, ταξινομεί αντίστοιχα τη συμπύκνωση και τη μετάθεση σαν «μεταφορά» και «μετωνυμία». Η μεταφορική δομή (Σ΄) -όπως λέει- είναι υπεύθυνη για το πέρασμα ενός ιδιαίτερου σημαίνοντος (Σ) στο σημαινόμενο (σε σ), για την έκπτωσή του κάτω απ’ τη μπάρα της λογοκρισίας, την απώθησή του. Ο έκδηλος στη συνειδητή γλώσσα όρος (το Σ΄) παριστάνει την παραφθαρμένη «επιστροφή του απωθημένου», το σύμπτωμα, μια συμπύκνωση δύο τουλάχιστον όρων σ’ έναν υποκατάστατο.

Και ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο», παραπέμποντας στον Barbon, αναφέρει: «Η επιθυμία προϋποθέτει την ανάγκη· είναι η όρεξη του πνεύματος, και είναι τόσο φυσική όσο και η πείνα για το σώμα».

Πράγματι, η επιθυμία των λαών και των υπό εκμετάλλευση τάξεων να καταργηθεί η εκμετάλλευση έθνους από έθνος, προϋποθέτει την ανάγκη για ειρήνη, ασφάλεια με ελευθερία, οικονομική ανάπτυξη χωρίς εκμετάλλευση και πολιτισμική ευημερία. Όμως, είναι ουτοπικό και επιζήμιο να υποστηρίζεται -από οποιουσδήποτε- ότι υπάρχει η δυνατότητα να καταργηθεί -με τον οποιονδήποτε τρόπο- η εκμετάλλευση μεταξύ εθνών-κρατών, πριν ακόμα καταργηθεί η εκμετάλλευση στο εσωτερικό των εθνών. Το θεσμοθετημένο με τις αρχές του ευρωπαϊκού νεοσυντηρητισμού ευρώ είναι φετιχοποιημένος ιδεολογικός φορέας τέτοιων ουτοπικών, επιζήμιων και δογματικών αντιλήψεων.

Ο Νεοσυντηρητισμός υιοθετεί τα δόγματα και τα επιχειρήματα της απάνθρωπης φιλοσοφίας του πραγματισμού - ωφελιμισμού, καθώς και την επικίνδυνη για τα συμφέροντα των λαών ιδεολογία του κοσμοπολιτισμού, που ονομάζεται στις μέρες μας "παγκοσμιοποίηση".

Ο πραγματισμός - ωφελιμισμός θεωρεί ρεαλιστικό και προοδευτικό για την κοινωνία (άτομα, κοινωνικές ομάδες-τάξεις) ό,τι είναι χρήσιμο και ωφέλιμο για την ιθύνουσα τάξη, και ηθικό και εκσυγχρονισμένο για την κοινωνία (άτομα, κοινωνικές ομάδες-τάξεις) ό,τι είναι ωφέλιμο και επικερδές για το πολιτικο-κοινωνικό κατεστημένο.

Ο κοσμοπολιτισμός, ή "παγκοσμιοποίηση", πρεσβεύοντας ότι ο κάθε άνθρωπος έχει τον κόσμο για πατρίδα –επί του προκειμένου, τη ζώνη του ευρώ για πατρίδα- είναι η ιδεολογία που προπαγανδίζεται από τις άρχουσες τάξεις των μεγάλων δυνάμεων και ισχυρών εθνών-κρατών, -επί του προκειμένου, από τις ιθύνουσες τάξεις των κεντρικών ευρωπαϊκών δυνάμεων- αφ' ενός μεν σε λαούς και έθνη που θέλουν να υποτάξουν, αφ' ετέρου δε στους λαούς τους, προκειμένου να γίνουν αποδεκτές οι επιλογές της εσωτερικής και εξωτερικής τους πολιτικής.

Στην ουσία της, η φετιχοποιημένη νεοσυντηρητική ιδεολογία του ευρώ, δεν συσσωματώνει μόνον τις αρχές του Νεοφιλελευθερισμού και της οικονομίας της αγοράς, αλλά και ένα σύστημα αρχών, κανόνων και συμπεριφορών που μετατρέπουν τις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες των χωρών της ζώνης του ευρώ σε κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό-καισαρισμό, που μεταμορφώνουν τις Διεθνείς σχέσεις και τις κοινωνίες –επί του προκειμένου, τις χώρες της ζώνης του ευρώ- σε νεομαλθουσιανές, νεοδαρβινικές ζούγκλες.