Αναδημοσιεύουμε 3 άρθρα: α) «Αν ήμουν Έλληνας…» του W. Münchau (άρθρο στο Spiegel, αναδημοσίευση από TVXS), β) «Με αυτά που κάνει η ΕΕ γίνομαι ευρωσκεπτικιστής» του W. Münchau (άρθρο στους Financial Times, αναδημοσίευση από ISKRA), γ) «Οι Παρθένες του Σόιμπλε», του Αντ. Ανδρουλιδάκη (αναδημοσίευση από THE PRESS PROJECT).
Διαβάστε περισσότερα…
του W. Münchau
Να βάλουν τον εαυτό τους στη θέση των Ελλήνων και να αναρωτηθούν τι θα έκαναν προτρέπει τους Γερμανούς ο γνωστός αναλυτής των Financial Times Βόλφγκανγκ Μούνχαου σε άρθρο του στον Spiegel. O ίδιος πάντως, απαντώντας στο ρητορικό ερώτημα, απαντά πως θα προχωρούσε σε κούρεμα χρέους, καθιέρωση διπλού νομίσματος και έξοδο από το ευρώ χωρίς επιστροφή.
Να βάλουν τον εαυτό τους στη θέση των Ελλήνων και να αναρωτηθούν τι θα έκαναν προτρέπει τους Γερμανούς ο γνωστός αναλυτής των Financial Times Βόλφγκανγκ Μούνχαου σε άρθρο του στον Spiegel. O ίδιος πάντως, απαντώντας στο ρητορικό ερώτημα, απαντά πως θα προχωρούσε σε κούρεμα χρέους, καθιέρωση διπλού νομίσματος και έξοδο από το ευρώ χωρίς επιστροφή.
Στο άρθρο του, ο γνωστός αναλυτής υποστηρίζει πως αν ο ίδιος ήταν Έλληνας σε
καμία περίπτωση δεν θα συμφωνούσε με όλα αυτά που έχει δεσμευτεί να κάνει η
χώρα την επόμενη εικοσαετία προκειμένου να αποπληρώσει τους δανειστές της.
«Αναρωτιέμαι ωστόσο κατά πόσο υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις που θα ήταν
καλύτερες για εμένα προσωπικά καθώς και για τη χώρα μου» σημειώνει στη συνέχεια
και κατόπιν τάσσεται υπέρ ενός κουρέματος χρέους μετά το τέλος της τετράμηνης
παράτασης.
«Στη συνέχεια θα προχωρούσα σε καθιέρωση διπλού νομίσματος. Αλλά όχι της
δραχμής - τουλάχιστον όχι αμέσως. Αλλά ένα νόμισμα με το όνομα Ευρώ. Ναι, καλά
διαβάσατε. Δεν υπάρχει κανένας τεχνικός ή νομικός περιορισμός που να εμποδίζει
την Ελλάδα να εκδώσει ένα οιονεί νόμισμα το οποίο θα έχει ως μονάδα του το
ευρώ» τονίζει ο Μουνχάου.
«Η εισαγωγή ενός παράλληλου νομίσματος θα επέτρεπε στην Ελλάδα να σταθεί και
πάλι στα πόδια της. Σε ποια κατεύθυνση θα πάει μετά,
εφόσον έχει ορθοποδήσει -
προς το ευρώ ή προς την αντίθετη - είναι ένα εντελώς διαφορετικό ζήτημα»
προσθέτει.
Ο ίδιος σημειώνει ότι δεν θα επέλεγε ο δρόμος αυτός να καταλήξει πίσω στο ευρώ
αλλά υποστηρίζει ότι αυτή είναι μια ερώτηση που θα απαντηθεί στο μέλλον. Πριν
από αυτό, σύμφωνα με τον αναλυτή, πρέπει να προηγηθούν: διαγραφή χρέους – εν
ανάγκη και χωρίς την έγκριση των δανειστών – και θέσπιση του διπλού νομίσματος.
«Η πρόσφατα συμφωνηθείσα παράταση μπορεί να δώσει χρόνο στους Έλληνες να
σχεδιάσουν μια τέτοια στρατηγική σχολαστικά. Είμαι βέβαιος που θα τον αξιοποιήσουν» καταλήγει
ο Μούνχαου.
Αναδημοσίευση από: TVXS
***
«Με αυτά που κάνει η ΕΕ γίνομαι ευρωσκεπτικιστής»
του W. Münchau
Το αντίστοιχο
μίας συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός
στην οικονομία είναι το rollover του χρέους ενός χρεοκοπημένου κράτους. Στην Ευρώπη
είχαμε και τα δύο τις τρεις τελευταίες εβδομάδες. Η οικονομική και η πολιτική
διπλωματία επικεντρώθηκαν αποκλειστικά στην αποτροπή της άμεσης καταστροφής
χωρίς στρατηγικό στόχο. Ο κίνδυνος είναι πως η Ουκρανία και η Ελλάδα θα
καταλήξουν δύο χρεοκοπημένα κράτη.
Κοιτάξτε απλώς πού βρίσκεται η Ελλάδα μετά από πέντε χρόνια αντιμετώπισης της κρίσης. Καταγράφει μία από τις χειρότερες πορείες στην οικονομική ιστορία. Ωστόσο, μόλις αποφασίστηκε παράταση της ίδιας πολιτικής.
Είναι, όμως, αυτό βιώσιμο; Οι πραγματιστές στις καγκελαρίες της Ευρώπης δηλώνουν ότι μπορούν να μετακυλύουν εσαεί το χρέος σε πολύ χαμηλά επιτόκια. Λένε πως οικονομικά αυτό αντιστοιχεί σε διαγραφή του χρέους. Πολιτικά όμως, είναι πολύ ευκολότερη λύση, επειδή δεν χρειάζεται να αναγνωρίσεις ζημίες. Η αντίστοιχη ανακοίνωση σε μία στρατιωτική σύγκρουση θα ήταν: εάν ανανεώνεται συνέχεια η κατάπαυση του πυρός, τότε πρακτικά έχεις ειρήνη.
Αυτού του τύπου τα επιχειρήματα δεν είναι μόνο ανήθικα, αλλά και ανειλικρινή. Επίσης δεν λειτουργούν. Ενώ παίζουν αυτό το παιχνίδι της παράτασης και της προσποίησης, η πραγματική οικονομία εκρήγνυται. Η λιτότητα έχει προκαλέσει κατάρρευση των εισοδημάτων και της απασχόλησης. Τα λάθη της νομισματικής πολιτικής προκάλεσαν μείωση του πληθωρισμού στην ευρωζώνη που κατέστησε αδύνατο για την Ελλάδα, αλλά και για οποιαδήποτε άλλη χώρα της περιφέρειας, να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα τα πρώτα χρόνια της νομισματικής ένωσης.
Εάν η Ε.Ε. αντιμετωπίσει την Ουκρανία με τον ίδιο τρόπο που αντιμετώπισε την Ελλάδα, το μόνο που μπορεί να περιμένει κανείς είναι μία παράλληλη εξέλιξη τα επόμενα χρόνια. Η συμφωνία του Μινσκ για εκεχειρία, που διαπραγματεύθηκαν οι ηγέτες Ρωσίας, Ουκρανία, Γαλλίας και Γερμανίας, μπορεί να κρατήσει για λίγο καιρό. Οι Ευρωπαίοι μπορεί να το χρησιμοποιήσουν αυτό ως πρόσχημα για να μην ανανεώσουν τις κυρώσεις και για τη μη επιβολή νέων κυρώσεων. Και όταν καταρρεύσει η εκεχειρία – γιατί θα καταρρεύσει – το ευρωπαϊκό κατεστημένο λήψης αποφάσεων θα προσποιηθεί ότι αυτό ήταν έκπληξη και θα εκφράσει τον αποτροπιασμό του, αφήνοντας τη χρεοκοπημένη Ουκρανία να λειτουργεί ως ουδέτερη ζώνη μεταξύ Ε.Ε. και Ρωσίας. Θα έχει αποτύχει επίσης να περιορίσει τις εδαφικές φιλοδοξίες του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν σε άλλα μέρη της ανατολικής Ευρώπης.
Η Ε.Ε. έπρεπε να αντιμετωπίσει το θέμα του ελληνικού χρέους όπως και τις εδαφικές διεκδικήσεις του κ. Πούτιν εξαρχής, και να μην περιμένει να βγουν εκτός ελέγχου. Παίζοντας εκ του ασφαλούς, η Ε.Ε. θέτει τελικά σε κίνδυνο την αμυντική και την οικονομική της ασφάλεια.
Στο μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου ήμουν φιλοευρωπαίος και υποστηρικτής της νομισματικής ένωσης. Γίνεται όμως όλο και πιο δύσκολο να επιχειρηματολογήσεις υπέρ μίας ένωσης που συμπεριφέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Πάντα ένιωθα πως ο ευρωσκεπτικισμός ήταν ένα παράλογο ένστικτο. Σήμερα όμως, υπάρχουν απολύτως λογικά επιχειρήματα για να αντιτίθεται κανείς στην ένταξη τόσο στην ευρωζώνη, όσο και στην ίδια την Ε.Ε.
Ακόμη και κάποια από τα προηγούμενα επιτεύγματα της Ε.Ε. εξαφανίζονται. Το πιο σημαντικό είναι τα θεμελιώδη δικαιώματα που συμφωνήθηκαν πριν από καιρό, που σχηματίζουν μέρος των σημερινών μας νομικών συστημάτων. Σε αυτά περιλαμβάνεται η ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων, κεφαλαίων, προϊόντων και – σε ένα μικρότερο βαθμό – υπηρεσιών. Περιλαμβάνεται επίσης το δικαίωμα απόκτησης κατοικίας σε οποιοδήποτε μέρος της Ε.Ε.
Σήμερα όμως, έχουμε λιγότερο ενιαία αγορά στον χρηματοοικονομικό κλάδο από ό,τι είχαμε πριν από την κρίση. Η βρετανική κυβέρνηση αμφισβητεί το δικαίωμα κατοικίας. Το ευρώ, που ξεκίνησε πριν από 15 χρόνια ως μέρος της διαδικασίας προς την οικονομική ολοκλήρωση, πλέον έχει εξελιχθεί σε μία μοντέρνα εκδοχή του κανόνα χρυσού, αλλά με εξόδους κινδύνου.
Κοιτάξτε απλώς πού βρίσκεται η Ελλάδα μετά από πέντε χρόνια αντιμετώπισης της κρίσης. Καταγράφει μία από τις χειρότερες πορείες στην οικονομική ιστορία. Ωστόσο, μόλις αποφασίστηκε παράταση της ίδιας πολιτικής.
Είναι, όμως, αυτό βιώσιμο; Οι πραγματιστές στις καγκελαρίες της Ευρώπης δηλώνουν ότι μπορούν να μετακυλύουν εσαεί το χρέος σε πολύ χαμηλά επιτόκια. Λένε πως οικονομικά αυτό αντιστοιχεί σε διαγραφή του χρέους. Πολιτικά όμως, είναι πολύ ευκολότερη λύση, επειδή δεν χρειάζεται να αναγνωρίσεις ζημίες. Η αντίστοιχη ανακοίνωση σε μία στρατιωτική σύγκρουση θα ήταν: εάν ανανεώνεται συνέχεια η κατάπαυση του πυρός, τότε πρακτικά έχεις ειρήνη.
Αυτού του τύπου τα επιχειρήματα δεν είναι μόνο ανήθικα, αλλά και ανειλικρινή. Επίσης δεν λειτουργούν. Ενώ παίζουν αυτό το παιχνίδι της παράτασης και της προσποίησης, η πραγματική οικονομία εκρήγνυται. Η λιτότητα έχει προκαλέσει κατάρρευση των εισοδημάτων και της απασχόλησης. Τα λάθη της νομισματικής πολιτικής προκάλεσαν μείωση του πληθωρισμού στην ευρωζώνη που κατέστησε αδύνατο για την Ελλάδα, αλλά και για οποιαδήποτε άλλη χώρα της περιφέρειας, να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα τα πρώτα χρόνια της νομισματικής ένωσης.
Εάν η Ε.Ε. αντιμετωπίσει την Ουκρανία με τον ίδιο τρόπο που αντιμετώπισε την Ελλάδα, το μόνο που μπορεί να περιμένει κανείς είναι μία παράλληλη εξέλιξη τα επόμενα χρόνια. Η συμφωνία του Μινσκ για εκεχειρία, που διαπραγματεύθηκαν οι ηγέτες Ρωσίας, Ουκρανία, Γαλλίας και Γερμανίας, μπορεί να κρατήσει για λίγο καιρό. Οι Ευρωπαίοι μπορεί να το χρησιμοποιήσουν αυτό ως πρόσχημα για να μην ανανεώσουν τις κυρώσεις και για τη μη επιβολή νέων κυρώσεων. Και όταν καταρρεύσει η εκεχειρία – γιατί θα καταρρεύσει – το ευρωπαϊκό κατεστημένο λήψης αποφάσεων θα προσποιηθεί ότι αυτό ήταν έκπληξη και θα εκφράσει τον αποτροπιασμό του, αφήνοντας τη χρεοκοπημένη Ουκρανία να λειτουργεί ως ουδέτερη ζώνη μεταξύ Ε.Ε. και Ρωσίας. Θα έχει αποτύχει επίσης να περιορίσει τις εδαφικές φιλοδοξίες του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν σε άλλα μέρη της ανατολικής Ευρώπης.
Η Ε.Ε. έπρεπε να αντιμετωπίσει το θέμα του ελληνικού χρέους όπως και τις εδαφικές διεκδικήσεις του κ. Πούτιν εξαρχής, και να μην περιμένει να βγουν εκτός ελέγχου. Παίζοντας εκ του ασφαλούς, η Ε.Ε. θέτει τελικά σε κίνδυνο την αμυντική και την οικονομική της ασφάλεια.
Στο μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου ήμουν φιλοευρωπαίος και υποστηρικτής της νομισματικής ένωσης. Γίνεται όμως όλο και πιο δύσκολο να επιχειρηματολογήσεις υπέρ μίας ένωσης που συμπεριφέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Πάντα ένιωθα πως ο ευρωσκεπτικισμός ήταν ένα παράλογο ένστικτο. Σήμερα όμως, υπάρχουν απολύτως λογικά επιχειρήματα για να αντιτίθεται κανείς στην ένταξη τόσο στην ευρωζώνη, όσο και στην ίδια την Ε.Ε.
Ακόμη και κάποια από τα προηγούμενα επιτεύγματα της Ε.Ε. εξαφανίζονται. Το πιο σημαντικό είναι τα θεμελιώδη δικαιώματα που συμφωνήθηκαν πριν από καιρό, που σχηματίζουν μέρος των σημερινών μας νομικών συστημάτων. Σε αυτά περιλαμβάνεται η ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων, κεφαλαίων, προϊόντων και – σε ένα μικρότερο βαθμό – υπηρεσιών. Περιλαμβάνεται επίσης το δικαίωμα απόκτησης κατοικίας σε οποιοδήποτε μέρος της Ε.Ε.
Σήμερα όμως, έχουμε λιγότερο ενιαία αγορά στον χρηματοοικονομικό κλάδο από ό,τι είχαμε πριν από την κρίση. Η βρετανική κυβέρνηση αμφισβητεί το δικαίωμα κατοικίας. Το ευρώ, που ξεκίνησε πριν από 15 χρόνια ως μέρος της διαδικασίας προς την οικονομική ολοκλήρωση, πλέον έχει εξελιχθεί σε μία μοντέρνα εκδοχή του κανόνα χρυσού, αλλά με εξόδους κινδύνου.
Αναρωτηθείτε
τώρα: Θα μπορούσε ποτέ η Ελλάδα να έχει
εύλογο συμφέρον για να διεκδικεί την έξοδό της από την ευρωζώνη; Η
έμφαση πρέπει να δοθεί στις φράσεις «εύλογο συμφέρον» και «διεκδικεί».
Η απάντησή μου είναι «ναι». Για μένα, το κυρίαρχο επιχείρημα θα ήταν η απελευθέρωση από ένα ιδιαίτερα κακό σύνολο πολιτικών – προκυκλικής λιτότητας και αποπληθωριστικής νομισματικής πολιτικής. Το λογικό επιχείρημα για την έξοδο από την ευρωζώνη είναι η ευκαιρία να μην είσαι τόσο χαζός.
Καθώς η πολιτική της Ε.Ε. γίνεται κυνική και δυσλειτουργική, καθίσταται όλο και πιο δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς τους καλούς από τους κακούς σε αυτές τις συζητήσεις μεταξύ φιλοευρωπαίων και ευρωσκεπτικιστών. Πριν από 20 χρόνια δεν θα δίσταζα να χαρακτηρίσω ξενόφοβο – αν όχι χειρότερα – έναν ευρωσκεπτικιστή. Δεν ισχύει το ίδιο και σήμερα.
Για να ανακτήσει η Ε.Ε. το ηθικό και πολιτικό της κύρος, θα χρειαστεί να επιλύσει την ελληνική κρίση χρέους, να υπερασπιστεί την Ουκρανία και να χρησιμοποιήσει τα οικονομικά και χρηματοοικονομικά της εργαλεία που διαθέτει για να εξασφαλίσει τα δικά της γεωπολιτικά συμφέροντα. Αυτή την στιγμή, η Ε.Ε. αποτυγχάνει και στα δύο μέτωπα.
Η απάντησή μου είναι «ναι». Για μένα, το κυρίαρχο επιχείρημα θα ήταν η απελευθέρωση από ένα ιδιαίτερα κακό σύνολο πολιτικών – προκυκλικής λιτότητας και αποπληθωριστικής νομισματικής πολιτικής. Το λογικό επιχείρημα για την έξοδο από την ευρωζώνη είναι η ευκαιρία να μην είσαι τόσο χαζός.
Καθώς η πολιτική της Ε.Ε. γίνεται κυνική και δυσλειτουργική, καθίσταται όλο και πιο δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς τους καλούς από τους κακούς σε αυτές τις συζητήσεις μεταξύ φιλοευρωπαίων και ευρωσκεπτικιστών. Πριν από 20 χρόνια δεν θα δίσταζα να χαρακτηρίσω ξενόφοβο – αν όχι χειρότερα – έναν ευρωσκεπτικιστή. Δεν ισχύει το ίδιο και σήμερα.
Για να ανακτήσει η Ε.Ε. το ηθικό και πολιτικό της κύρος, θα χρειαστεί να επιλύσει την ελληνική κρίση χρέους, να υπερασπιστεί την Ουκρανία και να χρησιμοποιήσει τα οικονομικά και χρηματοοικονομικά της εργαλεία που διαθέτει για να εξασφαλίσει τα δικά της γεωπολιτικά συμφέροντα. Αυτή την στιγμή, η Ε.Ε. αποτυγχάνει και στα δύο μέτωπα.
Αναδημοσίευση από : ISKRA
***
του Αντ. Ανδρουλιδάκη
Τριάντα έξι
ημέρες, ακριβώς, μας χωρίζουν από την 7η Απριλίου 2015. Πέντε μέρες μετά
θα γιορτάζουμε, με την πατροπαράδοτη νεοελληνική γαστριμαργία μας, την Ανάσταση
εκείνου του παράξενου τύπου που ισχυριζόμαστε –επισήμως- ότι λατρεύουμε σαν
καλοί Χριστιανοί. Μερικές μέρες πριν, στα τέλη Μαρτίου, θα πρέπει -δυστυχώς- να
έχουμε αποπληρώσει –ακόμη- μια δόση των 2.2 δις. ευρώ προς το Δ.Ν.Τ.
Σε κάθε περίπτωση, στις 7 Απριλίου, Μεγάλη Τρίτη βοήθεια μας, το χριστεπώνυμο πλήθος θα ψάλλει στις εκκλησίες μας την παραβολή των Μωρών Παρθένων. «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός και μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα, ανάξιος δε πάλιν, ον ευρήσει ραθυμούντα» κ.λπ. κ.λπ.
Και κάπως έτσι, η γνωστή παραβολή θα συναντά ακόμη μία φορά την επίκαιρη δικαίωση της στη σύγχρονη νεοελληνική Ιστορία. Διότι οι μωρές παρθένες θα έχουν και πάλι ξεμείνει από λάδι και θα παρακαλούν τις άλλες, τις φρόνιμες, να τους δανείσουν λίγο από το δικό τους. Αλλά αυτές, πονηρές, αν και φρόνιμες, θα τις παροτρύνουν –δἠθεν- να βγουν στις αγορές και να αγοράσουν εκεί λάδι, επειδή το δικό τους το χρειάζονται οι ίδιες, για να βγούν να προϋπαντήσουν τον γαμπρό. Έτσι, οι καημένες οι μωρές παρθένες καθώς θα τρέχουν πανικόβλητες στις αγορές για να προμηθευτούν το λάδι για τους λύχνους τους, οι άλλες θα έχουν την ευκαιρία ανενόχλητες και με περιορισμένο τον θηλυκό ανταγωνισμό, να συναντήσουν επιτέλους τον νυμφίο.
Μαλακία δεν είναι;
Για πόσα χρόνια, πόσες δεκαετίες, πόσες γενιές, θα διδάσκονται αυτήν την παραβολή και θα σπεύδουν να την απορρίψουν από τη λαϊκή κουλτούρα του τόπου; Πόσο κόστος χρειάζεται να καταβάλλουμε σαν κοινωνία για να αντιληφθούμε ότι «οι συνετές και φρόνιμες παρθένες» δεν θα μας δανείσουν το λάδι τους, όχι μόνο από κάποια ιδιοτελή κακεντρέχεια, αλλά κυρίως γιατί έτσι θα εξασφαλίσουν να μας απομακρύνουν από την συνάντηση με τον «γαμπρό»; Πόσο δυτικο-ευρωπαϊκό παραμύθιασμα πια;
Γιατί δεν αντέχουμε σαν Λαός, μια φορά, να προετοιμαστούμε;
Το κυρίως δίλημμα προσεγγίστηκε στις μέρες αυτές από αρκετούς οξυδερκείς αναλυτές ως ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Και έτσι ακριβώς είναι. Από τη μια τα δυσβάστακτα μέτρα της μνημονιακής ύφεσης και του αργού θανάτου, δίχως τέλος, και από την άλλη η πιστωτική ασφυξία, η χρεωκοπία και οι τραγικές συνέπειες της για μια κοινωνία που –εκτός των άλλων- έχει συσσωρευτεί κατά βάσιν σε 3-4 μεγάλες πόλεις, με ρημαγμένο τον παραγωγικό –και κυρίως διατροφικό- ιστό.
Μπρος γκρεμός, γκρεμός και πίσω. Χειρότερα δηλαδή από το μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Κοινό χαρακτηριστικό και των δύο «εναλλακτικών» του γκρεμού ο ρητός εκβιασμός του κεντρικού τραπεζίτη (χειρότερος και από τον δεξιό, αλλά και από τον αριστερό) ότι «Η ΕΚΤ θα μπορούσε να επιτρέψει την άντληση ποσού έως τρία δις € μέσω εντόκων, αν η κυβέρνηση δεσμευτεί ότι αφενός θα ψηφιστεί από τη Βουλή το κείμενο της συμφωνίας για τετράμηνη παράταση και αφετέρου θα προχωρήσει σε μια μεγάλη μεταρρύθμιση. Ως τέτοια νοείται μια αποκρατικοποίηση, όπως η οριστική έγκριση της συμφωνίας για τα αεροδρόμια.»
Με άλλα λόγια, θα σας αφήσουμε να δανειστείτε -από τον εαυτό σας-, αν δεσμευτεί και αυτή η κυβέρνηση στη δουλοπαροική μνημονιακή σύμβαση, αλλά και αν –ως δείγμα υποταγής- εκχωρήσετε, μπιτ παρά, τα περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας στη Γερμανία!
Ατυχώς, τη δέουσα απάντηση «Μολών Λαβέ», την ανέλαβε εργολαβικώς η Χρυσή Αυγή και οι συν αυτή, απομυζώντας κάθε συστατικό της περιεχόμενο και εκτρέποντας την σε ένα ιστορικά ανορθόγραφο «μολόν λαβαί».
Παρ’ όλα αυτά οι «συνετές παρθένες» είναι ακόμη εκεί, αφήνοντας ανοιχτό το τετράμηνο παράθυρο της προετοιμασίας μας. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Έδωσαν χρόνο, όχι γιατί υποχώρησαν, αλλά γιατί χρειάζονται χρόνο. Χρειάζονται χρόνο για να προετοιμάσουν την συνάντηση τους με το «γαμπρό» τους. Τον «γαμπρό» που δεν είναι άλλος από:
α) την αέναη διαιώνιση του τρέχοντος καθεστώτος της διαρκούς χρεωκοπίας και της ως εκ τούτου λεηλασίας τόσο του Δημόσιου όσο και του ιδιωτικού πλούτου της χώρας και της μετατροπής του κόσμου της εργασίας σε λευκούς Κινέζους
ή
β) της άπαξ χρεωκοπίας, αλλά με τον τρόπο που θα οδηγεί και πάλι στα παραπάνω συνεπαγόμενα.
Ας συνυπολογίσουμε στα παραπάνω και την ανάγκη να ξεφορτωθούν καμιά 40αριά δις από τις γερμανικές τράπεζες και την άρση ή τον περιορισμό των γεωστρατηγικών πιέσεων από την κατάσταση στην Ουκρανία (Ρωσία) και στην Λιβύη (Αίγυπτος).
Η αλήθεια είναι μια: η Γερμανική οικονομική ηγεμονία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την αέναη ημι-χρεωκοπία των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Και όσο γιγαντώνεται, τόσο θα έχει όλο και μεγαλύτερες ανάγκες να τρέφεται με το χρέος των άλλων. Η κατάληξη είναι γνωστή από τον μύθο του Ερισύχθονα που καταδικάστηκε από τους θεούς σε ακόρεστη πείνα. Έτσι, αφού έφαγε ό,τι φαγώσιμο βρισκόταν στο σπίτι του και όλα του τα ζώα, άρχισε να γυρίζει στους δρόμους και να αρπάζει τις προσφορές από τους βωμούς. Στο τέλος, ο Ερυσίχθονας, μη έχοντας να φάει τίποτα πια, άρχισε να τρώει το ίδιο του το κρέας μέχρι που πέθανε.
Όμως δεν μπορούμε να περιμένουμε μακροπρόθεσμα την ολοκλήρωση ενός ακόμη Γερμανικού αυτοκτονικού μεγαλοϊδεατισμού, γιατί όπως εύστοχα διέγνωσε ο πολύς Τζών Μέυναρντ Κέυνς, μακροπρόθεσμα όλοι θα έχουμε πεθάνει.
Ας ψάξουμε λοιπόν το «λαδάκι» για τους λύχνους μας, τώρα, -ήδη έχουμε αργήσει δραματικά- και ας προετοιμαστούμε για τη συνάντηση με τον «Νυμφίο» της πρόσκρουσης. Και αυτή η προετοιμασία δεν μπορεί παρά να σημαίνει και να αφορά σε: (εντελώς ενδεικτικά)
Στάση πληρωμών εντός του ευρώ
Κυκλοφορία παράλληλου νομίσματος εντός της επικράτειας (Τα ανωτέρω 1,2 εφόσον δεν γίνει αποδεκτό το 3) (προετοιμασία τέτοια ούτως ώστε και να αποφευχθεί να συμβεί τελικά)
Απαίτηση διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, ώστε αυτό να καταστεί διαχειρίσιμο (έως 60% του ΑΕΠ)
Οργάνωση σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης με συμμετοχή -ήδη από τη φάση της εκπόνησης- ολόκληρου του Λαού, με βάση Τοπικά και Κλαδικά Σχέδια Ανάπτυξης
Αποκατάσταση της κοινωνικής Δικαιοσύνης με την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων της Μεταπολίτευσης και των Μνημονίων. Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε, εκτός των άλλων, και σε ιδεολογική καταδίκη σε σιωπή των απανταχού Μερκελλήνων και της ντόπιας Ολιγαρχίας που τους υποκινεί.
Ανασυγκρότηση του Κράτους και επανα-πολιτικοποίηση των πολιτικών θεσμών, με την είσοδο της ίδιας της κοινωνίας στο επίκεντρο της Πολιτικής.
Αυτοπεριορισμός της γκρινιάρικης κριτικής του εντός μας μεταπολιτευτικού «νηπίου», που «τα θέλει όλα και τα θέλει τώρα».
Θα άφηνα για το τέλος, ως κρίσιμο στοιχείο της προετοιμασίας, την εσωτερική στον καθένα μας διαδικασία, απομυθοποίησης του λεγόμενου «ευρωπαϊκού κεκτημένου», όσο αυτό παραμένει ένα πουκάμισο αδειανό, που αρχίζει μάλιστα να «φέρνει» όλο και πιο πολύ σε μελανοχιτώνιο.
Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγώτερο, σύντροφοι...αν θέλουμε να διδαχθούμε επιτέλους κάτι από τη παράδοση του Τόπου μας που πλησιάζει προς την Σταύρωση...και ίσως την Ανάσταση...αν μέχρι τη Μ. Τρίτη έχουμε φροντίσει να κάνουμε τα κουμάντα μας με το λαδάκι των λύχνων μας.
Αν όχι, η ελίτ των Βρυξελλών θα μας ζητήσει, πιθανόν πολύ σύντομα, να στείλουμε με πτήση τσάρτερ, 100 παρθένες θυσία στο Γερμανικό Μολώχ. Και όχι τίποτα άλλο, δεν είναι βέβαιο ότι θα μπορέσουμε και να τις βρούμε...
Το άρθρο κοσμεί ένας από τους "Μινώταυρους" του Πάμπλο Πικάσσο.
Σε κάθε περίπτωση, στις 7 Απριλίου, Μεγάλη Τρίτη βοήθεια μας, το χριστεπώνυμο πλήθος θα ψάλλει στις εκκλησίες μας την παραβολή των Μωρών Παρθένων. «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός και μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα, ανάξιος δε πάλιν, ον ευρήσει ραθυμούντα» κ.λπ. κ.λπ.
Και κάπως έτσι, η γνωστή παραβολή θα συναντά ακόμη μία φορά την επίκαιρη δικαίωση της στη σύγχρονη νεοελληνική Ιστορία. Διότι οι μωρές παρθένες θα έχουν και πάλι ξεμείνει από λάδι και θα παρακαλούν τις άλλες, τις φρόνιμες, να τους δανείσουν λίγο από το δικό τους. Αλλά αυτές, πονηρές, αν και φρόνιμες, θα τις παροτρύνουν –δἠθεν- να βγουν στις αγορές και να αγοράσουν εκεί λάδι, επειδή το δικό τους το χρειάζονται οι ίδιες, για να βγούν να προϋπαντήσουν τον γαμπρό. Έτσι, οι καημένες οι μωρές παρθένες καθώς θα τρέχουν πανικόβλητες στις αγορές για να προμηθευτούν το λάδι για τους λύχνους τους, οι άλλες θα έχουν την ευκαιρία ανενόχλητες και με περιορισμένο τον θηλυκό ανταγωνισμό, να συναντήσουν επιτέλους τον νυμφίο.
Μαλακία δεν είναι;
Για πόσα χρόνια, πόσες δεκαετίες, πόσες γενιές, θα διδάσκονται αυτήν την παραβολή και θα σπεύδουν να την απορρίψουν από τη λαϊκή κουλτούρα του τόπου; Πόσο κόστος χρειάζεται να καταβάλλουμε σαν κοινωνία για να αντιληφθούμε ότι «οι συνετές και φρόνιμες παρθένες» δεν θα μας δανείσουν το λάδι τους, όχι μόνο από κάποια ιδιοτελή κακεντρέχεια, αλλά κυρίως γιατί έτσι θα εξασφαλίσουν να μας απομακρύνουν από την συνάντηση με τον «γαμπρό»; Πόσο δυτικο-ευρωπαϊκό παραμύθιασμα πια;
Γιατί δεν αντέχουμε σαν Λαός, μια φορά, να προετοιμαστούμε;
Το κυρίως δίλημμα προσεγγίστηκε στις μέρες αυτές από αρκετούς οξυδερκείς αναλυτές ως ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Και έτσι ακριβώς είναι. Από τη μια τα δυσβάστακτα μέτρα της μνημονιακής ύφεσης και του αργού θανάτου, δίχως τέλος, και από την άλλη η πιστωτική ασφυξία, η χρεωκοπία και οι τραγικές συνέπειες της για μια κοινωνία που –εκτός των άλλων- έχει συσσωρευτεί κατά βάσιν σε 3-4 μεγάλες πόλεις, με ρημαγμένο τον παραγωγικό –και κυρίως διατροφικό- ιστό.
Μπρος γκρεμός, γκρεμός και πίσω. Χειρότερα δηλαδή από το μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Κοινό χαρακτηριστικό και των δύο «εναλλακτικών» του γκρεμού ο ρητός εκβιασμός του κεντρικού τραπεζίτη (χειρότερος και από τον δεξιό, αλλά και από τον αριστερό) ότι «Η ΕΚΤ θα μπορούσε να επιτρέψει την άντληση ποσού έως τρία δις € μέσω εντόκων, αν η κυβέρνηση δεσμευτεί ότι αφενός θα ψηφιστεί από τη Βουλή το κείμενο της συμφωνίας για τετράμηνη παράταση και αφετέρου θα προχωρήσει σε μια μεγάλη μεταρρύθμιση. Ως τέτοια νοείται μια αποκρατικοποίηση, όπως η οριστική έγκριση της συμφωνίας για τα αεροδρόμια.»
Με άλλα λόγια, θα σας αφήσουμε να δανειστείτε -από τον εαυτό σας-, αν δεσμευτεί και αυτή η κυβέρνηση στη δουλοπαροική μνημονιακή σύμβαση, αλλά και αν –ως δείγμα υποταγής- εκχωρήσετε, μπιτ παρά, τα περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας στη Γερμανία!
Ατυχώς, τη δέουσα απάντηση «Μολών Λαβέ», την ανέλαβε εργολαβικώς η Χρυσή Αυγή και οι συν αυτή, απομυζώντας κάθε συστατικό της περιεχόμενο και εκτρέποντας την σε ένα ιστορικά ανορθόγραφο «μολόν λαβαί».
Παρ’ όλα αυτά οι «συνετές παρθένες» είναι ακόμη εκεί, αφήνοντας ανοιχτό το τετράμηνο παράθυρο της προετοιμασίας μας. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Έδωσαν χρόνο, όχι γιατί υποχώρησαν, αλλά γιατί χρειάζονται χρόνο. Χρειάζονται χρόνο για να προετοιμάσουν την συνάντηση τους με το «γαμπρό» τους. Τον «γαμπρό» που δεν είναι άλλος από:
α) την αέναη διαιώνιση του τρέχοντος καθεστώτος της διαρκούς χρεωκοπίας και της ως εκ τούτου λεηλασίας τόσο του Δημόσιου όσο και του ιδιωτικού πλούτου της χώρας και της μετατροπής του κόσμου της εργασίας σε λευκούς Κινέζους
ή
β) της άπαξ χρεωκοπίας, αλλά με τον τρόπο που θα οδηγεί και πάλι στα παραπάνω συνεπαγόμενα.
Ας συνυπολογίσουμε στα παραπάνω και την ανάγκη να ξεφορτωθούν καμιά 40αριά δις από τις γερμανικές τράπεζες και την άρση ή τον περιορισμό των γεωστρατηγικών πιέσεων από την κατάσταση στην Ουκρανία (Ρωσία) και στην Λιβύη (Αίγυπτος).
Η αλήθεια είναι μια: η Γερμανική οικονομική ηγεμονία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την αέναη ημι-χρεωκοπία των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Και όσο γιγαντώνεται, τόσο θα έχει όλο και μεγαλύτερες ανάγκες να τρέφεται με το χρέος των άλλων. Η κατάληξη είναι γνωστή από τον μύθο του Ερισύχθονα που καταδικάστηκε από τους θεούς σε ακόρεστη πείνα. Έτσι, αφού έφαγε ό,τι φαγώσιμο βρισκόταν στο σπίτι του και όλα του τα ζώα, άρχισε να γυρίζει στους δρόμους και να αρπάζει τις προσφορές από τους βωμούς. Στο τέλος, ο Ερυσίχθονας, μη έχοντας να φάει τίποτα πια, άρχισε να τρώει το ίδιο του το κρέας μέχρι που πέθανε.
Όμως δεν μπορούμε να περιμένουμε μακροπρόθεσμα την ολοκλήρωση ενός ακόμη Γερμανικού αυτοκτονικού μεγαλοϊδεατισμού, γιατί όπως εύστοχα διέγνωσε ο πολύς Τζών Μέυναρντ Κέυνς, μακροπρόθεσμα όλοι θα έχουμε πεθάνει.
Ας ψάξουμε λοιπόν το «λαδάκι» για τους λύχνους μας, τώρα, -ήδη έχουμε αργήσει δραματικά- και ας προετοιμαστούμε για τη συνάντηση με τον «Νυμφίο» της πρόσκρουσης. Και αυτή η προετοιμασία δεν μπορεί παρά να σημαίνει και να αφορά σε: (εντελώς ενδεικτικά)
Στάση πληρωμών εντός του ευρώ
Κυκλοφορία παράλληλου νομίσματος εντός της επικράτειας (Τα ανωτέρω 1,2 εφόσον δεν γίνει αποδεκτό το 3) (προετοιμασία τέτοια ούτως ώστε και να αποφευχθεί να συμβεί τελικά)
Απαίτηση διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, ώστε αυτό να καταστεί διαχειρίσιμο (έως 60% του ΑΕΠ)
Οργάνωση σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης με συμμετοχή -ήδη από τη φάση της εκπόνησης- ολόκληρου του Λαού, με βάση Τοπικά και Κλαδικά Σχέδια Ανάπτυξης
Αποκατάσταση της κοινωνικής Δικαιοσύνης με την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων της Μεταπολίτευσης και των Μνημονίων. Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε, εκτός των άλλων, και σε ιδεολογική καταδίκη σε σιωπή των απανταχού Μερκελλήνων και της ντόπιας Ολιγαρχίας που τους υποκινεί.
Ανασυγκρότηση του Κράτους και επανα-πολιτικοποίηση των πολιτικών θεσμών, με την είσοδο της ίδιας της κοινωνίας στο επίκεντρο της Πολιτικής.
Αυτοπεριορισμός της γκρινιάρικης κριτικής του εντός μας μεταπολιτευτικού «νηπίου», που «τα θέλει όλα και τα θέλει τώρα».
Θα άφηνα για το τέλος, ως κρίσιμο στοιχείο της προετοιμασίας, την εσωτερική στον καθένα μας διαδικασία, απομυθοποίησης του λεγόμενου «ευρωπαϊκού κεκτημένου», όσο αυτό παραμένει ένα πουκάμισο αδειανό, που αρχίζει μάλιστα να «φέρνει» όλο και πιο πολύ σε μελανοχιτώνιο.
Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγώτερο, σύντροφοι...αν θέλουμε να διδαχθούμε επιτέλους κάτι από τη παράδοση του Τόπου μας που πλησιάζει προς την Σταύρωση...και ίσως την Ανάσταση...αν μέχρι τη Μ. Τρίτη έχουμε φροντίσει να κάνουμε τα κουμάντα μας με το λαδάκι των λύχνων μας.
Αν όχι, η ελίτ των Βρυξελλών θα μας ζητήσει, πιθανόν πολύ σύντομα, να στείλουμε με πτήση τσάρτερ, 100 παρθένες θυσία στο Γερμανικό Μολώχ. Και όχι τίποτα άλλο, δεν είναι βέβαιο ότι θα μπορέσουμε και να τις βρούμε...
Το άρθρο κοσμεί ένας από τους "Μινώταυρους" του Πάμπλο Πικάσσο.
Αναδημοσίευση από : THE PRESS PROJECT
Print 
PDF
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου