Κείμενα Γ. Βαρουφάκη

Αναδημοσιεύουμε 3 κείμενα του Γ. Βαρουφάκη για ενημέρωση: 1) Ανακοίνωση (18-9-2015), 2) Γιατί ηττηθήκαμε (Καθημερινή, 13-9-2015), 3) Το Σχέδιο Β για την Ευρώπη (12-9-2015)
Διαβάστε περισσότερα...

1) Ανακοίνωση του Γ. Βαρουφάκη (18-9-2015)

«Οι εκλογές της Κυριακής έχουν διττό σκοπό:

• Πρώτον, την ακύρωση του γενναίου ΟΧΙ που είπε το 62% των ελλήνων (υπό καθεστώς μιντιακής τρομολαγνείας και κλειστών τραπεζών) σε αδιέξοδα, ταπεινωτικά, παράλογα Μνημονιακά προγράμματα.
• Δεύτερον, την νομιμοποίηση της Συνθηκολόγησης που ακολούθησε με την υπογραφή του αδιέξοδου, ταπεινωτικού, παράλογου 3ο Μνημονίου.

Το 3ο Μνημόνιο είναι απολύτως μη βιώσιμο και, το χειρότερο, στερεί την οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση (όσο καλοπροαίρετη κι αν είναι) τα εργαλεία για να προβεί στην ρήξη με την ολιγαρχία και την αυτοτροφοδοτούμενη κρίση (βλ. διατήρηση στόχων πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% επί του ΑΕΠ για το 2018 και μετά, κατάργηση ΣΔΟΕ και υπαγωγή του στην υπό την τρόικα ΓΓΔΕ, δημιουργία ταμείου δημόσιας περιουσίας που θα ελέγχεται - ακριβώς όπως το ΤΧΣ - από το Euro Working Group, εδάφιο στο ψηφισμένο από την Βουλή Μνημόνιο με το οποίο δεσμεύεται η κυβέρνηση να συμφωνεί για το κάθε τι με τους θεσμούς – χωρίς να υπάρχει ανάλογη δέσμευση των θεσμών να συμφωνούν με την ελληνική κυβέρνηση κλπ κλπ).

Για αυτό τον λόγο είναι σημαντικό να ενισχυθούν κόμματα (πλην της μισανθρωπικής και κρυφο-συστημικής Χρυσής Αυγής) τα οποία απορρίπτουν την λογική που θεωρεί δεδομένο πως η Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας περνά μέσα από την «βέλτιστη» εφαρμογή του 3ου Μνημονίου. Δεδομένης της αποδοχής από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ του Δόγματος Παπακωνσταντίνου (το οποίο από το 2010 παράσχει την μόνιμη αιτιολόγηση της αποδοχήςτων Μνημονίων), σε όσους εξακολουθούμε να θεωρούμε το εν λόγω Δόγμα άκρως προβληματικό (και την συνεχιζόμενη για έκτη χρονιά εφαρμογή του καταστροφική για τον τόπο και την κοινωνία) απομένουν οι εξής επιλογές: Το Κομουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, η Λαϊκή Ενότητα, ή κόμματα που δεν ελπίζουν στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Όσο για την προσωπική μου στάση, και δεδομένου ότι ψηφίζω στην Β’ Αθηνών, θα στηρίξω με την ψήφο μου δύο ανθρώπους που, στην διάρκεια της κυβερνητικής μας συνεργασίας (και ανεξάρτητα με τις όποιες διαφωνίες μας) με εντυπωσίασαν με το ήθος τους, την εργατικότητα τους και, ιδιαίτερα, με την συνέπεια με την οποία στάθηκαν όρθιοι απέναντι στις σειρήνες της διαφθοράς και στην απεμπόληση εθνικής κυριαρχίας επί των υπουργείων μας: Την Νάντια Βαλαβάνη και τον Κώστα Ήσυχο».

***

2) Γιατί ηττηθήκαμε (Καθημερινή, 13-9-2015)

Οι επικείμενες εκλογές οφείλονται στην ήττα μας στο πεδίο της διαπραγμάτευσης, που έφερε τη διάσπαση του κυβερνώντος κόμματος. Οι πολίτες απαιτούν από όσους ήμασταν «εκεί» απάντηση στο ερώτημα:

«Γιατί ηττηθήκατε;».

Δεν είναι η στιγμή για συνολική αποτίμηση. Ομως αξίζει μια σύντομη καταγραφή: (α) του στόχου που θέσαμε, (β) των μέσων που επιλέξαμε και (γ) των λαθών που κάναμε στη χρήση των μέσων για την επίτευξη του στόχου.

Ο στόχος μας. Στις προγραμματικές δηλώσεις είχα πει: «Στόχος, η αντικατάσταση μνημονιακών συμφωνιών που αναπαράγουν την κρίση χρέους - ύφεσης με νέο Συμβόλαιο Ελλάδας - Ευρώπης, βασισμένο στη “θεραπευτική” ακολουθία: Πρώτον, συγκεκριμένης μορφής αναδιάρθρωσης χρέους, κατόπιν, χαμηλών πρωτογενών πλεονασμάτων (κατά μέγιστον 2% του ΑΕΠ) και, τέλος, βαθειών μεταρρυθμίσεων (που πλήττουν τη μεγάλη προσοδοφορία)».

Τα μέσα μας. «Μέσα» μας ήταν η διάθεση για υποχωρήσεις (π.χ. ιδιωτικοποιήσεις), αλλά και η ετοιμότητα για ρήξη εάν η τρόικα επέμενε στο αποτυχημένο πρόγραμμά της.

Τι σήμαινε η ρήξη για εμάς; Δεν σήμαινε απειλή εξόδου από την Ευρωζώνη! Σήμαινε τρεις αντιδράσεις σε επιθετικές κινήσεις των δανειστών:

Α. Αναβολή των αποπληρωμών προς το ΔΝΤ – εάν οι δανειστές μείωναν τη ρευστότητα του κράτους κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων.

Β. Μετάθεση στο μέλλον των αποπληρωμών ομολόγων που η ΕΚΤ κατείχε στο πλαίσιο του προγράμματος SMP – εφόσον η ΕΚΤ δρομολογούσε κλείσιμο των τραπεζών.

Γ. Ενεργοποίηση παράλληλου συστήματος πληρωμών, σε ευρώ (βλ. σχετικό άρθρο μου στους Financial Times της 28ης Ιουλίου) – εάν οι δανειστές καθυστερούσαν τη συμφωνία για να μας οδηγήσουν στη συνθηκολόγηση.

Οι αστοχίες μας. Οσοι συμμετείχαμε στη διαπραγμάτευση δώσαμε τον καλύτερό μας εαυτό. Δεν θα μάθουμε, όμως, ποτέ εάν η ήττα μας ήταν προδιαγεγραμμένη, καθώς οι αστοχίες μας ήταν σημαντικές.

Καταγράφω τις σημαντικότερες:

1. Η απόφαση του Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου αντικατέστησε το Μνημόνιο με κατάλογο μεταρρυθμίσεων που πρότεινε η Ελλάδα. Ομως, κατά την τηλεδιάσκεψη της 24ης Φεβρουαρίου, οι κ. Μοσκοβισί, Ντράγκι και Λαγκάρντ παραβίασαν το γράμμα και το πνεύμα της απόφασης εκείνης, εμμένοντας, εν χορώ, πως ο εν λόγω κατάλογος δεν υποκαθιστούσε τις δεσμεύσεις του Μνημονίου. Οι ενστάσεις μου δεν αρκούσαν. Ηταν λάθος που, παρά το πισωγύρισμά τους, υπέγραψα την αίτηση επέκτασης της δανειακής συμφωνίας.

2. Αρχές Μαρτίου, η ΕΚΤ αθέτησε (προφορική) υπόσχεση για επιστροφή της ρευστότητας στο προ του Φεβρουαρίου επίπεδο μετά την επέκταση της συμφωνίας. Παράλληλα, όλο τον Μάρτιο η τρόικα απέρριπτε τη σταδιακή εφαρμογή μεταρρυθμίσεων, ροκανίζοντας τον χρόνο και απαιτώντας την ολική μας υποχώρηση. Τον Απρίλιο εξουσιοδοτήθηκα δύο φορές να ανακοινώσουμε στο ΔΝΤ τη μη καταβολή δόσης δανείου. Και τις δύο φορές, παρά τις ενστάσεις μου, τελικά αποφασίστηκε να καταβληθούν. (Οταν ο Δαυίδ απειλεί τον Γολιάθ και μετά κάνει πίσω, η αξιοπιστία εξανεμίζεται.)

3. Στο τέλος Απριλίου η πλευρά μας αποδέχθηκε, εν αγνοία μου, νέα μεγάλη λιτότητα, «προσφέροντας» μεσοπρόθεσμο στόχο πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% του ΑΕΠ. Οταν ρώτησα «Γιατί;», η απάντηση ήταν: «Δίνουμε το πλεόνασμα για να πάρουμε την αναδιάρθρωση του χρέους». Η ανταπάντησή μου: «Αν αποδεχθείς τόσο υψηλά πλεονάσματα, είναι σαν να αποδέχεσαι ότι το χρέος σου είναι βιώσιμο, οπότε γιατί να σου δώσουν αναδιάρθρωση χρέους; Κι αν έχεις υποχωρήσει ως προς τη λιτότητα και το χρέος, γιατί να σου δώσουν οτιδήποτε;».

4. Τα διεθνή μέσα βούιζαν ότι δεν είχαμε πλάνο για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας – ένα δικό μας, πειστικό, Αντι-Μνημόνιο. Με την αρωγή παραγόντων από πολλά υπουργεία, στο υπουργείο Οικονομικών καταπιαστήκαμε με τη συγγραφή του. Το τελικό κείμενο το συγγράψαμε με τον Jeff Sachs, με τη συνεισφορά (μεταξύ άλλων) των πρώην υπουργών Οικονομικών των ΗΠΑ και Βρετανίας κ. Larry Summers και Norman Lamont. Το επιτελείο, όμως, έκρινε ότι η τρόικα θα θεωρούσε casus belli ένα Αντι-Μνημόνιο, αναγκάζοντάς με να το παρουσιάζω ως προσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών, στερούμενο κυβερνητικής έγκρισης. Μια χρυσή ευκαιρία χάθηκε να φανεί η διαφορά μεταξύ ενός λελογισμένου, μετριοπαθούς και ελπιδοφόρου Σχεδίου για την Ελλάδα και της εμμονής της τρόικας στο αδιέξοδο πρόγραμμά της.

5. Τον Ιούνιο διεφάνη πως η ακολουθία αλόγιστων υποχωρήσεών μας γεννούσε συνεχώς νέες απαράδεκτες απαιτήσεις. Η συνθηκολόγησή μας είχε γίνει πλέον ο μόνος στόχος δανειστών σίγουρων ότι δεν θα προβούμε στα αντίποινα που είχαμε συναποφασίσει. Αν και είχαμε συμφωνήσει πως έπρεπε να είμαστε έτοιμοι να συνεχίσουμε τη σκληρή διαπραγμάτευση με κλειστές τράπεζες, ενεργοποιώντας τα μέσα Β και Γ που ανέφερα πιο πάνω (αλλιώς, προς τι το δημοψήφισμα;), όταν το Eurogroup και η ΕΚΤ πράγματι προέβησαν στο κλείσιμό τους, το επιτελείο αποφάσισε να προχωρήσουμε «συναινετικά».

Κανείς δεν γνωρίζει αν η έντιμη συμφωνία θα ερχόταν χωρίς τις αστοχίες μας. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι δεν δικαιούμαστε να κοιτάμε το 62% του ελληνικού λαού που μας εμπιστεύθηκε με το γενναίο «Οχι» του και να του λέμε πως τίποτα καλύτερο δεν ήταν εφικτό.

***

3) Το Σχέδιο Β για την Ευρώπη (12-9-2015)

Το κείμενο υπογράφουν οι:
Ζαν Λουκ Μελανσόν, Ευρωβουλευτής, συνιδρυτής του Αριστερού Κόμματος στη Γαλλία
Στέφανο Φασίνα, Βουλευτής του Ιταλικού Κοινοβουλίου, πρώην αναπληρωτής υπουργός οικονομικών
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Πρόεδρος του Ελληνικού Κοινοβουλίου
Όσκαρ Λαφοντέν: Ιδρυτής του Die Linke, πρώην υπουργός οικονομικών της Γερμανίας
Γιάνης Βαρουφάκης: Βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου, πρώην υπουργός οικονομικών 

Στις 13 Ιουλίου η δημοκρατικά εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα οδηγήθηκε στο να γονατίσει μπροστά στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η «συμφωνία» της 13ης Ιουλίου αποτελεί στην πραγματικότητα πραξικόπημα. Επετεύχθη βάζοντας την ΕΚΤ να κλείσει τις ελληνικές τράπεζες και να τις απειλήσει ότι δεν θα ανοίξουν ξανά μέχρι η κυβέρνηση να δεχτεί τη νέα έκδοση του αποτυχημένου προγράμματος. Γιατί; Επειδή η επίσημη Ευρώπη δεν μπορούσε να ανεχτεί την ιδέα ότι οι πολίτες που υποφέρουν από το αποτυχημένο πρόγραμμα λιτότητας τόλμησαν να εκλέξουν μια κυβέρνηση που ήταν αποφασισμένη να πει «Όχι».

Τώρα, με περισσότερη λιτότητα, περισσότερο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, μεγαλύτερο παραλογισμό από ποτέ στο τομέα της οικονομικής πολιτικής και φρέσκια μισανθρωπία στην κοινωνική πολιτική, το νέο Μνημόνιο Κατανόησης χρησιμεύει μόνο για να επιδεινωθεί στην Ελλάδα η Μεγάλη Ύφεση και να λεηλατηθεί ο ελληνικός πλούτος από τα παγιωμένα συμφέροντα εγχώρια και εξωχώρια.

Πρέπει να πάρουμε ένα μάθημα από αυτό το οικονομικό πραξικόπημα. Το ευρώ έχει μετατραπεί σε εργαλείο οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας της Ευρώπης από μια ευρωπαϊκή ολιγαρχία που κρύβεται πίσω από τη γερμανική κυβέρνηση και βλέπει με ευχαρίστηση την Μέρκελ να κάνει την «βρώμικη δουλειά» και τις άλλες κυβερνήσεις να είναι αδύνατο να αντισταθούν. Αυτή η Ευρώπη παράγει μόνο βία εντός και μεταξύ των εθνών: μαζική ανεργία, άγρια κοινωνική απόρριψη και προσβολές κατά της ευρωπαϊκής περιφέρειας που αποδίδονται στην γερμανική ηγεσία αλλά παπαγαλίζονται από όλες τις  «ελίτ», της περιφέρειας συμπεριλαμβανομένης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει καταστεί έτσι ο πράκτορας του ακροδεξιού ήθους και ένα όχημα για την ακύρωση του δημοκρατικού ελέγχου της παραγωγής και της διανομής σε όλη την Ευρώπη.

Ο ισχυρισμός ότι το Ευρώ και η Ευρωπαϊκή Ένωση  εξυπηρετούν τους ευρωπαίους και τους προστατεύουν από την κρίση είναι ένα επικίνδυνο ψέμα. Είναι ψευδαίσθηση να πιστεύει κανείς ότι τα συμφέροντα της Ευρώπης μπορούν να προστατεύονται εντός ενός σιδερένιου κλουβιού διακυβέρνησης με τους «κανόνες» της ευρωζώνης στο πλαίσιο των σημερινών συνθηκών. Η μέθοδος του προέδρου Ολάντ και του πρωθυπουργού Ρέντσι που συμπεριφέρεται σαν «ιδανικός μαθητής» ή στην πραγματικότητα ως «ιδανικός φυλακισμένος» αποτελεί μια μορφή παράδοσης που δεν θα οδηγήσει ούτε καν στην επιείκεια. Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, το είπε ξεκάθαρα: «δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική επιλογή έναντι των ευρωπαϊκών συνηθκών». Αυτή η νεοφιλελεύθερη προσαρμογή της «περιορισμένης κυριαρχίας», δόγμα εφευρέθηκε από τον σοβιετικό ηγέτη Μπρέζνιεφ το 1968. Τότε οι σοβιετικοί συνέτριψαν την «Άνοιξη της Πράγας» με την χρήση των τανκς. Αυτό το καλοκαίρι η Ευρωπαϊκή Ένωση συνέτριψε την «Άνοιξη της Αθήνας» χρησιμοποιώντας τις τράπεζές της.

Είμαστε αποφασισμένοι να σπάσουμε αυτή την «Ευρώπη». Πρόκειται για τη βασική προϋπόθεση που απαιτείται για την αποκατάσταση της συνεργασίας μεταξύ των λαών και των χωρών μας σε μια νέα βάση. Πως θα μπορούσαμε να θεσπίσουμε πολιτικές αναδιανομής του πλούτου και να δημιουργήσουμε αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας, ειδικότερα για τους νέους, να προχωρήσουμε την οικολογική μετάβαση και την αναδόμηση της δημοκρατίας στο πλαίσιο των περιορισμών αυτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Θα πρέπει να ξεφύγουμε από την ανοησία και την απανθρωπιά των σημερινών ευρωπαϊκών συνθηκών και να τις αναπλάσουμε προκειμένου να εξαφανιστεί ο ζουρλομανδίας του νεοφιλελευθερισμού, να καταργηθεί το δημοσιονομικό σύμφωνο και να αντιταχτούμε στην TTIP (σ.μ. διατλαντική εμπορική συμφωνία).

Ζούμε σε εξαιρετικές συνθήκες. Είμαστε αντιμέτωποι με μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Τα κράτη-μέλη πρέπει να έχουν περισσότερο χώρο [για άσκηση πολιτικής] που θα επιτρέψει στις δημοκρατίες τους να αναπνεύσουν και να παρουσιάσουν μια λογική πολιτική στο επίπεδο του κράτους, χωρίς το φόβο ενός σφιγκτήρα κάτω από το αυταρχικό Eurogroup που κυριαρχείται από τα συμφέροντα των ισχυρότερων, μεταξύ των οποίων και των μεγάλων επιχειρήσεων, ή από μια ΕΚΤ που χρησιμοποιείται ως οδοστρωτήρας που απειλεί να ισοπεδώσει μια «μη συνεργαζόμενη χώρα», όπως συνέβη στις περιπτώσεις της Κύπρου και της Ελλάδας.

Αυτό είναι το σχέδιο Α μας: Θα εργαστούμε ο καθένας στη χώρα του, και όλοι μαζί σε όλη την Ευρώπη για την πλήρη επαναδιαπραγμάτευση των Ευρωπαϊκών Συνθηκών. Δεσμευόμαστε να συνεργαστούμε με όλους τους ευρωπαίους σε μια εκστρατεία πολιτικής ανυπακοής απέναντι στην ευρωπαϊκή αυθαιρεσία των ευρωπαϊκών πρακτικών και των παράλογων «κανόνων» έως ότου επιτευχθεί η επαναδιαπραγμάτευσή τους.

Το πρώτο μας καθήκον είναι να τερματιστεί η ασυδοσία του Eurogroup. Το δεύτερο να τελειώσει το πρόσχημα ότι η ΕΚΤ είναι «απολιτική» και «ανεξάρτητη» ενώ στην πραγματικότητα είναι άκρως πολιτική (πλέον σε τοξική μορφή), πλήρως εξαρτημένη από τους πτωχευμένους τραπεζίτες και τους πολιτικούς παράγοντες τους που είναι έτοιμοι να τελειώσουν την δημοκρατία με το πάτημα ενός κουμπιού.

Η πλειοψηφία των κυβερνήσεων που εκπροσωπούν την ολιγαρχία της Ευρώπης και κρύβονται πίσω από το Βερολίνο και τη Φραγκφούρτη έχουν επίσης ένα σχέδιο Α: Να μη ενδώσουν στο αίτημα των ευρωπαίων πολιτών για δημοκρατία και να χρησιμοποιήσουν την κτηνωδία προκειμένου να τερματίσουν την αντίστασή τους. Το είδαμε να συμβαίνει στην Ελλάδα τον περασμένο Ιούλιο. Γιατί θέλουν να πνίξουν την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Ελλάδας; Επειδή έχουν επίσης και ένα σχέδιο Β για την Ελλάδα: να την βγάλουν από την Ευρωζώνη με τον χειρότερο δυνατό τρόπο με την καταστροφή του τραπεζικού της συστήματος και να καταδικάσουν σε θάνατο την οικονομία της.

Αντιμετωπίζοντας αυτόν τον εκβιασμό χρειαζόμαστε επίσης ένα δικό μας σχέδιο Β για να αποτρέψουμε το σχέδιο Β των πιο αντιδραστικών και αντιδημοκρατικών δυνάμεων της Ευρώπης. Για να ενισχύσουμε τη θέση μας απέναντι στη βάναυση δέσμευση τους στις πολιτικές θυσίας της πλειοψηφίας για τα συμφέροντα μια μικρής μειοψηφίας. Αλλά και για να διεκδικήσει εκ νέου την απλή αρχή της Ευρώπης για τους ευρωπαίους. Τα νομίσματα είναι εργαλεία για την προώθηση της ευμάρειας και όχι όργανα βασανιστηρίων ή όπλα με τα οποία δολοφονείται η δημοκρατία. Αν δεν μπορεί να εκδημοκρατιστεί το Ευρώ, αν επιμένουν να το χρησιμοποιούν για να πνίξουν τους ανθρώπους θα ξεσηκωθούμε για να τους δούμε στα μάτια και να τους πούμε: όσο χειρότερα, τόσο καλύτερα! Οι απειλές σας δεν μας φοβίζουν. Θα βρούμε έναν τρόπο να εξασφαλίσουμε ότι οι ευρωπαίοι έχουν ένα νομισματικό σύστημα που λειτουργεί υπέρ τους και όχι εις βάρος τους.

Το Σχέδιο Α μας για δημοκρατική Ευρώπη, υποστηριζόμενο με ένα Σχέδιο Β το οποίο δείχνει τη δύναμη που έχουμε και για ποιό λόγο δεν μπορούν να μας τρομοκρατήσουν και να μας υποτάξουν είναι ένα σχέδιο χωρίς αποκλεισμούς, ελκυστικό για την πλειοψηφία των ευρωπαίων. Για να πετύχει απαιτείται ένα υψηλό  επίπεδο προετοιμασίας. Η συζήτηση θα ενισχύσει τα τεχνικά του στοιχεία. Πολλές ιδέες βρίσκονται ήδη στο τραπέζι: η εισαγωγή παράλληλων συστημάτων πληρωμών, παράλληλα νομίσματα,  η ψηφιοποίηση των συναλλαγών σε ευρώ, συστήματα ανταλλαγής που βασίζονται στις κοινότητες, έξοδος από το ευρώ και μετατροπή του σε ένα νέο κοινό νόμισμα.

Κανένα ευρωπαϊκό έθνος δεν μπορεί να προχωρήσει προς την απελευθέρωσή του όντας σε απομόνωση. Το όραμά μας είναι διεθνιστικό. Σε αναμονή για τις εξελίξεις σε Ισπανία, Ιρλανδία και -ενδεχομένων και πάλι- στην Ελλάδα, ανάλογα με το πως θα εξελιχθεί η πολιτική κατάσταση και στην Γαλλία το 2017 πρέπει να εργαστούμε από κοινού συγκεκριμένα για το Σχέδιο Β, λαμβάνοντας υπόψη τα διαφορετικά χαρακτηριστικά κάθε χώρας.

Προτείνουμε συνεπώς τη σύγκληση μιας διεθνούς διάσκεψης κορυφής γι αένα σχέδιο Β για την Ευρώπη, ανοιχτή στους πρόθυμους πολίτες, τις οργανώσεις και τους διανοούμενους. Αυτή η διάσκεψη θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί στις αρχές του Νοεμβρίου του 2015. Θα ξεκινήσει η διαδικασία το Σάββατο στις 12 Σεπτεμβρίου κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ της εφημερίδας Humanite στο Παρίσι. Ελάτε μαζί μας.