Α) Αναδημοσιεύουμε κείμενο του Δημήτρη Σ. Παπαγγελόπουλου, μέλους της Εκτελεστικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας και Σύμβουλου Στρατηγικής & Επικοινωνίας, με τίτλο "Με ευρώ σταδιακά καλύτερα", από το capital.gr
Β) Αναδημοσιεύουμε κείμενο του Αντώνη Π. Χάλαρη με τίτλο "Το ευρώ φετίχ ευρωπαϊκού νεοσυντηρητισμού" από το μηνιαίο περιοδικό "ΠΟΛΙΤΕΣ" του Μανώλη Γλέζου (τεύχος 44, Φεβρουάριος 2014)
Γ) Αναδημοσιεύουμε απόσπασμα ομιλίας του Π. Λαφαζάνη σε σύσκεψη στελεχών της ΛΑΕ που αφορά το εθνικό νόμισμα, από την iskra.gr
Με ευρώ σταδιακά καλύτερα
Του Δημήτρη Παπαγγελόπουλου "Με δραχμή αμέσως καλύτερα" γραμμένο με μαύρα γράμματα σε λευκό φόντο το σύνθημα του Αυτοδύναμου Κινήματος Επαναστατικής Πολιτικής (γνωστότερου ως ΑΚΕΠ) τραβά την προσοχή του διαβάτη του Κέντρου της Αθήνας. Όσοι ζούμε στην Αθήνα, σίγουρα το έχουμε δει και αρκετοί από εμάς το έχουμε παραφράσει στα social media με κάποια αφορμή. Υπάρχει, όμως και ένα άλλο σύνθημα του ΑΚΕΠ, που το βλέπουμε σπανιότερα, αλλά μοιάζει πειστικότερο: "Με ευρώ συνεχώς χειρότερα".
Παρότι, το πρώτο σύνθημα έγινε σλόγκαν, αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχουν πολλοί που το πιστεύουν. Ακόμη και οι ένθερμοι υποστηρικτές της δραχμής, παραδέχονται πως τον πρώτο καιρό μετά από ενδεχόμενη αλλαγή νομίσματος, τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα. Τα επιχειρήματα υπέρ της δραχμής έχουν απαντηθεί πολλάκις άλλωστε, τα τελευταία χρόνια, με την επιστράτευση εικόνων καταστροφής.
Για να δούμε όμως το δεύτερο σύνθημα: "Με ευρώ συνεχώς χειρότερα" δεν λέει μόνο το ΑΚΕΠ, αλλά οι περισσότεροι ευρωσκεπτικιστές στις χώρες της Ευρωζώνης. Εσχάτως και οι άλλοτε υπέρμαχοι της Ενωμένης Ευρώπης και του ευρώ άρχισαν να αναρωτιούνται κατά πόσο το υπάρχον μοντέλο της Ένωσης και του νομίσματος μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα ή αν κάθε εκλογική αναμέτρηση από εδώ και στο εξής στις ιδρυτικές χώρες θα είναι μια αναμέτρηση δίχως αύριο για την Ένωση και μια πιθανή αποχώρηση χώρας- μέλους στις υπόλοιπες, όπως παραλίγο να γίνει στην Ελλάδα και έγινε στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών της Ολλανδίας και των Προεδρικών εκλογών της Γαλλίας έφεραν ανακούφιση στην Ευρώπη. Ιδιαίτερα, η άνετη επικράτηση του Μακρόν δημιούργησε ενθουσιασμό καθώς στο πρόσωπο της Λεπέν συσπειρώθηκαν αντιευρωπαϊκές δυνάμεις της Αριστεράς και της Δεξιάς. Ο ενθουσιασμός αφορούσε τη δυνατότητα των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων να επικρατήσουν σε εκλογική διαδικασία, μετά την ήττα του Brexit και τη ραγδαία ενίσχυση των φυγόκεντρων τάσεων σε πολλές χώρες.
Την άνοδο όμως των αντιευρωπαϊκών δυνάμεων δεν την προκάλεσε η επικοινωνιακή ένδεια των ηγετών, αλλά η εφαρμογή πολιτικών που προκάλεσαν την πτώση του βιοτικού επιπέδου σημαντικού μεριδίου των εκλογέων και συνδυάζονται στη σκέψη τους με το ευρώ. Εκείνοι είναι, που στράφηκαν προς τον Βίλντερς, τη Λεπέν, τους Ποντέμος ή τον Γκρίλο, συν κάποιες άλλες επιμέρους ομάδες διαφορετικές σε κάθε χώρα.
Και στην περίπτωση του 39χρονου Προέδρου της Γαλλίας η δυνατότητά του να εφαρμόσει πολιτικές που θα βελτιώσουν την οικονομική θέση των λεγόμενων "χαμένων της παγκοσμιοποίησης" είναι αυτή που θα κρίνει την ενίσχυση ή την αποδυνάμωση των πολεμίων της Ένωσης και του ευρώ. Αν αποδειχθεί ότι με "ευρώ συνεχώς χειρότερα", τίποτε δεν θα μπορεί να αναστρέψει αυτή την πορεία.
Όπως επισημαίνει, όμως, ο Αμερικανός Οικονομολόγος Tyler Cowen αυτή την περίοδο η γεωπολιτική αρχίζει να ευνοεί το ευρώ. Μετά τη Γαλλία και την Ολλανδία, η Γερμανία παίρνει τη σκυτάλη για να απορρίψει στην κάλπη τα κόμματα που αντιτίθενται στο ευρωπαϊκό σχέδιο. Το Ηνωμένο Βασίλειο αποχωρεί από την Ένωση, πληρώνοντας το κόστοςτης αποχώρησης, ενώ οι μεγαλύτερες εστίες πολιτικών προβλημάτων φαίνεται να είναι η Ουγγαρία και η Πολωνία, που δεν συμμετέχουν στην Ευρωζώνη.
Αυτή η πραγματικότητα διευκολύνει τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις ανά την ήπειρο να αναπτύξουν ένα κοινό αφήγημα, που θα συνοδεύεται από τις αντίστοιχες πολιτικές και το οποίο θα βασίζεται στα προτερήματα του ευρώ και όχι στον φόβο για τα εθνικά νομίσματα. Οι δυνάμεις που υποστηρίζουν το ευρωπαϊκό σχέδιο οφείλουν να κάνουν αυτό για το οποίο καυτηριάζουν τους αντιπάλους τους, δηλαδή ότι συνεργάζονται ανεξαρτήτως χώρας ή πολιτικής αφετηρίας. Και να εξηγήσουν απλά και εύληπτα σε κάθε μια γλώσσα, όσο οι αφίσες του ΑΚΕΠ, ότι με Ευρώ σταδιακά καλύτερα.
* Ο κ. Δημήτρης Σ. Παπαγγελόπουλος είναι Σύμβουλος Στρατηγικής & Επικοινωνίας και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας. Μπορείτε να τον ακολουθήσετε στο twitter: @dpapangel
***
Το ευρώ φετίχ ευρωπαϊκού νεοσυντηρητισμούΤου Αντώνη Π. Χάλαρη
Αναδημοσίευση από το μηνιαίο περιοδικό "ΠΟΛΙΤΕΣ" του Μανώλη Γλέζου (τεύχος 44, Φεβρουάριος 2014)
***
Στον καιρό μας, το ευρώ είναι ένα ιδιότυπο φετίχ. Είναι στην πραγματικότητα δημιούργημα σκόπιμης προπαγάνδας και σκόπιμης μετωνυμικής υπαλλαγής. Δεν ενσωματώνει μόνο τις αλλοτριωτικές ιδιότητες του φετίχ «νομίσματος-χρήματος», αλλά ιδέες και πολιτικές, που καθιστούν τη χρήση του, σαν μέσο ανταλλαγής και κυκλοφορίας των εμπορευμάτων σε χώρες όπως η Ελλάδα, μέσον οικονομικής και πολιτικής υποτέλειας.
Το ευρώ επιτείνει τη δράση του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης στην ευρωζώνη, και σαν μη περιεκτικό-παραστατικό-αναγκαστικής κυκλοφορίας νόμισμα-χρήμα (fiat money) κηδεμονεύεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που το εκδίδει και από τους θεσμούς της Ευρωζώνης, όπου κυριαρχούν τα γερμανικά συμφέροντα, το χρηματοπιστωτικό σύστημα και το τοκοφόρο χρηματικό κεφάλαιο.
Στην ατενιστική αναγωγή του οράματος, της επιθυμίας και της ανάγκης των λαών της Ευρώπης για ειρήνη, ασφάλεια και ευημερία, σμιλεύτηκε η φετιχοποίηση του ευρώ από την ιντελιγκέντσια των κυρίαρχων κύκλων της ευρωζώνης, που του επιδαψίλευσαν τα χαρακτηριστικά φιλοσοφικής λίθου ανάπτυξης, ευημερίας και σταθερότητας, διαμορφώνοντας συγχρονικά συστήματα όρων και συμβόλων που επικαλύπτουν τις νεοσυντηρητικές οικονομικές, πολιτικές και ιδεολογικές ιδιότητές του.
Η επιθυμία του μέσου Ευρωπαίου πολίτη να ανήκει σ’ ένα ενιαίο, θεσμοθετημένο πολιτισμικό-οικονομικό-πολιτικό διακρατικό και διεθνικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ικανό να εξασφαλίσει την ειρήνη και ευημερία, είναι το ιστορικό επακολούθημα των τραυματικών εμπειριών των παγκόσμιων πολέμων και της μεταπολεμικής ψυχροπολεμικής περιόδου.
Κατά τον Χέγκελ, αυτή καθ’ εαυτήν η επιθυμία του ανθρώπου δημιουργείται κάτω απ’ το σημείο της μεσολάβησης. Είναι η επιθυμία να κάνει την επιθυμία του ν’ αναγνωριστεί. Το αίτημα είναι στην άκρη των μετωνυμικών μεταμφιέσεων της επιθυμίας. Είναι η μετάθεσή της, ο τρόπος της να κρύβεται και ταυτόχρονα να φανερώνεται, ν’ απουσιάζει και μ’ όλα αυτά να απαιτεί. Η μετωνυμία της επιθυμίας (τα αιτήματα) και η μεταφορά της (τα συμπτώματα που την υπερπροσδιορίζουν) είναι ο «λόγος της επιθυμίας», άδειος, φανταστικός…
Κατά κάποιαν έννοια είχε δίκιο ο Λακάν, όταν έλεγε ότι η υπαλλαγή, η μετωνυμία μεταμφιέζει την κεφαλαιώδη «επιθυμία» του υποκειμένου στην κοινωνική αποδοχή ενός «αιτήματος». Ο Λακάν παραπέμποντας στον Ρ.Γιάκομπσον, ταξινομεί αντίστοιχα τη συμπύκνωση και τη μετάθεση σαν «μεταφορά» και «μετωνυμία». Η μεταφορική δομή (Σ΄) -όπως λέει- είναι υπεύθυνη για το πέρασμα ενός ιδιαίτερου σημαίνοντος (Σ) στο σημαινόμενο (σε σ), για την έκπτωσή του κάτω απ’ τη μπάρα της λογοκρισίας, την απώθησή του. Ο έκδηλος στη συνειδητή γλώσσα όρος (το Σ΄) παριστάνει την παραφθαρμένη «επιστροφή του απωθημένου», το σύμπτωμα, μια συμπύκνωση δύο τουλάχιστον όρων σ’ έναν υποκατάστατο.
Και ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο», παραπέμποντας στον Barbon, αναφέρει: «Η επιθυμία προϋποθέτει την ανάγκη· είναι η όρεξη του πνεύματος, και είναι τόσο φυσική όσο και η πείνα για το σώμα».
Πράγματι, η επιθυμία των λαών και των υπό εκμετάλλευση τάξεων να καταργηθεί η εκμετάλλευση έθνους από έθνος, προϋποθέτει την ανάγκη για ειρήνη, ασφάλεια με ελευθερία, οικονομική ανάπτυξη χωρίς εκμετάλλευση και πολιτισμική ευημερία. Όμως, είναι ουτοπικό και επιζήμιο να υποστηρίζεται -από οποιουσδήποτε- ότι υπάρχει η δυνατότητα να καταργηθεί -με τον οποιονδήποτε τρόπο- η εκμετάλλευση μεταξύ εθνών-κρατών, πριν ακόμα καταργηθεί η εκμετάλλευση στο εσωτερικό των εθνών. Το θεσμοθετημένο με τις αρχές του ευρωπαϊκού νεοσυντηρητισμού ευρώ είναι φετιχοποιημένος ιδεολογικός φορέας τέτοιων ουτοπικών, επιζήμιων και δογματικών αντιλήψεων.
Ο Νεοσυντηρητισμός υιοθετεί τα δόγματα και τα επιχειρήματα της απάνθρωπης φιλοσοφίας του πραγματισμού - ωφελιμισμού, καθώς και την επικίνδυνη για τα συμφέροντα των λαών ιδεολογία του κοσμοπολιτισμού, που ονομάζεται στις μέρες μας "παγκοσμιοποίηση".
Ο πραγματισμός - ωφελιμισμός θεωρεί ρεαλιστικό και προοδευτικό για την κοινωνία (άτομα, κοινωνικές ομάδες-τάξεις) ό,τι είναι χρήσιμο και ωφέλιμο για την ιθύνουσα τάξη, και ηθικό και εκσυγχρονισμένο για την κοινωνία (άτομα, κοινωνικές ομάδες-τάξεις) ό,τι είναι ωφέλιμο και επικερδές για το πολιτικο-κοινωνικό κατεστημένο.
Ο κοσμοπολιτισμός, ή "παγκοσμιοποίηση", πρεσβεύοντας ότι ο κάθε άνθρωπος έχει τον κόσμο για πατρίδα –επί του προκειμένου, τη ζώνη του ευρώ για πατρίδα- είναι η ιδεολογία που προπαγανδίζεται από τις άρχουσες τάξεις των μεγάλων δυνάμεων και ισχυρών εθνών-κρατών, -επί του προκειμένου, από τις ιθύνουσες τάξεις των κεντρικών ευρωπαϊκών δυνάμεων- αφ' ενός μεν σε λαούς και έθνη που θέλουν να υποτάξουν, αφ' ετέρου δε στους λαούς τους, προκειμένου να γίνουν αποδεκτές οι επιλογές της εσωτερικής και εξωτερικής τους πολιτικής.
Στην ουσία της, η φετιχοποιημένη νεοσυντηρητική ιδεολογία του ευρώ, δεν συσσωματώνει μόνον τις αρχές του Νεοφιλελευθερισμού και της οικονομίας της αγοράς, αλλά και ένα σύστημα αρχών, κανόνων και συμπεριφορών που μετατρέπουν τις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες των χωρών της ζώνης του ευρώ σε κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό-καισαρισμό, που μεταμορφώνουν τις Διεθνείς σχέσεις και τις κοινωνίες –επί του προκειμένου, τις χώρες της ζώνης του ευρώ- σε νεομαλθουσιανές, νεοδαρβινικές ζούγκλες.
***
Εθνικό νόμισμα, ριζοσπαστικό πρόγραμμαΑναφερόμενος στην διέξοδο για την χώρα, ο Παναγ. Λαφαζάνης τόνισε ότι:
”Μόνη λύση για την Ελλάδα είναι να εγκαταλείψει τη μνημονιακή υποδούλωση, να καταστήσει παρελθόν την κατοχή και την λιτότητα, να σταματήσει να βάζει στο λαιμό της την θηλιά των πιστώσεων από ΕΕ και ΔΝΤ και να προχωρήσει άμεσα σε εθνικό νόμισμα.
Σε εθνικό νόμισμα, ως πρώτο και αναντικατάστατο βήμα για την εφαρμογή ενός ριζοσπαστικού προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης και μετασχηματισμού της χώρας.
Αυτή η μετάβαση στο εθνικό νόμισμα, όπως έχουμε καταδείξει με το ειδικό φυλλάδιο που έχουμε εκδώσει ως ΛΑ.Ε, είναι εφικτή, ρεαλιστική, βιώσιμη και μπορεί στη βάση του προγράμματος μας να θέσει άμεσα σε αναπτυξιακή τροχιά την χώρα.
Ειδικότερα, θα έλεγα ότι το πέρασμα στο εθνικό νόμισμα, θα μας επιτρέψει να προχωρήσουμε άμεσα σε ευρεία αναπτυξιακή ”σεισάχθεια” ιδιωτικών χρεών, στην απόκτηση από το δημόσιο του ιδιοκτησιακού και πολιτικού ελέγχου των τραπεζών και στην ευρύτατη, με επενδυτικά κριτήρια και με άκρως ευνοϊκούς όρους επιτοκίου και αποπληρωμής, χρηματοδότηση της οικονομίας.
«Πράσινο φως» στο κύμα ρευστότητας, δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας
Αυτή η ευρεία χρηματοδότηση της οικονομίας, αυτό το «πράσινο φως» σε ένα μεγάλο κύμα ρευστότητας θα έχει ως στόχο μια μεγάλη επενδυτική Άνοιξη στη χώρα, τόσο με ένα διευρυμένο παραγωγικά επαναπροσανατολισμένο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων όσο και με μια ευρεία επενδυτική επανεκκίνηση των πολύ μικρών, των μικρών και μικρομεσαίων κατά κύριο λόγω επιχειρήσεων, των επαγγελματιών και ασφαλώς των μικρομεσαίων αγροτών.
Αυτή η ευρεία χρηματοδότηση στη βάση επενδυτικών και παραγωγικών κριτηρίων από την υπό εθνικό έλεγχο νέα Κεντρική Τράπεζα και το Δημόσιο σύστημα τραπεζών, θα ανοίξει άμεσα το δρόμο για δεκάδες χιλιάδες και στην συνέχεια εκατοντάδες χιλιάδες νέες πραγματικές θέσεις εργασίας με κατοχυρωμένα συλλογικά εργασιακά δικαιώματα.
Η δραστική υπό μορφή θετικού σοκ μείωση της ανεργίας, με στρατηγική την πλήρη απασχόληση, θα αποτελέσει ένα από τα πρώτα βέβαια επιτεύγματα μιας νέας, στη βάση του εθνικού νομίσματος, εθνικής και κοινωνικής προσπάθειας στο πιο καυτό κοινωνικό πρόβλημα της χώρας.”
Με εθνικό νόμισμα πλήρης επάρκεια αγαθών και πρώτων υλών στη χώρα
Ο Παναγ. Λαφαζάνης, αναφερόμενος σε τυχόν εμπόδια που θα προκύψουν σε ένα τέτοιο πρόγραμμα με το εθνικό νόμισμα, λόγω υποτιθέμενης αδυναμίας εισαγωγών πρώτων υλών και εξοπλισμού και έλλειψης συναλλάγματος, τόνισε ότι:
”Το πρώτο μέλημα μιας κυβέρνησης με εθνικό νόμισμα θα είναι να στηρίξει την υπάρχουσα, πάνω- κάτω, ισορροπία στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών,πράγμα που επιτρέπει την επάρκεια της χώρας σε όλα όσα χρειάζεται και στα σημερινά επίπεδα εισαγωγών.
Είμαστε βέβαιοι, όμως, ότι με το εθνικό νόμισμα, την επεκτατική και ευνοϊκή χρηματοδοτική μας πολιτική και με τον αταλάντευτο παραγωγικό προσανατολισμό του προγράμματος και της προσπάθειας μας, θα επιτύχουμε από το πρώτο διάστημα αξιοσημείωτα πλεονάσματα στις συνολικές εξωτερικές μας συναλλαγές.
Είμαστε βέβαιοι ότι με το εθνικό μας νόμισμα και το ριζοσπαστικό μας πρόγραμμα ότι θα ενισχύσουμε από το πρώτο διάστημα την παραγωγική βάση της χώρας, θα ενισχύσουμε τις εξαγωγές και την υποκατάσταση εισαγωγών από εγχώρια προϊόντα και ότι θα δώσουμε μεγάλη ώθηση στον πρωτογενή τομέα και στον τουρισμό με αντίστοιχη αύξηση των συναλλαγματικών εισπράξεων.
Όλα αυτά θα στηρίξουν από την πρώτη στιγμή το εθνικό μας νόμισμα και θα δημιουργούν τη βάση για μια νέα απρόσκοπτη επενδυτική Άνοιξη στην χώρα.
Πολύ περισσότερο που αυτή η ισχυρή αναπτυξιακή ώθηση θα μπορεί να βασιστεί και σε ένα πρόσθετο συναλλαγματικό απόθεμα που θα έχει ως πρώτο στήριγμα του τα ευρώ που βρίσκονται σήμερα στο δημόσιο και τα εγχώρια ευρώ που σταδιακά, εκ των πραγμάτων, θα αντικαθίστανται με το νέο εθνικό νόμισμα.”
***
ΥΓ 1:
Ιδού η αλήθεια! Ιδού η πραγματικότητα! Ιδού το επονείδιστο!
- 1.000.000 άνθρωποι απολύθηκαν
- 190,5% αύξηση ανεργίας
- 30% των επιχειρήσεων έκλεισαν
- 25% μείωση του ΑΕΠ
- 35,5% αύξηση δημόσιου χρέους
- 38% μείωση μισθών
- 45% μείωση συντάξεων
- 98,2% αύξηση ποσοστού φτώχειας
- 272,7% αύξηση στα ποσοστά κατάθλιψης
- 42,8% αύξηση παιδικής θνησιμότητας
- 2 άνθρωποι αυτοκτονούν κάθε μέρα
ΥΓ 2:
"Η επιστροφή στη δραχμή -στη δραχμούλα όπως λέμε εμείς- δεν είναι από μόνη της ικανή συνθήκη για την αντιμετώπιση των ποικιλόμορφων προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας. Είναι όμως αναγκαία συνθήκη. Η δραχμή, όπως και κάθε άλλο νόμισμα, είναι μέσο ανταλλαγής και κυκλοφορίας των εμπορευμάτων. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα δεν είναι επιστροφή στο παρελθόν. Είναι ανάκτηση του κυριαρχικού δικαιώματος του ελληνικού κράτους να ασκεί νομισματική πολιτική. Και εφόσον στην ελληνική κοινωνία ηγεμονεύσουν κοινωνικοπολιτικά οι δυνάμεις της εργασίας και του πολιτισμού, η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα είναι αναγκαία συνθήκη για ν’ ασκηθεί απρόσκοπτα φιλολαϊκή νομισματική και δημοσιονομική πολιτική".
Print 
PDF
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου