Σελίδες

ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ

Γενικευμένη αυτοδιάθεση ονομάζεται το πολιτικό αίτημα να είναι ο κάθε κοινωνικός άνθρωπος ελευθερόφρων, αυτοπροαίρετος, αυτεπίτακτος και αυτεξούσιος, να απολαμβάνει χωρίς όρους και προϋποθέσεις τα πολιτικοθεσμικά και οικονομικοκοινωνικά μέσα που τον καθιστούν ικανό να μετέχει στον ιστορικά κατακτημένο βαθμό ελευθερίας και στην πολιτισμική ακεραιότητα της ιστορικής ολότητας.

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2018

Οι άγνωστες συμφωνίες παράδοσης της Ελλάδας στην Γερμανία

Με αφορμή την "ΕλληνοΓερμανική Συνέλευση" που θα διεξαχθεί στην Χερσόνησο/Κρήτη 1-3/11/2018, αναδημοσιεύουμε 2 κείμενα: Α) από το newsbomb.gr, άρθρο του 2012 με τίτλο "Οι άγνωστες συμφωνίες παράδοσης της Ελλάδας στην Γερμανία", Β) από τον "ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ", άρθρο με τίτλο "«Ελληνογερμανική Εταιρική Σχέση», «Ελληνογερμανική Συνέλευση» και η ενσωμάτωση της Ελλάδας στο Γερμανικό Κράτος"... στα οποία αναφέρονται και περιγράφονται σημαντικές πληροφορίες και γεγονότα που σχετίζονται και πιθανόν διερμηνεύουν την πολιτική συμπεριφορά και την στάση των μνημονιακών πολιτικών κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ κλπ.) και των προσώπων, που ευθύνονται για την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού και για την εφιαλτική οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα της σημερινής Ελλάδας.
«Ανγκελα, μην κλαις. Στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί». Με παραφρασμένο τον στίχο του Μπρεχτ («Αννα, μην κλαις...») πάνω στο πανό μέλη του Αυτοδύναμου Κινήματος Εργατικής Πολιτικής (ΑΚΕΠ) παρατάχθηκαν χθες έξω από τη Βουλή (από ΤΑ ΝΕΑ, 9-10-2012)

Διαβάστε περισσότερα...

Α) Οι άγνωστες συμφωνίες παράδοσης της Ελλάδας στην Γερμανία
του Μενέλαου Τασιόπουλου, 9/12/2012

Τα Μνημόνια 1, 2 και το υπό εφαρμογή 3, δεν είναι αυτοτελείς πράξεις και συμφωνίες, που σχετίζονται με την δημοσιονομική κατάσταση της Ελλάδας και την αδυναμία της να βρίσκει πιστώσεις στις αγορές.
Είναι ουσιαστικά εφαρμοστικοί νόμοι μιας κεντρικής συμφωνίας, απολύτως ετεροβαρούς σε βάρος της Ελλάδας και αποικιοκρατικής, που αποδέχθηκε και συνομολόγησε η κυβέρνηση Παπανδρέου, δύο μήνες πριν την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου. Την συμφωνία αυτή ακολουθούν και οι επόμενες κυβερνήσεις με πρωθυπουργούς τους Λ. Παπαδήμο και Α. Σαμαρά. Οι υπογραφές δέσμευσης για την εφαρμογή των μέτρων πριν τις τελευταίες εκλογές, που ζητήθηκαν και από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, την Ν.Δ τότε, αυτήν την συμφωνία αφορούσαν και όχι τα Μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους νόμους, που ούτως ή άλλως είχαν ψηφισθεί και από την αντιπολίτευση τον Φεβρουάριο του 2012, με το Μεσοπρόθεσμο. .
Η άγνωστη συμφωνία, που δεν πέρασε ποτέ από το Κοινοβούλιο και δεν δημοσιοποιήθηκε στον τύπο παρά κάποια μέρη της, το τελευταίο δεκαήμερο, φέρει τον εύγλωττο τίτλο : « Ελληνογερμανική Εταιρική Σχέση». Η πρώτη συμφωνία σχετικά ήταν σε συνάντηση μεταξύ του Έλληνα πρωθυπουργού των Μνημονίων Γ. Παπανδρέου και της Γερμανίδας Καγκελαρίου τον Μάρτιο του 2010. Δύο μήνες πριν την υπογραφή του Μνημονίου 1, και ένα μήνα μετά τον Φεβρουάριο του 2010 που τα ελληνικά spreads, κατέστησαν απαγορευτικά για κάθε περίπτωση δανεισμού από τις διεθνείς αγορές, με την συμβολή της ελληνικής κυβέρνησης. Δηλώσεις περί Τιτανικού, εκτόξευση των ελλειμμάτων του 2009 , μέσω Eurostat κ.λ.π
Σύμφωνα με Γερμανικές διπλωματικές πηγές, η εταιρική σχέση, όπως χαρακτηρίζεται προβλέπει την ανάληψη από τους Γερμανούς «ζητημάτων κρατικής διαχείρισης» στην Ελλάδα, στα οποία περιέχονται ζητήματα δημοσιονομικά, δομής του κράτους, διαχείρισης των νοσοκομείων, ενέργειας, αναπτυξιακά, τουρισμός κ.λ.π.
Ουσιαστικά μιλάμε για μια στρατηγική συμφωνία παράδοσης της Διοίκησης, των υποδομών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας στο Βερολίνο. Στο πλαίσιο αυτό τα Μνημόνια εξειδικεύουν τις δράσεις και εξελίσσουν την πορεία απορρόφησης της Ελλάδας από τη Γερμανία, ως εσωτερικό κράτος ή την πρώτη ευρωπαϊκή της αποικία. Η «Εταιρική σχέση» αυτή άλλωστε δεν είναι ευρωπαϊκή συμφωνία, αλλά διμερής μυστική συμφωνία, με διαδικασία «μυστικών πρωτοκόλλων», αφού δεν έχει παρουσιασθεί και εγκριθεί ούτε στο Ελληνικό, ούτε στο Γερμανικό Κοινοβούλιο, σε αντίθεση με τα Μνημόνια, που την υλοποιούν.
Τις λεπτομέρειες αυτής της «Ελληνογερμανικής Εταιρικής Σχέσης» εξειδίκευσαν τον Νοέμβριο του 2010 οι υπουργοί Εξωτερικών της Γερμανίας και της Ελλάδας, Βεστερβέλε και Δρούτσας, αντίστοιχα. Ο δεύτερος μόνον κατ' όνομα μπορεί να χαρακτηρισθεί Έλληνας υπουργός, αφού από την αρχή λειτούργησε ως επιτετραμμένος των Γερμανικών και των Αυστριακών συμφερόντων στην «αυλή του Παπανδρέου». Μάλιστα δεν είναι τυχαίο ότι τα υπουργεία Εξωτερικών τρίτων χωρών, εκτός Ευρώπης και ειδικά το State Department, αρνείτο στις διπλωματικές υπηρεσίες της Ελλάδας να δίδει πληροφόρηση, από τη στιγμή, που δεν ήθελε αυτή να διαρρεύσει άμεσα, ακόμη και πριν ενημερωθεί το τότε Μέγαρο Μαξίμου, στην Βιέννη και το Βερολίνο.
Ο Δ. Δρούτσας, ένας από τους «κηπουρούς» του Γιώργου, που πριν την ανάληψη του ΥΠΕΞ, είχε θητεύσει ως «σύμβουλος» στην Αυστριακή καγκελαρία, μετά την αποχώρηση του από την ελληνική κυβέρνηση, μαζί με την σύζυγο του εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο, όπου ζουν και σήμερα.
Στις 17 Μαρτίου 2011 η τότε αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, επίσης πρόσωπο του στενού κύκλου Γ. Παπανδρέου, με μεγάλη διαδρομή στις Βρυξέλλες και τα ευρωπαϊκά κεντρικά όργανα, Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου είχε στενή συνεργασία με τον υφυπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας, Βόλφ Ρούτχαρντ Μπόρν, σχετικά με την περαιτέρω πρόοδο της «Εταιρικής σχέσης», με την συγκρότηση ειδικών προγραμμάτων για τη διαχείριση των νοσοκομείων, των σκουπιδιών και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Η Ελλάδα την περίοδο αυτή κινείτο στον αστερισμό του Μνημονίου 2 και για να γίνει κατανοητό τι συμβαίνει. Πρώτα προχωρούν οι συμφωνίες στην «Εταιρική σχέση», με τους Έλληνες αρμοδίους, απολύτου εμπιστοσύνης των πρωθυπουργών, να αποδέχονται τις εντολές του Βερολίνου χωρίς καμία διαπραγμάτευση και στη συνέχεια αυτά επισημοποιούνται μέσω των Μνημονίων, αποκτώντας δημοσιότητα αλλά και την κάλυψη της τρόικας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Άλλωστε και στην περίπτωση της ενσωμάτωσης της Ελλάδας, στην νέα αυτοκρατορικού χαρακτήρα, ομοσπονδιακή δομή της Γερμανίας, όπως σε πρώτη φάση συνέβη και με την ενσωμάτωση της Ανατολικής Γερμανίας στην Δυτική, όλοι οι ευρωπαίοι της Ένωσης θα πληρώσουν και όχι φυσικά το Γερμανικό υπουργείο Οικονομικών.
Η μεταβατική περίοδος κυβερνητικού συνασπισμού, ειδικής εντολής, υπό τον Λ. Παπαδήμο, υπήρξε ολόκληρη μια διαδικασία εφαρμογής της «εταιρικής σχέσης» αφού στην ουσία την διακυβέρνηση της χώρας έλεγχε στον απόλυτο βαθμό η οικογένεια Σημίτη, ενώ εξυπηρετούνταν στη φάση εκείνη του PSI τα συμφέροντα και των Ελλήνων τραπεζιτών.. Ο πρώην πρωθυπουργός ήταν το πρόσωπο που τηλεφώνησε στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» στον πρώτο κεντρικό τραπεζίτη του ευρώ στην Ελλάδα, προσωπικό του φίλο , στο δρόμο για το Χάρβαρντ που είχε ως προορισμό ο Λ. Παπαδήμος, μετά τις ατυχείς διαβουλεύσεις για να αναλάβει την μεταβατική πρωθυπουργία. Ενημερώθηκε να γυρίσει πίσω, γιατί τελικά θα εγκαθίστατο στο Μαξίμου, ως πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Κρίσιμο υπήρξε το χρονικό διάστημα κάποιων ημερών μέσα στο Νοέμβριο του 2011, για την υλοποίηση της συνέχειας της «Εταιρικής Σχέσης Ελλάδας- Γερμανίας», όταν ασκήθηκαν ασφυκτικές πιέσεις στον πρόεδρο της Ν.Δ και επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με δεδομένη την αστάθεια που δημιουργείτο εκ των συνθηκών και την πορεία προς εκλογές, προκειμένου να εγκαταλείψει την αντιμνημονιακή στάση του, να υπογράψει ως προσωπική δέσμευση της εφαρμογή των Μνημονίων (σικ) , ουσιαστικά την υπακοή στην «Εταιρική Σχέση», προκειμένου να γίνει πρωθυπουργός με τη στήριξη του Βερολίνου.
Τον Φεβρουάριο του 2012 και η Ν.Δ ψηφίζει το περίφημο Μεσοπρόθεσμο, ο Σαμαράς προσυπογραφεί την προσωπική δέσμευση και με πολλές περιπέτειες ορκίζεται πρωθυπουργός τον Ιούνιο του 2012.
Παρά την εναλλαγή των κυβερνήσεων η «Εταιρική Σχέση» δεν έχει επηρεασθεί στην εφαρμογή της. Μάλιστα την Τετάρτη 28 Νοεμβρίου του 2012, συναντήθηκε ο εξ' απορρήτων σύμβουλός για τις διεθνείς σχέσεις του Σαμαρά, στο Μέγαρο Μαξίμου αυτός και όχι στο υπουργείο Εξωτερικών , Στ. Παπασταύρου με τον υφυπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας. Στη συνάντηση τους αυτή επιβεβαίωσαν την βούληση των δύο μερών για την συνέχεια της υλοποίησης της «Εταιρικής Συμφωνίας». Η συγκυρία δεν είναι τυχαία . Η Ελλάδα θα μπει στην επόμενη φάση ενσωμάτωσης στην Γερμανία, με το Μνημόνιο 3.
Ο Στ. Παπασταύρου, αυτές τις ημέρες δεσπόζει στην επικαιρότητα εξαιτίας της εμπλοκής του στην υπόθεση του hedge fund, του Σάμη Μιωνή, όπου μέσα από την επισφαλή «λίστα Λαγκάρντ», μετά την αφάνεια της, εμπλέκεται και η Μαργαρίτα Παπανδρέου, αλλά και την εμπλοκής της πρώην συζύγου του Κυριάκου Μητσοτάκη, Μαρέβας στο ίδιο fund.
Δεν πρόκειται για τυχαίο πρόσωπο. Δικηγόρος, αριστούχος της περίφημης Νομικής Σχολής του Harvard, ήταν εμπλεκόμενος από παλιά στη νεολαία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, ( του ευρωπαϊκού συνασπισμού κομμάτων που εντάσσεται και η Ν.Δ ), με ιδιαίτερες σχέσεις σε υψηλό επίπεδο με την Γερμανική Χριστιανοδημοκρατία (CDU) . Του κόμματος των Μέρκελ – Σόιμπλε.
Φέρεται ότι είναι ο «Δρούτσας του Σαμαρά», αφού παίζει αντίστοιχο ρόλο, παρά το γεγονός ότι δεν έχει κυβερνητική θέση στο υπουργείο Εξωτερικών, αλλά σύμβουλος του πρωθυπουργού στο Μέγαρο Μαξίμου. Ο Στ. Παπασταύρου «διαφημίζει» τον ιδιαίτερο ρόλο που έπαιξε στην βελτίωση των σχέσεων του Α. Σαμαρά, αφού ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας, με το Βερολίνο και ειδικά την Καγκελαρία, με αποκορύφωμα την «δεσποτική» και επικοινωνιακή επίσκεψη Μέρκελ στην νέα της αποικία την Ελλάδα, δεν δίστασε μάλιστα να παρομοιάσει την Ελλάδα, με την περίπτωση των «νέων κρατών», που εντάχθηκαν στην Γερμανία, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, συμπεριλαμβανομένου του Ανατολικού κομματιού της ίδιας της Γερμανίας, που βρέθηκε μεταπολεμικά υπό Σοβιετική «κατοχή».
Η «Ελληνογερμανική Εταιρική Σχέση», αφορά την κεντρική κυβέρνηση και κρατική δομή και συμπληρώνεται από την «Ελληνογερμανική Συνέλευση» που αφορά την Περιφερειακή Διοίκηση της χώρας, επικεφαλής της οποίας είναι ο Γερμανός υφυπουργός και εντεταλμένος στην Ελλάδα, Χανς Γ. Φούχτελ . Αυτός για τον οποίο «πανηγύριζε» η Μέρκελ στο γερμανικό Κοινοβούλιο, ονομάζοντας τον «Φούχτελο».
Διορισμένος από ελληνικής πλευράς στην «Ελληνογερμανική Συνέλευση» ο υπουργός Εσωτερικών Ευρ. Στυλιανίδης, πρόσωπο της απολύτου γερμανικής επιρροής και εμπιστοσύνης. Στόχος της «Ελληνογερμανικής Συνέλευσης» είναι μέσω της διδυμοποίησης των Περιφερειών και των Δήμων της Ελλάδας, με αντίστοιχους Γερμανικούς, ουσιαστικά η Ελλάδα των περιφερειών να ενταχθεί στην Γερμανική Διοίκηση των κρατιδίων , που επίσης λειτουργεί μέσα από το περιφερειακό σύστημα .
Ο Ευρ. Στυλιανίδης, πολιτεύεται στην Κομοτηνή , από όπου έλκει την καταγωγή του, μιλά καλά Γερμανικά , προέρχεται και αυτός όπως ο Παπασταύρου, από τις νεολαίες της Γερμανικής Χριστιανοδημοκρατίας, και έτυχε πολύ θερμού χαιρετισμού από την Καγκελάριο, όταν επισκέφθηκε την Αθήνα.
Εκτιμάται μάλιστα ότι μετά την εποχή Σαμαρά στην κεντροδεξιά, θα παίξει πρωτεύοντα ρόλο, στο υπό εκκόλαψη «ευρωπαϊκό μέτωπο» , για το οποίο ήδη μιλά ο Σαμαράς και το σύστημα Σημίτη, αλλά προκαλεί τις αντιρρήσεις του πρώην πρωθυπουργού Καραμανλή και της «κλειστής» του ομάδας, που θέλουν να διατηρήσουν «ζωντανό» και στην επόμενη περίοδο για την Ελλάδα , το «πολιτικό βιλαέτι» της Νέας Δημοκρατίας.
Εντύπωση σε πρώτη ανάγνωση προκαλεί το γεγονός ότι ο Ευρ. Στυλιανίδης, προέκυψε στο πολιτικό στερέωμα, ως «πουλέν» του αιώνιου πρέσβη και διπλωματικού συμβούλου της οικογένειας Καραμανλή Πέτρου Μολυβιάτη.
Γνωστός ο τελευταίος για τις στενές σχέσεις του με τον Αγγλικό και Ρωσικό παράγοντα και παροιμιώδης για τον αντιαμερικανισμό του , πέραν από το στενό πλαίσιο του ΝΑΤΟ, με την εμπλοκή του στην φιλογερμανική επιρροή αποκαλύπτει, άθελά του, την διάθεση της Αγγλίας να επιστρέψει στην παραδοσιακή ζώνη επιρροής της στην Βαλκανική και την Νοτιονανατολική Μεσόγειο. Αυτό μπορεί να συμβεί από την στιγμή που οι ΗΠΑ, θα υλοποιήσουν το στρατηγικό τους πλάνο για αποχώρηση από την Ευρώπη και την Μεσόγειο και για επικέντρωση της προσοχής και των δυνάμεων τους στην Ασία.
Μια πολιτική που σε μια πρώτη φάση έδειχνε ότι θα εξελισσόταν στις αρχές της δεκαετίας του 2000, όταν και η Ελλάδα εντασσόταν στην ΟΝΕ και η Αμερική επέστρεφε το μερίδιο της επιρροής της στην Αγγλία , που θα καλείτο να συσχετίσει τις δυνάμεις των Αγγλοσαξόνων με εκείνες των Ηπειρωτικών Ευρωπαϊκών Δυνάμεων , υπό τον Γερμανογαλλικό άξονα με τις δύο πρωτεύουσες , το Βερολίνο και το Παρίσι.
Καταληκτικά η Ελλάδα ενσωματώνεται στη Γερμανία όχι ως μέρος της ευρωζώνης, αλλά ως μια ειδική περίπτωση, για τον λόγο αυτό και οι σχετικές δηλώσεις του Β. Σόιμπλε που την διαφοροποιούν από την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία, την Ιρλανδία κ.λ.π
Η σημαντική λεπτομέρεια είναι ότι δεν περνά με τα Μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις που «ψηφίζονται» από τα Κοινοβούλια, αλλά με μυστικά πρωτόκολλα, για τα οποία ενημερώνονται και δεσμεύονται στο παρασκήνιο όλες οι Ελληνικές κυβερνήσεις από το τέλος της πρωθυπουργίας του Κ. Σημίτη και μετά, άσχετα με τα κόμματα που εκπροσωπούν ή τις προεκλογικές δεσμεύσεις τους.
Ακριβώς επειδή όλα είναι «μυστικά πρωτόκολλα», η Ελλάδα σε μια αναστροφή αυτής της πορείας ενδεχομένως θα επιχειρήσει να χαρακτηρίσει τα καθεστώτα επιρροής της Γερμανίας ως «δοσιλογικά» και συνωμοτικά, επιχειρώντας την έξοδο από τον κύκλο της εξαθλίωσης και του αποικισμού που της επιβάλονται.
Ερώτημα απέναντι στις εξελίξεις είναι τι κάνει η Αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα και αν τελικά η Ουάσιγκτον έχει συναινέσει στα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, δημιουργώντας προηγούμενα για την ευρωζώνη ή αν έχει παραπλανηθεί η Αμερικανική πρεσβεία των Αθηνών στις εκτιμήσεις της από συγκεκριμένους κύκλους της διαπλοκής που γιγαντώθηκε από τη δεκαετία του '80, που ενώ θεωρούνται «σταβλιζόμενοι» στην Βασιλίσσης Σοφίας , τελικά έχουν τόσες εξαρτήσεις και συμφέροντα από το Βερολίνο, που μόνο πολύ συγκεκριμένα «παίγνια» μπορούν να ακολουθούν. Αλλά θα επανέλθουμε....



***

Β) «Ελληνογερμανική Εταιρική Σχέση», «Ελληνογερμανική Συνέλευση» και η ενσωμάτωση της Ελλάδας στο Γερμανικό Κράτος
Της Εβελίνας Χατζηδάκη, 16/10/2018

Δεν είναι τρόπος του λέγειν, δεν είναι υπερβολή για να τονιστεί μια κατάσταση, είναι η αλήθεια, είναι κυριολεξία και είναι αυτό που πραγματικά έχει συμβεί. Δεν κάναν τον κόπο να μας το πουν βέβαια και γι αυτό πρόκειται για δυό συμφωνίες που εκτός από παράλογες και εγκληματικές είναι και άκυρες αν κατανοήσουμε τη σημασία τους και αποφασίσουμε να τις καταργήσουμε.
Για μας τους ανώνυμους (-ες), αυτό που ονομάστηκε «κρίση» άρχισε τον Απρίλη του 2010 με την ανακοίνωση τού φερόμενου σαν Έλληνα πρωθυπουργού από το Καστελλόριζο. Η κατάσταση, όσο ανησυχητική κι αν παρουσιαζόταν έκρυβε ένα δραματικό μυστικό που ουδέποτε ειπώθηκε από κανένα νησί ή κανένα  άλλο ειδυλλιακό πλαίσιο. Εκείνο που άρχιζε  δεν ήταν μόνο η προσφυγή της Ελλάδας στους «μηχανισμούς στήριξης» Ε.Ε. και ΔΝΤ λόγω της κακής δημοσιονομικής της κατάστασης και της αδυναμίας της να δανειστεί πια από τις Αγορές, δεν ήταν μόνο το Μνημόνιο 1 που προετοιμαζόταν και η εποχή σκληρής λιτότητας και αθρόων ιδιωτικοποιήσεων που προανάγγειλε.
Δεν ήταν καν η παραίτηση οριστικά και αμετάκλητα από την αξίωση της εθνικής κυριαρχίας που υπήρχε και  στο Μνημόνιο 1 αλλά αδυνατούσε το μυαλό μας να τη συλλάβει σαν κυριολεξία και να φανταστεί τους τρόπους που θα εφαρμοζόταν. Γιατί η νέα πραγματικότητα ξεπερνούσε κάθε φαντασία: η Ελλάδα θα συνέχιζε να είναι μέλος της Ε.Ε. μόνο έμμεσα, προσαρτημένη και ενταγμένη στο διοικητικό σύστημα της Γερμανίας!!!
Σ’ αυτό είχε βάλει την υπογραφή του ο Γιώργος Παπανδρέου ένα μήνα πριν το Καστελλόριζο σε επίσκεψή του στην Γερμανία όπου υπέγραψε δύο συμφωνίες συμπληρωματικές η μια της άλλης οι οποίες προορίζονταν να  εξασφαλίσουν την βαθμιαία προσαρμογή του διοικητικού συστήματος της Ελλάδας σ’ αυτό της Γερμανίας.
Και οι συμφωνίες αυτές πήραν ονόματα σύμφωνα με το παγκοσμιοποιητικό «γλωσσάρι» διαστροφής των λέξεων (όπου οι «κακές» λέξεις αντικαθίστανται με άλλες ανώδυνες και απατηλές που να κρύβουν το πραγματικό περιεχόμενό τους, η λογική που έκανε το πρώην Υπουργείο Δημόσιας Τάξης να μετονομαστεί σε Προστασίας του Πολίτη): ήταν η Ελληνογεμανική Εταιρική Σχέση και η Ελληνογερμανική Συνέλευση.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμιά εταιρική ισότιμη σχέση (εκτός από το μοίρασμα των εξόδων), καμιά Συνέλευση δεν λαβαίνει χώρα (σαν ανοικτή δημοκρατική διαδικασία) και το πρώτο συνθετικό στον κατά κόρο χρησιμοποιούμενο όρο «ελληνογερμανική» μόνο αν μπει σε εισαγωγικά θα δείχνει την πραγματικότητα αφού μόνο οι Γερμανοί  κανονίζουν όλη τη διαδικασία.
Για τις οικονομικές συνέπειες αυτών τών συμφωνιών έχουν ειπωθεί πολλά εγώ εδώ θα εστιάσω στις πολιτικές συνέπειες που είναι άγνωστες στη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου. Και πώς να μην είναι αφού κρατήθηκαν στο πιο βαθύ σκοτάδι, δεν ανακοινώθηκαν πουθενά, και ο λαός έχει πλήρη άγνοια  ότι οι «εκπρόσωποί» του έχουν υπογράψει την παράδοση της χώρας στους Γερμανούς. Μα και από τους εκπροσώπους πολύ λίγοι είναι αυτοί που ξέρουν κάτι, οι «μυημένοι», αφού οι συμφωνίες δεν πέρασαν από κανένα κοινοβούλιο ούτε το ελληνικό ούτε το γερμανικό και για μεν την πρώτη την «Ελληνογερμανική Εταιρική Σχέση» η άγνοια είναι σχεδόν πλήρης, μόνο κάποιες ελάχιστες πληροφορίες δόθηκαν αφού πέρασαν μερικά χρόνια και κάποιες μεμονωμένες φωνές βρέθηκαν να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου αλλά πνίγηκαν μέσα στον ωκεανό των δημοσιεύσεων του διαδικτύου.
Για την «Ελληνογερμανική Συνέλευση» που θα κάνει τη νέα ετήσια συνεδρίασή της στην Κρήτη σε λίγες μέρες έχουν ειπωθεί αρκετά πράγματα, έχουν υψωθεί φωνές διαμαρτυρίας κύρια για την διαβλεπόμενη λεηλάτηση του  πλούτου και των παραγωγικών δυνατοτήτων των ελληνικών δήμων ή τουλάχιστον για τη χρησιμοποίησή τους για όφελος της Γερμανίας, την εξαγωγή στην Ελλάδα αμφιλεγόμενης  τεχνολογίας  που θέλουν να πουλήσουν οι Γερμανοί, την απορρόφηση του ελληνικού εργατικού δυναμικού για να μειωθούν οι μισθοί στη Γερμανία στερώντας τη χώρα μας από τη νεολαία της, την εισαγωγή νέων μεθόδων εκπαίδευσης επικεντρωμένης αποκλειστικά στις πρακτικές γνώσεις από την οποία να λείπει εντελώς η παιδεία και διάφορα παρόμοια. Αυτά είναι σωστά αλλά δεν είναι όλα.
Στο σκοτάδι παραμένει η συμπληρωματική λειτουργία της Ελληνογερμανικής Συνέλευσης με την Ελληνογερμανική Εταιρική Σχέση και ο ρόλος της στην ένταξη της Ελλάδας στο γερμανικό διοικητικό σύστημα και αυτός πιστεύω ότι είναι ο απώτερος σκοπός αυτού του θεσμού. Η οικονομική εκμετάλλευση έρχεται πάντα σα συνέπεια της μετατροπής μιάς χώρας σε αποικία.
Ας δούμε λίγα περισσότερα γι αυτούς τους δυό θεσμούς που συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο με στόχο ο μεν πρώτος να πετύχει την κεντρική ενσωμάτωση της Ελλάδας στο γερμανικό διοικητικό σύστημα ο δε δεύτερος την περιφερειακή οργάνωση με πρότυπο το γερμανικό αυτοδιοικητό σύστημα με γερμανική όμως για την περίπτωσή μας εποπτεία.

Η «Ελληνογερμανική Εταιρική Σχέση» 
Με την Ελληνογερμανική Εταιρική Σχέση, όπως επικαλούνται άρθρα με βάση γερμανικές διπλωματικές πηγές, προβλέπεται η ανάληψη από τους Γερμανούς «ζητημάτων κρατικής διαχείρισης στην Ελλάδα, στα οποία περιέχονται ζητήματα δημοσιονομικά, δομής του κράτους, διαχείρισης των νοσοκομείων, ενέργειας, αναπτυξιακά, τουρισμός κ.λ.π.» Αυτό σε κεντρικό επίπεδο, όπου η Γερμανία μπαίνει με τη συμφωνία αυτή στην κρατική διαχείριση της Ελλάδας.
Τα μνημόνια που ακολούθησαν στη συνέχεια για τα οποία έχουμε μάθει και συζητήσει πολύ, αποτελούν την υλοποίηση αυτής  της κεντρικής συμφωνίας κι αυτό οι περισσότεροι (-ες) από εμάς δεν το ξέραμε. Για την ενσωμάτωση της Ελλάδας στην αυτοκρατορία του Δ΄Ράιχ χρειάστηκε μια μεταβατική περίοδο και έναν  πρωθυπουργό αλλοιώτικον από τους άλλους που θα λειτουργούσε πέρα από την πολική, σαν μάνατζερ με ειδικές γνώσεις για την τεχνική διεκπεραίωση του συγκεκριμένου έργου.
Το κατάλληλο πρόσωπο βρέθηκε και  μετά τη λήξη της θητείας του είχαν ολοκληρωθεί εκείνα τα περίεργα φαινόμενα για τα οποία ακούγαμε και δεν καταλαβαίναμε όπως τον Βαρουφάκη να λέει για σχέδιο πώς να πάρουμε τα Α.Φ.Μ. των Ελλήνων πολιτών  από τη Γερμανία, κλήσεις πολιτών από την Εφορία που μιλούσαν για οφειλή στο γερμανικό Δημόσιο κ.λ.π (στη συνέχεια βέβαια διόρθωσαν τις φόρμες για να μην μας το βγάζουν και μπροστά στα μάτια μας). Αυτά όλα και τα μνημόνια που ακολούθησαν ήταν εφαρμογή και υλοποίηση αυτού που ονομάστηκε «Ελληνογερμανική Εταιρική Σχέση».
Και βέβαια ο θεσμός αυτός «έσφιζε από Δημοκρατία» απ’ αυτήν την δημοκραία που ξέρουν να εξασκούν τα κράτη της «πολιτισμένης Δύσης» του Διαφωτισμού. Όχι μόνο ο ελληνικός λαός δεν ενημερώθηκε ποτέ ότι έγινε «εταίρος» ενός άλλου κράτους με το οποίο μάλιστα είχε προηγούμενα και έχυσε άφθονο αίμα για να αποτινάξει τον ζυγό του στο παρελθόν, από καμιά από τις τέσσερεις κυβερνήσεις που φρόντισαν για την εφαρμογή του (όλες, αδιαμαρτύρητα και χωρίς καμιά εξαίρεση), όχι μόνο καμιά προειδοποίηση έστω και σαν νύξη δεν υπήρχε σε κανένα εκλογικό πρόγραμμα, αλλά η συμφωνία αυτή δεν πέρασε ποτέ από καμιά Βουλή ούτε την ελληνική αλλά ούτε και τη γερμανική, μόνο τα μνημόνια πού ήταν εφαρμογή της περάσαν αδιάβαστα και αμετάφραστα από τη Βουλή της «χώρας των ηττημένων» όπως ονόμασε την Ελλάδα η Die Welt. Αλλά βέβαια ούτε και αυτά υπήρχαν σε κανένα εκλογικό πρόγραμμα , πέρασαν πραξικοπηματικά για το λαό κάνοντας την Δημοκρατία που ζούμε ελάχιστα να διαφέρει από δικτατορίες κανονικές και με τη βούλα.

Η «Ελληνογερμανική Συνέλευση»
Είναι το δίδυμο αδελφάκι τής προηγούμενης. Επειδή η πρώτη συμφωνία αφορά την κεντρική κρατική δομή, η Γερμανία όμως είναι ομοσπονδιακό κράτος με επαρχίες που είναι κρατίδια θα έπρεπε και η ενσωματωμένη (χωρίς να το ξέρει ο λαός της) Ελλαδα να αποκτήσει παρόμοια δομή. Με τις ετήσιες συναντήσεις των εκπροσώπων των Δήμων και των Περιφερειών όπου δίνονται τα «μαθήματα», με τις ενδιάμεσες επισκέψεις στη Γερμανία για «πρακτική εξάσκηση», με τις αδελφοποιήσεις Δήμων και Περιφερειών με αντίστοιχους γερμανικούς, επιδιώκεται η ένταξη της Ελλάδας των περιφερειών στη γερμανική διοίκηση των κρατιδίων.
Για να λειτουργεί αρμονικά η γερμανική διοίκηση χρειαζόταν η νέα αποικία να αποκτήσει ανάλογη διοικητική δομή και σημαντικά μεγαλύτερη αυτονομία στις περιφέρειες. Το έδαφος προετοίμασε ο Καλλικράτης αλλά δεν ήταν αρκετός γιατί οι περιφέρειες και οι δήμοι της Ελλάδας δεν θα ήταν χρήσιμο (για τη Γερμανία) να αυτονομηθούν αυτοτελώς αλλά σαν παιδιά που δεν έχουν ωριμάσει και δεν έχουν εμπεδώσει την τευτονική «ορθολογική» αντιμετώπιση των πραγμάτων, στη «Συνέλευση» αυτή θα έπρεπε να πάνε με  τον κηδεμόνα τους. Δεν είχαν πρόβλημα να μας το πουν κατάμουτρα σε πολλές επαναλήψεις για να το εμπεδώσουμε.
Ο μέχρι πρόσφατα επιτετραμμένος για την Ελληνογερμανική Συνέλευση με πρόσθετες ιδιότητες του μέλους της γερμανικής κυβέρνησης και υφυπουργός Ελλάδας παρακαλώ(ποια άλλη ομολογία χρειάζεται ότι η Ελλάδα έχει προσαρτηθεί σαν αποικία στη Γερμανία) έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι στις προθέσεις της Συνέλευσης είναι να κάνει την Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της (οποία εταιρική σχέση!).Μην πάει ο νους σας σε καμιά οικονομική βοήθεια έστω υστερόβουλη σαν αυτή του σχεδίου Μάρσαλ.
Όχι μόνο δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο αλλά η Γερμανία αρνείται ακόμα να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της στην καταβολή των αποζημιώσεων από την καταστροφή που προκάλεσε στον Β΄Π.Π. και επιπλέον η εξοντωμένη Ελλάδα έχει ισότιμη συμμετοχή στη λειτουργία αυτού του θεσμού ο οποίος υπάγεται στο γερμανικό υπουργείο εξωτερικών.
Η βοήθεια θα είναι, όπως λένε διαρκώς, σε επίπεδο παροχής τεχνογνωσίας . Φτου, είπα την απαγορευμένη από το παγκοσμιοποιητικό «γλωσσάρι» λέξη. Δεν τη λένε παροχή που παραπέμπει σε μονόδρομη σχέση αλλά μιλούν πάντα για ανταλλαγή τεχνογνωσίας ενώ είναι φανερό ότι δεν υπάρχει καμιά ανταλλαγή, οι Γερμανοί είναι μόνιμα οι διδάσκαλοι αντιμετωπίζοντας τους Έλληνες ομόλογούς τους σαν το νήπιο που δεν έχει μάθει να στέκεται στα πόδια του και αυτού του είδους τη βοήθεια ομολογεί ανοιχτά ο κ. Φούχτελ ότι έχει στο νου του.
Ο συμπατριώτης του μάλιστα οικονομολόγος και μέλος της Task Force Γιενς Μπάστιαν, σε ομιλία του στο Βερολίνο είπε για τη δικιά του βοήθεια το ίδιο πράγμα με πιο γλαφυρό τρόπο : ότι η όλη προσπάθεια συνίσταται στο «να μάθει τους Έλληνες να περπατούν και θα τερματιστεί όταν τα  αναπρογραμματισμένα πόδια τους  θα έχουν συνηθίσει στον ορθό ευρωπαϊκό βηματισμό» (όταν αποκτήσουν δηλαδή τη νεοφιλελεύθερη λογική).
Στην «Ελληνογερμανική Συνέλευση» δεν δημιουργούνται επαφές ανάμεσα στους εκπροσώπους δήμων και περιφερειών Ελλάδας και Γερμανίας χωρίς παρέμβαση κυβερνητικών εκπροσώπων όπως διατείνονται οι Γερμανοί. Γιατί οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι δεν λείπουν, λείπουν μόνο οι Έλληνες κυβερνητικοί εκπρόσωποι.
Τόσο ο νέος επιτετραμμένος από την γερμανική κυβέρνηση υπήρξε μέλος της όσο και ο προηγούμενος ο γνωστός μας Φούχτελ ήταν ενεργό μέλος και επιπλέον διορισμένος υφυπουργός Ελλάδας .Έλληνας εκπρόσωπος μπορεί να απευθύνει κάποιον χαιρετισμό για να δείξει ότι έχει συναινέσει στο ξεπούλημα, άλλη συμμετοχή δεν έχει. Οι εκπρόσωποι των ελληνικών δήμων και περιφερειών συζητούν απ’ ευθείας με την  γερμανική κυβέρνηση.
Κι αυτό έχει ξανασυμβεί. Πότε; Το 1941.Από τα πρώτα πράγματα που έκανε το γερμανικό διοικητήριο όταν εγκαταστάθηκε στην Αθήνα ήταν να έρθει σε επικοινωνία με τους διορισμένους από τον Μεταξά δημάρχους και να τους ζητήσει να αναφέρονται στη γερμανική διοίκηση. Όποιος αρνήθηκε απολύθηκε από τη θέση του. Κι όμως υπήρξαν μερικοί που αρνήθηκαν. Οι σημερινοί εκλεγμένοι εκπρόσωποι, έστω κι αν ισχυριστούν ότι δεν ξέρουν τίποτα για τις συμφωνίες υποδούλωσης που υπόγραψε ο Γιωργάκης Παπανδρέου, πώς μπορεί να δέχονται να παίξουν έναν ρόλο που δεν είναι δύσκολο να καταλάβουν ποιος είναι από την ίδια τη λειτουργία αυτού του θεσμού;
Θα σταματήσω εδώ  γιατί υπάρχουν πολλά ακόμα να ειπωθούν γι αυτή την τρόπος του λέγειν «Ελληνογερμανική Συνέλευση». Για τα εξαιρετικά αμφιλεγόμενα οφέλη (είναι ο 8ος χρόνος λειτουργίας του θεσμού, τα είδατε πουθενά αυτά τα περιβόητα οφέλη;), για το πέρασμα στην περιφερειακή διακυβέρνηση του κ. Πατούλη, για την είσοδο των τραπεζών Sparkassen στην Ελλάδα, για την παράκαμψη των δημοτικών συμβουλίων και την σιωπή που τυλίγει τις συζητήσεις και τα πεπραγμένα αυτής της υποτίθεται Συνέλευσης θα επανέλθω σε άλλο κείμενο.
Τώρα είναι η ώρα της οργής: ΕΙΝΑΙ ΥΒΡΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ Η «ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ» ΤΗΣ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ. ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ.

Βλέπε και: ΕΛΛΗΝΟΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια: