Ανακοίνωση για την απόφαση της Ευρωζώνης.
«Παπαδήμος : «Μέρα με ιστορική σημασία».
«Παπαδήμος : «Μέρα με ιστορική σημασία».
«Ο λαός θα επανανοηματοδοτήσει τον όρο «ιστορική σημασία» με ένα επαναστατικό, απελευθερωτικό, δημιουργικό και οραματικό περιεχόμενο».
Ο πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος εξέφρασε ένα απόλυτα ορθό χαρακτηρισμό της συμφωνίας για τη νέα δανειακή σύμβαση. Την ονόμασε «ιστορική». Και είναι.
Είναι ιστορική, γιατί σε αυτό τον τόπο και διατυπωμένη στην ελληνική γλώσσα με τη λέξη «σεισάχθεια» για πρώτη φορά ενσωματώθηκε από τον Σόλωνα στον δημοκρατικό πολιτισμό και το παγκόσμιο δίκαιο η προτεραιότητα των δικαιωμάτων στη ζωή των οφειλετών απέναντι στις αξιώσεις των δανειστών. Δυόμιση χιλιετίες μετά, στον λαό που ζει στον ίδιο τόπο και μιλάει την ίδια γλώσσα, ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός θεσμοποιεί την ανατροπή αυτής της αρχής με τις αγγλικές λέξεις «priority is granted to debt servicing payments». Την προτεραιότητα των αξιώσεων των τοκογλύφων απέναντι στα δικαιώματα παιδιών, γυναικών, ανδρών, ηλικιωμένων.
Ο πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος εξέφρασε ένα απόλυτα ορθό χαρακτηρισμό της συμφωνίας για τη νέα δανειακή σύμβαση. Την ονόμασε «ιστορική». Και είναι.
Είναι ιστορική, γιατί σε αυτό τον τόπο και διατυπωμένη στην ελληνική γλώσσα με τη λέξη «σεισάχθεια» για πρώτη φορά ενσωματώθηκε από τον Σόλωνα στον δημοκρατικό πολιτισμό και το παγκόσμιο δίκαιο η προτεραιότητα των δικαιωμάτων στη ζωή των οφειλετών απέναντι στις αξιώσεις των δανειστών. Δυόμιση χιλιετίες μετά, στον λαό που ζει στον ίδιο τόπο και μιλάει την ίδια γλώσσα, ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός θεσμοποιεί την ανατροπή αυτής της αρχής με τις αγγλικές λέξεις «priority is granted to debt servicing payments». Την προτεραιότητα των αξιώσεων των τοκογλύφων απέναντι στα δικαιώματα παιδιών, γυναικών, ανδρών, ηλικιωμένων.
Είναι
ιστορική γιατί στην Ελλάδα εγκαθίσταται πάνω από το Κοινοβούλιο, πάνω
από την Κυβέρνηση, πάνω από κάθε δημοκρατικό θεσμό η Task Force, η ξένη
δύναμη οικονομικής και κοινωνικής διακυβέρνησης που ακολουθεί το
παράδειγμα άλλων σκοτεινών στιγμών στην ιστορία μας, όπως ο Διεθνής
Οικονομικός Έλεγχος το 1897, η γερμανική Commandatur το 1941, η Ομάδα
Πιουριφόι στην αμερικανική πρεσβεία το 1950.
Είναι ιστορική γιατί μετά το 1967, με την επιβολή της χούντας, γίνεται η πιο βίαιη ακύρωση της λαϊκής κυριαρχίας, (άρθρο 1 του Συντάγματος «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό») με την επιβολή μεταρρύθμισης στο Σύνταγμα της Ελλάδας υπέρ των δανειστών σε ανακοινωθέν διατυπωμένο στα αγγλικά από τις Δυνάμεις της Ευρωζώνης.
Είναι ιστορική, γιατί πια συγκροτείται αυτό που οι ξένοι αναλυτές χαρακτήρισαν «η πρώτη αποικία της Ευρωζώνης σε ευρωπαϊκό έδαφος».
Είναι ιστορική γιατί μετά το 1967, με την επιβολή της χούντας, γίνεται η πιο βίαιη ακύρωση της λαϊκής κυριαρχίας, (άρθρο 1 του Συντάγματος «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό») με την επιβολή μεταρρύθμισης στο Σύνταγμα της Ελλάδας υπέρ των δανειστών σε ανακοινωθέν διατυπωμένο στα αγγλικά από τις Δυνάμεις της Ευρωζώνης.
Είναι ιστορική, γιατί πια συγκροτείται αυτό που οι ξένοι αναλυτές χαρακτήρισαν «η πρώτη αποικία της Ευρωζώνης σε ευρωπαϊκό έδαφος».
Είναι τέλος ιστορική γιατί για πρώτη φορά εφαρμόζεται σε σχετικά αναπτυγμένη χώρα, σε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, μια τόσο διεστραμμένη οικονομική συνταγή. Καταστροφική για τον κόσμο της εργασίας με την κατακρήμνιση όλων των κατακτήσεών τους. Αυτοκαταστροφική για τους ίδιους τους στόχους της δανειακής σύμβασης(«self- defeating» όπως γράφει το ντοκουμέντο τεκμηρίωση της Ευρωζώνης που διέρρευσε) αφού καθιστά απολύτως αδύνατη την δημοσιονομική της αποκατάσταση.
Σε εποχές βαθιάς παρακμής οι λέξεις χάνουν τη σημασία τους. Ή ακόμα χειρότερο, παίρνουν την αντίθετη τους. Μιλούν για «ιστορική σημασία» και πίσω της κρύβεται η διάλυση και η δολοφονία ενός λαού.
Τις εποχές όμως που η σημασία χάνεται από τις λέξεις, ο μόνος δρόμος για να ξαναβρεθεί είναι η πράξη.
Ο λαός μας βρίσκεται προ των δικών του ευθυνών. Όχι μόνο για να απαντήσει. Αλλά για να δράσει. Για να ανταποκριθεί στο άρθρο 120 του Συντάγματος.
Στις πλατείες, στους δρόμους, στους κατειλημμένους τόπους εργασίας ο λαός του «αδύναμου κρίκου» έχει το δικαίωμα και τη δυνατότητα να επιβάλλει μια πολιτική σωτηρίας: Παύση πληρωμών. Ελλάδα χωρίς τις δεσμεύσεις της Ευρωζώνης. Δημόσιες Τράπεζες. Ανασυγκρότηση. Απασχόληση. Δημοκρατία.
Κι έχει το χρέος να το κάνει χωρίς καθυστέρηση.
Ο λαός θα επανανοηματοδοτήσει έτσι τον όρο «ιστορική σημασία» με ένα επαναστατικό, απελευθερωτικό, δημιουργικό και οραματικό περιεχόμενο».
21/2/2012
Print 
PDF
2 σχόλια:
Προς τους δήθεν πολύ πούρους επαναστάτες, αριστερούς, αντιεξουσιαστές, κομμουνιστές, κλπ.:
Ο Μαρξ, στο «Κεφάλαιο» τόμ. Ι σελ. 781, για το δημόσιο χρέος και το φορολογικό σύστημα, γράφει τα εξής:
«Ωστόσο, η καταστρεπτική επίδραση που ασκεί στην κατάσταση των μισθωτών εργατών μας ενδιαφέρει εδώ λιγότερο από τη βίαιη απαλλοτρίωση του αγρότη, του χειροτέχνη, με δυο λόγια όλων των συστατικών μερών της μικρής αστικής τάξης, που προκαλεί. Πάνω στο ζήτημα αυτό δεν υπάρχουν δυό γνώμες, ούτε ακόμα και στους αστούς οικονομολόγους… Ο μεγάλος ρόλος, που το δημόσιο χρέος και το αντίστοιχό του φορολογικό σύστημα παίζουν στην κεφαλαιοποίηση του πλούτου και στην απαλλοτρίωση των μαζών, ώθησε πλήθος συγγραφείς, όπως τον Κόμπετ και τον Ντάμπλνταίη και άλλους, να κάνουν το λάθος ν’ αναζητούν σε αυτό τη βασική αιτία της αθλιότητας των σύγχρονων λαών».
Ο Ένγκελς, σε επιστολή στον Μπερνστάιν 12 Ιουνίου 1883, κάνοντας κριτική στις απόψεις του Λασσάλ, γράφει:
«Δεν είναι δυνατόν να προχωρήσουμε παρά μόνο αν τουλάχιστον ένα μέρος της μπουρζουαζίας υποχρεωθεί, από εσωτερικά ή εξωτερικά γεγονότα, να προσχωρήσει σ’ ένα πραγματικό κίνημα».
Ο Λένιν, στο κείμενό του «Μικροαστικός και προλεταριακός σοσιαλισμός», γράφει:
«Μπορεί ο συνειδητός εργάτης να ξεχάσει το δημοκρατικό αγώνα χάρη του σοσιαλιστικού ή το σοσιαλιστικό χάρη του δημοκρατικού; Όχι, ο συνειδητός εργάτης αποκαλεί τον εαυτό του σοσιαλδημοκράτη, επειδή ακριβώς κατάλαβε τη σχέση και του ενός και του άλλου αγώνα. Ξέρει πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος προς το σοσιαλισμό, παρά μόνο μέσω του δημοκρατισμού, μέσω της πολιτικής ελευθερίας. Γι’ αυτό επιδιώκει την πλήρη και συνεπή πραγματοποίηση του δημοκρατισμού χάρη της κατάκτησης του τελικού σκοπού, του σοσιαλισμού. Για ποιο λόγο οι όροι του δημοκρατικού αγώνα και του σοσιαλιστικού αγώνα δεν είναι οι ίδιοι; Για το λόγο ότι οι εργάτες οπωσδήποτε θα έχουν διαφορετικούς συμμάχους στο δημοκρατικό από εκείνους που θα έχουν στο σοσιαλιστικό αγώνα. Το δημοκρατικό αγώνα οι εργάτες τον διεξάγουν μαζί με μια μερίδα της αστικής τάξης, ιδιαίτερα της μικροαστικής τάξης. Το σοσιαλιστικό αγώνα οι εργάτες τον διεξάγουν ενάντια σ’ ολόκληρη την αστική τάξη».
Αγαπητοί συναγωνιστές και σύντροφοι,
Στη σημερινή συγκυρία, «τα εσωτερικά και εξωτερικά γεγονότα» καθιστούν αναγκαία τη συμμαχία των ριζοσπαστικών-δημοκρατικών-επαναστατικών δυνάμεων με τα μικρομεσαία στρώματα και τμήματα της αστικής τάξης. Χωρίς αυτή τη συμμαχία, είναι αδύνατον να υπάρξει ριζοσπαστικό-δημοκρατικό-επαναστατικό κίνημα.
Στη σημερινή συγκυρία, ο αγώνας για παύση πληρωμών στους τοκογλύφους δανειστές είναι αγώνας για δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία, αυτοδιάθεση κλπ. Είναι αγώνας για τα οικονομικά, κοινωνικά και θεσμικά δικαιώματα της πλειοψηφίας του ταξικά διαρθρωμένου ελληνικού πληθυσμού.
ΥΓ: Για τους φίλους-συντρόφους αναρχικούς, υπενθυμίζουμε τη στάση του αναρχοκομμουνιστή Κροπότκιν στα εθνικά ζητήματα στη Ρωσία του 1917, καθώς και τις θέσεις του Μπακούνιν για την έννοια της πατρίδας και το λαό. Ακούστε τι λέει ο Μπακούνιν:
«…Το κράτος δεν είναι η πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, πολιτικός, νομικός μύθος της πατρίδας. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αλλ’ αυτό είναι μια φυσική πραγματική αγάπη. Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα, αλλά γεγονός…» (Γαλλική έκδοση των απάντων Μ. Μπακούνιν, τόμος I, σελ. 225 -227, μετ. Πόλυ Γκέκα, εκδ. Πλέθρον)
Ακούστε, λοιπόν, σύντροφοι αναρχικοί. Για εμάς, από το ΑΚΕΠ, το αστικό κράτος δεν είναι η πατρίδα. Για εμάς, ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα αλλά γεγονός. Γι’ αυτό, ταυτιζόμαστε απόλυτα με τις ιδέες του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής.
Μανώλης Γρηγοριάδης
Για τους «ολίγον» δογματικούς φίλους, συναγωνιστές και σύντροφους:
Ακούστε τι λέει ο Λένιν στο κείμενό του «Σχετικά με τη γελοιογραφία του μαρξισμού…»:
«Μόνο οι θλιβερής μνήμης “οικονομιστές” νόμιζαν ότι τα συνθήματα του εργατικού κόμματος ρίχνονται μόνο για τους εργάτες. Όχι, τα συνθήματα αυτά ρίχνονται για όλο το εργαζόμενο πληθυσμό, για όλο το λαό. Με το δημοκρατικό μέρος του προγράμματός μας, εμείς αποτεινόμαστε ειδικά σε όλο το λαό και γι’ αυτό σ’ αυτό το μέρος του προγράμματος μιλάμε για “λαό”… Μερικοί παράξενοι αντίπαλοι της “αυτοδιάθεσης των εθνών” μας αντιτάσσουν το επιχείρημα ότι τα “έθνη” είναι χωρισμένα σε τάξεις! Σ’ αυτές τις γελοιογραφίες μαρξιστών τονίζουμε συνήθως ότι στο δημοκρατικό μέρος του προγράμματός μας γίνεται λόγος για “λαϊκή κυριαρχία”».
Γι’ αυτό, λοιπόν, αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι, εμείς από το ΑΚΕΠ ταυτιζόμαστε απόλυτα με τις θέσεις του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Γιατί οι θέσεις αυτές είναι διαλεκτικές και επαναστατικές, και όχι δογματικές, μικροαστικές και οπορτουνιστικές.
Μανώλης Γρηγοριάδης
Δημοσίευση σχολίου