Αναδημοσιεύουμε από το "Έθνος" και την iskra.gr το κείμενο του Γ. Δελαστίκ με ενδιαφέρουσες σκέψεις και απόψεις. Ακολουθεί και το κείμενο "Λύση υπάρχει μόνο μία για το χρέος και είναι πολιτική".
***
Υπάρχει ένας μύθος πολιτικής σκοπιμότητας - ότι δήθεν υπεύθυνος για την υπερδιόγκωση του ελληνικού δημόσιου χρέους ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου με τη φιλολαϊκή πολιτική
που ακολούθησε. Πρόκειται για ανακριβή ισχυρισμό. Πολλοί σίγουρα θα
εκπλαγούν αν μάθουν πως οι αριθμοί αποδεικνύουν ότι π.χ. κατά την τετραετή διακυβέρνηση της χώρας από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη
(1990-1993) το δημόσιο χρέος αυξήθηκε ποσοστιαία περισσότερο από όσο
κατά την ανδρεϊκή οκταετία 1981-1989! Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι τα ελλείμματα τα χρόνια που ήταν πρωθυπουργός ο Κ. Μητσοτάκης ήταν τα... χειρότερα (!) της μεταπολίτευσης παρ' όλο που ο ίδιος ισχυριζόταν ότι «νοικοκυρεύει» το κράτος;
Διαβάστε περισσότερα...
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Το 1975, την πρώτη χρονιά μετά την κατάρρευση της χούντας των συνταγματαρχών που η εξουσία ασκήθηκε σε όλη τη διάρκεια του έτους από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το δημόσιο χρέος διαμορφώθηκε στο 24,7% του ΑΕΠ. Το 1981, η ΝΔ παρέδωσε το χρέος στο 34,5% στον Ανδρέα Παπανδρέου. Το 1988, τελευταία ολόκληρη χρονιά που ο Ανδρέας άσκησε την εξουσία, το δημόσιο χρέος ήταν πάνω από 30 ολόκληρες εκατοστιαίες μονάδες υψηλότερο - είχε φτάσει στο 66,8% του ΑΕΠ. Το 1989, μια ταραγμένη χρονιά που την εξουσία μοιράστηκαν... τρεις (!) κυβερνήσεις -Α. Παπανδρέου, Τζανετάκη και Ζολώτα- το δημόσιο χρέος αυξήθηκε ελάχιστα. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το παρέλαβε στο ύψος του 69,9% του ΑΕΠ. Το απογείωσε κυριολεκτικά καθώς το 1993 το παρέδωσε πάνω από... 40 (!) εκατοστιαίες μονάδες υψηλότερο - για την ακρίβεια στο 111,6% του ΑΕΠ.
Μόνο μέσα στο 1993 το χρέος εκτοξεύθηκε πάνω από 20 εκατοστιαίες μονάδες - από το 89% στο προαναφερθέν 111,6%! Ολέθρια αύξηση, αλλά οφειλόμενη και στα τεράστια ελλείμματα των χρόνων της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Ξεκίνησε κατευθείν το 1990 με... ρεκόρ μεταπολίτευσης: 16,1% του ΑΕΠ! Συνέχισε με ανάλογο ρυθμό: 11,5% του ΑΕΠ το 1991 και 12,8% το 1992, για να κλείσει με έλλειμμα 13,8% του ΑΕΠ το 1993 (Η ελληνική οικονομία 1961-1997, Μελέτη Ι. Σηδηρόπουλου, υπουργείο Εθνικής Οικονομίας). Ακόμη και με διορθωμένα στοιχεία της Γιούροστατ, της στατιστικής υπηρεσίας της ΕΕ, αναθεωρημένα το 2009, το έλλειμμα του 1990 προσδιορίζεται στο 14% του ΑΕΠ και των τριών επόμενων χρόνων στο 9,9% και 10,9% και 11,9% του ΑΕΠ! Το 1994 και το 1995 που κυβέρνησε πάλι ο Ανδρέας Παπανδρέου το δημόσιο χρέος μειώθηκε οριακά στο 109,3% και 110,1% του ΑΕΠ. Την οκταετία του Κώστα Σημίτη (1996-2003) το δημόσιο χρέος της Ελλάδας παρέμεινε σταθερό σε αυτό το ύψος.
Παραδόθηκε ελαφρά μειωμένο το 2003 στο 107,8% του ΑΕΠ, έχοντας φτάσει στο μέγιστο το 2001 με 114,1% του ΑΕΠ και στο ελάχιστο το 1999 με 104,6% του ΑΕΠ. Ο Κώστας Καραμανλής το παρέλαβε λοιπόν στο ύψος του 107,8% το 2004 και το παρέδωσε γύρω στο 115% του ΑΕΠ στα τέλη Σεπτεμβρίου, με το τελικό ύψος του για το 2009, μετά από τρεις μήνες διακυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου και πολλές λαθροχειρίες να ανέρχεται στο 129,7% του ΑΕΠ. Κατά τη μνημονιακή τετραετία 2010-2013, με τον Γιώργο Παπανδρέου πρωθυπουργό τα δύο πρώτα χρόνια και τον Αντώνη Σαμαρά στη συνέχεια (συν το εξάμηνο του Λουκά Παπαδήμου), το ελληνικό δημόσιο χρέος έγινε κυριολεκτικά... πύραυλος! Από το 130% εκτινάχθηκε στο φετινό 175%, αυξανόμενο κατά 45 (!) ολόκληρες εκατοστιαίες μονάδες μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια - και μάλιστα με «κούρεμα» του δημόσιου χρέους κατά 53%!
Μιλάμε πραγματικά για εξωφρενικές καταστάσεις, ιδίως αν λάβει κανείς υπόψη του ότι για... 16 (!) ολόκληρα χρόνια, από το 1993 ως το 2008, το χρέος παρέμεινε γύρω στο 110% του ΑΕΠ. Συνοψίζοντας, 30 μονάδες αυξήθηκε το δημόσιο χρέος επί Ανδρέα Παπανδρέου, όταν για πρώτη φορά βελτιώθηκε θεαματικά το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων εργαζομένων και αγροτών. Στη συνέχεια, 40 εκατοστιαίες μονάδες αυξήθηκε το δημόσιο χρέος επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, χωρίς να υποστεί πτώση το βιοτικό επίπεδο. Καθόλου, κυριολεκτικά καθόλου δεν αυξήθηκε το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ τόσο επί Κώστα Σημίτη όσο και επί Κώστα Καραμανλή, επί 14 συνεχή χρόνια, όταν ο ελληνικός πληθυσμός έζησε τη μεγαλύτερη ευημερία του στα σχεδόν 200 χρόνια ύπαρξης του σύγχρονου ελληνικού κράτους! Αντιθέτως, 45 ολόκληρες εκατοστιαίες μονάδες αυξήθηκε το δημόσιο χρέος αυτή την τελευταία ολέθρια τετραετία του Μνημονίου, όταν καταβαραθρώθηκαν οι ζωές σχεδόν 10 εκατομμυρίων Ελλήνων! Είναι εμφανέστατο ότι το πρόβλημα είναι πολιτικό, δεν είναι απλά οικονομικό.
Αναδημοσίευση από: ΔΕΝ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΗΓΕΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Σοκ προκάλεσε σε πολλούς αναγνώστες η συνειδητοποίηση της υπερχρέωσης της Ελλάδας μέσω των δανείων «σωτηρίας» από την ΕΕ και το ΔΝΤ, στην οποία αναφερθήκαμε στο προχθεσινό μας άρθρο. Αναυδους, όμως, τους άφησε χθες η επισήμανση ότι κατά τη διάρκεια της «δεκαπενταετίας της ευημερίας» 1994-2008 (ύστερη διετία Ανδρέα Παπανδρέου, οκταετία Κώστα Σημίτη και πενταετία Κώστα Καραμανλή) το δημόσιο χρέος της χώρας μας δεν... αυξήθηκε καθόλου! Ηταν 111,6% του ΑΕΠ το 1993 και 110,6% του ΑΕΠ το 2008! Το συγκλονιστικό αυτό στοιχείο ανατρέπει εκ βάθρων την κυβερνητική προπαγάνδα ότι δήθεν «τρώγαμε δανεικά λεφτά»! Το γεγονός ότι δεν αυξανόταν το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ σημαίνει απλούστατα ότι ξοδεύαμε όσα ακριβώς μπορούσαμε να πληρώνουμε! Φυσικά και τη δεκαπενταετία αυτή το ελληνικό δημόσιο χρέος αυξήθηκε σε απόλυτο ποσό, αλλά με τον ίδιο ρυθμό αυξήθηκε και το ΑΕΠ της χώρας και γι' αυτό το ποσοστό του χρέους προς το ΑΕΠ παρέμεινε σταθερό γύρω στο 110%.
Το ποσό που χρωστάει μια χώρα δεν έχει πραγματική σημασία, αν δεν συγκριθεί με το μέγεθος της οικονομίας της - γι' αυτό και πάντα αναφερόμαστε στο πόσο τοις εκατό του ΑΕΠ μιας χώρας είναι το χρέος της. Δευτερεύουσα σημασία έχει τα πόσα ακριβώς λεφτά χρωστάει μια χώρα, αν δεν συγκρίνουμε το ποσό αυτό με το ΑΕΠ της. Η Γερμανία π.χ. έχει δημόσιο χρέος 2,17 τρισεκατομμύρια ευρώ - έξι φορές περισσότερο από την Ελλάδα. Θα ισχυριστούμε ότι βρίσκεται γι' αυτό σε χειρότερη κατάσταση από τη χώρα μας; Κάτι τέτοιο θα ήταν ανοησία για τον απλούστατο λόγο ότι παράλληλα η Γερμανία έχει ΑΕΠ ύψους 2,64 τρισεκατομμυρίων ευρώ, οπότε το δημόσιο χρέος της ανέρχεται στο 82% του ΑΕΠ της, ενώ το ελληνικό δημόσιο χρέος αναμένεται φέτος στο 175% του ΑΕΠ.
Επανερχόμενοι στη 15ετία της ευημερίας και της παράλληλης μηδενικής αύξησης του δημόσιου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ, αντιλαμβανόμαστε κάτι που έχει τεράστια σημασία: Οχι, δεν τρώγαμε ξένα λεφτά πέρα από εκείνα που με συνέπεια μας επέτρεπε το διαρκώς αυξανόμενο ΑΕΠ της χώρας να πληρώνουμε με άνεση! Εύλογα προκύπτει τότε το ερώτημα: Γιατί το 2009 ξαφνικά το δημόσιο χρέος σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης αναγορεύτηκε σε τρομερά σημαντικό πρόβλημα, αφού όλα τα κράτη της εξυπηρετούσαν με συνέπεια το δημόσιο χρέος τους; Η απάντηση είναι απλή και ωμή: Η αιτία είναι η κρίση του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος! Οι κυβερνήσεις της ΕΕ και η ΕΚΤ ξόδεψαν από 5 έως 8 τρισεκατομμύρια ευρώ, ανάλογα με τις σχετικές μελέτες, προκειμένου να σώσουν τις γερμανικές, αγγλικές, γαλλικές και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές τράπεζες. Τις έσωσαν. Μετά από αυτό οι κυβερνήσεις άρχισαν να σκέπτονται πώς θα μπορέσουν να μαζέψουν ένα σημαντικό μέρος του κολοσσιαίου αυτού ποσού.
Εντελώς σχηματικά μιλώντας, κατέληξαν στην εξής απόφαση: Δεδομένου ότι η ΕΕ έχει περίπου 500 εκατομμύρια κατοίκους, αν κατά μέσο όρο πάρουμε 1.000 ευρώ περισσότερους φόρους τον χρόνο από τον κάθε πολίτη (μέσω της αύξησης του φόρου εισοδήματος, του φόρου ακίνητης περιουσίας, της αύξησης των συντελεστών του ΦΠΑ, της μείωσης των παροχών κ.λπ.) θα λύσουμε το πρόβλημα! Τα 500 εκατομμύρια επί 1.000 ευρώ μάς κάνουν 500 δισεκατομμύρια, μισό τρισεκατομμύριο! Σε πέντε - δέκα χρονάκια δηλαδή θα μαζέψουμε από τις μάζες του «λαουτζίκου» τα λεφτά που δώσαμε στους τραπεζίτες! Αυτή είναι η ουσία της ασκούμενης σε όλη την Ευρωζώνη πολιτικής της λιτότητας. Μια καθαρά πολιτική απόφαση για το ποια οικονομική πολιτική θα επιλέξουν για να αντιμετωπίσουν την κρίση.
Μια πολιτική απόφαση, που φόρτωσε στις κυβερνήσεις το κόστος σωτηρίας των τραπεζών -δηλαδή στην ουσία... κρατικοποίησε τα χρέη τους!- και το οποίο κόστος με τη σειρά τους οι κυβερνήσεις φορτώνουν στους λαούς της Ευρώπης. Σχεδόν όλα τα λεφτά των δανείων που πήρε η Ελλάδα πήγαν στις... ιδιωτικές ευρωπαϊκές τράπεζες (που ξεφορτώθηκαν έτσι τα ελληνικά, ισπανικά, πορτογαλικά, κ.λπ. δάνεια) με αποτέλεσμα τώρα να χρωστάμε στα κράτη της Ευρωζώνης, στην ΕΚΤ και στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης και πολύ, πολύ λιγότερα σε ιδιωτικές ευρωπαϊκές τράπεζες. Χρεωθήκαμε δηλαδή ως χώρα τα μαλλιοκέφαλά μας για να σωθούν οι γερμανικές, γαλλικές και άλλες ευρωπαϊκές τράπεζες, αυτή είναι η αλήθεια! Η «κρατικοποίηση» όμως σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου σημαίνει ταυτόχρονα ότι είναι πολύ ευκολότερη πλέον η πολιτική απόφαση επιμήκυνσης, «κουρέματος» ή διαγραφής μεγάλου ή μικρού τμήματος του δημόσιου χρέους των χωρών αυτών! Μια πολιτική απόφαση αρκεί! Για τα κράτη - δανειστές, οι οικονομικές συνέπειες θα είναι ασήμαντες!
Αναδημοσίευση από: ΛΥΣΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Διαβάστε περισσότερα...
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Το 1975, την πρώτη χρονιά μετά την κατάρρευση της χούντας των συνταγματαρχών που η εξουσία ασκήθηκε σε όλη τη διάρκεια του έτους από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το δημόσιο χρέος διαμορφώθηκε στο 24,7% του ΑΕΠ. Το 1981, η ΝΔ παρέδωσε το χρέος στο 34,5% στον Ανδρέα Παπανδρέου. Το 1988, τελευταία ολόκληρη χρονιά που ο Ανδρέας άσκησε την εξουσία, το δημόσιο χρέος ήταν πάνω από 30 ολόκληρες εκατοστιαίες μονάδες υψηλότερο - είχε φτάσει στο 66,8% του ΑΕΠ. Το 1989, μια ταραγμένη χρονιά που την εξουσία μοιράστηκαν... τρεις (!) κυβερνήσεις -Α. Παπανδρέου, Τζανετάκη και Ζολώτα- το δημόσιο χρέος αυξήθηκε ελάχιστα. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το παρέλαβε στο ύψος του 69,9% του ΑΕΠ. Το απογείωσε κυριολεκτικά καθώς το 1993 το παρέδωσε πάνω από... 40 (!) εκατοστιαίες μονάδες υψηλότερο - για την ακρίβεια στο 111,6% του ΑΕΠ.
Μόνο μέσα στο 1993 το χρέος εκτοξεύθηκε πάνω από 20 εκατοστιαίες μονάδες - από το 89% στο προαναφερθέν 111,6%! Ολέθρια αύξηση, αλλά οφειλόμενη και στα τεράστια ελλείμματα των χρόνων της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Ξεκίνησε κατευθείν το 1990 με... ρεκόρ μεταπολίτευσης: 16,1% του ΑΕΠ! Συνέχισε με ανάλογο ρυθμό: 11,5% του ΑΕΠ το 1991 και 12,8% το 1992, για να κλείσει με έλλειμμα 13,8% του ΑΕΠ το 1993 (Η ελληνική οικονομία 1961-1997, Μελέτη Ι. Σηδηρόπουλου, υπουργείο Εθνικής Οικονομίας). Ακόμη και με διορθωμένα στοιχεία της Γιούροστατ, της στατιστικής υπηρεσίας της ΕΕ, αναθεωρημένα το 2009, το έλλειμμα του 1990 προσδιορίζεται στο 14% του ΑΕΠ και των τριών επόμενων χρόνων στο 9,9% και 10,9% και 11,9% του ΑΕΠ! Το 1994 και το 1995 που κυβέρνησε πάλι ο Ανδρέας Παπανδρέου το δημόσιο χρέος μειώθηκε οριακά στο 109,3% και 110,1% του ΑΕΠ. Την οκταετία του Κώστα Σημίτη (1996-2003) το δημόσιο χρέος της Ελλάδας παρέμεινε σταθερό σε αυτό το ύψος.
Παραδόθηκε ελαφρά μειωμένο το 2003 στο 107,8% του ΑΕΠ, έχοντας φτάσει στο μέγιστο το 2001 με 114,1% του ΑΕΠ και στο ελάχιστο το 1999 με 104,6% του ΑΕΠ. Ο Κώστας Καραμανλής το παρέλαβε λοιπόν στο ύψος του 107,8% το 2004 και το παρέδωσε γύρω στο 115% του ΑΕΠ στα τέλη Σεπτεμβρίου, με το τελικό ύψος του για το 2009, μετά από τρεις μήνες διακυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου και πολλές λαθροχειρίες να ανέρχεται στο 129,7% του ΑΕΠ. Κατά τη μνημονιακή τετραετία 2010-2013, με τον Γιώργο Παπανδρέου πρωθυπουργό τα δύο πρώτα χρόνια και τον Αντώνη Σαμαρά στη συνέχεια (συν το εξάμηνο του Λουκά Παπαδήμου), το ελληνικό δημόσιο χρέος έγινε κυριολεκτικά... πύραυλος! Από το 130% εκτινάχθηκε στο φετινό 175%, αυξανόμενο κατά 45 (!) ολόκληρες εκατοστιαίες μονάδες μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια - και μάλιστα με «κούρεμα» του δημόσιου χρέους κατά 53%!
Μιλάμε πραγματικά για εξωφρενικές καταστάσεις, ιδίως αν λάβει κανείς υπόψη του ότι για... 16 (!) ολόκληρα χρόνια, από το 1993 ως το 2008, το χρέος παρέμεινε γύρω στο 110% του ΑΕΠ. Συνοψίζοντας, 30 μονάδες αυξήθηκε το δημόσιο χρέος επί Ανδρέα Παπανδρέου, όταν για πρώτη φορά βελτιώθηκε θεαματικά το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων εργαζομένων και αγροτών. Στη συνέχεια, 40 εκατοστιαίες μονάδες αυξήθηκε το δημόσιο χρέος επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, χωρίς να υποστεί πτώση το βιοτικό επίπεδο. Καθόλου, κυριολεκτικά καθόλου δεν αυξήθηκε το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ τόσο επί Κώστα Σημίτη όσο και επί Κώστα Καραμανλή, επί 14 συνεχή χρόνια, όταν ο ελληνικός πληθυσμός έζησε τη μεγαλύτερη ευημερία του στα σχεδόν 200 χρόνια ύπαρξης του σύγχρονου ελληνικού κράτους! Αντιθέτως, 45 ολόκληρες εκατοστιαίες μονάδες αυξήθηκε το δημόσιο χρέος αυτή την τελευταία ολέθρια τετραετία του Μνημονίου, όταν καταβαραθρώθηκαν οι ζωές σχεδόν 10 εκατομμυρίων Ελλήνων! Είναι εμφανέστατο ότι το πρόβλημα είναι πολιτικό, δεν είναι απλά οικονομικό.
Αναδημοσίευση από: ΔΕΝ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΗΓΕΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
***
ΛΥΣΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
του Γ. Δελαστίκ
Σοκ προκάλεσε σε πολλούς αναγνώστες η συνειδητοποίηση της υπερχρέωσης της Ελλάδας μέσω των δανείων «σωτηρίας» από την ΕΕ και το ΔΝΤ, στην οποία αναφερθήκαμε στο προχθεσινό μας άρθρο. Αναυδους, όμως, τους άφησε χθες η επισήμανση ότι κατά τη διάρκεια της «δεκαπενταετίας της ευημερίας» 1994-2008 (ύστερη διετία Ανδρέα Παπανδρέου, οκταετία Κώστα Σημίτη και πενταετία Κώστα Καραμανλή) το δημόσιο χρέος της χώρας μας δεν... αυξήθηκε καθόλου! Ηταν 111,6% του ΑΕΠ το 1993 και 110,6% του ΑΕΠ το 2008! Το συγκλονιστικό αυτό στοιχείο ανατρέπει εκ βάθρων την κυβερνητική προπαγάνδα ότι δήθεν «τρώγαμε δανεικά λεφτά»! Το γεγονός ότι δεν αυξανόταν το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ σημαίνει απλούστατα ότι ξοδεύαμε όσα ακριβώς μπορούσαμε να πληρώνουμε! Φυσικά και τη δεκαπενταετία αυτή το ελληνικό δημόσιο χρέος αυξήθηκε σε απόλυτο ποσό, αλλά με τον ίδιο ρυθμό αυξήθηκε και το ΑΕΠ της χώρας και γι' αυτό το ποσοστό του χρέους προς το ΑΕΠ παρέμεινε σταθερό γύρω στο 110%.
Το ποσό που χρωστάει μια χώρα δεν έχει πραγματική σημασία, αν δεν συγκριθεί με το μέγεθος της οικονομίας της - γι' αυτό και πάντα αναφερόμαστε στο πόσο τοις εκατό του ΑΕΠ μιας χώρας είναι το χρέος της. Δευτερεύουσα σημασία έχει τα πόσα ακριβώς λεφτά χρωστάει μια χώρα, αν δεν συγκρίνουμε το ποσό αυτό με το ΑΕΠ της. Η Γερμανία π.χ. έχει δημόσιο χρέος 2,17 τρισεκατομμύρια ευρώ - έξι φορές περισσότερο από την Ελλάδα. Θα ισχυριστούμε ότι βρίσκεται γι' αυτό σε χειρότερη κατάσταση από τη χώρα μας; Κάτι τέτοιο θα ήταν ανοησία για τον απλούστατο λόγο ότι παράλληλα η Γερμανία έχει ΑΕΠ ύψους 2,64 τρισεκατομμυρίων ευρώ, οπότε το δημόσιο χρέος της ανέρχεται στο 82% του ΑΕΠ της, ενώ το ελληνικό δημόσιο χρέος αναμένεται φέτος στο 175% του ΑΕΠ.
Επανερχόμενοι στη 15ετία της ευημερίας και της παράλληλης μηδενικής αύξησης του δημόσιου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ, αντιλαμβανόμαστε κάτι που έχει τεράστια σημασία: Οχι, δεν τρώγαμε ξένα λεφτά πέρα από εκείνα που με συνέπεια μας επέτρεπε το διαρκώς αυξανόμενο ΑΕΠ της χώρας να πληρώνουμε με άνεση! Εύλογα προκύπτει τότε το ερώτημα: Γιατί το 2009 ξαφνικά το δημόσιο χρέος σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης αναγορεύτηκε σε τρομερά σημαντικό πρόβλημα, αφού όλα τα κράτη της εξυπηρετούσαν με συνέπεια το δημόσιο χρέος τους; Η απάντηση είναι απλή και ωμή: Η αιτία είναι η κρίση του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος! Οι κυβερνήσεις της ΕΕ και η ΕΚΤ ξόδεψαν από 5 έως 8 τρισεκατομμύρια ευρώ, ανάλογα με τις σχετικές μελέτες, προκειμένου να σώσουν τις γερμανικές, αγγλικές, γαλλικές και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές τράπεζες. Τις έσωσαν. Μετά από αυτό οι κυβερνήσεις άρχισαν να σκέπτονται πώς θα μπορέσουν να μαζέψουν ένα σημαντικό μέρος του κολοσσιαίου αυτού ποσού.
Εντελώς σχηματικά μιλώντας, κατέληξαν στην εξής απόφαση: Δεδομένου ότι η ΕΕ έχει περίπου 500 εκατομμύρια κατοίκους, αν κατά μέσο όρο πάρουμε 1.000 ευρώ περισσότερους φόρους τον χρόνο από τον κάθε πολίτη (μέσω της αύξησης του φόρου εισοδήματος, του φόρου ακίνητης περιουσίας, της αύξησης των συντελεστών του ΦΠΑ, της μείωσης των παροχών κ.λπ.) θα λύσουμε το πρόβλημα! Τα 500 εκατομμύρια επί 1.000 ευρώ μάς κάνουν 500 δισεκατομμύρια, μισό τρισεκατομμύριο! Σε πέντε - δέκα χρονάκια δηλαδή θα μαζέψουμε από τις μάζες του «λαουτζίκου» τα λεφτά που δώσαμε στους τραπεζίτες! Αυτή είναι η ουσία της ασκούμενης σε όλη την Ευρωζώνη πολιτικής της λιτότητας. Μια καθαρά πολιτική απόφαση για το ποια οικονομική πολιτική θα επιλέξουν για να αντιμετωπίσουν την κρίση.
Μια πολιτική απόφαση, που φόρτωσε στις κυβερνήσεις το κόστος σωτηρίας των τραπεζών -δηλαδή στην ουσία... κρατικοποίησε τα χρέη τους!- και το οποίο κόστος με τη σειρά τους οι κυβερνήσεις φορτώνουν στους λαούς της Ευρώπης. Σχεδόν όλα τα λεφτά των δανείων που πήρε η Ελλάδα πήγαν στις... ιδιωτικές ευρωπαϊκές τράπεζες (που ξεφορτώθηκαν έτσι τα ελληνικά, ισπανικά, πορτογαλικά, κ.λπ. δάνεια) με αποτέλεσμα τώρα να χρωστάμε στα κράτη της Ευρωζώνης, στην ΕΚΤ και στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης και πολύ, πολύ λιγότερα σε ιδιωτικές ευρωπαϊκές τράπεζες. Χρεωθήκαμε δηλαδή ως χώρα τα μαλλιοκέφαλά μας για να σωθούν οι γερμανικές, γαλλικές και άλλες ευρωπαϊκές τράπεζες, αυτή είναι η αλήθεια! Η «κρατικοποίηση» όμως σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου σημαίνει ταυτόχρονα ότι είναι πολύ ευκολότερη πλέον η πολιτική απόφαση επιμήκυνσης, «κουρέματος» ή διαγραφής μεγάλου ή μικρού τμήματος του δημόσιου χρέους των χωρών αυτών! Μια πολιτική απόφαση αρκεί! Για τα κράτη - δανειστές, οι οικονομικές συνέπειες θα είναι ασήμαντες!
Αναδημοσίευση από: ΛΥΣΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Print 
PDF
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου