«Στην Ελλάδα είσαι ότι
δηλώσεις». Είναι μια έκφραση που έχει πρωτοδιατυπώσει ο Γιάννης
Τσαρούχης, αν και ο ίδιος είχε αποποιηθεί την πατρότητά της.
Έχει περάσει πια στην καθημερινή μας ζωή. Συνδέεται με ορισμένα ήθη προσποίησης, απόκρυψης, υποκρισίας. Μια ακραία έκφραση αυτής της συμπεριφοράς είναι η κωμωδία «Η Ωραία των Αθηνών» του Αλέκου Σακελλάριου όπου ο Βασίλης Αυλωνίτης έχει ιδρύσει τον Σύλλογο «Πνεύμα και Ηθική», μέλη του είναι δεκάδες θεούσες του κατηχητικού, έχει αναδειχθεί πρόεδρός του, και ο ίδιος είναι βουτηγμένος στην ακολασία και τα σκάνδαλα.
Διαβάστε περισσότερα...
Στην πραγματικότητα η έκφραση αυτή εφιστά την προσοχή στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, «δεν είσαι ότι δηλώσεις». Για αυτό το λόγο οι «δηλώσεις» του πόθεν έσχες πολιτικών ή οι φορολογικές «δηλώσεις» μεγαλοεπαγγελματιών θεωρούνται καταρχήν αναξιόπιστες, ανακριβείς και πλαστές.
Είναι περίεργο αλλά αυτό το φαινόμενο της προσπάθειας να εμφανισθούν ορισμένοι ότι «είναι ότι δηλώνουν» αλλά κατά βάθος καθόλου να «μη είναι ότι δηλώνουν» έχει κυριαρχήσει στην πολιτική ζωή της χώρας. Σε μια εποχή κρίσης μάλιστα που απαιτεί από την πολιτική να είναι ειλικρινής με την κοινωνία, να διαλύει κι όχι να επιτείνει τη σύγχυση του κόσμου, να διευκολύνει τις επιλογές του.
Αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα με την κατάχρηση και τη χρησιμοποίηση του όρου «αντιμνημονιακός» χωρίς όμως τον ουσιαστικό προσδιορισμό του.
Είναι σαν κάποιος να περιφέρεται και να δηλώνει την περιοχή του «οικολόγος» την ίδια ώρα όμως τσιμουδιά για τη βιομηχανία που με τα απόβλητά της ρυπαίνει το ποτάμι ή για τους ατμοσφαιρικούς της ρύπους λόγω έλλειψης φίλτρων. Είσαι οικολόγος όχι όταν περιφέρεις την ετικέτα στο μέτωπό του, αλλά όταν αποκαλύπτεις τις αιτίες μόλυνσης του περιβάλλοντος, τις ονοματίζεις χωρίς φόβο και μάχεσαι για να καταργηθούν.
Σήμερα από τον ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους Ανεξάρτητους Έλληνες το μνημόνιο αποκόπτεται εντελώς από τις ρίζες που το τρέφουν και από τους θεσμούς που το επιβάλλουν, αυτονομείται από το οικονομικό και πολιτικό του περιβάλλον, παρουσιάζεται σαν μια διαβολική επινόηση που αρκεί να εμφανισθούν κάποιοι εξορκιστές να εκφωνήσουν τη λέξη «κατάργηση» κι αυτό να εξαφανισθεί ως δια μαγείας και η ζωή του άνεργου, του οφειλέτη, του φτωχού να γίνει αμέσως όμορφη και παραμυθένια.
Τι εννοούμε λέγοντας «μνημόνιο»;
Την κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας, την υπαγόρευση πολιτικών, την αντικατάσταση της ελληνικής κυβέρνησης από ξένους υπαλλήλους της τρόικα, την υπερφορολόγηση, τη μείωση των κοινωνικών δαπανών, τις εισπρακτικές πολιτικές, την ανεργία και τη φτώχεια που επιφέρουν.
Αν υπάρξει μια κυβέρνηση που ενώπιον Θεού και ανθρώπων διακηρύξει «Καταργούμε το Μνημόνιο», εφόσον δεν προχωρήσει σε αποχώρηση και από την Ευρωζώνη, τα ίδια ακριβώς πράγματα θα συνεχίσουν να ισχύουν, σα να μη έχει αλλάξει τίποτε.
Γιατί; Γιατί, ειδικά μετά το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης, από το 2010 όλη η δομή της Ευρωζώνης έγινε «μνημονιακή». Η Ευρωζώνη είναι «μνημόνιο» για όλες τις χώρες που συμμετέχουν.
Πριν λίγες μέρες το Σχέδιο Β έδωσε στη δημοσιότητα το περιεχόμενο των τεσσάρων κανονισμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αφορούν ειδικά στις χώρες της Ευρωζώνης και υλοποιούν με αυστηρότατους όρους τις προβλέψεις της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Συμφώνου Σταθερότητας για τον συντονισμό των οικονομικών πολιτικών και τη δημοσιονομική πειθαρχία.
Οι δύο από αυτούς, 1173 και 1174, εκδόθηκαν στα τέλη του 2011, στην πρώτη κορύφωση της ελληνικής κρίσης, λίγο πριν την πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου. Οι άλλοι δύο, 472 και 473, εκδόθηκαν τον Μάη του 2013, όταν έγινε πια αισθητό ότι οι κρίσεις ελλειμμάτων, χρέους και χρηματοπιστωτικής αστάθειας εξελίσσονται σε μόνιμο χαρακτηριστικό της Ευρωζώνης.
Η ίδια ακριβώς ορολογία και πρακτική που γνωρίζουμε από το «μνημόνιο» χρησιμοποιείται στις διατυπώσεις που αναφέρονται σε πάγιες διατάξεις της Ευρωζώνης: «συντονισμός πολιτικών», «καθοδήγηση» και «στρατηγική καθοδήγηση», «παρακολούθηση» και «στενή παρακολούθηση», «συμμόρφωση», «εποπτεία» και «ενισχυμένη εποπτεία», «συστάσεις», «προειδοποιήσεις», «ειδικός μηχανισμός επιβολής», «επιτόπιες αποστολές» και «τακτικές αποστολές επιθεώρησης», «κυρώσεις» και «πρόσθετες κυρώσεις», «πρόστιμα».
Προκαλεί εντύπωση, λοιπόν, πώς ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητοι Έλληνες επιμένουν σε ένα τόσο μεγάλο ψέμα προς τον ελληνικό λαό, δηλαδή πως άλλο είναι η Ευρωζώνη άλλο οι μηχανισμοί υπαγόρευσης και επιβολής του «μνημονίου».
Ίσως νομίζουν ότι η συνεχής επανάληψη ενός ψέματος το κάνει πιστευτό. Το αποτέλεσμα δυστυχώς είναι να εντείνουν τη σύγχυση μέσα στην κοινωνία και, σε όσους κατανοούν την ταύτιση μνημονίου και Ευρωζώνης, την μοιρολατρία και απαισιοδοξία για την ύπαρξη εναλλακτικής λύσης και να προσφέρουν έτσι το καλύτερο δώρο σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Είναι πρώτα απ’ όλα οι δύσκολες εποχές που απαιτούν «καθαρές κουβέντες». Κι όχι «πνεύμα και ηθική».
Αναδημοσίευση από : http://www.silvercity.gr/index.php/gnomes/6054-2013-11-20-21-15-02
Έχει περάσει πια στην καθημερινή μας ζωή. Συνδέεται με ορισμένα ήθη προσποίησης, απόκρυψης, υποκρισίας. Μια ακραία έκφραση αυτής της συμπεριφοράς είναι η κωμωδία «Η Ωραία των Αθηνών» του Αλέκου Σακελλάριου όπου ο Βασίλης Αυλωνίτης έχει ιδρύσει τον Σύλλογο «Πνεύμα και Ηθική», μέλη του είναι δεκάδες θεούσες του κατηχητικού, έχει αναδειχθεί πρόεδρός του, και ο ίδιος είναι βουτηγμένος στην ακολασία και τα σκάνδαλα.
Διαβάστε περισσότερα...
Στην πραγματικότητα η έκφραση αυτή εφιστά την προσοχή στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, «δεν είσαι ότι δηλώσεις». Για αυτό το λόγο οι «δηλώσεις» του πόθεν έσχες πολιτικών ή οι φορολογικές «δηλώσεις» μεγαλοεπαγγελματιών θεωρούνται καταρχήν αναξιόπιστες, ανακριβείς και πλαστές.
Είναι περίεργο αλλά αυτό το φαινόμενο της προσπάθειας να εμφανισθούν ορισμένοι ότι «είναι ότι δηλώνουν» αλλά κατά βάθος καθόλου να «μη είναι ότι δηλώνουν» έχει κυριαρχήσει στην πολιτική ζωή της χώρας. Σε μια εποχή κρίσης μάλιστα που απαιτεί από την πολιτική να είναι ειλικρινής με την κοινωνία, να διαλύει κι όχι να επιτείνει τη σύγχυση του κόσμου, να διευκολύνει τις επιλογές του.
Αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα με την κατάχρηση και τη χρησιμοποίηση του όρου «αντιμνημονιακός» χωρίς όμως τον ουσιαστικό προσδιορισμό του.
Είναι σαν κάποιος να περιφέρεται και να δηλώνει την περιοχή του «οικολόγος» την ίδια ώρα όμως τσιμουδιά για τη βιομηχανία που με τα απόβλητά της ρυπαίνει το ποτάμι ή για τους ατμοσφαιρικούς της ρύπους λόγω έλλειψης φίλτρων. Είσαι οικολόγος όχι όταν περιφέρεις την ετικέτα στο μέτωπό του, αλλά όταν αποκαλύπτεις τις αιτίες μόλυνσης του περιβάλλοντος, τις ονοματίζεις χωρίς φόβο και μάχεσαι για να καταργηθούν.
Σήμερα από τον ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους Ανεξάρτητους Έλληνες το μνημόνιο αποκόπτεται εντελώς από τις ρίζες που το τρέφουν και από τους θεσμούς που το επιβάλλουν, αυτονομείται από το οικονομικό και πολιτικό του περιβάλλον, παρουσιάζεται σαν μια διαβολική επινόηση που αρκεί να εμφανισθούν κάποιοι εξορκιστές να εκφωνήσουν τη λέξη «κατάργηση» κι αυτό να εξαφανισθεί ως δια μαγείας και η ζωή του άνεργου, του οφειλέτη, του φτωχού να γίνει αμέσως όμορφη και παραμυθένια.
Τι εννοούμε λέγοντας «μνημόνιο»;
Την κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας, την υπαγόρευση πολιτικών, την αντικατάσταση της ελληνικής κυβέρνησης από ξένους υπαλλήλους της τρόικα, την υπερφορολόγηση, τη μείωση των κοινωνικών δαπανών, τις εισπρακτικές πολιτικές, την ανεργία και τη φτώχεια που επιφέρουν.
Αν υπάρξει μια κυβέρνηση που ενώπιον Θεού και ανθρώπων διακηρύξει «Καταργούμε το Μνημόνιο», εφόσον δεν προχωρήσει σε αποχώρηση και από την Ευρωζώνη, τα ίδια ακριβώς πράγματα θα συνεχίσουν να ισχύουν, σα να μη έχει αλλάξει τίποτε.
Γιατί; Γιατί, ειδικά μετά το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης, από το 2010 όλη η δομή της Ευρωζώνης έγινε «μνημονιακή». Η Ευρωζώνη είναι «μνημόνιο» για όλες τις χώρες που συμμετέχουν.
Πριν λίγες μέρες το Σχέδιο Β έδωσε στη δημοσιότητα το περιεχόμενο των τεσσάρων κανονισμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αφορούν ειδικά στις χώρες της Ευρωζώνης και υλοποιούν με αυστηρότατους όρους τις προβλέψεις της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Συμφώνου Σταθερότητας για τον συντονισμό των οικονομικών πολιτικών και τη δημοσιονομική πειθαρχία.
Οι δύο από αυτούς, 1173 και 1174, εκδόθηκαν στα τέλη του 2011, στην πρώτη κορύφωση της ελληνικής κρίσης, λίγο πριν την πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου. Οι άλλοι δύο, 472 και 473, εκδόθηκαν τον Μάη του 2013, όταν έγινε πια αισθητό ότι οι κρίσεις ελλειμμάτων, χρέους και χρηματοπιστωτικής αστάθειας εξελίσσονται σε μόνιμο χαρακτηριστικό της Ευρωζώνης.
Η ίδια ακριβώς ορολογία και πρακτική που γνωρίζουμε από το «μνημόνιο» χρησιμοποιείται στις διατυπώσεις που αναφέρονται σε πάγιες διατάξεις της Ευρωζώνης: «συντονισμός πολιτικών», «καθοδήγηση» και «στρατηγική καθοδήγηση», «παρακολούθηση» και «στενή παρακολούθηση», «συμμόρφωση», «εποπτεία» και «ενισχυμένη εποπτεία», «συστάσεις», «προειδοποιήσεις», «ειδικός μηχανισμός επιβολής», «επιτόπιες αποστολές» και «τακτικές αποστολές επιθεώρησης», «κυρώσεις» και «πρόσθετες κυρώσεις», «πρόστιμα».
Προκαλεί εντύπωση, λοιπόν, πώς ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητοι Έλληνες επιμένουν σε ένα τόσο μεγάλο ψέμα προς τον ελληνικό λαό, δηλαδή πως άλλο είναι η Ευρωζώνη άλλο οι μηχανισμοί υπαγόρευσης και επιβολής του «μνημονίου».
Ίσως νομίζουν ότι η συνεχής επανάληψη ενός ψέματος το κάνει πιστευτό. Το αποτέλεσμα δυστυχώς είναι να εντείνουν τη σύγχυση μέσα στην κοινωνία και, σε όσους κατανοούν την ταύτιση μνημονίου και Ευρωζώνης, την μοιρολατρία και απαισιοδοξία για την ύπαρξη εναλλακτικής λύσης και να προσφέρουν έτσι το καλύτερο δώρο σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Είναι πρώτα απ’ όλα οι δύσκολες εποχές που απαιτούν «καθαρές κουβέντες». Κι όχι «πνεύμα και ηθική».
Αναδημοσίευση από : http://www.silvercity.gr/index.php/gnomes/6054-2013-11-20-21-15-02
Print 
PDF
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου