Το ΑΚΕΠ προτείνει για την παρούσα εκλογική αναμέτρηση στα μέλη του, στους οπαδούς του και εν γένει στον ελληνικό λαό τα εξής:
Α) Να ψηφίσουν ένα από τα κόμματα ή τις συλλογικότητες του ριζοσπαστικού αντιμνημονιακού πολιτικού χώρου που βρίσκεται πιο κοντά στην πολιτική και ιδεολογική τους «ιδιοσυγκρασία».
Β) Να μην απέχουν από τις εκλογές. Η αποχή -όταν δεν συντρέχουν ειδικοί λόγοι- υποβαθμίζει τους πολίτες, από φορείς δικαιωμάτων και μέλη του «Κυριάρχου», σε υπηκόους, δηλαδή σε φορείς μόνον υποχρεώσεων προς την οικονομική ολιγαρχία και τα κόμματα που την υπηρετούν.
Σήμερα το «ουδείς εκών κακός» δεν αιτιολογεί την πολιτική συμπεριφορά της πλειονοψηφίας του ελληνικού πληθυσμού. Ουδείς μπορεί να ισχυριστεί σήμερα ότι αγνοεί τις εφαρμοσμένες πολιτικές των μνημονιακών κομμάτων και κυβερνήσεων, ότι αγνοεί τις επιζήμιες και οδυνηρές επιπτώσεις που είχαν και έχουν οι πολιτικές αυτές στην ελληνική κοινωνία.
Ας θυμηθούμε: Καστελόριζο, Ζάππειο 1-2, πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, δημοψήφισμα 2015, μνημόνια 1-2-3, ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, νόμο Κατρούγκαλου κλπ. κλπ.
Στο σημείο αυτό, ας θυμηθούμε τις σκέψεις του μεγάλου Ιταλού ηγέτη-διανοητή για κοινωνικοπολιτικές συνθήκες ανάλογες με αυτές της σημερινής ελληνικής κοινωνίας. Γράφει ο Γκράμσι:
«Η αδιαφορία επενεργεί δυναμικά στην ιστορία. Επενεργεί παθητικά, ωστόσο επενεργεί. Είναι το πεπρωμένο. Είναι κάτι που δεν μπορούμε να βασιστούμε επάνω του, είναι κάτι που ανατρέπει τα προγράμματα, που αντιστρέφει τα καλύτερα καταστρωμένα σχέδια, είναι η ακατέργαστη ύλη που εξεγείρεται ενάντια στη νόηση και την πνίγει. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει επάνω σε όλους, το πιθανό καλό που μια ηρωική πράξη (καθολικής αξίας) μπορεί να γεννήσει, δεν οφείλεται τόσο στην πρωτοβουλία των λίγων που ενεργούν, όσο στην αδιαφορία, στην απουσία των πολλών».
Ας θυμηθούμε, επίσης, τί γράφει ο Μαρξ στη «18η Μπρυμαίρ» για το γαλλικό έθνος εκείνης της περιόδου: «Σε ένα έθνος, όπως και σε μια γυναίκα, δε συγχωρείται η στιγμή της αδυναμίας, που ο πρώτος τυχόν τυχοδιώκτης θα μπορούσε να τη βιάσει». Εδώ, ο Μαρξ δεν κάνει μανιχαϊστική ή νατουραλιστική κριτική. Εδώ ο Μαρξ κάνει κριτική στις κοινωνικο-ιστορικές συνθήκες που εξέθρεψαν συμπεριφορές ατόμων και κοινωνικών τάξεων του γαλλικού έθνους.
Ο Μαρξ διδάσκει οτι τα άτομα, αν και είναι προϊόν κοινωνικών συνθηκών, υψώνονται υποκειμενικά πάνω από αυτές, και με την εκάστοτε στάση τους υπηρετούν συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα.
Έτσι και εμείς, που σαν οπαδοί του ιστορικού υλισμού αντιλαμβανόμαστε την εξέλιξη των οικονομικών κοινωνικών σχηματισμών σαν φυσικο-ιστορικό προτσές, όταν λέμε «ΟΙ ΛΑΟΙ ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ ΤΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΟΥΝ», κάνουμε κριτική στις κοινωνικές συνθήκες που εξέθρεψαν συμπεριφορές κοινωνικών τάξεων και ατόμων και -για να υιοθετήσουμε την έκφραση του Μαρξ- θεωρούμε λιγότερο από τον καθένα το ξεχωριστό άτομο υπεύθυνο για συνθήκες, κοινωνικό προϊόν των οποίων παραμένει το ίδιο.
Είναι αλήθεια, η εκ των πραγμάτων οργανωτική και πολιτική ανωριμότητα των μισθοσυντήρητων και του λαού αποτελεί σήμερα το κυρίαρχο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Είναι αλήθεια, οι λαοί -όταν μπορούν να επιλέξουν- επιλέγουν τους ηγέτες που αντιστοιχούν στη συνείδησή τους. Είναι επίσης αλήθεια, πως χωρίς την πολιτική ενεργοποίηση των μισθοσυντήρητων και του λαού κανένα απ’ τα σημερινά οικονομικά, κοινωνικά και θεσμικά προβλήματα δεν θα επιλυθεί. Η παθητικότητα, όμως, του λαού δεν είναι η αιτία της εφιαλτικής σημερινής κατάστασης, αλλά το αποτέλεσμα των κοινωνικών και ιστορικών συνθηκών.
Κατά τη γνώμη του ΑΚΕΠ, ο ριζοσπαστικός αντιμνημονιακός πολιτικός χώρος, μέσα στην ανομοιογένεια και τις αντιφάσεις του, δεν κατάφερε τα πολλαπλά αυθόρμητα κινήματα των τελευταίων χρόνων να μετατραπούν σε συνειδητή στάση, σε οργάνωση, σε συνέχεια, δεν κατόρθωσε να στοχοθετήσει τους αυθόρμητους αγώνες και να τους προσδώσει μόνιμα χαρακτηριστικά και κοινωνική προοπτική.
Κατά τη γνώμη του ΑΚΕΠ, αυτό σημαίνει πως ο ριζοσπαστικός αντιμνημονιακός πολιτικός χώρος και τα τμήματά του -που οπωσδήποτε παρά τις αδυναμίες του αποτελεί θεματοφύλακα των αγωνιστικών παραδόσεων του κινήματος- δεν συνδέεται οργανικά με τις νέες κοινωνικές ταξικές ομάδες που αντιπροσωπεύουν την νέα ιστορική κατάσταση.
Αυτό σημαίνει πως, η νέα ιστορική κατάσταση δεν έφθασε ακόμη στον βαθμό της αναγκαίας ανάπτυξής της για να έχει την ικανότητα να δημιουργεί νέες δομές στο εποικοδόμημα.
Αυτό σημαίνει τη ρήξη του δεσμού μαρξιστικής κοσμοθεωρίας και πολιτικής πράξης που, κατά την αντίληψή μας, είναι στον καιρό μας το βασικό κατηγόρημα, η βασική ιδιότητα, της κρίσης του πολιτικού κινήματος της εργατικής τάξης.
Όπως είναι γνωστό, οι εκλογές αποτελούν –κοντολογίς- δείκτη του βαθμού ωριμότητας της συνείδησης της εργατικής τάξης και του λαού.
Print 
PDF
